Heim zwaar

Wat geeft je een nostalgisch gevoel?

NOS steeds terug gaan, Algos, een verlangen.

De laatste dag van het jaar 2023. Tijd voor reflectie wat ook mij betreft. 2023 is niets nostalgisch aan, terug proberen te denken levert eigenlijk niets op.

Dat ik noodgedwongen afscheid heb moeten nemen van kleine en grote zaken. Maar de optimist uit al meteen, ‘waar een deur sluit…’ juist…openend een andere. Dat laatste is nog niet geweest, het kan nog, het jaar is nog niet om!

Nostalgie, dat wat is geweest en zo fijn was dat je deze steeds opnieuw wenst te beleven. Kan dat? Ik weet wat koesteren is, dat het allemaal wel kon. Maar ik kan er niet goed bij. Dat boek dat boven op de kast ligt, maar je arm is te kort en je vind zo snel niet iets om op te gaan staan. Een fragiel krukje…

Maar de angst van dat je er door zakt neemt de overhand. Laat maar, het ligt daar goed, voor als ik het ooit nodig heb.

Langzaam keer je in je geest terug, naar vroeger, toen was alles beter, schoner mooier. Het heden maakt plaats voor foto’s, van vroeger, kleine shotjes. Van toen je kind was. Je niet meer weet waar je slaapt in het heden. De weg kwijt, niemand die je meer begrijpt. Ze vinden je eng, Je bent niet meer hun ouder grootouder maar langzaam veranderd je zijn. Je wordt steeds meer kind, dat opeens weer houd van spelletjes en ondeugende dingen uithalen. Mee kan zingen met kinderliedjes uit vroegere tijden. Een keiharde realiteit als een ouder dementerende is geworden.

Je zou zo graag nog eens. Wat mij nostalgisch maakt, is het verdriet en gemis. Je bent er, maar toch ook niet. Ons verlangen voor jou is dat het niet te lang duurt. Maar het leven is geleefd.

Terug naar mijn leven, dat een mega wending heeft genomen, nu als het ware leven on hold. Weemoedig kijk ik naar wat ik als extra bagage achter laat om mijn reis te verlichten. Met al deze gebeurtenissen en gevoelens ging deze gepaard. Wat vrienden waren zijn kennissen gebleken, mijn wereld bevind zich thuis. Mijn veilige thuis, waar niemand ziet hoe de vlag er werkelijk bij hangt.

Het wordt tijd om vooruit te gaan, in de tijd. En om de Grieken er nog maar eens bij te halen.

Waar Chronos staat voor continuïteit, betekent Kairos juist een tijdelijke onderbreking daarvan. Tijdens dat interval vergeten we als het ware de kloktijd en komen we in een andere tijdervaring terecht, die onverwachte inzichten voor ons in petto heeft.

Daar houd ik mijzelf en mijn gedachten dan maar even vast in deze interval.

Op naar 2024, wordt vast een net zo bewogen jaar.

Waar het hart spreekt…

Welke relaties hebben een positieve invloed op jou?

Zwijgt het ego. Bij mij kan je eigenlijk wel stellen dat iedereen waar ik energie van mag ontvangen. Ik ervoor open sta. Zij die mijn energie omwille hun ego willen gebruiken heb ik een broertje dood aan.

Je kunt vaak niet om deze personen heen, maar zaak is het wel om goed op je hoede te zijn. Ik houd deze momenten dan ook zo klein mogelijk. Niet in discussies te belanden, waar de ander alleen maar overtuigd is om hun gelijk via jouw te bekrachtigen.

Maar goed, geen reden om jezelf juist niet open te stellen, zodra dit gebeurd krijg ik soms de leukste connecties. Zomaar in de tram, gaat een gesprek opeens de diepte in. Of je bezoekt een tentoonstelling en je vind elkaar in een bepaalde blik. Ik geloof er ook heilig in dat er bepaalde personen elkaar altijd vinden in gedrag en kunnen. Het maakt het allemaal wat makkelijker.

