Op ze 31ste

Ken je die momenten dat je hoofd zegt, schrijf, verkondig, maak duidelijk en inzichtelijk wat je nu precies wilt vertellen?

Mijn hoofd zegt vandaag eigenlijk niets, het heeft zichzelf al leeggehaald, alles verwerkt en op de juiste plek gelegd. Toch ben ik wel aan het schrijven…je leest het hier vaak, inderdaad mijn blog.

Ooit begonnen om mijzelf meer schrijf aardiger te laten schrijven. Dat is handiger voor mijn lezers, soms moet je namelijk mijn schrijfsels twee keer lezen om te zien wat er er soms letterlijk staat of de bedoeling is. De geoefende lezer zal altijd de dubbele laag ook kunnen lezen. Dubbele laag? Haha, dan zou ik zeggen lees alles maar gewoon opnieuw.

Soms schikt het mijzelf ook gewoon af hoor. Maar denk dan zelf snel aan de volgende blog die volgen mag. Het reikt mij verbazingwekkend veel aan om mijn gedachten in schrift terug te lezen. Zo ben ik als het ware mijn eigen leermeester.

Reacties van anderen welke er troost in vinden, mij aanmoedigen vooral door te gaan. Ze vinden dat ik een talent heb om verhalen te vertellen. Ze, wie zijn dat eigenlijk?

Ik heb een aantal trouwe lezers, voornamelijk vrouwen van boven de dertig. Het is een leuk divers clubje meiden, ze kennen elkaar niet dat maakt het voor mij weer leuk. Toch zie ik hun mooiheid , groei en bovenal hun imperfecties welke mij dan weer aanzetten tot nadenken. Tenslotte zijn wij allemaal verbonden, houden onszelf spiegels voor.

Sommige zijn er heel bedreven in om mij altijd van commentaar/advies en vooral het delen van hun persoonlijke beleving te geven over de onderwerpen welke ik belicht.

Vandaag is deze dan ook een beetje voor hen, bedankt voor dit bovenstaande. Het heeft mij soms verbaasd, dan weer verwonderd en brachten ook onvermijdelijk nieuwe inzichten met zich mee. Je weet zelf wel om wie het gaat, toch? Er zijn ook een handje mannen die lezen, zomaar ineens feedback of bemoedigd mij aanspoorde tot meer schrijven. Fijn om zo gehoord te zijn. Ik heb mijn doel bereikt. Alles gaat over erkenning.

Mijn weg werd steeds duidelijker en door mijn creativiteit voeding te geven kwamen de verhalen als vanzelf. Als kleine jongen, was ik deze, verhalen verteller. Het grotere geheel zien en benoemen. Het hielp mij weg te gaan uit de werkelijkheid van alle dag. Even niet te zien, dat mijn levens lessen in mijn prille jeugd zwaarder waren dan die van anderen. Het geluk van een vergeten kind is dat het overlevens mechanisme fantasie extra vergroot wordt. Noem het maar een cadeautje van de geest.

Het is vandaag de 31ste, tijd om terug te kijken…oh nee hè niet weer één die zijn succes deelt! Nee joh, ik ga vooral vooruitkijken op wat komen gaat. Dubbel getal 31, staat juist voor de vooruitzichten. Soort 3, 2, 1….gooo. Just die 1, die ene die mij mateloos fascineert.

1 van jezelf op deze plek zetten.

1 van de start van 1 tot 10.

1 als haantje de voorste.

1 zoals één komt na 0.

Zovele vergeten dat alles niet bij 1 start. Maar juist bij 0, daar waar alles zuiver is. Volmaakt rond, schemergebied. Daar waar geboorte mee begon. (doordenken mag) Even is er niets, alleen een verwachting die in de lucht hangt.

Mijn 0, jouw 0, onze 0. Allemaal momenten om te starten. Dus als laatste 3, 2, 1, 0…maak een mooie nieuwe 0, in het schemergebied van 31. Op naar 20 22.

Happy 31!

Mijn belofte aan de 1, het schrijven van zijn verhaal, het leven van mijn Opa Gerrit-Jan Pitlo. Prikkeldraad!

Katie’s first Christmas…, pup story 13

Katie’s eerste kerst.

