Zo, das een pittig hoofdstuk. Dat mag je zeker stellen. Misschien heb je deze helemaal niet en moet je je gaan verdiepen in de mijne. Maar wat trauma is voor de een is dat niet voor de ander. Mijn persoonlijke reis, die gaat over eigenschappen die mij zijn toebedeeld, maar waarvan ik onbewust al lange tijd ervaarde dat ik deze helemaal niet ben.
Iedereen krijgt veel mee vanuit zijn familie, de opvoeding. Hierop stoel je dan ook vaak je verdere normen en waarden. Ook valt er veel te lezen en leren over je gedrag, al dan niet aangeleerde trucjes om te kunnen overleven. Je hebt vast gehoord over je oerinstincten, vlucht ik, vecht ik, verlam ik. Kies je ervoor niet meer te voelen, emoties geen ruimte te geven, binnen houden ervan. En meer van dit soort.
Wie mijn blogs een beetje gevolgd heeft weet dat ik al geruime tijd daar mee bezig ben. Hervinden, herbeleven en vooral terug leggen dat wat niet bij mij hoort. Hoofdstuk voor hoofdstuk ben ik terug gegaan in mijn leven. Het heeft mij veel gebracht en geleerd. Hier en daar ook verwondering. Ik heb het allemaal gedaan, doorstaan en doorleefd. Een reis van jaren.
Nu door COVID moet ik roeien met de riemen die ik had, eigenlijk kwam ik letterlijk tot stilstand. Deze modus, neemt niet weg dat ik wilde blijven proberen te werken aan mijzelf. Mijn hoofd heeft last van de mist, maar dat was vroeger ook wel. Het negatieve lag voornamelijk over het positieve.
Mijn laatste hoofdstuk, draait om de rol van mijn moeder. Ze heeft onbedoeld, bewust onbekwaam mij zo te beladen, dat ik hierop mijn levensverhaal heb gebouwd. Dat wat ik jaren geloofde als waarheid, blijkt maar ten dele zo te zijn. Maar goed, zoals de titel al aangeeft. ‘Trouw aan je trauma’. Het is natuurlijk erg dubbel dat je houd en afhankelijk bent van de persoon in de rol van moeder. Moet je dan haar gaat haten om te komen tot jezelf. Is zij dan naast liefde ook mijn trauma?
Om de reis goed te begrijpen, is het belangrijk om te leren zien wie de spelers in het echt waren. Meerdere familieopstellingen maakte mij duidelijk waar ik zou moeten staan. Het vierde kind. Ook heb ik regressie therapie en EMDR doorlopen. Een goede vriendin, gaf mij een titel van een boek, De Fontein. Deze heb ik als zelf hulp boek meegenomen naar mijn coaches. Ik ben haar dankbaar.
Je moet hard werken en mijn trauma’s zijn best groot geweest. Er gaan er ook blijven, maar ik begrijp deze. De gemiste mogelijkheden daardoor zijn spijtig en ben ik de ontzegging van rouw ben gaan noemen. Maar het zijn mijn trauma’s. Daar kan ik dan vervolgens om rouwen, maar kan het verleden niet veranderen, alleen er anders eigenaar van leren te zijn. Natuurlijk zijn er veel gemiste mogelijkheden en kansen, ook dit kan ik nooit meer invullen. Ik leer er nu dagelijks beter mee om te gaan.
Hoe je het leven ontvangt en ontwikkelt ligt aan de levens van de personages waarbij je geboren wordt. Deze omstandigheden vormen en vervormen. Ook de mate van verbinding en de mogelijkheid om deze zelf te vinden en te maken start hier. Vele jaren bouwde ik op wat ik dacht dat zo hoorde. De leegte en ruimte, de stiltes en het misbruik. Als kind wil je maar één ding, je ouders gelukkig zien en maken. Bij mijn vader is dat niet goed gelukt. Maar bij mijn moeder heb ik zoveel gedaan en gelaten om haar gezien haar achtergrond haar blij te maken. En daar is hij weer…. Trouw aan mijn trauma.
