De liefde van je leven, verloren in de tijd.
Je leven gesleten, de glans kwam nooit terug.
Beelden van een verleden, opgeslagen bestanden. Nog even en wij gedenken en vieren vrijheid.
Maar wat is verleden als de personen die het hebben doorstaan er weldra niet meer zijn? Ons kunnen vertellen hoe het was om slachtoffer te zijn of honderden kilometers doden marsen moesten lopen. Opgesloten te zijn, vernederd en te leven in angst. De gehele periode denken aan de smaak van bananen, maar bloembollen en zoute brij moeten eten. Gezien hebben hoe buren, vrienden en familie weggevoerd werden. De huizen leeggeroofd werden. Hoe ze wellicht zichzelf daar schuldig aan gemaakt hadden. Geheimen tot op het laatst onuitgesproken. De goede en de fouten, elk als getuige onder vreemd bewind.
Hoe wij onze vrijheid nu beleven, op basis van hun beelden en gevoelens, getuigenissen uit het verleden. Nog even en er zijn geen ooggetuigen meer die wij kunnen horen, zien of aanraken. De laatst levende zijn berecht of de dans ontsprongen. Het lot heeft lasten zwaar laten dragen.
Gedenken in vrijheid, gedenken wij.
Gedenken is noodzaak, zo voorkom je de herhaling, verkettering en vervolging. Samen komen is samen zijn, als één. Een vuist maken tegen het kwaad en de onmacht het hoofd bieden.
De toekomst kent geen verhalen, geschiedenis of misdaden. De toekomst maken wij nu. Vrijheid voor iedereen. Denk deze dagen eens aan onze laatste ooggetuigen, de stille krachten en wateren. Dankzij hun verslagen weten wij: “Dit nooit meer.”
Walt's Hoekje 