🎼Oh, By Gosh, By Golly It’s Time For Mistletoe And Holly…🎼

Er staat hier al een tijdje een boom, met van alles erin, maar ik mag er niet aankomen. Ze noemden het een kerstboom. Omdat het bijna Kerstmis is. Daar geeft Snap mij weer een snauw. Afblijven…zucht…maar die slingertjes knisperen zo leuk Snap. Maar ook Snoep knikt van doe maar niet. Ik heb begrepen dat er normaal ook allemaal pakjes onder liggen. Maar omdat ik als bijnaam nu nog Jop de Sloper heet, dit jaar niet! Nu begrijp ik er geen snars van, ik ben gewoon mijzelf en probeer te ontdekken hoe alles in elkaar steekt. Ok, ik weet nog niet hoe het terug in elkaar moet. Maar heb geduld…maar daar krijg ik de kans hier niet voor. Snap gooit het al weer in die bak, waar ik ook weer niet in mag. Die stinkt soms maar er gaan ook yoghurt bekers in, zonde als deze niet worden uitgelikt…

Cadeau uitpakken voor oma.

🎼Tasty Pheasants, Christmas Presents Countrysides Covered With Snow. Oh, By Gosh, By Jingle…It’s Time For Carols And Kris Kringle…..Overeating….🎼

Oh….dat Snoep kan koken, het ruikt zo lekker in huis. Ik weet dat ik niet in de keuken mag zitten, maar dit keer ben ik zijn hulp. Tjonge, want hij maakt er wel altijd een bende van hoor. Er valt dus telkens iets en iemand moet het opruimen, anders valt er iemand over. Heeft hij wel gezien dat de oven wel heel heet aan het worden is. Maar goed dat ik er ben, hoe deden ze dat eigenlijk voordat ik hier was? Maar ik mag een lepel aflikken…jummy kwark nog wattes.

Ik houd alles goed in de gaten. De oven staat aan. Ruikt zo lekker. Snoep maakt tulleband.

De cadeautjes brachten wij al bij opa en oma, de verpakking tja…die is nu gewoon kleiner. Dat was de bedoeling toch, maar begrijp het wel. Ik maak alles nog graag stuk, dat leer ik wel af…maar goed…Snap die geeft, ik maak stuk, Snap ruimt op. Al met al best leuk spel.

🎼Merry Greetings, From Relatives You Don’t Know. Then Comes That Big Night, Giving The Tree The Trim. You’ll Hear Voices…By Starlight…Singing A Yuletide Hymn….🎼

Op de radio steeds van die trommels, lijkt wel allemaal bommetjes. En op tv, daar zitten Snoep en Snap voor te huilen…kan ik weer troost bieden. (Het is alleen de promo, dat wordt wat zo) Even bij ze op schoot, aai mij maar, komt het goed. De meneer op tv..ene Robert…ze lachen naar mij, het is goed Katie. Rare jongens deze twee.

Snap jonge, die blijft maar foto’s maken. Nog even en ik grijp um.

🎼Oh, By Gosh, By Golly

It’s Time For Mistletoe And Holly

Fancy Ties An’ Granny’s Pies

An’ Folks Stealin’ A Kiss Or Two…🎼

Morgen komen de papa en mamma van Snoep bij ons eten en op visite. Dat wordt feest, lekker opa in zijn hand bijten en oma laten schrikken en kietelen, wie weet laat ze dan wat vallen.

🎼As They Whisper, “Merry Christmas” To Yous” To You.🎼

Ik moet nog wel even denken aan mijn eigen pappa en mamma, niet dat ik hier geen goed adoptie huis heb hoor. Maar ik mis toch echt wel beetje mijn grote broers en zussen in deze tijd. We waren een hecht gezin, veel kattenkwaad uithalen en zo. Het was mooi en gezellig. Maar mijn pa heeft wel nog meer baby’s gemaakt dus zou het thuis veel te druk worden. Vind het wel sneu voor mijn mamma, dat pappa bij een andere teef, want zo denk ik over haar, baby’s maakt. Hoewel het hier stil is, speelt Snap extra veel met mij. Misschien dat ergens volgend jaar ik er een zusje bij ga krijgen. Zou dat niet fijn zijn? Dromen, ik hoop dat mijn broers en zusjes ook een fijn thuis hebben gevonden toen wij uit huis werden geplaatst. Net zoals ik!

De dag dat ik geadopteerd werd.

De pappa’s hebben voor zichzelf een nieuw hok gekocht, in Spanje, daar ben ik al wezen kijken. Daar was een knappe zwarte reu, ben benieuwd als wij daar wonen hij mijn buurjongen is. Dan doe ik even mooi mijn staart omhoog. Hé, waarom kriebelt het nu zo in mijn buik..

Anyways ik moet weer naar de keuken, Snoep helpen! Maak het mooi…. Hoop niet dat ze trouwens zo’n strik in me vacht gaan doen. Ik ben een boerenmeid, doe maar gewoon.

Marry je wat yum mensen!

Een Spaanse droom

Hoelang ik al aan het dromen was, jaren, al sinds mijn 20ste, elk krot tot droomhuis maken in mijn hoofd. Gedachten aan een B&B onder de zon. Weg voorgoed uit Nederland en oud worden onder de Spaanse zon.

