De wereld in shots

Tja, iedereen reist de wereld, de planeet kent bijna geen geheimen meer. Toch raast er van alles rond. Neem nu de wijze waarop mensen foto’s nemen. Selfies, gebouwen, steden, straten. Ik denk dat er miljoenen foto’s hetzelfde zijn geschoten. Opgesloten in albums over vele jaren. Ik doe er ook aan mee die ene iconische foto na t schieten. Zo denk je origineel te zijn.

De wereld in sepia, zo was het van avond in Griekenland. Nee, ik was daar niet, maar de beelden kwamen tot mij.

Zo delen vrienden en bekenden ook hun reizen met mij, hun foto’s zorgen ervoor dat ik kijk naar de wereld in stukjes. Ik ben niet jaloers, maar geniet echt. Ook een deel is dankbaar, dat ik niet er heen hoef. Het is mooi dat delen. Dit keer op gewoon de NOS. Sahara zand en de gekleurde luchten, de wereld in oude foto’s, sepia.

Is het niet prachtig, foto van EPA

Hoy es un día especial

Ayer mi vida parecía completamente diferente.

hoy es mi dia favorito

Es fin de semana.

Los padres de mi marido han estado casados ​​durante 66 años.

Mañana es una gran fiesta para nosotros.

Bebo champán, como pasteles. Musica y baile.

Nos encanta bailar, pero no es posible porque mi pie está muy mal.

Probablemente vendrán muchos familiares a los que hace tiempo que no vemos.

Adiós amigos, que tengáis un buen fin de semana.

Mis mejores deseos

👋🏼

Out of order

Sinds een paar dagen heb ik een terugslag, mijn lijf, met name mijn armen en benen zijn gevuld met duizenden prikkels. Als scheermesjes die over je huid gaan. Lopen is een straf. Mijn hoofd vult zich met leegte en ik kan maar moeilijk denken.

Ordenen en de dagelijkse ADL.
Toch zit je in een molen, dit moet, dat moet om uiteindelijk ergens weer uit te komen. Er zijn anderen die je rol invullen. Je kan toch dit en dat nog… . Ja, ik lig op de bank, op mijn zij, zitten gaat niet!

Ik kijk nog on-line, tja daar staat mijn oude leven, zie hoe anderen zijn doorgegaan, dat doet pijn weet je! Hoop vasthouden.

Ik kan niet meer, ben het spuugzat.

Hoe het toch ook weer was

Vroeg mijn bed uit, de wildste plannen. Dit was gewoon een werkdag, dus nog even gauw de was in de droger, stofzuigen en wat strijk. Vanavond als het nog licht is even de ramen lappen. Alles gezellig met de radio aan.

Hop onder de douche, neem meteen even de randjes mee en het putje. Tanden, haren en niet vergeten deo en een lekker luchtje. Uniform aan, alles keurig.

Tijd voor de hondjes, lekker wandelen in flinke pas, gek doen met een bal. Thuis gekomen na dik een uurtje, tijd voor ontbijt. Ik ruim de vaatwasser nog even uit en weer in.

Hup op een drafje met de trap naar de berging, fiets van stal en trappen maar. Gezien de tijd heb ik nog ruimte en besluit even om te fietsen, die lekkere bakker en neem wat gezelligs mee voor bij de koffie op het werk.

Versus hoe het nu gaat.

Ik houd mij aan vaste momenten, ook al sliep ik de nacht niet. Rond 7, ik zit op de bedrand. Even voelen, nope daar zijn die zwabbers van benen weer. Nog geen 5 min op de benen. Ik geef mijn honden te eten. Voor het gemak slaap ik tegenwoordig in joggingpak. Jas aan, in stap schoenen met een lus, zodat ik niet hoef te bukken.

De hondjes eruit, ze weten al dit kan geen lange ronde zijn. Fijn allebei gepoept en nu opruimen kortstondig even buigen, per stap worden ze zwaarder. De benen, ik lijk wel dronken hoe ik door het park loop. Thuis, ik kan alleen maar neer ploffen op de bank. 20 min was dus vandaag al te veel van het goede. Daar zit ik, ik baal vandaag. Mijn hondjes kijken naar mij, zeg baas gaan we nog spelen, mijn hoofd zakt. Nope.

