Trouw aan je trauma

Zo, das een pittig hoofdstuk. Dat mag je zeker stellen. Misschien heb je deze helemaal niet en moet je je gaan verdiepen in de mijne. Maar wat trauma is voor de een is dat niet voor de ander. Mijn persoonlijke reis, die gaat over eigenschappen die mij zijn toebedeeld, maar waarvan ik onbewust al lange tijd ervaarde dat ik deze helemaal niet ben.

Iedereen krijgt veel mee vanuit zijn familie, de opvoeding. Hierop stoel je dan ook vaak je verdere normen en waarden. Ook valt er veel te lezen en leren over je gedrag, al dan niet aangeleerde trucjes om te kunnen overleven. Je hebt vast gehoord over je oerinstincten, vlucht ik, vecht ik, verlam ik. Kies je ervoor niet meer te voelen, emoties geen ruimte te geven, binnen houden ervan. En meer van dit soort.

Wie mijn blogs een beetje gevolgd heeft weet dat ik al geruime tijd daar mee bezig ben. Hervinden, herbeleven en vooral terug leggen dat wat niet bij mij hoort. Hoofdstuk voor hoofdstuk ben ik terug gegaan in mijn leven. Het heeft mij veel gebracht en geleerd. Hier en daar ook verwondering. Ik heb het allemaal gedaan, doorstaan en doorleefd. Een reis van jaren.

Nu door COVID moet ik roeien met de riemen die ik had, eigenlijk kwam ik letterlijk tot stilstand. Deze modus, neemt niet weg dat ik wilde blijven proberen te werken aan mijzelf. Mijn hoofd heeft last van de mist, maar dat was vroeger ook wel. Het negatieve lag voornamelijk over het positieve.

Mijn laatste hoofdstuk, draait om de rol van mijn moeder. Ze heeft onbedoeld, bewust onbekwaam mij zo te beladen, dat ik hierop mijn levensverhaal heb gebouwd. Dat wat ik jaren geloofde als waarheid, blijkt maar ten dele zo te zijn. Maar goed, zoals de titel al aangeeft. ‘Trouw aan je trauma’. Het is natuurlijk erg dubbel dat je houd en afhankelijk bent van de persoon in de rol van moeder. Moet je dan haar gaat haten om te komen tot jezelf. Is zij dan naast liefde ook mijn trauma?

Om de reis goed te begrijpen, is het belangrijk om te leren zien wie de spelers in het echt waren. Meerdere familieopstellingen maakte mij duidelijk waar ik zou moeten staan. Het vierde kind. Ook heb ik regressie therapie en EMDR doorlopen. Een goede vriendin, gaf mij een titel van een boek, De Fontein. Deze heb ik als zelf hulp boek meegenomen naar mijn coaches. Ik ben haar dankbaar.

Je moet hard werken en mijn trauma’s zijn best groot geweest. Er gaan er ook blijven, maar ik begrijp deze. De gemiste mogelijkheden daardoor zijn spijtig en ben ik de ontzegging van rouw ben gaan noemen. Maar het zijn mijn trauma’s. Daar kan ik dan vervolgens om rouwen, maar kan het verleden niet veranderen, alleen er anders eigenaar van leren te zijn. Natuurlijk zijn er veel gemiste mogelijkheden en kansen, ook dit kan ik nooit meer invullen. Ik leer er nu dagelijks beter mee om te gaan.

Hoe je het leven ontvangt en ontwikkelt ligt aan de levens van de personages waarbij je geboren wordt. Deze omstandigheden vormen en vervormen. Ook de mate van verbinding en de mogelijkheid om deze zelf te vinden en te maken start hier. Vele jaren bouwde ik op wat ik dacht dat zo hoorde. De leegte en ruimte, de stiltes en het misbruik. Als kind wil je maar één ding, je ouders gelukkig zien en maken. Bij mijn vader is dat niet goed gelukt. Maar bij mijn moeder heb ik zoveel gedaan en gelaten om haar gezien haar achtergrond haar blij te maken. En daar is hij weer…. Trouw aan mijn trauma.

