Cumpleaños feliz te deseamos a ti, Katie. mi querido perrito!
Cumpleaños cumpleaños cumpleaños feliz…
Das Spaans voor gefeliciteerd, zo zingen ze dat hier. Vandaag ben ik een heel jaar oud. Tjonge wat heb ik veel beleefd. Ik ben trouwens nog steeds een meisje, die Snap en Snoep die gleuren wel steeds heel iri naar mijn poeni. Maar vloeien doe ik nog niet. Vies bah, echt niet! Maar voorlopig mag daar geen leuke reu in de buurt komen hoor. Aan mijn lijf geen polonaise.
Ik ben dus 1 geworden vandaag en kreeg een hele nieuwe mand, compleet met nieuwe voerbakken. Mocht zelfs mee uit winkelen, maar tandjes wat een keuze, winkel in winkel uit. Even op terras zitten, kreeg nog sjans, zo’n teckel, wel leuk maar goed lang haar, daar val ik niet op. De Costa, wel heerlijk mag vrij rennen en vliegen over da Playa. Normaal mag dat niet hoor, Gossos No, met van die cijfers.
Om de haverklap gaat de bel hier, komt er weer een doos, ik mag er dan niet bij en moet op balkon. Snap, die blijft op afstand, hij schaamt zich zeker. Heeft steeds iets voor zijn gezicht, stom, zo kan niemand hem toch lezen. Ik hoor hem wel hoor, maar doe net of ik gek ben. Maar hij blijkt wat ziekjes. Snoep, die noemt zichzelf nu natte kwast. Hij geeft alles hier een kleurtje.
Snoep zei gister, moet jij niet naar bed. Dan ben je eerder jarig! Maar wat is jarig? Meer brokken? Eten, zei iemand eten!!
Net zoals kerstmis, zegt Snap. Cadeautjes! Lekkers… oh yes dat ken ik wel, mooi kijken, oortjes in de Krul en heel heel lief doen. Niet door vertellen hoor, ik doe alsof. Eerst de goeddies en dan slopen en keten. Zo heet ik toch, Katie! Heerlijk om mijn mensen vriendjes gek te maken met graven, modderige pootjes op de net gepoetste vloer.
Verf moet je niet likken, vies spul. De vulling in mijn speelgoed, moet in het beestje blijven. Mag nog steeds geen takken opeten, want deze kots ik er bij voorkeur s’nachts uit. Drie keer raden wie er van de twee het snelste zijn bed uit! Juist Snap, maar Snap is te laat. Ik kwispel wat als hij mijn zooitje opruimde. Ik vind dat eigenlijk wel heel lief, dat ik het gewoon kan laten vallen en zij “ die twee “ ruimen het steeds op.
Maar genoeg beste lezertjes, ik was jullie natuurlijk niet vergeten maar wat druk, sorry sorry. Mocht weer mee in het hok op wielen, ze hadden er een heel paradise van gemaakt. De gouden koets is er niets bij. Ik ben dus weer waar ik eerder ben geweest, vurig hoop ik die zwarte mooie labrador meneer weer te zien. Maar helaas nog steeds niet. Zo gaat het met kalverliefde, zo heb je het en zo hoor je nooit meer wat. Maar ik vind het hier echt te gek, lange wandelingen op de boulevard, ze hebben mij dit keer ook de natuur laten zien. Wow, ik voel mij hier al helemaal thuis. En als dan mensen hier tegen mij praten, kwispel ik al terug. Achter grote hekken zitten wel enorme blaf honden, daar loop ik dan wel graag snel bij door.
Ik moet erg wennen aan opeens mensen in de buurt van ons balkon, ze staan ook in een soort bakjes die hangen. Maar zo dichtbij, dat hebben wij niet in Amsterdam. Dus dacht geef ik maar een waarschuwing blafje. Dat hoort toch! Snap, zegt stil! Gluren naar de buren mag wel, er woont hier schuin onder ons een oude lobbes, zo’n golden girl. Ze vind mij wel aardig, als ik straks weer uitgelaten wordt hoop ik dat ik even mag snuffelen. Wij worden vast echte vriendinnetjes.