Er is wil en power, maar de aan knop is gesloopt. Er loopt water in of zand!

Ik zou moeten ontbijten, een kommetje met yoghurt dan maar en mijn fles water. Goed drinken. Thee zetten duurt mij te lang. In de hoek van de kamer start Pipa, mijn nieuwe hulp in huis. Ik heb herkend waar ik ben zegt ze en start met schoonmaken. Ik kijk hoe ze banen over de vloer trekt. Ik zie al het vuil, het stof liggen op de plekken waar ze niet komt. Geen onwil, maar ze is nu eenmaal rond. De wind en regen hebben mijn ramen vies gemaakt. Had ik nu wel of niet de glazenwasser besteld? Wat was zijn schema. Het wordt al licht in huis, maar ik heb geen zin om op te staan de lichtschakelaar uit te zetten. Precies de lamp die ik op afstand niet kan bedienen, straks als ik naar de wc ga, of dan toch naar de badkamer. Vandaag niet, mijn benenwagen brand. Ik baal, was het maar weg. Ik kan niet slaan, te lang lopen en zitten op mijn kont, doet allemaal zo’n zeer.

Ik moet niks, hoef niks, maar mijn hoofd dat draait. Die verdomde benen, prikkels overal. Ik wil zou en zoveel, maar het is allemaal nee. Mijn hoofd, ik kan er steeds niet in, voor de planning. Wat planning denk ik later, wel willen plannen maar niet kunnen. Het zal allemaal wel, maar toch.

Ik denk aan iets schilderen, maar dan moet ik zitten, ik maar het maar in mijn hoofd. Het lukt allemaal niet, het boek lezen niet, filmpjes kijken niet. Meest van de tijd weet ik het niet meer.

Het is stil in huis, al maanden doe ik de radio niet meer aan. Ik spreek amper, omdat er soms wat gevraagd wordt luister ik. Die constante piep, tinnitus of zoiets. Ik baal, ja ik weet dat werkt ook weer tegen. Pipa is klaar met haar rondje, dat zegt ze, maar te snel. De slaapkamer heeft ze overgeslagen. Ik zal de deur waarschijnlijk dicht hebben gelaten. Het zal.

Ik kijk en zie alles, maar de perfectionist in mij, die snoer ik de mond. Houd je bek. De regie en dagelijkse ADL. Ik moet de badkamer in, tandenpoetsen op de badrand. Het minste wat ik kan doen. Haren nat, zo er zit model in. Maar ik moet eerst rusten, rust voor en rust na en tussen. Ik wil mijzelf niet steeds moeten motiveren, voor de normaalste dingen die je doet. Ik kijk naar mijn hondjes, ze spelen met elkaar. Dat is tenminste wat en ik heb wat te kijk.

Het is al 11 uur, kom op, op die benen, opstaan. Verrekte klote poten! Toch maar weer liggen. Dan maar een dag in jogging pak. De bel gaat, het zal, ik verwacht niets. Mijn telefoon gaat, ja het zal. Ik tik mijn stukje, soms dagelijks. Het enige wat nog doorgaat, stukjes tikken een Spaanse les. Maar ik onthoud het gewoon niet.

Mijn koptelefoon maar op, geluiden uit de omgeving, rot op met je prikkels.

Ik wil niks, helemaal niks. Toch wil ik alles, toch terug naar hoe het ooit was. Ik baal, kan niet vrolijk zijn, blij dat er niemand is, alleen een natte honden neus, die voorzichtig tegen mijn hand drukt.

Ik moet straks ook nog koken, de voorbereidingen zo maar doen, zittend de groente snijden. Straks maakt mijn partner het wel af. Ik moet hulp vragen en dat is zo vermoeiend en lastig. Het belasten van anderen, omdat je niet mee kan. Ik lig hier maar, geen kracht. De machine, pruttelde rustig verder. Niks meer, dat grote lege… ik baal echt!

Het bied troost, ik ben ze zo dankbaar, ze zijn nu het enige dat zorgt voor ritme. Verder is het ritme rust, rust en jawel f rust!