Ik ben haar nog altijd trouw, haar wensen werken nog door. Vader overleed op mijn 33ste. Moeder op mijn 44ste. Al tien jaar na haar dood, ben ik daar niet vrij door gekomen. Maar ik begreep mijn angsten niet, hiervoor moest ik juist in mijn familie systeem. Toen ik deze technieken ging toepassen bemerkte ik, gek genoeg, dat vele trauma’s niet de mijne bleken maar deze uit de generaties voor mij komen. Manieren om te overleven, mechanismes, gedragingen en ontkenning. Ik leerde mijn voorouders kennen, de levens en wat het uiteindelijk met mijn gezin daardoor is gebeurd. Ik leerde eigenlijk hoe zij hebben getikt, wie ze werkelijk waren ten opzichte van hoe ze zich voordeden.

Vaak zijn mensen niet bewust van de effecten van een trauma. Als gevolg kunnen ze niet helemaal helen van het trauma. Als traumatische ervaringen niet verwerkt worden, kunnen ze doorgegeven worden aan de volgende generaties, dit wordt ook wel intergenerationeel trauma genoemd. 

Wat is intergenerationeel trauma? 

Je kunt een trauma ontwikkelen als je iets erg ingrijpends hebt meegemaakt. Dit kan een mishandeling, verwaarlozing of het leven in een oorlogssituatie zijn. Je kunt ook een trauma oplopen als iemand die dichtbij je staat iets ernstigs overkomt. De gebeurtenis heeft vaak een blijvende indruk en kan zorgen voor psychische lijden. 

Hoe kan intergenerationeel trauma worden doorgegeven?  

Intergenerationeel trauma ontstaat bijvoorbeeld bij een ouder die een traumatische ervaring heeft meegemaakt (bijvoorbeeld opgroeien in een onveilige thuissituatie). Het ervaren van traumatische gebeurtenissen kan invloed hebben op de ouderschap.  

Trauma kan de hechting tussen de ouder en het kind verstoren. De ouder kan bijvoorbeeld door de voorgeschiedenis minder voorzien in de emotionele behoeften van het kind. Dit komt doordat ze de traumatische ervaring nog niet goed hebben verwerkt.

Trauma heeft verder invloed op de gedachten, gevoelens en het gedrag van een persoon. Het kan invloed hebben op bepaalde overtuigingen die iemand heeft over de wereld. Hierdoor wordt de angst van de ouder over gedragen op het kind. De ouder kan ook erg beschermend zijn en er alles aan doen om ervoor te zorgen dat het kind niks ernstigs ervaart.  

Pas op de plaats

Het mooie van familie onderzoeken die ik al jaren deed, ik weet en zie nu. Ze wisten niet beter, deden wat binnen hun mogelijkheden viel. Ik sta daar niet alleen in. Zie zelfs hoe dit zijn uitwerking heeft gehad op al mijn familieleden. Dan heb ik het nog niet zo slecht gedaan allemaal.

Ontvangen en verwerken, plaatsen en dan na zoveel jaren mag ik zelf gaan staan. Ik ben er nu onderdeel van, maar hun trauma’s zijn niet meer de mijne. De gaten in mijn kindertijd en jeugd blijven lege ruimtes. Als volwassenen man, kan ik er naar kijken. Ik hoef het niet meer te dragen. De pijn die blijft, de leegte ook. Maar de toekomst is voor mij. Opgeruimd, afgestoft en ontzettend dankbaar dat ik dit allemaal heb mogen doen.

Nu nog effies vechten met de COVID, maar goed ook dit hoort bij leven. Het komt zoals het komt.

Woord van dankbaarheid, mijn moedertje. Ze was niet zo’n kwaaie, mijn vader was de liefste. En hoe hun verbinding was, is en blijft een voorbeeld voor mijn reis.