Elke stad en plaats, steeds weer die folder pakken. De prijzen zijn te hoog. Dan zoeken naar commerciële verhuur, maar alles wordt aan banden gelegd. Er is iets voor te zeggen natuurlijk als in hele straten alleen nog maar deze verhuur plaats vindt. Geen bewoners om de wijk hun ziel te geven.

Dus zakte wij af in het gebied Valencia en deden steeds meer water bij de wijn en ons ideaal wat huizen en appartementen betreft. Daar kwam dat ene fantastische huis, midden tussen de sinaasappelgaarden. Ver weg van alles, eerste dorp op 20 minuten rijden. Alles afgewogen…de afstand, strand en toen besloten het toch niet te doen. Een commercieel pand, waar niets mee kon of mocht. Door covid, echt het besef, dat als wij het hadden gedaan ik in lockdown in Spanje zo zitten en mijn man in Amsterdam.

Zo lieten wij onze of eigenlijk mijn droom varen. Want gaandeweg was het niet de droom maar een manier om onopgeloste zaken achter mij te willen laten. Maar goed een rugzak gaat gewoon mee. Nu ik deze heb leeggemaakt nam de behoefte af van het moeten.

Maar wat bleef was het gevoel, oud te worden onder de zon, mijn lijf zou er baat bij hebben, longen en gestel. In de toekomst dan komt het. Ooit!

En begin dit jaar, waren wij eindelijk weer in Spanje, terug in ons geliefde Sitges. Ik heb al meerdere blogs vanuit Sitges geschreven, voor de liefhebber en kwamen er mooie kansen voorbij. De prijzen namen wel een behoorlijke vlucht in deze regio. De moed zakte ons soms wel in de schoenen want dan was de buitenzijde super of het balkon. Maar de typische Spaanse inrichting en style steeds gedateerd. Veel werk voor veel om het naar west Europese standaard te brengen.

Maar na een halfjaar, door toeval komt er het appartement voorbij. Het stond al even op de Spaanse Funda en bleek voor lange tijd verhuurd. De nieuwe makelaar vond de manier om het contact open te breken. Opeens zou de huurder eruit gaan in 2022. Bingo, nu werd het spannendste stukje, het te bemachtigen voordat andere de kans zouden krijgen het ding. Er zijn meer geïnteresseerd dat wisten wij, deze wijk zo in het groen, toch alles dichtbij is gewild.

Gister kwam dan het verlossende woord en werden wij op de valreep van 2021 de trotste eigenaren van een appartement onder de zon. Nog heel wat nachtjes moeten wij nu wachten maar vullen met plannen maken, inrichten in je hoofd. Mijn Spaanse droom, mijn wens en ons toekomstbeeld over later. Dromen komen uit, ons plekje onder de zon. Samen oud mogen worden, steeds een beetje minder Amsterdam en steeds een beetje meer Sitges.

Ons thuis in Sitges.

Op naar 2022, kan nie wachten nie.

Uitgepakt 2022

Jump

Het einde van 2021 is in zicht, dus ook de tijd van bezinning en alvast een terug blik. Wat waren de successen en wat laat je het liefste achter. Nu de wereld zo klein is geworden schuiven de vele momenten eigenlijk in elkaar. Je merkt dat de geest er ook wel moeite mee heeft, alles terug te zetten in de tijd. Weet jij bijvoorbeeld nog wat je deed in januari?

In 2019, begon de ellende die covid heet, daar had ik behoorlijk last van waardoor ik tot minstens halverwege 2020 nodig had om terug te komen en te herstellen. Ik ben niet meer de oude, energie staat nog laag, mijn denkvermogen is gelukkig bijna weer terug op mijn oude niveau. Geen woorden die niet hoorde bij het voorwerp. De tafel is gewoon weer tafel ipv kast. Mijn rechterbeen, tja die wil nog niet goed. Ik heb nog echt tijd nodig voor de opstart van de dag. Dat merk ik ook wel aan mijn longen. Gelukkig is het leven ook op een lager pitje geweest. Dat de druk daardoor stukke lager lag ook op het werk heeft ervoor gezorgd dat ik kon blijven staan en gaan.

Daarnaast heb ik een ongelofelijke reis gemaakt door het verleden, mijn familie banden leren kennen en hierdoor eindelijk ontdekt dat iedereen betitelde als aard van je beestje, niet zo bleek te zijn. Al deze tijd geloofde ik hen niet, dit ben ik niet.