Nog even en ik tik ook geen pup story’s meer, hang mijn pen weer aan de Snap Boom, die mij stimuleerde om aan jullie verslag te doen. Ik ga gewoon lekker hondje zijn, lief en knuffelbaar voor vooral Snoep, die gaat er zo van glimmen. Tevreden kijkt hij dan, verdenk hem ervan op mij verliefd te zijn. Niet om het even, ik ben natuurlijk ook super aantrekkelijk, als ik mens zou zijn wist ik het wel. Maar Snap was mij voor dan. Het is echt het leukste nestje waar ik in ben komen wonen. Beleef steeds de leukste reizen en plekjes. Bedankt Snap Walt en Snoep Mars, dat jullie mijn adoptie pappa’s zijn geworden. Voor mijn verjaardag mag ik een wens doen, jullie raden het al denk ik? Ik wil een zusje, met van die grote flaporen, net zo’n Maron kleur als mij of is het IK. Maar wel kleiner dan mij, zodat ik haar grote zus kan zijn. Samen spelen, ravotten, viespeuken en Katiekwaad uit halen.
Katie 1 jaar.
Ik ga nu brokken taartje eten. Hoewel, ik ben nu 26 kilo, dus wordt tijd voor wat minder brokkies, anders barst ik uit mijn vachtje.
Dikke Lik overal waar ik het lekker vind.
Catharina (Keet), Katie de bijna af de “de kleine”
…naar Spanje. Maar laat je niets wijs maken mensen. Het is eigenlijk in het vroege voorjaar meer de route du pluie. Met van die lokkertjes van zonnestralen. Maar een nacht overnachten in een hotelletje, zodat wij vroeg weer door konden rijden, de laatste vijf uur, naar Spanje.
Spanje heeft het water heel hard nodig, maar moet het nu ook hier bijna de hele week regenen? Niets skin flambé, rode kreeft huidjes, hier is het even gewoon Nederlands weer.
Zoals jullie al weten hebben wij onze droom kunnen verwezenlijken, een eigen plekje onder de zon. Wie mijn blogs langer leest, weet vast al waar. Dus waren wij de eerste dagen mega druk met poetsen. Wat een smeerpoets woonde hier zeg. Ben geloof ik veertien uur alleen al bezig geweest om de keuken te cleanen. Maar dan heb ik ook wel wat, niet! In de huidige tijd voelt het wel een beetje dubbel kan ik je zeggen.
Maar je moet het leven vieren. Tenslotte weet je nooit of je zoiets ergs overkomt. Gisteren kreeg ik ook blije berichtjes, van oud collega’s die opeens toch nog kindjes krijgen. Een grote droom komt voor hen uit. Twee blije aanstaande mamma’s, die hun kindje de wereld in sturen straks. Maar het lijkt mij dat het fijne mensjes gaan worden.
Ik zit hier dus in het niet zo zonnige Spanje, in een leeg huis, te wachten op levering van onze nieuwe vers bestelde bank, bedden, tafels en stoelen. De koelkast was er binnen een dag. En ik voel mij een beetje snotterig, dus dacht ik effies een self testje doen. Blijk ik zo goed op mijzelf gepast te hebben in NL, ik een Spaans Omikronnetje in te hebben geslikt.
Daar zit ik dan, hier in Spanje mag ik de deur dus niet meer uit voor hopelijk alleen zeven dagen. Men, ja men zegt, dat deze variant minder ziek makend is. Daar hoop ik dan ook op. De eerste serie Covid heeft mij namelijk behoorlijk geraakt. U begrijpt mijn dilemma? Ik stond niet te springen om nog een keer mee te doen.
Alles is gelukkig op tijd besteld, dus kunnen ze het voor de deur zetten, sleep ik het wel naar binnen. Goed, meubels in elkaar zetten met koorts voelt als een zomerse dag en de airco valt uit. Maar ik mag dus ook gewoon niet terug reizen naar Nederland, eerst beter zijn. Mijn verblijf wordt hierdoor dus langer, lach want ik ben in Spanje.
