Het is niet zozeer dat ik haar mis, maar evengoed is ze bij mij. Te pas en te onpas popt ze op in mijn gedachten. Soms beeldend dan weer in woorden. Hoe vaak ik ook haar huid zie in de mijne.
Zoals jullie weten doe ik onderzoek naar de vermissing van mijn grootvader, juist de vader van mijn moeder. Toch bekruipt mij steeds meer het gevoel, dat ik nog altijd wordt beschermd. De waarheid komt steeds een stukje dichterbij maar of ik hem daadwerkelijk mag vinden? Wij leven inmiddels acht en zeventig jaar verder.
Maar daar is ze weer, lijkt haast of ze mij wil zeggen ga door. Houd hem levend, zoek die waarheid. Morgen wordt ik twee en vijftig, daarom komt mijn moeder natuurlijk steeds even voorbij. Het voelt toch gek, de onuitgesproken momenten, de van ik zou zo graag nog eens even iets willen navragen. Gewoon praten over vroeger, koetjes en kalfjes. In mijn hoofd daar leeft haar stem, ze spreekt zo of en toe wat warrig.
Toch ben ik ook blij, ze is niet meer. De rust, haar verdiende rust. Ben ik het die haar verstoort wellicht? Komt ze daarom recent zo vaak omhoog gepopt?
Nog een minuutje mam, dan is je Benjamin 52. Ik kijk samen met je naar de klok, 00.00…gefeliciteerd jongen, maak het niet te laat.. ja mam, dag mam.
Gek doen samen, voor jou. Heel even was je leven minder saai en stil. God, de stilte…
De rust is zo lekker, weg van de massa. Toch blijft mijn hoofd maar denken. Draden van woorden. Een nooit aflatende geest die over uren draait. Als ik probeer naar mijn stilte te gaan komt het niet. Zelfs de zon, hier zo brandende boven mijn parasol, krijgt mij niet rustiger. Ontspannen, tja het lukt mij ook hier niet. De zee, zo kalm landen de golfjes op het strand. Het ritme sust, maar mijn gedachten niet.
Ik tel de planken van het plankenier. Aanschouw mijn mede badgasten op het strand. Vele dragen te kleine badkleding en onbewust kijk ik naar mijn eigen lijf. Tja, deze begint ook uit te buiken. Ik zou moeten ontspannen, hoe deze warme deken van een nazomer mijn vermoede lijf verwarmt.
Een zee aan gedachten, berichtjes van personen die aan mij denken. Hun voorzichtige manieren, mij niet willen belasten.
Hoe zou het met anderen zijn? Maar evengoed wil ik het weten? Ik heb er de kracht niet meer voor, om anderen binnen te laten. In mijn wereld, mijn denken en zijn. Het is hier al vol, met gedachten aan zee.
Elke dag oefenen, terug komen in mijn kracht. Zijn kleine stappen, vaak met een forse stap terug. De nachten blijven spoken, toch al goed een vijf uren slaap. Toch ben ik graag in de nacht, de nacht is zo heerlijk stil. Niemand die op mij wacht.
Maar kijk…
Daar zit een man, van bijna 52. Hij kijkt in de verte, tuurt de horizon af. Zo gezellig op een stoeltje onder een nog veel kleurrijke parasol. Een meeuw verstuurd een oproep, hij deelt stukjes fruit. Een qween is dood, beelden blijven gaan. Zo oud, jeetje als ik zou oud moet worden… Vakantie, neem je gedachten vooral mee.
De zee voelt zo heerlijk warm, ik proef het zilte nat. Heel even, maar heel even, is er helemaal niets. Dan kom ik weer boven, hoor Russen, Fransen, Spanjaarden en waar rempel ook Nederlands. Wat doen die Russen hier!
La Diada kortweg voor Diada Nacional de Catalunya is de nationale feestdag van Catalonië en vindt elk jaar plaats op 11 september. Een lekkere vrije dag dus, nu ben ik een halve Catalano, niet door geboorte maar omdat wij een piso hebben in Spanje.
Reis vanuit Nederland ging voorspoedig via Parijs. Om beurten werd er gereden. Ik zelf deed ook mee, maar zoals jullie weten door mijn gezondheid ontbreekt de energie. Daarbovenop ja hoor weer lekker verkouden. Hopelijk doet het warme zeewater deze verdwijnen.
La Diada herdenkt een … nederlaag!