Mijn vlammetje brand, ik zie hem nu. Het vergeten en verloren kind in mij. Ik mocht dragen voor de generaties voor mij. Dat was mijn taak kennelijk. Maar nu loop ik geheel voor mijzelf. Tja, dat kon natuurlijk al jaren alleen ik zag het allemaal niet. Alles was bedolven onder de wetten van een familie systeem. Een van de mooiste dingen is erkenning geven aan hen, die altijd verzwegen werden. Daarmee is mijn vechten tegen onrecht beantwoord en heeft rust deze plaats ingenomen.

In de liefde is alles mooi, hoe klein wij ook moeten leven nu, wij kunnen het. Wij hebben al het andere niet nodig gehad. De power en kracht die mij elke dag laat groeien is fantastisch. Ik voel dat ik 200% geliefd ben, mijn man mijn leven is. Dat deze basis mij drijft! Als ik leef dan is het wel hiervoor en door. Ons geluk, onze onbenulligheden, ONS.

Ook kwam er een lief viervoetertje terug in ons leven. Ze is nu 9 maanden, ze ging van terroristische trekjes naar super lief en knuffelbaar. Het helpt, wij mogen weer steeds grotere rondjes lopen en de stappenteller tikt steeds hogere getallen af.

Bewegen is goed, het hardlopen lukt nog niet, dat verrekte been en niet voldoende longinhoud nog. Maar steeds het gevoel het komt goed. Niet kunnen hardlopen. Maar fietsen gaat, gewoon wandelen gaat. De natuur helpt, soms is stilstaan helemaal zo gek nog niet. Luisteren naar je lijf, je pijnen voelen het geeft heel precies aan, dit kan je wel. Rust.

Wij hebben ook nog kunnen reizen, stukjes Nederland ontdekt en een keer naar Spanje. Wat was het vreemd om daar weer te kunnen zijn, maar ontdekken dat je er wel thuis komt. Misschien dat ons tweede thuis in Spanje er voor dit jaar, als de kers op de taart, nog inzit.

Ik heb mijn familie ontmoet, nieuwe en oude banden zijn aangehaald. Wie van enige betekenis is is gebleven het zij op afstand. Ik wilde niet de nep rondjes koffie, feesten om 19.00 uur omdat de boel dicht moest om 24.00 uur. Uit eten ging naar mondjes maat, terrasjes pakken voelde niet meer als gewoonte. Spullen of liever gezegd ontspullen, bagage wat overbodig bleek overboord om plaats te maken voor bewustzijn.

Ik focus op wat kan, maar niet om het moeten maar om te willen. Motto, waarom mijzelf druk maken om iets. Kan ik het veranderen of aanpassen, zo niet, dan ga ik mijzelf er niet meer druk om maken. Makkelijker gezegd dan gedaan, tenslotte vind ik overal wel wat van natuurlijk. Iets in mij zal altijd vurig zijn, de scherpte is er wel wat af. De driftbuien steeds meer duidelijk, ik lach deze steeds vaker weg. Ik mag ook deze hebben, ze vertellen mij. Kijk eens dieper, past deze emotie wel bij de situatie.

Ik heb mij opnieuw opengesteld, bereikbaar en minder de perfectie opgezocht. Ook ik maak fouten, dat mag. Mijn gevoel en intuïtie staan aan. Allemaal ++

Al met al, ben ik ontdaan van alles dat minder diep is. Wat niet kan is de jus van de leuke dingen over het leven gieten. Dat zal moeten wachten op het nieuwe jaar of dat allemaal nog waarde heeft.

Voor 20 22, de transitie is klaar, opties open 🙂

◦ Het leven zelf

◦ Mooie mensen ontmoeten

◦ Genieten van de kleine momenten

◦ Liefde

◦ Hoop

◦ Een tweede thuis in Spanje

◦ Samen

◦ Gezondheid

◦ Covid kilo’s vrij

◦ Mijn manuscript invulling geven

◦ Een nieuwe werkrichting vinden

◦ Familie

◦ Een mooi jaar vullen met wat spontaan op mijn pad mag komen

Bring it on. Het leven is mooi ook met alle beperkingen, je moet, ja moet er gewoon boven staan. Er kan veel meer dan je denkt! Geloof in jezelf en je eigen kunnen.

Iedereen heb een mooi 20 22 en hoop jullie op een of andere manier te ontmoeten.

Porchetta dealer

Tja, ik en koken. Laten wij zeggen dat de hemel er niet bij kwam kijken, ik en koken. Tenminste mocht er iemand van boven mee willen kijken, te laat! Probeer jij maar eens door de blauwe rook heen te kijken.

Blauwe rook is toch als er een nieuwe Paus is? Oh wacht dat is witte. Anyways, eerst moet je het vlees buiten de koeling zetten, dat vind het kennelijk lekker. Ja, ik eet nog vlees en ja ik weet ook dat het beter is om niet meer te doen. Maar hè, mijn footprint is minder groot, pak weinig het vliegtuig, op mijn balkon staat een prachtige dennenboom. In huis een 30 jaar oude kunst boom en ik heb geen Co2 verbruikende kids op de wereld rond laten lopen.