Maar er zit niets anders op, net zoals de toiletpapier rol die minder velletjes had dan verwacht. Tuurlijk wil de makelaar wel even een rolletje voor de deur komen zetten. De schat. Ik ken mijn buren nog niet, tenslotte!
Op = Op
Tussen het rusten, extra slapen/ hoesten en snotteren blijf ik gewoon proberen door te gaan. Zo is de de extra Spaanse taal les die ik te verwerken kreeg. Nu afwachten of ik geen baby kleertjes uit mijn machine krijg, proest!
Kind kan de was doen.
Natuurlijk neem ik mijzelf lekker op de hak, zo houd ik mijzelf bezig. Gelukkig heeft mijn vent het niet, ons honden kindje voelt zich steeds meer thuis. Toch fijn dat het nu regent, ik mag alleen op het balkon.
Weet je, ik ben een beetje leeg en murw geslagen aan het worden. Al de berichten, je kunt er niet meer onderuit. Ik support en steun, maar het is gewoon niet genoeg. De oorlog die een buurland gewoon maar is begonnen, iets wat niemand meer zou verwachten in Europa. Toch vluchten er zovele mensen, dat gebeurd niet alleen nu, maar speelt al tijden. Wij wilde het niet zien, maar het is er al heel lang ondergronds aan de gang. Het testen, drukken, invloed aanwenden om gezag af te dwingen.
Op mijn netvlies, rust het lichaam van een ontzielt jongetje, aangespoeld op de kust, zijn rood T-shirt en blauwe broekje. Voor mij het beeld van een mislukte vlucht.
Ik ben verontwaardigd, verontRUSt, alles brand en lijkt zo on nodig.
Ik weet niet wat oorlog is, te vechten voor je bestaan. Hoe het is om alles kwijt te zijn en huis en haard achter te laten. Toch valt er in mijn familiegeschiedenis te lezen dat het gevoel van ontheemd en onthecht zijn ook zit in mijn genen. Niet opgeven en doorgaan.
Ik probeer blij te zijn met de bijzondere stappen die ik op persoonlijk vlak juist nu maak. Normaal zou ik het delen, maar zo voelt het nu niet. Mag je nog vieren? Of door het niet te doen, wat laat ik dan eigenlijk zien. Mijn kop in het zand steken heeft geen zin, ik zie alles kristal helder. De leegte die covid mij gaf, laat het leven door oorlog nu nog verder afnemen. Boos, boos en ontzettend kwaad wordt ik van deze manier van leven.
Het is mijn vurige wens, dat de mensheid ons gaat zien als één. Te samen hebben wij deze wereld, dat moet naast elkaar kunnen. Ik wens dat leidersschap weer gaat over de juiste humanitaire keuzes maken. V!
Voor hem is geen andere keus meer mogelijk, hij heeft zichzelf tot schaamte gemaakt. Roep zijn volk op tot de orde, zodat zij zich uitspreken en zo hem laten stoppen. Laat hen inzien, weten dat er straks ook voor hen gezorgd gaat worden. Welvaart gaat in stappen, welke je dient te doorlopen. Vernietiging van bezit en gevoel geeft geen macht maar onderdrukking en zoals een leeuw wacht op het juiste moment om zijn prooi te vangen, zal deze ooit terug willen slaan. Ik weet dat een individu niet het verschil kan maken, maar een massa wel. Het moet stoppen, human.
Wat kan ik doen, zo nietig en zo klein. Ik ben geen vechter, maar mijn hart breekt voor al de kinderen, ze verdienen stabiliteit. Opvang is natuurlijk een manier, maar lost het conflict niet op. Hij wenst gezien te worden, erkent te worden. Zijn gekozen pad zal niet werken, maar het kost vele leven, welke hij meeneemt op zijn weg naar beneden. De leegte die ik voel, wordt met de dag groter, waar doen wij het allemaal nog voor.