Tatada ta ta ta da

Wie voor de buis in de jaren tachtig zat, zou hierin de leader kunnen halen van een mega grote tv serie, een Amerikaans soap spektakel. Er waren er meer.

Ik heb het over Dynasty, fantastisch is was het. Er is nu ook een serie op Netflix. Maar goed mijn intro gaat over iets heel anders.

Mijn vent heeft een nieuwe wagen aangeschaft zo’n elektrische. Fijne hoge instap, daar heb ik dan weer profijt van. Het was vorige week dan ook een mooi feest. Een mooie glimmende nieuwe wagen. Maar lang hadden wij er dus geen plezier van want na een aantal dagen, nog geen week. Dacht de nieuwe wagen, die wij de naam het beest hebben gegeven, doe het lekker zelf. Hij wilde niet aan.

Dus wat heen en weer gedoe en nu is het wachten op een onderdeel, 2 weken! Tja… leuk… maar dan hebben wij geen wagen.

Dus werd zijn verzoek ingewilligd en er zou vervolgens vervangend vervoer komen. Een wattem… nooit van gehoord. Er rijden er maar of nog maar 74 rond in Nederland.

Ta ta da, ta da ta da…. Ta da

Wat een bak zeg. Dynasty neus en lekkere sound met een klein kontje. Met fauteuils. De minibar heb ik nog niet ontdekt, maar rijd als een zonnetje. In China weten ze denk ik wel waar wij nu rijden, dus knipoog ik af en toe. En als een Royal betaamt, wuif ik natuurlijk ook. Maar wie ziet mij, achter geblindeerde ramen. Hoop niet dat wij aan de kant worden gezet, op verdenking van drugssmokkel. Want het is wel een mega pooierbak waar Hugh Hef jaloers op zou zijn geweest.

Even een plaatje… kunt u ook even ‘genieten’ euh lachen.

Horizonte

Soms denk je, ja ik ga schilderen. Alles uit de kast. Uitgestald op tafel, verf, kwasten, benodigdheden eromheen. Een ouder werkje, tonen in blauw staat op de tafel ezel. Een dappere poging. Op zoek naar inspiratie, maar er komt niets. Een stip aan de horizon, maar eigenlijk als je steeds dichterbij gaat, een zwart gat. Het is maar hoe je het wilt zien. Het zitten zit ook tegen, het licht is niet goed. Na 20 minuten doelloos te hebben gezeten raakt de leegte mij. De kracht ontbreekt, er komt niets. Ik voel mij ergens de zwarte lijn, die stippellijn aan het worden is.

Tussen tijd, er tussen uit. Maar hoe graag ik ook wil ontsnappen, ik voel niets. Waarheen, leeg en doelloos gevoel. Niets komt uit mijn handen. Mijn hoofd wil niet schrijven, mijn verhalen in mijn hoofd. Ik kan de structuur opeens niet meer opbouwen.

Ik berg de handel maar weer op. Wat dan, schrijven? Tja, ook dat gaat niet, op de bank dan maar met het karkas. Zo moe ook, why!

Niets loopt, toch gaat er om mij heen van alles draaien. Maar ik denk dat ik mij dan maar focus op dat het een stip is en geen gat. Maar goed, iedereen heeft wel van die dagen, dat je weg wil kruipen. Een hoekje of gewoon door de rand van het zwarte balletje stappen. De wereld is er donker maar wie weet!

Ik bevind mij in een schaduw, mijn ogen zijn moe. Dan maar slapen, dan is er effe niks.

Wat zie jij? Een stippie of een zwart gat. En de zwarte lijn, hou vast! Morgen maar weer, ik ga het wel beleven.

Een moment.

Een moment in de tijd, ik aanschouw. In de luwte van wind en mijn rug ontvangt de warme voorjaars zonnestralen. Duizenden beelden, momenten, indrukken en bovenal vele dagen hard moeten werken. Het gras zo heerlijk groen, de natuur ontwaakt. Ik rust hier even op een bankje of is het bewust. Indrukken en veranderen kan ik het niet. Emoties, tja wat wil je. Nog even… en dan een groet. Het gaat omdat het moet.