Kan het effe niet mooier schrijven, veeg effe die traan weg. Mijn hoofd is eindelijk moe, mijn bril gaat af en sluit mijn ogen. Zet nog even een timer. Mag niet te veel slapen, maar het voelt zo bevrijdend, echt slapen. Ik druk op zend…

Jaaaaaa, dag, miscommunicatie ik wil rust en val in slaap.

Die àlles verlossende slaap.

Blog annulatie januari

Welke snack zou je op dit moment willen eten?

Elke dag een blog, vandaag is het 12 januari 2024. Ik heb de titel aangepast, zo gaat dat met voornemens. Inhoudelijk schiet het programma mij steeds in het verkeerde keel gat. Dit zijn toch geen onderwerpen, welke snack. Daar kan je dan antwoord opgegeven maar zegt 0.

Annoying, dus blog januari wordt Blog annulering. I quit! Kan zelf heel goed mijn topics kiezen.

12 Jan 1952,

de trouwdag van mijn ouders. Ergens zijn ze samen, in ieder geval hun as bij de boom op het strooiveld. Ze dansen denk ik in de wind, maar mijn pa die kon niet dansen, mijn moeder hield er zeer zeker van. Varieeee! 72 jaar geleden in het huwelijk getreden. Das al boven een platina huwelijk van 70. 😜

Dus de snack zal een taartje zijn, met mokka het liefste, want daar was mijn vader gek op. Of toch slagroom omdat mijn moeder die zo lekker weg kon happen. Ik kan niet kiezen! Beide? Nee, het is dry January, vasten om straks weer vol gas te vreten en drinken.

Dat drinken, dat wordt ook minder als je ouder wordt, het hoeft niet meer. Trouwens de hersteltijd is mij ook te lang. Maar wij hebben ook onze tradities. Op vrijdag doen wij bijna altijd een glaasje bubbel. Vroeger was dat champagne maar tegenwoordig doen wij cava. Helemaal meegenomen uit Spanje. Nee wij zijn gewoon gebleven hoor, niet dat je denkt snobs.

Nu begin ik toch erin te geloven dat de topic van vandaag mij aan het inhalen is. Opeens heb ik trek in bruin fruit! Vlammetjes ofzo. Rund of Vega bitterballen. Een vette bek.

Vreemd, gister en eergisteren moest ik erg veel denk werk doen, voor mijn werk omgeving. dat kostte veel energie.

Mijn lijf zei dan ook. Ja jongen nu is het effe klaar. Die kortsluiting in mijn hoofd, prikkels pff. Geen reden tot feest.

Ik mocht in bed blijven vanochtend, lief hè! Daar lig ik nu, met mijn honden dochters die ‘onze mand’ ook erg fijn blijken te vinden. Tenminste als ik hun tevreden snurkjes zo hoor.

Stiekem ben ik er dus ingetrapt en het blog 12 van januari eruit gegooid:-)

Fijne dag.

De uitbarsting op de Coll

Wie had dat nog kunnen bedenken vier en twintig jaar later. Alles lag er eigenlijk rustig bij. Hoewel wij al even het gevoel hadden dat de boel soms een beetje omhoog kwam. Maar wij gaven gewoon het weer de schuld. De grote wisselingen in temperatuur. Natuurwet, van krimp en uitzetting.

Zelf waren wij niet aanwezig toen het stond te gebeuren. Toen mijn familie arriveerden zagen ze het meteen. Er is gedoe. Als ze nu nog maar in en uit konden komen. Wat voor hun een even ontspannen lang weekje weg zou moeten zijn, veranderde voor hun ogen.

Ze hadden het weer mee, genoten van de winter zon, konden zelfs een dagje naar het strand. Een unicum. In de avonden nog heerlijk naar het stadje om een hapje te eten. Mijn schoonzus was lekker in de badkamer aan het wassen en watergolven. Mijn zwager zat niets vermoedend op de bank. Tv aan en daar was het dan.. een enorme knal. De vloer tegels sprongen als het ware in het rond. 24 jaar lag onze tegelvloer er al, maar grotendeels los. De boel was gaan verschuiven en er was druk op komen te staan.