Waar de een gedwongen wordt te kiezen, leeft de ander in vrije zijn. Het niemandsland is geboren als neutrale zona, tussen oude en nieuwe krachten en machten. Kan het nog gekker?
Voor nu, mijn blog, zal niet gaan over vieren. Ik kan het gewoon niet opbrengen om ook te laten zien dat het leven bij mij gewoon nog door mag gaan. Vier het leven, maar zo voelt het niet. Als ik zie hoe hier, in Spanje waar ik ben, een zwever geduldig wacht met zijn hond bij de ingang van een supermarkt, tot iemand hem zonder het te vragen iets toestopt. Het is geen zwever maar een persoon welke ontheemd is. Onze blikken kruisen en vraag in mijn beste Spaans of hij eten heeft voor zijn hond. Alles goed is zijn antwoord. En jij? Ja, zeg ik, alles goed.
Heel even sta ik daar, ik oordeelde zojuist, hij liet mij zien, dat hoe het leven komt je het gewoon neemt. Later zie ik de Afrikaanse mannen die een handeltje op straat hebben uitgestald. In de zomer worden ze weggejaagd. Ze zijn met vele hier, toch zijn ze op weg naar beter, want waar ze vandaan kwamen is het nog veel slechter. Het zit zo scheef. Ik kan zo weinig dan human zijn, maar wie de sprong waagt moet verdomd goed in zijn of haar schoenen staan.
Opzoek moeten gaan naar veilig thuis, ga er maar aan staan. Alle beetje helpen, dat is wat ik probeer te doen maar niets haalt de scherpe kantjes weg van deze tijd. In mijn hoofd zegt een stemmetje, vier het leven, je weet nooit wanneer je gedwongen wordt anders te gaan leven.
Diep van binnen ervaar ik hun pijn. Ik weet dat ik die ik niet voor hen dragen kan, mijn schouders zijn gewoonweg te klein.
Mijn grootvader Gerrit-Jan Pitlo en zijn oudste dochter Gerarda.
Niets is wat het lijkt, verstiling is wat blijft. Eigen foto.
Als mist zich vestigt in je oordeel en je hart,
wie kan en mag dan nog zuiver kijken?
Als liefde en passie je verbinden,
je de verbinding in jezelf ontzegd?
Zal de uitkomst je nooit bevrijden,
of rust terug kunnen geven.
Dag, lieve voorouders, zonder u beide had ik niet bestaan. De tekst over de mist heb ik ooit opgeschreven. Helaas was ik niet nog niet zover dat ik ook op schreef wie het mooie werk heeft gemaakt. Toch ben ik van mening dat de schrijver wilde verbinden. Vergeef mij dan ook als u vindt dat ik deze niet mag toepassen. Er spreekt zoveel kracht uit, de bevrijding en hopelijk de zogewenste rust. Waar ik mijn eigen rust ontmoet is aan het water, het geluid voert mij verder, laat mij heel even vergeten en loslaten. Mijn vader vond zijn rust op de heide, mijn moeder bij hem. Hoe vurig ze hoopte ooit weer de arm van haar vader die zou rusten op haar schouders. Haar troost bied, rust geeft.
Hoe anders werd haar werkelijkheid. Gerarda was je gegeven naam, maar liever wilde je Gra genoemd worden. Deze is voor jou mama en hopelijk heb je je vader als in je ooit omschreven droom inderdaad terug gevonden. Een van de vier mannen die wachtte op je, je eindelijk de welverdiende rust gaven.
Dag grootvader, voor het eerst ervaar ik u als mijn opa, zonder schaamte omarm ik u. Ik ben niet trots op uw gemaakte keuzes, zeer zeker niet. Toch wil ik mijn zoektocht aan u opdragen, omdat u het recht heeft om uw waarheid boven water te laten komen. Uw vermissing is als de blauwdruk die rust op mijn familie.