Zelf heb ik jaren in de retail gewerkt, ik had zo mijn eigen type mens als klant. Die altijd een praatje leuk vonden, of juist net dat extra beetje gegeven informatie als plezierig ervaren.

Ken u zelve, u bent uniek, mijn positieve levenshouding trekt deze ook aan. En maar al te vaak, begrijpt ik de ander in zijn of haar verhaal. Een goed verstaander, heeft genoeg aan een half woord. Mensen die schakelen vanuit hun hart, dat zijn mijn mensen. Die aan de oppervlakte al lang klaar zijn. Volg je hart, wees echt. Doe je niet anders voor, daarvan zijn er al veel te veel.

En u lezer?

Kleur bekennen

Als je een sportteam zou oprichten, wat zouden dan de kleuren en de mascotte zijn?

Als je zou,

Wat je wou,

Wilde ik sporten,

Maar zonder team,

Kan er nooit een kleur zijn.

Wel zou een mascotte,

Kleur kunnen geven.

Een beer, een bever of toch een speelse aap.

Een heuse struise, bont geveerd of gewoon een lekker hippie hippo.

Als het een harde team sport zou zijn,

Dan kies ik zwart rood.

Als het een softe team sport zou zijn,

Kies ik wit blauw.

Maar als ik wou,

Ja dan zou,

Dan kon ik sporten in mijn zwart rood.

Al dat getiek

Zijn je politieke overtuigingen in de loop der tijd veranderd?

Je komt uit een bepaald nest, hierin komt ook de eerste kleur naar voren. Je weet niet beter en denkt dat het zo hoort. Als je ouders afwezig zijn, je niet voeden in het waarom. Komt de aandacht en aanwezigheid van een politieke richting ook niet tot bloei.

In mijn geval werd je volwassene op 21 jaar en mocht je dus stemmen. Op je opleiding werd door lessen op de hoogte gebracht wat er zoal te kiezen viel. Het maatschappelijk debat. De meeste is het gesneden koek, terwijl een grote meerderheid niet eens zich er mee bezighield. Ik had ook geen vrienden die er een mening over hadden. Nu is er een stemwijzer, maar in mijn tijd… opa verteld…leerde je nog echt om programma’s te lezen.

En dan is er het moment, dat je daadwerkelijk mag gaan stemmen en dat voelt als belangrijk, erbij horen. Je ontdekt patronen in de manier van stemmen, maar in onze democratische samenleving wint maar zelden je party. Wij vinden elkaar in de compromissen.

Waar sommige partijen juist geld als water uit lijken te geven, is juist de andere welke er steeds voor zorgt dat de BV blijft draaien. Keer op keer herhalen en falen. Veel gaat mij als Jan met de pet boven het hoofd. Toch geloof ik in het recht, mee praten is weer iets heel anders.

Mijn politieke kleur is al deze jaren nog steeds hetzelfde. Soms maakte ik een uitstapje, maar dan in de locale politiek. Een heel ander speelveld.

Wat je ook kiest, dat maakt mij niet uit, als je maar kiest, of in ieder geval blanco. Het is een voorrecht om te mogen stemmen. De rest is aan hen die er pogen verstand van te hebben. Ik ga hierin geen stuurman aan wal zijn 🙂

Boven de wolken

Je krijgt de mogelijkheid om je perfecte omgeving voor lezen en schrijven in te delen. Hoe ziet deze eruit?

Ik pakte een privé vliegtuigje en liet mij zo’n 18 kilometer hoog brengen. Door de grondmist, door het wolken dek en daar was ze de zon. Wat een genot van een uitzicht. Nog even en dan was ik waar ik wilde zijn, cloud9, de perfecte plaats. Een wijdere blik over het wolken dek bevond er niet. De ruimte het licht en bovenal die alles opslurpende stilte. Hier in al die witte pluisjes had ik mijn ideaalbeeld wat betreft heerlijk rustig te kunnen zitten en schrijven.