In tegenstelling tot de meeste landen die een overwinning hebben gekozen om hun nationale feestdag te vieren, vieren de Catalanen een zware militaire nederlaag. Laten we teruggaan naar 1714. Op dat moment, hebben de Bourbons – de Fransen – de stad Barcelona 14 maanden in beslag genomen tijdens de opvolgingsoorlog van Spanje.
Op 11 september 1714 valt de stad in de handen van de Bourbons en worden alle Catalaanse instellingen afgeschaft. Het Catalaans is niet langer de officiële taal en de regio wordt onderworpen aan de Franse wetten. De Catalanen hebben besloten deze dag als een nationale feestdag te behouden, om de soldaten die voor Catalonië zijn gevallen te herdenken en om hun geest van weerstand tegen onderdrukking te eren. De eerste nationale feestdag vindt plaats in 1886en wordt gevierd in de kerk van Santa Maria del Mar.
Heel, heel, heel veel vlaggen!
Als je rijk wilt worden dan moet je op 11 september in Catalonië de nationale vlag gaan verkopen. Alle gekheid op een stokje natuurlijk, maar op 11 september zal overal de Catalaanse vlag te zien zijn. Of het nu op een balkon hangt, door de menigte wordt gedragen of op een rugzak is geborduurd, de hele stad is betovert met Catalaanse vlaggen. Mocht je nou zelf ook een vlag willen kopen, koop dan een Senyera en geen Estelada.
De Senyera met gele en rode strepen is de officiële vlag van Catalonië. De Estelada lijkt op de officiële vlag van Catalonië maar heeft een blauwe driehoek met daarin een witte ster. Deze vlag heeft veel weg van de nationale vlag van Cuba, dat zich na de Spaans-Amerikaanseoorlog onafhankelijk verklaarde van Spanje. De blauwe driehoek met daarin de ster verwijst dus naar vrijheid.
De vraag is natuurlijk of ik ook deel neem aan de vrijheid! Nee, het vlaggen moet in je bloed zitten. Maar bij het zien van deze vlaggen doet het mij wel wat. Ooit kozen wij voor Catalonia, het zit in ons hart. Mijn steun en zegen voor de goede zaak. Ik heb iets met het Cataloniaans volkje. Misschien en vleugje Cuba, dat hier hun rijkdom heeft laten zien. Sitges is de badplaats waar ons hartje sneller van ging kloppen.
Ik heb mijzelf voor genomen door te gaan met oefenen, cada dia. Steeds een baantje meer te zwemmen, steeds iets sneller de pas erin. Mijn rust nemen erna, hoeveel tijd kost het. Mijn fysiotherapeut is eigenlijk gewoon mee. Blijft vreemd om te ervaren dat energie opeens weg is. Dat ik alles zo erg in regie moet ondernemen. Zonder dit geen kans op enig herstel. Bereid je voor op een nieuwe toekomst, waar veel kan en weer andere dingen niet meer. In Spanje voel ik mijzelf beter, de lucht is fijner en ben minder benauwd. Maar goed, oefen en wie weet. Er is geen antwoord, dat maakt het ook echt lastig, alles moet een plekje krijgen, maar voelt nu zo als het verliezen van mijn vrijheid. Ontzegd van rouw, die ik voor het gemak op een hoop gooide, maar elke rouw is anders. Ik sta en onderga, ontdek dat ik meer kracht heb.
La Diada wordt steeds meer populair en … politiek getint
Mocht je nou zo’n luckybird zijn om La Diada een keer bij te wonen, dan zal je ongetwijfeld een groot aantal Estelada vlaggen zien. Howel sommigen deze feestdag zien als een goede reden om niet naar het werk te gaan, zien anderen het als een gelegenheid om hun politieke mening te beweren. De mobilisatie is al meerdere jaren sterk in opkomst, om met name de onafhankelijkheid van Catalonië te beweren. Sinds 2013 is een reusachtige menselijke keten in de hele regio gecreëerd om de weg van Catalonië naar onafhankelijkheid te vertegenwoordigen. (Stukje leentje buur van een site)
La diada
Ook hier in Sitges, zij het op een kleinere schaal, gaan de mensen feesten, er klinkt muziek, er zijn optredens. Optochten en elke buurt doet iets… de buurvrouw vraagt of ik ook mee wil. Met mijn steenkolen Spaans/Catalaans laat ik haar weten dit keer niet te kunnen. Een andere keer graag.
Vrijheid, zo vanzelfsprekend voor vele. Ik hoop dat ik op mijn nieuwe manier weer lekker mee te doen. Feest maar dan tandje minder. Ach ja, wen er maar aan!
Walt's Hoekje 