De groeten uit…Jubbega-Schurega, 2

Was een blog van mijn reis door Friesland. Nu ik mijn Friese roots wat beter heb leren kennen volgt er ook verdieping. Een neef van mij bestookt mij met voetbal verhalen en wij delen dingen over zijn regio Heerenveen. Voor mij is het dan weer leuk om deze informatie te gebruiken. Soms komt hij met groepsfoto’s, namen en de vraag of er familieleden op staan. Grappig hoe dat werkt stamboom onderzoek in de verschillende generaties. Vele personen heb ik zelf nooit gekend en pas recent leren kennen, al dan niet postuum. Maar erg leuk om een neef te leren kennen, ver weg in het verre Friesland.

Zo kwam hij met een foto van een boerderij of ik deze kon. Maar hij dacht aan die van Yntske. Onze oudste nichtje. Ze is helaas recent overleden, maar tijdens mijn reis ben ik gelukkig nog bij haar geweest. Iets in mij dacht, zouden de kinderen het huis verkopen en ging op de funda kijken. En daar stond de boerderij. Als stille getuigen, het was of ik zo weer binnen stapte. Een tijdsbeeld welke past bij een lang geleefd leven. Het vulde mij met sentiment, mooi en triest tegelijkertijd. Want zo gaan die zaken, eens wordt alles weer tot stof. Herinneren vervlogen en vraagt er niemand meer of je een kop thee komt drinken aan die mooie eettafel met persie tapijtje.

Op de tafel liggen niet meer haar papiertjes, geheugensteuntjes. Zouden er nog koetjes reepjes in het blik zitten. De klok en tijd staan stil. Maar voor even lieve oudste nichtje hoor ik je luide stem, je lekkere onophoudelijke gekwetter. Waar je nooit tussenkwam aan de telefoon. Waar je zelfs tussendoor de hoorn van de wandtelefoon kon neerleggen en even naar de wc kon en ze had niets door. Mijn oudste nichtje die ik steevast tante noemde. Natuurlijk corrigeerde ze mij, ik ben je nichtje… maar tja wat wil je ook. Een leeftijdsverschil van 35 jaar. En ze had al vroeg zo’n heerlijk grijs koppie haar.

Ze kwamen regelmatig om de x aantal jaar bij mijn ouders. Meestal met andere gezinnen erbij, samen uit Friesland, naar Driebergen-Rijsenburg. Soep met broodjes. Een hok vol.

En dan nu, sluit ik ook haar boekje, straks is ook haar huisje verkocht en woont er hopelijk een nieuw gezin met veel liefde en toewijding.

Het syndicaat van Praag, deel10

Radertjes

Jonas volgde altijd Ben, maar ook die zag eindelijk in dat zijn keuze om hierbij aan te sluiten niet de juiste was. Hoe klein hun aandeel ook was, als radertjes in het financiële deel, het zag het niet goed uit voor Europa. De eenwording ten kostte van alles. Ben had tijd nodig, nadenken, naar de wc, hij voelde zijn maag draaien. Jonas zag net daarvoor dat zijn maatje lijkwit werd.

Pardon en excuses excellentie, geloof dat het mijn maatje wat te veel wordt. Ik help hem even…volg. Colijn klikte en wees naar de hoek, een deur die de heren tot op heden niet hadden opgemerkt. Ben was meteen, na het sluiten van de deur in het heden.

Dit is foute boel, Europa gaat in oorlog! Sssst, zei Jonas, straks hoort hij ons. ‘Jo, wij moeten hier weg, mensen waarschuwen!’ Hoe, sprak Jonas, die al een tijdje begreep dat het ernst moest zijn, maar eigenlijk altijd deed wat Ben deed.