Twee kleine donderwolkjes, met daar tussen een soort spinnenweb van mist draden. De zachtheid waar ik maar al te graag in ging hangen, een hangmat boven het alsmaar veranderende landschap beneden. De verhalen ontstonden vanzelf. Ik liet mij graag meevoeren, de wind wees de weg, Europa, Africa, om de bergen heen. Wat mooi de besneeuwde toppen.

In 80 dagen de wereld rond, dat kan natuurlijk alleen in je hoofd. Voor mij de ideale wereld waar niemand bij kan komen. Waar ik lees, verzin en schrijf.

De daling wordt weer ingezet, heel even was ik weg. Met een zachte priesttttttt grommmm raken de banden de runway. Wij zijn weer geland, waar de wereld wacht. Ach, ik kijk naar buiten, zo aan mijn tafel bij het raam. Een warme chocolademelk met slagroom en de regen die banen trekt over het raam. Straks maar weer lekker verder schrijven op het ritme van de regen.

* dit was een blog opdracht in voorbereiding op bloganuary, elke dag een onderwerp.

Beetje van dit en een beetje van dat

Welke mensen hebben de meeste invloed op jouw leven?

Je zou denken dat je autonoom handelde. Maar staan wij niet allemaal in connectie met elkaar?

Al gauw denk je bij invloed van de mensen die dichtbij je staan, ouders en familieleden. Vrienden en kennissen. Wellicht een sportcoach. Maar dagelijks gebruiken wij allerlei apps, om onszelf te informeren, te vermaken, leren en bovenal tot voorbeeld te zijn.

Ongemerkt neem je dan heel veel gewoon over, of je verzet je er juist tegen. De bubbel waar je in leeft? Je veilige haven. Allemaal stuk voor stuk invloeden van buitenaf.

Wie geef jij toestemming om zo dichtbij te komen? Dat deze personen zoveel invloed om je kunnen uitoefenen.

Veel van mijn eigen handelen gebeurd op basis van vertrouwen. Iets wat door instinct is ingegeven. Vlucht ik voor deze persoon of vecht ik. Beschaafd zou ik willen toevoegen.

Ik ga een dialoog met je aan. Waarom luister ik en handel ik pas daarna? Je mag mij in beginsel beïnvloeden, maar ik handel op eigenhoutje. Als ik zou prijsgeven wie op mij de meeste invloed uitoefenen raak ik mijn autonomie kwijt.

Ken u zelve, u weet wanneer ik luister en handel toch…!

Zonder mijn ouders was ik er niet geweest, dus noem ik hen als mijn grootste invloed. Zonder mijn echtgenoot had ik een heel ander leven gehad. Mijn keuze, maar zeer zeker sta ik open voor zijn invloed. Mijn handelen in vele situaties berusten daarop.

Dan is er nog de invloed waarvan ik nooit heb kunnen denken dat ik deze zou toestaan maar het gebeurde, een ziekte, een lijf dat onder deze omstandigheden zich laat beïnvloeden en wat mijn geest daar ook mee doet. Maar het beïnvloed mijn hele zijn, alles wat ik dacht zorgvuldig te hebben neergezet zal ik moeten herzien. Voor genezing moet ik mijzelf wenden tot anderen en daarnaar handelen.

Reken maar dat ik dat doe. Autonomie in handelen, maar altijd afhankelijk tot het bittere zoete.

Wie ben ik dan?

* dit was een blog opdracht in voorbereiding op bloganuary, elke dag een onderwerp.

Daar ging ik, down the glide

Deel alles wat je weet over het jaar waarop je bent geboren.

Ik weet er niks meer van, mijn geboorte. Dat het trauma en de hoop tot leven bijna was versmoren. Mijn moeder beviel thuis, er stond een bed op blokken in de woonkamer, waar later de grote wand kast kwam te staan. In de nacht, kwam ik dan richting het licht, het exacte tijdstip weet ik ook al niet meer. De bronnen zijn niet meer dus kan ik het niet navragen. Wat overblijft 28-09 in 1970, mijn geboorte jaar.