Mijn zwager haalde op mijn verzoek er een aantal van de grond, er zat amper lijm onder. Waren de tegels losgeweekt, de lijm misschien opgelost omdat wij Nederlanders nu eenmaal anders schoonmaken. Of was deze te strak gelegd? Was er misschien een lek in de waterleiding? Je begrijpt dat mijn familie nu niet echt gemakkelijk en relaxed op de bank zaten. Hebben zij weer, steeds als ze in ons app zijn, valt er iets, breekt er wat. Ik ging er bijna wat van denken, maar dat is flauw natuurlijk.

Hoewel wij graag in de toekomst nog wat aanpassingen wilden gaan doen, is er nu iets mis met de verbindende factor die door ons hele app. licht. De vloer. Maar wij hadden nog helemaal geen idee, wat te doen met vaste kasten, de oude keuken. Maar nu werden wij gedwongen. Helaas voor ons is de uitbarsting midden in de woonkamer. Er zijn geen tegels meer op de reserve bank. Mijn familie hebben hun bezoek nog verder met veel plezier afgerond, een voordeel echt schoonmaken was niet nodig :-).

Maar probeer maar eens alles te regelen, op afstand. Verzekeringen, klusvolk en of ze dat kunnen doen in de dagen dat ik er toevallig ook ben. En dat met steenkolen Spaans. Er op vertrouwen dat het goed komt. Maar ik wil helemaal daar niet druk mee zijn, als ik er ben, wil ik cava-tje, tapas en met mijn snoet in de zon zitten. Het staat ook niet in de folders, leuk een huis in Spanje. Pas op, door de warmte, vliegt er wel eens een vloer uit! Kan, zeker met de opwarming. Ja ja…

Of het mij gelukt is… het regelen op afstand ja.. nog een paar dagen dan ga ik het zelf beleven. De uitbarsting van de Coll. Het komt goed… alles komt goed…of mijn handy man… ook een handy man is…

Sinte Sinte Water

De lampionnetjes drijven in het water.

Geen kindjes die staan zingen

Geen snoepjes om af te dwingen.

Sinte Sinte water.

De koeie staan te bade
De meisjes hebben een zuidwester aan

Daar komt de regenbui aan

Sinte, Sinte Water
De koeie staan te bade

Niemand geeft een appel of een peer
Dan kom ik door dit weer nooit meer

Je hoor ons niet zingen op de stoep
zo drijfnat alleen voor een handje vol met snoep

Sinte, Sinte Maarte,

Viel pardoes in het water!

Op ze lang zulle ze leve

Vandaag hadden wij een trouwtje. De ene vroeg, de aar zei ja. Een moetje kunnen wij het ook niet noemen, het paartje is namelijk in de eind vijftig. Daar hadden wij dan zeker van opgekeken. Ik heb er dus een schoon zustertje bij.

Ze wilden het eerst klein houden, samen lekker naar het stadhuis. Maar daar moest dan erna nog wel een drankje, hapje, taart en diner toe. Wat mij betreft is dat dan al groots feest. En op die leeftijden moet je natuurlijk ook niet meer staan dansen in en cirkel met mensen. Of dat ze je ze leven hoog willen laten doen en je onverwacht bij de enkels pakken. Nee, daar komen ongetwijfeld ongelukken van. Ik klapte op de mijne zo hop met snufferd op de dansvloer.

Wij zijn er al maanden mee zoet hoor als familie. De oudjes moeten aangekleed, die kunnen niet meer te winkelen, dus stad en land afgelopen om ze in hun beste pakken te krijgen. Mijn schoonvader zei nog, ik doe nooit meer een pak aan. Dus deze is nog voor 3x. De bruiloft van zijn oudste zoon, zijn eigen bruiloft volgend jaar. Dan zijn ze 60 jaar getrouwd en nog een keer stilletjes liggend. Wij moeten er wel om lachen. Jullie moeten het eerst maar zien te halen.

Wij hadden van mijn schoonouders gehoord dat ze gingen trouwen, wij wisten zogenaamd nog van niets. Tot wij de kaart ontvingen. Het is een mooie kaart, maar bruiloften kosten voor de uitgenodigde al geld. Wat denk je te weinig portokosten erop gedaan. Lekkere uitnodiging, dat gaat natuurlijk van het cadeau af!