Wij moeten vluchten, weg van hier, dit voelt zover weg van wie wij zijn. Oorlog Jonas, oorlog nog een keer! Dit keer was het juist Jonas die het voortouw nam en kwam tot de conclusie dat de enige weg eruit is terug te gaan, mee doen, dan mogen wij vrij bewegen.

Het syndicaat heeft altijd onder de rader gewerkt, waarom zou dat dan nu niet voor ons kunnen werken?

Briljant mijn beste Jonas, zo komen wij wel weg…Een klopje op de deur, gaat het heren? Moet ik hulp halen. Ze hielden hun adem in, zuchtte een paar keer, ja in orde meneer de President!

Voorlopig is dit het laatste stuk, gaat het Jonas en Ben lukken, te doen alsof en kunnen ze vluchten om een nieuwe oorlog te kunnen stoppen? Welke geheimen nam Ben nu eigenlijk mee? Wat betekende de brief met codes, het boekje en de pen?

Ik hoop dat jullie als mijn lezers zijn gaan houden van Jonas en zijn jeugdvriend.

53 + 20 = 73

“7-20 jaar ouder: Cognitieve mist van COVID-19 veroorzaakt schade, krimpen en versnelde veroudering van de hersenen.”

Een studie van mensen met milde tot matige COVID-19 toonde significante langdurige ontsteking van de hersenen en veranderingen die in verhouding staan tot zeven jaar hersenveroudering.

Meest recent beoordeelde een nieuwe studie gepubliceerd in het New England Journal of Medicine cognitieve vaardigheden zoals geheugen, planning en ruimtelijke redenering bij bijna 113.000 mensen die eerder COVID-19 hadden gehad. De onderzoekers ontdekten dat degenen die besmet waren, aanzienlijke tekorten hadden in het geheugen en de prestaties van uitvoerende taken.

Maar daar blijft het niet bij, ook het IQ daalt. Ik word dus oud en dommelig 😜

In dezelfde studie vertoonden degenen met milde en opgeloste COVID-19 een cognitieve achteruitgang die gelijk was aan een verlies van drie punten aan IQ. Ter vergelijking: degenen met onopgeloste aanhoudende symptomen, zoals mensen met kortademigheid of vermoeidheid, hadden een verlies van zes punten in IQ. Herinfectie met het virus droeg bij aan een extra verlies van twee punten in IQ, vergeleken met geen herinfectie.

Wat een artikel gisteren.

Zo…ik ben dus feitelijk met pensioen. Meteen klaar met de molen van regel en de Wiahalala aanvragen en nog meer van het geneuzel.

Maar goed ik schreef al dat ik mij als een zeventiger voelde. Ik lach er maar om… maar daar waar hersenen zitten is dus een ruimte leeg. Waar mijn IQ deels zat is er dus een flink deel is verdwenen. Verklaart een boel.. veel euh voor weinig. Er komt steeds meer boven water. Maar of dat teruggedraaid kan worden?

De hersen kikkers, maken gekke sprongen.

Er wordt steeds meer bekend, dat is alleen maar goed, voortschrijdend inzicht. De woorden van Jochem.

Voort schijnend achteruitgang is het. Voelde mij altijd 38, daarna werd ik 50. Dat was raar en met 3 besmettingen opeens 73.

Wat doet het met je? Mijn soon to be ex leidinggevende… Kan je het al accepteren nu de situatie dichter bij komt? “De situatie”, man ik zit er middenin. Dank voor je vraag, lees net de eindrapportage en het is zoals het was. Zit niet te wachten op de volgende molen…UWV….maar goed ik heb geen keuze.

En wil nog niet afgeschreven worden, maar zo zal het hopelijk de broodnodige rust geven. Ik heb wel geaccepteerd hoe de situatie nu is voor mij. Heb hard gewerkt eraan, maar aan een dood paard moet je niet trekken. (Zei, mijn moeder altijd🤔)

Ben nog niet afschreven… heb nog geen fatt ladies horen zingen!!! Blijf er natuurlijk in geloven dat er deuren dichtgaan en weer anderen gaan openen. Ben dan misschien wat dommer en ouder geworden… maar heb mijn looks nog pffff.