Zie hier mijn lang verwachtte begin. Ik neem jullie mee in een wereld die voor mij altijd verborgen was. Het was niet dat er in het geheel niet over gesproken werd, maar soms is iets niet altijd wat het lijkt. Alles wat ik tot dusver heb geschreven houd in vele opzichten verband met het verleden. Het was een heel andere tijd, maar toch werkt deze nog zo door in mijn zijn en hele wezen. Ik zal mijzelf eens verduidelijken aan de hand van een voorbeeld. Ik kom altijd op voor de zwakkere die rond mij zijn, kan er heel slecht tegen als mensen achtergeteld worden. Mijn reactie hierop is dat ik extra hard voor deze personen op moet komen. Het feit is dat iedereen hoe deze persoon ook is geweest erkenning verdiend. Sommige keuzes in het leven worden voor iemand genomen en je ego bepaald of je vlucht of vecht. Daarboven op komt het feit dat als je eenmaal een keuze maakt in je leven daar heel moeilijk op terug kan komen als je ontdekt dat dit volgens de huidige normen niet juist blijkt te zijn.
Mijn hele leven lang draag ik zijn verhaal met mij mee, maar echt begrepen had ik hem nog niet. Zijn wil en keuzes en mijn grote twijfel voor het feit dat als ik naar buiten kom met zijn manier van leven en zijn ik in het zelfde hoekje wordt gedrukt. Mijn moeder zei wel eens waarom kies je toch altijd voor de moeilijke weg. Ik weet maar al te goed wat veroordeling van anderen met je kan doen. Nu in de huidige tijd kan ik aangeven dat ik de schaamte voorbij ben en vindt het de tijd rijp om de wereld te laten zien dat de generaties na een persoon niet verantwoordelijk kunnen worden gehouden van de acties van deze generaties.
Ik stel jullie voor aan mijn grootvader, de vader van mijn moeder, zijn naam is Gerrit Jan Pitlo een doodgewone Nederlander geboren in Rhenen in het plaatsje Elst. Op de foto kijkt hij je recht aan. Ik heb deze bewerkt, zodat je zijn grijs/blauwe kijkers kunt zien, waar mijn moeder zo trots op was. Hij lijkt je haast vriendelijk aan te kijken, een beetje stoer met bravoure. Op de foto koos ik als achtergrond een verweerde oude klok. Telkens als ik naar de foto kijk komt er een versje van mijn moeder in mijn hoofd.
“Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaald hem wel.”
Mijn vaders reactie was dan vaak, “de tand des tijds zal volgen.” Mijn ouderlijk huis hing er vol mee met zulke uitspraken en gezegdes. Het schept een tijdsbeeld waar ik in geboren ben, die ik nog wel eens zal uitdiepen. De foto is nog niet zolang in mijn bezit en zover ik weet kent ook niemand deze foto, behalve mijn grootvader en grootmoeder. Ik ben begonnen aan een zoektocht waarvan ik in het begin geen weet had hoe groot deze zou kunnen worden. Met de mensen waarmee ik mijn zoektocht heb gedeeld geven mij aan dat het klinkt als een boek, maar ook gaven personen mij aan dat zijn verhaal lijn te zwak is daarvoor. Wij gaan het zien dacht ik dan, eerst maar eens kijken wat ik bovenwater zou kunnen krijgen. Het moment dat ik deze foto vond bevond ik mij in het Nationale Archief en kreeg toegang tot de zogenoemde C.A.B.R. dossiers. Daar zat ik als aan de grond genageld, het was allemaal waar wat ik wist en zelfs nog een stapje erger. Wie de foto goed bekijkt, ziet dat mijn grootvader Gerrit-Jan een uniform draagt wat hem plaatst in de geschiedenis. Mijn grootvader streed voor zijn vaderland en een betere toekomst voor hem en zijn gezin.
Maar niets is wat het lijkt scheef ik net. Op de foto staat hij aan het begin van de moeilijkste jaren welke Nederland zal gaan beleven waarvan langzaam de omvang duidelijk werd en de verschikkelijke gevolgen. Nederland werd bezit van Duitsland. Mijn grootvader koos ervoor om NSB-er te worden.
