Soms ontmoet je iemand, die je eigenlijk niet kent maar je toch vertrouwd overkomt. Ze had ook wel iets van mijn moeder, ondernemend, voor de duvel niet bang. En al zeker niet op haar mondje gevallen.
Een paar turven hoog, een lijfje dat zou weg waaien als je er tegen zou blazen. Maar je voelde de warmte, haar hart zat echt op de juiste plek. Je zou kunnen zeggen, het voorbeeld van een vol leven, dat met beide handen was aangeraakt. De barst in haar stem, onmiskenbaar veroorzaakt door een stevig aantal jaren aan de ketting rook. Ook daarin herkenning. Het is zo als het is en je krijgt het zo als je het ziet. Een ontwapenende nuchterheid.
Ons eerste contact was voor haar op een heel triest moment. Het overlijden van haar man. Wij waren naar de plechtigheid heen gegaan om haar zoon te steunen. Zo gaat dat in het leven, je komt op een leeftijd dat je ouders, soms veel te jong je ontvallen. Dan ben je er voor elkaar, gewoon door er te zijn. Je hoeft niet eens te spreken.
Toen ze eenmaal doorhad wie wij waren en dan met name mijn vent, sprak ze honderd uit. Vrienden van mijn kinderen zijn mijn vrienden. En zo voelde het ook.
Er werd steeds naar ons gevraagd later en door haar zoon over ons verteld. Vooral de groetjes doen en dat deden we dan ook terug. In gedachten zag ik dan even die grote glimlach, zo’n pure, een waarbij de oogjes licht dichtgeknepen worden.
Het is voor ons mooi om te zien wie zijn vader was en ook om dezelfde trekjes in onze vriend te ontdekken. Maniertjes en gebruiken.
De optimist zag ik in haar, goud eerlijk en wij laten ons niet bedonderen. Grappig hoe dat ook doorgaat in de volgende generaties. Geen poespas en doe maar gewoon. Je niet in de kaarten laten kijken, die nuchtere blik en kijk op zaken. Mooi om dat in onze vriend terug te zien. Het relativeren van alles, de berusting dat iets goed is. Natuurlijk was er ook boosheid en ongeloof. Zo is t leven.
Ze hield van zwemmen en tja de emmer van creativiteit liep over. Windvanger haken! En nog meer van schilderen. Het hele huis staat en hangt er mee in elkaar. Ze was actief in allerlei verschillende verenigingen. Iets met een motor meen ik mij te herinneren. Een chick met ballen.
Maar van de week kregen wij een berichtje, mijn moeder is gevallen, er is geen hoop op herstel. Ach jongen toch! Je gunt het niemand maar je weet zo is het leven. Je ouders gaan altijd eerder dan waar je op hoopt. Ze is niet meer, het duurde niet al te lang. Na ons eerste contact, is ze in mijn gevoel blijven leven. Misschien juist omdat ze mij aan mijn moeder laat denken. Haar creativiteit en het omarmen van het leven. Ook al zit het tegen, je kunt zeilen op de wind van vandaag.
Ik weet niet of ze mijn stukje zal waarderen, laat staan dat ze in de belangstelling wilde staan. Maar ik wilde haar toch eren. Een mooi mens is hemelen, ze zijn weer samen, de ouders van onze vriend.
Ja, wij houden wel een oogje op je jongen, dag mooi mensje Ria.
Bedankt voor dat ene moment.