Ook las ik gister of was het eergisteren al weer, een mooie om denker.

Het is geen teken van zwakte als iemand omvalt, maar een teken dat deze persoon al langere tijd te veel aan het dragen was.

Al met al cbsnews, bedankt voor het artikel. Een vermelding zodat ik geen last krijg met de stukjes die ik toegepast heb in bovenstaande.

Nog steeds

Gister kreeg ik iets vreemds te horen.

Mijn vent kwam thuis en vertelde dat hij een vriend van vroeger van ons was tegengekomen. Vriend nou kennis een vriend in wording. Af en toe op de koffie of borrel. Maar dit was voor covid times.

Ze praten over de bekende koetjes en kalfjes en toen natuurlijk…waar is je man? Ik was niet mee op dit tripje, nee dat gaat natuurlijk niet, zaal vol mensen, geluiden, muziek en de hele avond op mijn benen moeten staan. Ook gewoon zitten gaat effe niet. Dus mijn vent verteld dat ik long covid heb.

Wat? Nee, nog steeds…. Was zijn antwoord. Ik moest er wel om lachen, waar denk jij dat LONG voor staat?

Tja, daar stond hij met een bekje vol tanden. Het drong tot hem door dat ze mij al 2 jaar niet meer hadden gezien op feestjes en festivals. Sterker nog, de laatste 4 jaar niet meer. Al die tijd was ik bezig met herstel.

Soms ontdek je dat vrienden in wording niet gaan blijven. Daar ben ik al LONG achter 😜😂

Lijk, zonder hoofd

Het zou een aflevering kunnen zijn van Baantjer, ware het niet dat het een hoofdstuk gaat zijn in mijn verhalen boek over de zoektocht naar mijn vermiste grootvader.

Ik heb al eerder geschreven over hem. Nu was ik een oude advertentie tegengekomen in een krant van 1944. Een oproep. Een onbekend manspersoon, welke was omgekomen onder verdachte omstandigheden, was gevonden en tijdelijk begraven want zo ging dat in die tijd. Maar niemand had zijn lichaam geclassificeerd. Wie de onbekende man is, weet helaas niemand. Ik melde dit en toen ging er een bal rollen van heb ik jouw daar.

Door de COVID heb ik al tijd niets meer met mijn onderzoek en de daarbij behorende belofte aan mijn moeder kunnen doen. Oude verbanden in mijn eigen onderzoek kan ik niet meer zien en maken. Als ik stukken lees, blijven deze niet goed in mijn geheugen te zijn gebleven.

Het onderzoek liep dus al een tijdje, een cold case team pakte mijn draad op en deed verder onderzoek.

De onbekende werd opgegraven, er bleek nog voldoende terug te vinden na bijna 80 jaar. Ik had zoveel hoop, ook het team dacht het. Dit zou heel misschien met alle waarschijnlijkheid je grootvader kunnen zijn. Locaties en tijd klopte.

De wens om hem te vinden, het kunnen aantonen dat hij inderdaad was omgebracht zou helpen met de verwerking wat ik ben gaan noemen de ontzetting van rouw. Natuurlijk heeft deze zoektocht een doel, dat ook mij raakt. Je familie systeem is erop gestoeld en heeft zo ook zijn werking gehad in hoe ik in het leven ben gaan staan. Je overlevingsstrategie. Maar vaker niet dan wel droeg ik die van mijn ouders. De ongelofelijke reis die ik in mijn vaders leven heb mogen maken, maakte mijn hoop steeds groter om ook dezelfde soort antwoorden in mijn moeders familie te vinden.