Schoonmoeder, zit in een tehuis, dus moet er van alles geregeld worden. De juiste kleren en schoenen. Die ze nog wilde inlopen.. maar mijn beste schoonmoeder u zit in een rolstoel mooi te wezen. De kapper moest besteld en een bus voor vervoer. Ze was in der nopjes met haar outfit, voor mij echt waar? Alzheimer is een cadeautje, maar vandaag is ze er toch bij. Samen met haar man, in de bus. Mijn andere zwager erachteraan voor het geval je weet nooit.

Bij ons is alles rustig. Zo vliegt de bovenbuurman terug uit Spanje, die zijn Spaans. Dus is wel even spannend geweest of hij op tijd er was voor ons meisje Katie. Die moet het natuurlijk ook leuk hebben. Hapje, speeltje, walk en spelletjes doen. Radio aan.

Ik zelf dacht heb nog genoeg hangen in de kast voor 8 bruiloften. Maar de covid tijden hebben wel gezorgd dat ik er in enkele dus niet meer in paste. Paniek!!! Op de kaart stond geen dresscode, kom maar lekker als jezelf. Nou daar sta ik dan in mijn huis pak, type Teletubbie, klaar om te gaan. Nee joh, dat dacht je toch niet. Ben niet meer het type overhemd, dasje. Dus een mooie blauw pakkie, een aubergine kleurig truitje eronder. Waarom vertel ik dit, nou ik ben natuurlijk bang dat ik niet op foto’s komt te staan.

Het bruidspaar had namelijk een verzoekje of ik voor fotograaf wilde spelen omdat ik altijd zulke mooie kiekjes maak. Ok, had liever getuige geweest, maar die rol kregen twee van mijn zwager zonen. De derde zoon was chauffeur. Begint het jullie een beetje te dagen. Er trouwen er twee en wij ‘de rest’ worden voor de huwelijkse kar gesponnen.

Het zonnetje laat zich goed zien, een cadeautje aan het paar. Zowat alle gasten blijven ook slapen aan zee, wat een mooie belevenis.

Op den burgerlijke stand!

Wij nemen twee mensjes, van die oudjes met de meest grote glimlachjes op hun gezichten. De mondhoekjes trillen een beetje. En het bruidspaar man wat zijn ze mooi saam. De liefde is universeel en uniek. Ze passen echt zo bij elkaar. Wij zijn allemaal natuurlijk in onze nopjes. Wat is ze mooi als bruid. Er wordt van alles besproken over hun leven en dan is er het moment en ze zeggen ja! Pardoes vergeet de trouwmevrouw het delen van de ringen. Maar dat was de bruidegom ook al eens vergeten.

Op de borrel!

Er is taart, wat drank. Nog wat foto’s. Een weer een foto moment. Als fotograaf van dienst, moet ik steeds weer naar buiten, rapportage maken. Dan weer het paar, weer een verzoek, de kinderen, de broers de cadeautjes. Uitgezakt begin ik maar aan een punt taart, die smaakt heerlijk. Oja, wij krijgen een bloemetje voor op de jasjes en jurkjes. Wat laat denk je, wel nee… waren ze vergeten uit te delen. Ziet u het thema? Erg lachen die twee.

Op naar de toekomst.

Aan het diner!

Ieder mag zijn eigen plekje nemen, das wel zo leuk, voor je het weet beland je naast een knoeiende oma, die dan de moeder van de bruid blijkt te zijn. Nu weten wij ook meteen van wie ze, de bruid het heeft. Nee, geen tomatensoep voor de in champagne kleur gehulde jurk bruid graag 🙂

Het smaakt allemaal heerlijk en zo wordt het niet te laat. Er is gelachen, gefeest en getrouwd. Vandaag lig ik op verhaal te komen, foto’s te bewerken en helemaal niets.

Rest mij om te zeggen, ze leven hopelijk nog lang en gelukkig met elkaar.

❤️

Neem je moeder in de mailing!

Welk mail programma gebruik jij?

Ik heb G Mail, gay maul zeg ik ook wel. Vroeger had ik MSN, maar die trok de stekker eruit. Toen ik mijn adres koos, bedacht ik wel dat ik niet een mail moest kiezen die een beetje vreemd klonk. Vodkajusboy@ of dreamman@.

Op mijn werk gaat het nog voormailder, maar daar is dan ook niets mis mee.