Het leven om mij heen was zeg maar hectisch, vader net vers afgekeurd, mijn moeder moest gaan werken. Twee zonen in de puberteit. Drie grote oudere broers bleek ik te hebben. Waarvan er één niet lang had geleefd. Er zat wel 18 jaar tussen de oudste en ik. De benjamin. Uit de geboorte kaartjes die lange tijd bewaard bleven in een album, kon ik lezen wat anderen mijn ouders en dan vooral mijn moeder wenste. “Hij zal je jong houden, Gra.” “Wat jammer weer geen meid” Daar was mijn moeder dat ook zo van overtuigd dit wordt een meisje.

Mijn vader wist niet wat zorgen was, hij was druk om te blijven staan. Er waren best vaak vriendinnen van mijn moeder om te helpen. Maar zonder de verloskundige had ik dit stukje niet kunnen tikken. Er zat bij mijn geboorte een strak koord om mijn nek. De navelstreng was maar liefst 7 keer om mijn nek gedraaid. Ik had een mooie paarse kleur. Maar tja, ik gaf geen geluid of kick. Paniek, maar na zo’n 8 slagen voor mijn kont gaf ik dan eindelijk geluid en zette het geluid op volume luid.

Over het laatste deel van 1970 weet ik dus helemaal niets. Ik heb wel foto’s waarop ik gekleed in een mooie baby blauw broekje en wit vestje vast gehouden wordt door vader, moeder, oma, tantes en vriendinnen van moeder. Het was mode om je kind op een kussen te presenteren of een grote pop ernaast. Ik had een mooi kopje met blonde haartjes. Later waren dat lange krullen. Het blond is nu peper en zout.

Ik weet dat Toppop voor het eerst op de teevee kwam, met Penny de Jager. Die bijnaam kreeg ik veel later in mijn leven ook omdat ik ook lekker dansen kon LOL. En dat er steeds meer kleur op de buis te zien was. Ik ben een generatie X-er.

Op mijn geboortedag was:

Ain’t No Mountain High Enough By Diana Ross

De wereld hit. Lekker hoor.

* dit was een blog opdracht in voorbereiding op bloganuary, elke dag een onderwerp.

Dagboek van tante Keetje

Deel 8

Hallo dagboekje van mij, wat heb ik het druk deze dagen, kom nauwelijks aan mijzelf toe. Zodra ik een poot verzet hangt ze in mijn hals, oor of staart. Ik heb het over de zwarte parel, het mokkel Rika. Ik heb letterlijk korsten in mijn hals van haar scherpe tandjes.

Voorlopig kan ze nog niet op de bank, dus zoek ik het hoger op als ik wat rust wil. Natuurlijk mag ik haar dat toch wel plagen… steek ik mijn pootje naar beneden en dan komt ze der aan. Net als ze denkt… raak trek ik terug. Klap bam tegen de bank. Nee, is niet zielig moet ze allemaal leren. Educatie heet dat. Snap vraagt mij om hem te helpen met opvoeden. Ik ben natuurlijk al keurig opgevoed. Dus ik doe de dingen voor, trap op, trap af. Lift in, rolband, bus in. Wachten tot je eten mag. Zit, borstelen en dat gepeuter in je oren.

Gelukkig slaapt ze in de bench, dan kan ik de nachten mooi slapen bij Snoep. Snap, tja die is er toch altijd s’nachts uit, kan die mooi Rika laten plassen en poepen. Man, wat piest dat mormeltje, doet ze gewoon binnen. Moet ik eens doen. Dan hoor ik weer, HEHE, nee dat mag niet hè! Snap kan best een keel opzetten, dat ik zelf denk dat ik fout was.

Maar gelukkig is er eten in overvloed, ze is nog niet zo snel, ik wel, dus ‘help’ ik wel met restjes. Ze krijgt meer dan ik, dan kijk ik Snap wel aan… maar die zegt ze moet nog groeien. Jij… ik draai mijn kop maar vast weg, want hij vind mijn billen zo lekker, van de volle.

