Op 20 augustus 2016, deelde ik een verhaal over oordelen van De Bijbel en of ik daar dan recht op zou hebben! ON geloof LIJK.
Vandaag is de dag om hierop in te gaan. Het stukje ging over het hebben geloof. Nu gaat deze blog dan ook totaal niet daarover, een aantal van jullie opgelucht :-). Natuurlijk gaat het weer over een stukje familie geschiedenis, misschien is het handiger als ik er het voorbeeld bij haal.
Iedereen heeft wel van die erfstukjes liggen, op een of andere manier bewaard gebleven. Zo ook een foto waar mijn moeder op staat. Op de achterkant staat te lezen ter nagedachtenis aan Mvr. en DS. Ybema. Drachten. Nu heb ik een ongelofelijke reis mogen maken door mijn vaders verleden en toen ik in Drachten was, kwam ik de naam van de Predikant weer tegen. Heel even dacht ik dat mijn moeder dus na de oorlog als kind in Drachten is geweest. Maar niets is minder waar en blijkt de foto speciaal gemaakt voor hun afscheid uit Doorn.
Op de foto staat mijn moeder in 1947, met allemaal leeftijdsgenootjes op de foto. Mijn moeder heeft deze bewaard en moet dan ook een speciale betekenis hebben gehad in haar leven. Een kleine vorm van houvast, is was nog maar amper 13/14 jaar hier. Het verhaal van de oorlog en erna ga ik nog wel eens opschrijven, maar daar gaat het hier dan ook niet om. Ze voelde zich erg alleen in deze periode. Door onderzoek kwam ik erachter dat DS Ybema, op de kansel stond in die tijd als Gereformeerde Predikant. In de Kampweg kerk. Van 1929 tot 1947 zijn naam hangt zelfs in de Kerk in Doorn. Niet de kerk waar hij preekte, dat is namelijk geen kerk meer. De oude kerk was een paar deuren verder van haar ouderlijk huis op de Kampweg 30. Via Facebook plaatste ik een oproep en zo kwam ik in contact met de kerk gemeente en kwam ik in contact met de dochter van het meisje, wat ouder was dan mijn moeder, naast haar. Haar moeder leeft nog en wist nog heel wat namen te noemen, maar helaas kon ze mijn moeder niet voor de geest halen. Hieronder de foto van de Predikanten borden uit de Maartenskerk te Doorn.
Wat een extra leuke vondst die ik jullie natuurlijk niet wilde onthouden. Volgens haar moeder is de foto gemaakt in juni 1947 zij staat tweede van links, meisje met de strik. Het gaat om de meisjes vereniging van knop tot bloem en is gemaakt omdat ze een jubileum hadden of omdat het de laatste keer was dat mevrouw Ybema erbij was. Bij de meisjes vereniging werden er spelletjes gedaan, gezongen en bijbelverhalen verteld bij goed weer werden er ook activiteiten op huis Doorn gedaan. Over de vereniging heb ik helaas verder niets meer kunnen vinden, dus wie weet komt er ooit een vervolg.
De dame kom mij wel een aantal namen doorgeven en zo kwam ik dan toch opeens in contact met oude bekende namen welke mijn moeder wel eens heeft laten vallen, zelfs verre familie en aangetrouwde familie later. Wie deze foto onder ogen krijgt en denkt verrek daar staan mijn oma/tante en misschien wel moeder op, schrijf mij gerust een berichtje natuurlijk.
Maar tussen mijn moeder en haar moeder boterde het niet, komt in de beste families voor, maar toch heeft haar moeder haar een kleine zak Bijbel cadeau gedaan, wat blijkt in hetzelfde jaar. Twee bewaarde erfstukjes die ik opeens kan linken aan elkaar. De soep werd natuurlijk nooit zo heet gegeten als toen deze werd opgediend. Ze heeft het bewaard, ondanks dat ze het geloof niet volgde heeft het haar geholpen om uit deze nare periode na de oorlog te leren blijven staan. Wat fijn dat ik een puzzelstuk zo groot kan terug plaatsen in de tijd.
Als laatste nog een foto van de kleine zakbijbel, een tweede handje, dat kan je ook wel zien. Haar moeder, mijn grootmoeder heeft er een doel meegehad. Hoewel ze alleen niet ongedaan heeft kunnen maken, is deze kleine stap een teken voor mij dat mijn grootmoeder ook een zware tijd heeft gehad, waarin ze noodgewongen vele keuze verkeerd maakte in haar leven. Maar dat is natuurlijk altijd achteraf. Ze is verketterd, verjaagd en uitgescholden, nee een prettig leven had ze niet. Laat staan hoe je in die moeilijke tijd drie kinderen groot moet brengen.
Dank aan mijn grootmoeder Clasina van Viegen, voor haar geschenk aan mijn moede, kleine tekens dat ze ooit samen in het zelfde schuitje zaten.
Walt's Hoekje 