Vandaag de dag weten wij wat de bezetter ons land en de vele inwoners heeft aangedaan. De deportaties en vernietigingen. De verwoestingen en vervolging van zovele mensen, welke gezien werden als untermensch. Alleen dit feit al, zorgt ervoor dat ik stil ben, mijn hart huilt en mij schaam mij om zijn kleinzoon te zijn. Heb ik wel het recht om gezien alles wat gebeurd is hem te onderzoeken.
Jaar na jaar zag ik het verdriet van mijn moeder, hoe ze probeerde te blijven staan. Hoe ze reageerde of juist uren weg liep omdat de waarheid steeds dichtbij kwam. De tweede wereldoorlog als een zware deken en last op haar schouders. Ik heb wel eens aan mijn moeder haar zuster gevraagd wat de oorlog voor haar betekende. Maar haar antwoord was juist om het leven te omarmen en niet bij de pakken neer te gaan zitten. Misschien had het ook wel met de leeftijd van de twee zusjes te maken en was mijn moeder diegene die de steen moest dragen. Mijn moeder leeft al even niet meer, maar in mij zit haar vuur. De vurige wens om haar vader koste wat het kost levend te houden.
“Hij is niet dood, hij leeft.” sprak ze wel eens naar iedereen uit. Wat ik nu weet is dat ze de waarheid niet dragen kon en nu pas begrijp ik haar vele malen beter. Het zaadje heeft ze in mij gepland en mij hierdoor als kind, jongvolwassen en volwassen man een koers gegeven, welke mijn hele zijn ten dienste maakte van haar welzijn. Ook nu naar haar dood werk ik aan haar eeuwige wens. Houd hem levend! Ze heeft niet moedwillig haar eigen kinderen belast, elk op haar manier. Ze heeft mijn kindertijd gebruikt om iets van haar eigen kind zijn terug te krijgen, ze heeft precies gedaan wat de tijd en keuzes van haar vader bij haar gedaan hebben. De onschuld werd weggenomen, nooit meer zonder de schaamte en ongeloof.
Vandaag is de start om iets terug te plaatsten, mijn lang verwachtte verlossing. Na vandaag is alles helemaal “out in the open”. Mijn reis door keuzes, geschiedenis, levens, verleden en vele archieven hebben mij verreikt en gebracht op dit punt. De oorlog werd bij mij weggehouden en zo belande deze juist als een molensteen aan mijn nek. Laat het verleden rusten, daar komt niets goed van, kreeg ik als wijze raad. Maar inmiddels weet ik waar mijn koppige houding vandaan komt en waarom ik mijzelf altijd zo vastbijt in de overtuiging. Mijn grootvader heeft deze ook, mijn moeder tot in de perfectie en ik als ware een toneelspeler in haar hof.
Ik ga jullie meenemen, door zijn leven, plaatsen en keuzes, welke hebben geleid tot zijn vermissing in 1944. De man die er niet meer was, maar springlevend in de gedachten van mijn moeder. Mijn grootvader zijn lichaam is nooit terug gevonden of gegeven aan de familie. Volgens de overleving en een aantal getuigenissen is hij in elkaar geslagen en doodgeschoten door de Binnenlandse Strijdkrachten. Mijn ultieme poging de waarheid boven water te krijgen was er een met vele hobbels en momenten van angsten ook. Ik mag niet zomaar iemand beschuldigen, de tijd was ook anders. Toch heeft mijn moeder verschillende namen genoemd. Het moment dat ze dit deed was ze weer even kind, een vergeten en beschadigd kind, ze heeft het niet alleen geweten maar ook gehoord. In mijn zoektocht probeer ik al haar gegeven herinneringen op de juiste plaats te zetten, klopt haar waarheid of is deze gekleurd. Nu kan ik zeggen dat ik voor tachtig procent zeker ben dat haar feiten kloppen. Zal het mij lukken meer te weten te komen, de waarheid.
