Iedereen deelt tegenwoordig van alles op internet. Van bloggen tikkers tot insta gram wall of famers. Overal poppenkast. Feestboek en Tik Tok, puilen er van uit. Snelle foto’s vaak onder filters geplaatst. Wat is nu de werkelijkheid?
Maar hoe staat het met de albums, van vroeger? Ze liggen te verstoffen op planken, kijk eens in mij, lijken ze te zeggen. Dus breek ik met deze nieuwe serie een lans, voor al die albums, klein en groot. Voor die ene foto, welke toch niet scherp genoeg bleek om ingeplakt te worden of eigenlijk bewaard is gebleven maar het verhaal niet meer compleet is.
Pica a day, vertelt het verhaal bij een oude foto. Willekeurig toch bewaard! Het allegaartje krijgt dan toch een staartje. Ode aan de vergeelde, vergeten foto. Hier en daar een levendig verzonnen verhaal erbij omdat het je zintuigen prikkelt!Toch!?!
Pica a day,
De gang van 1976, tenminste dat denk ik. Nu moeten de ouders eerst toestemming geven of je kind op de klassenfoto mag komen te staan. Maar in mijn tijd, dan was er op eens het moment om op de foto te gaan, kleine pasfoto’s voor de pappa’s, mamma’s en als je ze had opa en oma’s. De grote klassenfoto was dan wel het duurste om te kopen. Want niets was gratis, ook toen al niet. Ik weet nog heel goed dat er soms geen geld was, dan was er twijfel! Het is een herinnering en een tijdsbeeld, maar de kosten.
Als ik naar de foto kijk, dan probeer ik alle namen terug te halen. Van de meeste weet ik het nog, maar hoe zou het met ze zijn? Welk beroep hebben ze gekozen? Zijn er kinderen of misschien zelfs al kleinkinderen? Nu ik in de 50 ben, misschien zijn er zelfs een aantal niet meer in leven. Je hoort wel eens van die verhalen. Ik ben al jaren weg uit mijn geboorte dorp, dus hoe het jullie is vergaan?
Op de foto staat mijn lievelings juf, Ineke. Ze kon prachtig tekenen en zorgde extra voor mij. Ze maakte zich een beetje zorgen, of ik mij wel voldoende uitte. Ze wist natuurlijk hoe het bij ons thuis moest zijn. Vader ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Moeder werken en ik mocht met juf mee naar huis, broodje eten. Overblijven op school bestond ook nog niet. Ik vond laatst een schriftje, vol met fouten, toch stonden er krullen en plakplaatjes in, deze waren niet omdat ik de oefeningen en sommen goed had gemaakt maar voor het feit dat ik zo goed mijn best had gedaan. Hier leerde ik dat als het niet rechtstreeks kon ik met een ommetje er toch voor beloond kon worden door extra inzet. Had ze maar gezien dat ze mij eigenlijk niet hielp. Dyslexie en dyscalculie hadden ze beter aandacht aan kunnen geven. Ik was dus een beetje anders, dat voelde ik toen al. Ik hoorde niet bij de jongens, noch bij de meisjes. Waar ik wel een zuiver instinct voor had, kindertjes welke achtergesteld werden door de anderen. Ik gaf hun juist extra aandacht, wie goed doet goed ontmoet.
Leren met vallen en opstaan, ezelsbruggetjes bouwen om naar de overkant te komen. Door veel te oefenen kwam ik er toch. De weideblom, zo heette de school. En ik had er wel drie verschillende juffen Ineke. Ps: ik zit op rechts, 2de rij. Ik zie zo het gezicht van mijn moeder in de mijne, wat bijzonder. Toch fijn dat er dat jaar een beetje geld was voor de extra foto.
Walt's Hoekje 