Vele hoofdstukken heb ik al zo terug kunnen leggen en herschrijven en steeds ging er een brokje van mijn schouders af. De ontzettende belasting van het verleden en mijn manier om toch te gaan en de drijfveren connecties aan te gaan met familie die ik niet kon, maar er altijd waren. Ik had gehoopt door deze puzzel op te lossen ik verlost zou worden van de molenstenen die mijn moeder onbewust bij mij had geparkeerd. Haar verleden, of beter gezegd dat van haar vader, heeft ze alleen mij toevertrouwd. Kennelijk was mijn bestemming om haar te ondersteunen, ontlasten en beschermen. Alles wat ze van haar vader en zijn familie nooit heeft mogen ontvangen.

Maar van de week, de telefoon, het cold case team of ze langs mochten komen. Je begrijpt uit mijn schrijven al, dat het antwoord niet was waar ik op hoopte. Helaas bleek deze persoon na vergelijking met het familie DNA, niet mijn vermiste grootvader.

Ze vertelde mij dat deze persoon, in het graf lag, zonder hoofd. Dat de hengsels van koper waren geweest. De beste man door een kogel om het leven was gekomen. Er bestaat een speciale DNA bank voor personen welke zijn omgekomen maar nooit geïdentificeerd. Ook deze man wordt hierbij aan toegevoegd. Maar ook geen match.

Daar zat ik dan, mijn gedroomde einde van mijn boek, de kroon op jaren onderzoek, was verdwenen. Het zal waarschijnlijk ook niet meer gebeuren. Daarmee moet ik zien te leven. Het boek zal ik ooit verder afschrijven, het verhaal vertellen en tja… ik zal een andere manier moeten vinden om het hoofdstuk moeder te gaan verwerken.

Ik begrijp zo veel, maar het is tijd om hen die niet meer onder ons zijn hun rust te geven. Het juk van mijn familie heb ik voor hen gedragen en nu laat ik het los. De mooie dingen die er zeker ook waren weer zichtbaar.

Ik heb familieleden mogen ontmoeten en connecties gemaakt over het verleden heen. Ik ken mijn eigen kracht nu.

Eens opent er op een dag een archiefkast, waarin nummers weer mensen worden. Ik dank allen die op mijn route, op zoek naar de waarheid, hebben geholpen.

Ik zal “Het laatste stof“, ooit als ik COVID te boven ben, uitschrijven.

Daarnaast gun ik ieder zo’n reis, waarin je vecht tegen de demonen die in je kunnen huizen. Ga ze niet uit de weg, onthoud dat je een verleden hebt, maar dat dit onwezenlijk niet de jouwe hoeft te zijn. Op naar het heden en een mooie toekomst.

Tot eens en Er was eens een ‘is’ is geworden.

Het syndicaat van Praag, deel9

Presidente

Maar u, de president! Onwillekeurig moest Jonas lachen, maar Ben begreep er niks van. Zeg het maar jongen, spraak Colijn. Jonas, begreep het meteen, het was hem al zo bekend om een profiel te maken van iemand. Sterkte en zwakte, hij koos het verhaal van de sterkte en begon te vertellen.

Mijnheer, ik bedoel meneer de president Colijn maakte een carrièreswitch en was van 1914-1922 directeur van het olieconcern Bataafsche. Petroleum Maatschappij (BPM), een onderdeel van Shell. Deze betrekking legde hem allerminst windeieren: Colijn werd in deze jaren stinkend rijk. Hij verdiende voor die tijd exorbitante bedrag van 900.000 gulden per jaar. Met dit riante salaris werd de president financieel onafhankelijk. Nu begreep Ben zijn maatje. Er werd hier een groot machtsspel gepleegd, waar ze dus kennelijk een groter onderdeel van bleken te zijn. Maar wat was het gevaar? Beide keken Colijn aan, die gebiede neem plaats, wat drinken heren? Wij staan op de vooravond van een grote machtsovername binnen Europa, een Europa waar Duitsland het voortouw in zal krijgen, al weet de Natie dat gegeven nog niet. Al jaren hebben diverse landen een verbond. Noem het een verdrag, het gaat om macht, die hier nu wordt bedreigd. De weg die is ingeslagen zal vele levens gaan kosten, maar het gaat om de macht erna. Er is een heksenjacht gestart, er zijn lieden die zich hebben geïnfiltreerd in de organisatie, met als doel deze beweging omver te helpen. Dus wij moesten rennen vandaag heren, het spijt mij dat wij zulke jonge lieden moesten betrekken. Maar jullie zijn uitstekende geld inzamelaars gebleken. Noem het maar talent. Jullie inzichten en kennis stelt ons instaat, zelfs op jullie jonge leeftijd, de slag te kunnen maken. Jullie weten nu simpelweg te veel.