I’m wel aan het minderen natuurlijk, eerlijk is eerlijk dat Vega vlees is ook best te pruimen. Maar terug naar uw keuken prinsje. Ik dacht kan ik ook wel, mijn man dacht van niet! Man komt man te hulp, oven instellen. Ik ben nu eenmaal niet goed met apparaten!

Mijn recept bleef plakken! Hoe moet deze ‘leek’ het dan doen!

Gescheurd en er mis een stukje.

Op hoog vuur, standje 9 bakken, 5 minuten rondom. Tot zover gaat het goed, vleesje krijgt een mooi korstje. Lekker bakken, maar denk dat het toch ietsje te snel gaat. Erin houden, eruit halen. Paniek. Maaaaan, is het zo goed? Die vond het meer dan goed en zet te blowers standje 10. Nu de thermometer erin en de bak in de oven. 90 minuten of het pikkie moet omhoog springen.

Zie je het groene pikkie, die moet omhoog springen.

Goed, dus daar zit ik dan, in mijn blauwe kamer, op een stoel te wachten op een groen pikkie wat moet opspringen. Want man denkt dat de tijd veel te lang is welke aangeven wordt op de verpakking. Wie ben ik om man tegen te spreken, ik heb leren koken van mijn vader, type andijvie staat uren op, gehaktballen horen die knapperige korst te hebben. Hoezo brood, alweer? Ik zou iemand willen omleggen om nog eens zijn gehaktballen te mogen eten! Dan neem ik de andijvie wel voor lief. En dan mag mijn oudste broer er een komen stelen uit de jus pan, net zoals vroeger als hij even naar thuis kwam.

Het is je misschien wel duidelijk, mijn man koos mij niet voor de liefde die door de maag gaat! Natuurlijk voor de looks, ben nu eenmaal nog steeds armcandy!

Het ruikt wel lekker naar braad in huis, de blauwe rook is weg. Het wordt vast of gort droog vlees of super sappig. Maar morgen doen we een schijt aan vlees dag, Vega. Het zijn de kleine dingen die het ahum doen.

Lockdown blues

Hey yo..the rock stady crew

Door covid missen we onze jubileumjaren en gelijkelijk verschuiven wij naar de bak 50+. Was dit het dan? Weg de leuke festivals, feestjes en gezellig dansen bij wie dan ook, ofwel op of aan de bar. Opeens voelt het, u, niet meer jij. De opmerkingen die ik maak naar de jongere generatie lijken niet meer te landen. Ik begrijp ze nog, ze mogen nu niet door covid. Maar zij hebben geen idee, wie ik was en echt diep van binnen echt ben. Als ik het benoem, “maar jij hebt het in ieder geval kunnen doen” is het antwoord. Geen spelt tussen te krijgen. Ik wordt opeens gezien als die oudere man. Gay’s noemen dit zelfs Daddy’s, nou snotneus ik het nooit de kans gehad om er echt een te worden. Misschien maar beter :-).

Als straks alles weer open is, een feestje weer kan. De festival en festiviteiten, wat als ik de aansluiting niet meer vindt. De blikken, ach kijk die oudere man, nog mee doen. Is wel zielig of toch iets van, zo wil ik ook ouder worden. Nog hard kunnen gaan.

Zo gaat het, het leven, je staat er middenin. Zoekt naar de aansluiting maar je weet dat het een aanslag is. Dat feestje, kost twee dagen bij komen. Laat staan als je spontaan een after doet, tussen de tieners, twintigers en gelopen racers, dertigers en veertigers. In vorm ben ik op thema feestjes, heel even sta je heftig te dansen op 70th, 80th, 90th muziek. De 2000th ik weet het niet geen idee, de 00th alles is herhaling, incl de mode!

Ik kijk om mij heen, er volgt af en toe nog een blik, die man, die was vroeger, de bink, de dancer, hij heeft zelfs nog de oprichters gekend. Vast was hij een mooie knappe man. Wie goed kijkt ziet nog een vergeelde foto, midden voor, daar staat hij! Inderdaad een bink. Het wordt tijd om te gaan, voordat men je zielig gaat vinden.

Interesses veranderen, maar dat wat wel is en kan. Sex en appeal…tja waarom zal je nog? Wat blijft zijn alle fantastische momenten, genodigd zijn op elk feest.

De uitnodigingen komen niet meer. De tijd gaat door, mijn hart nog altijd jong, mijn heup wiegt. Mijn armen gaan nog als Penny de Jager flink door de lucht. Maar voor nu blij dat ik zitten kan. Lockdown blues.