Mijn grootvader wordt nog altijd vermist, zijn leven is gestopt. Zijn leven was niets meer waard door zijn keuzes. Maar stel hè, dat hij inderdaad is omgebracht door de Binnenlandse Strijdkrachten, dat zijn lichaam willens en wetens is verdwenen. Dan is dit een misdaad op zich. Hij heeft andere keuzes gemaakt ja, maar eigen rechter spelen is net zo strafbaar. Mijn grootvader heeft zich niet kunnen verantwoorden voor zijn keuzes na de oorlog, het onderzoek naar zijn daden is gestaakt. De dossiers zijn gevuld met vele zaken behalve zijn daden. Was het inderdaad de verkeerde man op de verkeerde plaats? Was het uit noodweer, zoals wordt beweerd. Zijn leven stoptte, het leven van de mogelijke daders ging door. Ze kregen kinderen, huwelijken, feesten, jaren van plezier en wellicht kleinkinderen. Willens en wetens hielden zij hun monden. Met de jaren verstreek de gedachte aan hem misschien ook wel het feit van berouw, er kraait geen haan meer naar!
Maar aan de andere kant, een vrouw, haar drie kinderen, miste hun vader. Hij die er alles aan deed om zijn gezin te voeden, hij die nooit zal weten dat de jongste zoon van zijn oudste dochter naar hem op zoek is gegaan. Gerechtigheid en boeten komt na de zonden. Ik spreek de hoop uit dat iemand zich nog zal uitspreken, de waarheid komt aan het licht. Ik zal niet oordelingen, als men wacht met delen. Het komt immers alleen naar de oppervlakte als de tijd rijp is.
Bij mij stopt het, ik zoek bruggen om te slaan, ik weet heel goed dat ik de persoon ben die het kan. Neutraal kan kijken naar de situatie en goed begrijp hoe het plaatje er aan twee kanten uit moet hebben gezien. Toch weet ik al dat er meer mensen vragen hebben gehad over daden/akties en vermissingen. Onthoud goed dat de kleinste details er zeker toe doen. Zij die nog steeds zwijgen gaan binnenkort dood, ze zijn immers al op hoge leeftijd. Tijd om te delen en in het reine te komen. Gun een famillie de kans, als is het maar postum de laatste eer te geven aan de man, die een vader was voor zijn kinderen ondanks zijn keuzes.
Wie weet er meer? Wie zwijgt stemt toe en is schuldig? Ik weet het wel, het doet namelijk niets af aan de helden status van de mannen en vrouwen die in verzet gingen. Ook ik heb daar diep respect voor en dat zal altijd zo blijven. Ik begrijp als geen ander dat de daad in die tijd moet worden gezien. Ik heb inmiddels zoveel stof tot mij genomen dat het voelt of ik zelf door de straten van Doorn loop in oorlogstijd. Ga er maar aan staan of je in die tijden de juiste keuzes maakt. De oorlog is nooit ver weg, het leeft door in alles en iedereen. Ik ben mijzelf er meer dan ooit van bewust geraakt.
Aan de hand van deze blogs, ga ik jullie meenemen. Ik duik in een wereld die wellicht nooit echt beschreven is. Waar toeval mij op locaties zelfs grijp naar de keel. Via dit blog “Prikkeldraad” vervolgt mijn weg, zoektocht en misschien, heel misschien het ultieme antwoord dat ik voor de laatste keer ga zoeken. Waar is mijn grootvader Gerrit-Jan Pitlo en wat heeft hij gedaan om het met de dood te moeten bekopen!
De titel prikkeldraad kwam tot mij tijdens een bezoek aan Kamp Amersfoort, waar de samenkomst van mijn twee families, zowel aan moeders en vaderskant elkaar dusdanig hebben beinvloed in hun keuzes. De rode draad is met alle opstakels een prikkeldraad geworden. De metafoor van hoe een leven een wending kan nemen.
PRIKKELDRAAD. Ik Gerrit-Jan Pitlo. Een stuk geschreven familiegeschiedenis door Walter Johan Hoekstra.
Walt's Hoekje 