Ik ben wel tevreden over mijn maul. Maar soms denk ik… bijvoorbeeld mijn inbox is keurig leeg en zegt het ding. Fijne dag geen mail. Das een aanname, wie weet heb ik zo I zo een goede dag!

En opruiming type als ik ben, gooi ik alles keurig in de prullenbak. En leeg deze ook regelmatig.

Maar Giegel fail, die zegt dood leuk “Niets in Prullenbak” . Ik kijk even naar het plaatje… Niets in “DE”! En Prullenbak is met een kleine p! Maar meteen denk ik, dat is toch een beetje of je tekst onder het journaal voor doven en slechthorenden actief aan zet.

Wij kijken naar een rond voorwerp, deze is geopend aan de bovenzijde. Er staan een tekst onder. “Niets in de Prullenbak” . Naast de prullenbak ligt iets wat lijkt op dinosaurus, maar dan in mini vorm. Maar het zou ook een geel vogeltje kunnen zijn. Maar ik denk dat Giegel wil dat wij denken dat het een stuk papier is dat als een prop naast de prullenbak ligt?

Maar goed, papier gaat niet in de prullenbak bak bak maar bij het oud papier hè!

Wat mij dan wel bezighoudt is dat ik zeker weet alles te hebben weggegooid in de prullenbak van mijn mail, maar welk bestand is er dan naast komen te liggen en spookt dus nog in mijn systemen? Ik heb duidelijk op prullenbak leeg maken gedrukt!

Veerkracht, zwaarte kracht, ik snap het even niet. Ok, de prullenbak is leeg, dubbele bevestiging. Ik zie leegte en het staat er!

Blijf wel 💭 denken, wat is dat gele dingetje!

Puppy Spam, wij zijn bevallen!

Wij hadden er even niet aan gedacht. Maar de wens hadden wij al een tijdje. Nu mijn lijf en situatie een soort stabieler zijn, was het dan toch tijd voor iets heel positiefs in ons leven. Het thuisfront is nu het allerbelangrijkste geworden. De wilde jaren zijn gaan een soort van gaan rusten en wat is er dan nog fijn? Juist gezinsuitbreiding.

Van Inge kocht ik op 4 oktober, de puppy stapel, niet wetende nog dat….

Inge van den Hoven.

Hold your horses, ik ben geen wonder van de natuur, hoewel ik wel stukje dikker ben…

Op 1 oktober werden er 9 pups geboren. Nu hadden wij aangegeven aan onze fokker dat wij graag een blond zusje voor onze Katie wilden. Maar de blondjes bleken piemeltjes te hebben. Alle andere zijn zwart van vacht. Daar moesten wij even over nadenken. Wij hadden al een naam, maar voor een blond meissie.

Mijn man kwam op dag twee binnen en ik lag dubbel. Tja, die naam is helemaal goed! De Modinettes, wat hebben wij met dit nummer gelachen. Wie kent het niet?

https://youtu.be/2qsL9jUWNAc?feature=shared

Maar natuurlijk ook nog, mijn wiegje was een stijfsel kissie en Amsterdam huilt. Toen wij de naam wisten, stuurde wij al snel berichtjes over en weer naar onze labrador fokker en Jaa, een van de meisjes was voor ons.

Voor de naam, een ras echte Amsterdamse. Hendrika, kwam uit de Jordaan. Haar artiesten naam was Zwarte Riek, ivm haar diep raven zwarte haar.

Naast onze Keetje tippel (Catharina Katie) hebben wij straks twee Amsterdamse mokkels in huis. Rika en Katie passen dan hopelijk heel goed bij elkaar.

Puppy Spam…..

Wij zijn bevallen! En wij mogen ons meisje eind november gaan ophalen. Dus zijn wij nu vooral bezig met hoe was het ook alweer. Slaapje doen, plasje, spelen, plasje, eten, poepen en heel veel nee, nee, dat mag niet! En oh, al die mensen. Mag ik aaaaien. NEE! Ja, de slapeloze nachten heb ik toch al, dus nu heb ik wat te doen.

Wij hopen natuurlijk dat ons Keetje flink zal helpen met voorbeeld geven hoe alles wel moet. En manlief, die mag weer naar de puppy classes. Bonding!

Hierbij de eerste foto, met haar 3 zussen.

Keep you all posted! Meet Rika!