Potje

Het is even komkommer tijd, verhalen vinden geen lezers. Iedereen is druk om nog in de laatste uren van alles naar het nest te slepen. Vanavond hangt er in de lucht…alles weer achter slot. Het groot hangende lock.

Thuis is het altijd fijn en met Sinterklaas kregen wij toch zo leuk boekje. De Friese Pot! Dat bedoel ik niet het houtenhuusje met een hartje erin, dat boven een sloot hing. Hoewel het één het ander niet echt uitsluit!

Maar in mijn hoofd, het Potje. De pot verwijt de ketel dat die zwart ziet.
Iemand ergens van beschuldigen terwijl je zelf hetzelfde heb gedaan. Geheel onbedoeld natuurlijk. Op ieder potje past wel een dekseltje. Voor iedereen bestaat er wel een geschikte levenspartner. Nou check die is binnen. De hond in de pot vinden.
Te laat zijn voor het eten; al het eten is op. Deze spreek ik tegen, onze viervoeter mag niet komen aan de pot die op tafel staat. Als de pot kookt dan bloeit de vriendschap.
Als je je gasten goed ontvangt dan zul je veel vrienden krijgen. Nou onze lesbische vrienden koken wel lekker. Hij heeft de pot verteerd. Hij heeft al zijn geld opgemaakt, op pot het op! Het is er de dood in de pot.
Er is helemaal niemand aanwezig. Een lege pot, bied ook weer kansen toch? Een potje kunnen breken bij iemand.
Iemand wordt niet gauw boos op je. En zo gaan we nog even door, dit hoofd blijft maar produceren.

Maar terug naar dit super leuke boekje, je kan de pot op…zelf kopen!

Wat bekenden.

Er staan leuke stukjes over Friesland in deze en natuurlijk de typische Friese potjes om te koken.

Tja, daar kwam ik deze tegen, boerenjongens. De foto doet mij denken aan mijn va en zijn broer Siebe. Je aankijken en zeggen wat moet je! Dat type foto.

Mijn Va en mijn oom Siebe

Vader hield ook zo van vanille-ijs met rozijnen, rum rozijnen. Hij was geen drinker maar dit ging er wel in. Hoewel bosvruchten ijs was zijn ultieme favoriete. Zo geeft dit boekje mij zoveel meer dan alleen een gevulde buik, van Drabbelkoeken, snorrepotsje en zelfs suikerbrood. In januari maar weer letten op de lijn. Oh, de boekjes zijn een serie, uitgever de Lantaarn. Dus ben je Limburger, Drent of Zeeuw er is al een boekje van.

Genietsje fan dyn miel.

Mijn innerlijke tempel is zoek, misschien wel stuk!?!

Mooi voorbeeld en wat een ruimte.

I’m not lost! Just in case you think that!

Maar was ik opzoek om gevonden te willen worden, maar het was er altijd al toch? Dit keer gaat het niet over de stemmetjes in mijn achterhoofd, die van alles willen of moeten. Over een jeuk woord eens te spreken, mieren moeten! Muggenbultjes moeten jeuken anders weet je niet dat je geprikt bent. Het lichaam doet vreemde dingen om je duidelijk te maken dat er een indringer door de huid is gekomen.

Zo werkt het ook een beetje in je geest, je bent wie je bent, de spiegel ben je zelf. Het geweten, de keuzes in problemen en kansen. Soms wordt ervoor je gekozen om je iets duidelijk te maken. Soms kiest de geest het lichaam te blokkeren, als het ware vast te zetten. De lijntjes en pijntjes worden steeds strakker gezet.

Misschien herken je het bij jezelf wel, ik kies te negeren, ik voel de pijn, mijn lijf zeg je. Nou, die pijn wordt vaak alleen maar erger, pijn in mijn bil wordt pijn in mijn onder rug. Steeds vaker schrappen van de keel, slijm gaat daar lekker zitten waardoor spreken steeds moeilijker wordt. Je moet kracht zetten om het te negeren.

Langzaamaan loopt er zand in de machine, krasjes op de ziel. Het grappige is je het bij anderen zo vaak ziet en herkend. Maar er bewust voor kiest de geboden spiegel voor jezelf niet op te pakken.

Het heeft met keuzes te maken, het oordeel van de ander, je weg of pad waarvan je denkt ik maak deze keuze, ik heb deze gemaakt dus kan ik niet meer kiezen om een andere weg in te slaan. Maar dat komt doordat je het oordeel van de ander je weg laat bepalen.