Ik ben haar nog altijd trouw, haar wensen werken nog door. Vader overleed op mijn 33ste. Moeder op mijn 44ste. Al tien jaar na haar dood, ben ik daar niet vrij door gekomen. Maar ik begreep mijn angsten niet, hiervoor moest ik juist in mijn familie systeem. Toen ik deze technieken ging toepassen bemerkte ik, gek genoeg, dat vele trauma’s niet de mijne bleken maar deze uit de generaties voor mij komen. Manieren om te overleven, mechanismes, gedragingen en ontkenning. Ik leerde mijn voorouders kennen, de levens en wat het uiteindelijk met mijn gezin daardoor is gebeurd. Ik leerde eigenlijk hoe zij hebben getikt, wie ze werkelijk waren ten opzichte van hoe ze zich voordeden.
Vaak zijn mensen niet bewust van de effecten van een trauma. Als gevolg kunnen ze niet helemaal helen van het trauma. Als traumatische ervaringen niet verwerkt worden, kunnen ze doorgegeven worden aan de volgende generaties, dit wordt ook wel intergenerationeel trauma genoemd.
Wat is intergenerationeel trauma?
Je kunt een trauma ontwikkelen als je iets erg ingrijpends hebt meegemaakt. Dit kan een mishandeling, verwaarlozing of het leven in een oorlogssituatie zijn. Je kunt ook een trauma oplopen als iemand die dichtbij je staat iets ernstigs overkomt. De gebeurtenis heeft vaak een blijvende indruk en kan zorgen voor psychische lijden.
Hoe kan intergenerationeel trauma worden doorgegeven?
Intergenerationeel trauma ontstaat bijvoorbeeld bij een ouder die een traumatische ervaring heeft meegemaakt (bijvoorbeeld opgroeien in een onveilige thuissituatie). Het ervaren van traumatische gebeurtenissen kan invloed hebben op de ouderschap.
Trauma kan de hechting tussen de ouder en het kind verstoren. De ouder kan bijvoorbeeld door de voorgeschiedenis minder voorzien in de emotionele behoeften van het kind. Dit komt doordat ze de traumatische ervaring nog niet goed hebben verwerkt.
Trauma heeft verder invloed op de gedachten, gevoelens en het gedrag van een persoon. Het kan invloed hebben op bepaalde overtuigingen die iemand heeft over de wereld. Hierdoor wordt de angst van de ouder over gedragen op het kind. De ouder kan ook erg beschermend zijn en er alles aan doen om ervoor te zorgen dat het kind niks ernstigs ervaart.
Pas op de plaats
Het mooie van familie onderzoeken die ik al jaren deed, ik weet en zie nu. Ze wisten niet beter, deden wat binnen hun mogelijkheden viel. Ik sta daar niet alleen in. Zie zelfs hoe dit zijn uitwerking heeft gehad op al mijn familieleden. Dan heb ik het nog niet zo slecht gedaan allemaal.
Ontvangen en verwerken, plaatsen en dan na zoveel jaren mag ik zelf gaan staan. Ik ben er nu onderdeel van, maar hun trauma’s zijn niet meer de mijne. De gaten in mijn kindertijd en jeugd blijven lege ruimtes. Als volwassenen man, kan ik er naar kijken. Ik hoef het niet meer te dragen. De pijn die blijft, de leegte ook. Maar de toekomst is voor mij. Opgeruimd, afgestoft en ontzettend dankbaar dat ik dit allemaal heb mogen doen.
Nu nog effies vechten met de COVID, maar goed ook dit hoort bij leven. Het komt zoals het komt.
Woord van dankbaarheid, mijn moedertje. Ze was niet zo’n kwaaie, mijn vader was de liefste. En hoe hun verbinding was, is en blijft een voorbeeld voor mijn reis.