Het is bijna Kerstavond, onder de kerstboom, waar ik niet aan mag zitten. Liggen stapels pakjes. Ik zie veel met K&R erop. Dat wordt dus weer delen. Eerlijk dat is wel wat ik lastig vind. Ben het niet gewend. Maar wij gaan straks veel lol maken met open scheuren.

Maar oh oh wat heb ik toch een mooi cadeautje gekregen, een zusje… een speelmaatje. Hoewel ik natuurlijk net doe dat ik haar een gunst geef. Ze is heel lief en schattig, zwarte pluizebolletje.

Haar geboorte akte kwam binnen gister, stamboom net als ik. Haar naam is Pasja Flower. Wat een eer dat ze de naam draagt van het eerste hondje van Snap en Snoep. Ik voel een paar priemende ogen, Snap zit naar mij te kijken, hij probeert mij te lezen. Het is goed Snap, ben echt blij met mijn zusje. Maar ook fijn dat ze nog zoveel slaapt, kan ik mooi zelf ook op tuk.

Oh, ik vergeet je nog te zeggen dat er nog een mens bij ons ingetrokken is. Hij woont in het blauwe hok, daar waar ik zelf voorheen lekker op het hoge bed mocht. Dat is nu zijn mand, hij luistert naar de naam Teun. Ik moest het effies aankijken, zou hij al weten waar het lekkers staat? Maar haha ja hoor, een extra paar handjes waar er wat te halen valt. Ook hij vind het wel leuk om rondjes om met mij te gaan. Ik kruip af en toe nu ook bij hem op schoot, hij moet zich natuurlijk ook thuis gaan voelen.

Dan is het ook bijna weer oud&nieuw dan komen de gekkies weer los, met hun knallen. Ik moet er niks van hebben. Hoop dat de kleine Rika er iets minder moeite mee zal hebben.

Ik wordt weer aan mijn staart getrokken, lief dagboek, voortaan ga ik niet meer alles delen op de sociaal sniffers. Ben gewoon te druk en Snap heeft alle hulp nodig. Ja, Snoep, die red zich wel, hoewel… hij heeft opeens wel een mager snoetje. Tot ooit dagboek… ooit.

Heel veel likjes, snuitjes en pootjes voor het nieuwe jaar 2024.

De mantel der kennis

Met de kennis van nu kan je moeilijk oordelen over het collectief verleden. Er waren nú eenmaal gedachten en richtingen die in het heden zouden verdwijnen, simpelweg omdat wij geestelijk geëvolueerd zijn.

Vaak worden zaken ook vanuit de slachtofferrol geprojecteerd, dit is ‘ons’ aangedaan, aangeleerd en nu dan ook hebben wij de verantwoordelijkheid op dit af te leren. Maar in dat ‘ons’ weegt al gelijk een oordeel of nog erger een veroordeling uit het verleden. Weet je nog wat de boer niet kent…

Er wordt ook maar al te graag verwezen naar het hebben van tradities, maar ook deze zijn gestoeld op het verleden welke altijd in beweging is geweest. Wat je ziet als je traditie is mogelijk zelfs gestoeld op die van de ander.

Soms lees ik berichten over wat generaties boven ons is overkomen. Dat zit in je familie DNA gebakken. Haast geen ontkomen aan. Maar het is wat je er met de kennis van nu, daarmee doet. Je kunt afkeuren wat er met je familie is gebeurd, maar je bent dat verleden zelf natuurlijk niet.

Met de mantel der kennis van nu, heb je de mogelijkheid erboven te staan. Recht en onrecht terug geplaatst in de tijd, behoort ook beoordeeld te worden in die tijd. Wij denken over veel zaken gelukkig nu anders, wij zouden wijzer moeten zijn? Toch?

Niets voor niets zeggen wij: “de tijd zal het leren”, hoewel ik eerder geneigd bent te willen zeggen, de tijd zal het je afleren, leren omgaan dat wij allen hetzelfde zijn. Natuurlijk zijn er verschillen, maar dat maakt een mensen leven juist mooi.