Neem nu de mijne, voor jaren zeg ik, ik wil oud worden in Spanje, een B&B annex suites beginnen. Maar destijds vond ik dit een prachtig idee. Ver weg van alles en iedereen. Waar ik toen mijzelf niet bewust van was is het feit, niet de B&B te willen, maar juiste het laatste, ver weg van alles en iedereen! Wat een inzicht is dat, toen ik eindelijk besloot opnieuw connectie te maken, juist de paden bewandelde die ik behoorde te lopen, ontving ik extra inzichten en maakte voor het eerst in mijn leven bewust connectie met mijn innerlijke tempel. Wie mijn blog leest, reizen door Friesland aan de hand van mijn vader, heeft gemerkt dat ik hele stukken voor hem aan het lopen was. Juist omdat hij dit nooit zo heeft kunnen doen meer.

Nu even goed opletten, het zijn dus zijn reizen, de hare, de hullie reizen, ik reis voor iedereen, wat is je wens, ik loop hem voor je. Ik ben er goed in, luisteren naar de innerlijke stem van de behoefte van anderen. Ik mag zeggen dat ik meesterlijk geslaagd ben op dit onderdeel. Uw onbewuste wens in vervulling laten gaan, door simpel aandacht te geven en te luisteren wat er in de basisbehoeften wordt gevraagd.

Wie dit snapt, begrijpt mij opeens veel beter. Uw schrijvert, ontdekte dat er een deur is, die ik zo nu en dan wagenwijd liet openstaan. Iedereen walst er zomaar naar binnen, behoeftigen voor aandacht en attentie. Onder het mom van “Hier kwak ik alles neer” en in de haast lieten ze hun bagage staan, daar achter mijn deur. Zonder bagage wandelt het natuurlijk stukke lichter.

Maar goed, daar sta ik dan, met in mij zoveel bagage van anderen, achtergelaten emoties, gevoelens en aan of afgeleerde stukjes herinneren van wraak, zucht naar aandacht, wensen en dromen die afgedankt hier maar in de weg staan. De afdeling gevonden voorwerpen van de emotie, leg het maar hier neer mensen. Kijk vooral niet achterom, want daar staat mijn geweten. Ik onthoud alles en weet je eraan te herinneren ook.

Terug naar het begin, een woud van tranen, emoties en gedragen. Daar brand een vuurtje, het is mijn eigen vuurtje. Daar staat mijn tempel, die was zoek weet je. Maar wie gaat zoeken kijkt maar zelden onder zijn eigen neus. De bagage van anderen lag er te veel boven op. Je kunt wel zeggen dat ik uit een soort sneeuwstorm ben gekomen, plots te ontdekken dat je nooit van je basis bent geweest. De deur sluit voor alles, pats en toen was het stil.

Daar sta ik, mijn eigendom, mijn tempel, wat een mooi ding, wat een geluk dat iedereen zijn bagage steeds bij mij heeft gestald, na 50 jaar zo goed als nieuw haar ik het eronder vandaan. Altijd van een kleine jongen geweest, bijna nieuw. Het vuur brand, andermans bagage houd mij nu warm. Wat stuk was, de verdomde deur. Alles is een keuze, laat ik je binnen, ga ik op reis. De wil, je eigen wil.

Blokkades verdwijnen, de keuze om van richting te veranderen is aan jezelf, leer open te staan, maar bewaak je deur. Je tempel heeft dit nodig, zorg dat je vlammetje blijft branden. Negeer de signalen niet, je kunt het, echt!

Mijn licht laten stralen of is het van ik steek een lichtje op?

Dat ik straal, dat zien de meeste wel aan mij. Heb natuurlijk ook mijn betere en slechtere dagen en momenten, waar wie niet. “Hoe komt het dat je straalt, nou gewoon omdat de zaken gewoon goed gaan. Maar wat dan? “

Allemaal aan de lockdown, na 17 uur is geen donder meer te doen, maar onze burgermoeder, “het zal je Halsema zijn” vond dat de lichtjes ook in de avond mochten blijven branden. Dus ging ik er op uit. Het lichtjes festival, reuze benieuwd ging ik op weg, door de straatjes, pleinen en over bruggetjes, kleine wijken en langs de grachten. 6 km zou het lopen zijn, maar goed ik wijk nog wel eens wat af van de route. Zo deed ik er ongeveer 2,5 uur over. Niemand wilde mee, dus had de tijd aan mijzelf.

Een aantal had ik al gespot op weg van en naar werk. Dus bewaarde ik deze voor het laatste. Loop gezellig een stukje mee zou ik zo zeggen, helaas pindikaas geen koek en soeppie open, houd je gewoon te goed.

💤

Een Van Gogh tussendoor.

Zelf ook even creabea creatief doen!

Wel erg mooi

Dit gebeurd er als je de vuile was buiten hangt.

Zeg het met tulipaaaa

Wolken van bomen.

Patronen…full moon.

Where are you going?

Boter vlinder

De olifant met pratende hoofden.