Ik stel jullie dan ook laat ik het netjes zeggen … een keuze. Het net sloot zich.

De operatie

In Operatie Los Leones werkten de Italiaanse autoriteiten al vijf jaar samen met o.a. Nederland om het actiefste syndicaat van Europa te ontmantelen.

Eerder waren al 84 leden van de organisatie gearresteerd in Italië, Nederland, het Verenigd Koninkrijk, Zwitserland en Duitsland. Gedurende het onderzoek zijn al vele goederen 4700 goud staven en miljoenen guldens in beslag genomen.

Syndicaat

In Nederland waren in het onderzoek al zeven verdachten gearresteerd. Onder wie men dacht de leiders van de Nederlandse tak van de organisatie. Die groep moet nog altijd voor de rechter komen, maar er ontbreekt afdoende bewijs om het syndicaat te stoppen.

Het syndicaat kent vele lagen waaronder Kompania Elite. Welke onder leiding stond van twee zeer invloed rijke clans van Europa. De oude Franse Elite, die nog terug gaat naar de tijd van de hugenoten die moesten vluchten om wie ze waren en welk geloof ze aanhingen. Hun arrestatie zei helemaal niets, maar toch was de link gevonden naar wat als het hart werd gezien, Tsjechoslowakije. Ver genoeg weg om onder de radar te kunnen zijn.

Verborgen ruimtes

Kompania Elite deed direct zaken met zowel de Zuid-Amerikaanse als Noord-Amerikaanse landen en tot aan Rusland en China aan toe. Een groot netwerk. Wat jaren zo niet generatie op generatie was doorgeven, vrij in haar handelen en doen. Het doel was nu veel te dichtbij om nog te stoppen. Hoe hard ze het zouden proberen. Nog even en een van de grootste dictators zal in het voetlicht treden. Onwetend wie hem in het zadel zal gaan helpen. Wie dacht hij dat hij wel niet was. Zeker, hij was een bezadigd spreker, maar zonder de hulp en voorbeelden zoals in Italië had hij nooit zo groot kunnen worden. De tijd was rijp. Zolang hij deed, wat er verwacht werd van hem, zou hij mogen groeien. Duitsland zal volgen, leiden ook naar de ondergang. Het mooie van strategisch denken is om de spelers op het veld te laten voelen of het allemaal uit hun bovenkamer komt. Natuurlijk hadden ze niet kunnen voorzien dat deze geest zo verknipt bleek te zijn en verre van de leider die men voor ogen had.

Veelal kwamen de partijen over de grenzen in verborgen ruimtes bij elkaar, liefste onder de neus van de wereldleiders.

De leden van de organisatie leefden in Europa onder de radar, veelal in dure appartementen met inpandige parkeergarages, en communiceerden via versleutelde berichten. Dat het Syndicaat legaal meermaals van naam heeft kunnen wisselen, compliceert de onderzoeken, bovendien gebruiken ze nu ook nog vervalste indentiteit bewijzen.

De autoriteiten zouden nu spreken van ‘de groots sprekende misdaadorganisatie ooit’ met een verfijnd businessmodel dat de hele keten van de handel dekte. De winsten werden weggesluisd via het van oorsprong Chinese ‘fei ch’ien-systeem’, een op hawalabankieren gelijkend ondergronds bankierstelsel dat op vertrouwen rust en geen sporen nalaat. De perfecte financiële bakermat.