Wat voor zin heeft het om telkens de ander in een hoek te zetten, alleen voor een gelijk? De geschiedenis zou gesprekken opgang kunnen brengen over hoe wij het collectief anders kunnen doen.

Durven te veranderen begint met te benoemen dat wij allemaal anders zijn in denken en doen. Per definitie houd dat natuurlijk ook in dat je daarna gaat kijken hoe je juist wel samen zou kunnen gaan met elkaar verschillen.

Niet meer gewend zijn om mee te veren, je ankers vast zetten in je geschiedenis?

Bang zijn om kwijt te raken wat je hebt opgebouwd. Het zijn allemaal legitieme redenen. Maar aan een collectieve angst kunnen we werken, het tegenovergestelde juist doen. Waar de een hulp, zo lijkt het soms, eist, heeft de ander juist steeds meer een gevoel van inleveren, hoe wij dan communiceren is cruciaal. Vergeet daarbij ook niet te vragen of de ander je standpunten wel ziet, aan invulling heeft niemand iets.

Wij kunnen alleen samen door de deur op basis van gelijkheid. Dat is niet hetzelfde als iedereen hetzelfde moeten doen. Elkaars verschillen omarmen en kijken hoe dat werkt. Het zou prima naast elkaar moeten kunnen gaan.

Met de kennis van nu, de evolutie en gedegen kennis van ons collectief verleden. Valt er opnieuw een brug te slaan, over dat beladen verleden, dat met de mantel der kennis, juist een voeding is voor een gezamenlijke toekomst.

Hierin passen geen ego’s, te veel mannetjes op de apenrots. Hiervoor is geen plaats. Blijf in het heden, communicatie moet altijd gewaarborgd blijven. De ruimte bieden, aan elkaar. Zo ontdekken wij ook opnieuw dat er grenzen zijn. Door deze te stellen in het heden, waarborgen wij samen onze toekomst maar welke niet is gestoeld op een verleden.

Stap eens uit je rol, begeef je eens in die van de ander. Vraag eens door, luister eens echt naar elkaar. Luisteren is niet willen helpen of invullen, maar doelbewust moeite doen om te ander zijn of haar standpunten te leren zien!

Punt.

When in Spain 🇪🇸

Het is wel een beetje een vreemd gezicht. Maar ook al weer een echte traditie, ook speciaal in Catalonia.

De Caganer

Catalaans beeldje van poepend mannetje.

Het traditionele uiterlijk van een caganer is dat van een gehurkt mannetje met ontblote billen, boerenkleding en een rode muts barretina, die soms een pijpje rookt of de krant zit te lezen, of een stuk papier vasthoudt waarmee hij zijn achterwerk kan afvegen.

Het Diccionari de la llengua catalana (woordenboek van de Catalaanse taal) definieert ‘caganer’ als een figura popular del pessebre nadalenc en actitud de fer de cos.

Het populaire figuurtje moet dus in de kerststal, ergens verscholen. Maar zonder is deze hier niet compleet. Tegenwoordig stellen de figuurtjes ook vaak beroemdheden of bekende personen voor, zoals politici of de paus. Dus wie van sparen houd kan zijn/haar lol op, hele winkels vol met poepende mannetjes.

Het figuurtje werd eind zeventiende eeuw in kerststalletjes geïntroduceerd, maar het kwam daarvoor al op Catalaans tegelwerk

voor. Maar er is ook al een gevonden uit 1500 maar welke deel uitmaakte van een groter geheel.

Er wordt wel vermoed dat de caganer in feite symbool staat voor overvloed of vruchtbaarheid en geluk, omdat zijn ontlasting als mest dienst deed en daarmee een goede oogst in het vooruitzicht stelde.

Het blijft gissen, er zit in ieder geval geen luchtje aan deze. Hoewel ik geen kerststal heb staan, heb ik wel een Caganer in huis.

Ik houd wel van tradities die niemand echt meer weet, maar gewoon aan mee doet.