Er waren nog veel meer te zien, maar goed je mag ook zelf gaan kijken.

Ik wens jullie fijne lichtpuntjes de komende tijd en alvast alle goeds voor 2022!

Optuigen…, pup story 12

Wat heb ik nu weer om het lijf hangen? Ik wilde jullie natuurlijk vertellen van mijn tweede ontsnap poging. Weten jullie nog dat ik in Spanje was en daar mijn riem gewoon door knaagde? Nu kreeg ik een nieuwe, twee weken geleden, een zwarte loop riem, hier kon ik dan mooi al 8 meter weglopen bij mijn baasjes. Weet je, die laten soms van die windjes tijdens het wandelen. Dan denk ik oef…, maar goed..dat vast meelopen blijft toch wel een dingetje. Niet trekken, niet snuffelen, niet alles oppakken/eten een heleboel nieten!

Dus gisteravond tijdens de wandeling gaf Snoep net een dikke knuffel aan Snap en toen dacht ik, hup nu is mijn kans. Snel de lijn in mijn bek, knaag knaag en hop stuk. Yes, yes, ik was weer vrij! Rennen vol blijdschap. Maar Snoep was de eerste die mij door had. Kaaaaatieeeee! Verdikkeme gesnapt door Snoep en als die boos wordt berg je dan maar.

Ik hoorde Snap al schelden…, dat ik niet lief ben een K hond. Hoe kan dat nu! Als je even niet oplet! En zo bromde hij naar binnen. Ik kijk Snoep eens aan, maar zijn houding was ook niet bepaald hoopgevend. Foei Katie, foei. Houd er nu eens mee op en nog meer kreeg ik naar mijn kop geslingerd. Snap ging zelfs vroeg naar bed…ik had het echt verbruikt bij mijn baasjes.

Na wat onrustig in de nacht geslapen te hebben, kwam Snoep mij weer uit de bench halen en mocht ik zomaar op bed. Oh gelukkig ze zijn niet meer boos. Knuffelen in hun mand is toch wel het allerbeste. Maar owja ik had nog stok gegeten op de Hondenuitlaat, die moet er nog uit. Even kotsen, daar vloog ik door Snap van het bed af. Maar nadenken kon ik nog niet, effe kotsen. Heel normaal hoor, bij honden. Ja, ik hoor je wel denken…ondankbaar. Maar ho eens, probeer jij maar eens stokjes te poepen…dat doet onwijs zeer.

Snoep en Snap komen in beweging en ik krijg al snel door wij gaan der op uit. Leuk, stukje rijden en wat dan jongens! Jongens wat dan, wat gaan wij doen? Zeg nou, blaf, wruff, zeg nou! Rustig jij, zegt Snap. Oh, dit is de leuke winkel waar ik ook in mag, ze hebben er speelgoed en lekkers. Meestal mag ik zelf uitzoeken ook. Wat pakt Snoep nu voor een raar speeltje, ik wil een andere en voor ik het evengoed door heb, zit het om mij heen! Hallo, er zijn andere honden mannen hier hoor, zo gaan ze mij nooit leuk vinden, met dat rare ding om mij lijf.

Ik draag lingerie.

Die zwarte reu, oei hij kijkt naar me…en breekt los…recht op mij af. “Zo, vrouwtje, dat is een pikant setje!” Ik bibber op plekken waar ik niet van wist dat je daar kan bibberen, wat gebeurd er met mijn lijfje. Wat een mooie diepe blaf, ik wordt er verlegen van. Snel besluit ik te gaan zitten op mijn kont! Op me kont, stom zo heb ik allemaal vetrollen, straks maar een lichte snack uit zoeken. Maar de baas van die mooie zwarte reu, roept hem. Hij kijk nog een keer naar mij en blaft dag lekker ding tot de volgende keer.

Daar sta ik dan, in mijn eerste lingerie set, ik hoef geen riem meer, maar dit heet een tuigje. En weer een hele mooie nieuwe lijn, met fluor, super vet. Dol gelukkig verlaten wij de winkel en gaan met al de nieuwe speeltjes (welke ik thuis al gesloopt heb, straf gehad, maar dat terzijde) en lekkers nog naar de Heide. Tjonge dat was een feest, lekker rennen en ravotten met allemaal leuke types. En weer zo’n goser, eerst beetje sniffelen en snuffelen aan me doos. Hallo letten jullie nu eens op…grom…hij mag niet over mij heen! Ik ben nog maar bijna 9 maanden. Snoep, is niet grappig, zegt tegen Snap en dan opeens lopen er 12 pups in huis! Echt niet zeg…baas over eigen buik. Ik ben nog veel te jong om moeder te worden, wat te denken van mijn vacht!

Staat mij wel toch!