Ik volg al tijden deze leuke blogger, met wilde story’s en ook de traan. Nu zo ook wel vaker van het lachen. Of Belgen humor hebben, zeker en vast. Ik geniet volop.
Nu viel mij net is iets op. Een zwarte Transporter en frituur. Tja wie de frietuur in gaat is echt Terminus. Er is geen ontkomen aan, je bent na een bad in het vet ten dode opgeschreven. Zo’n Transporter zie je ook vaak als lijkenwagen.
Wat voor sausje neem je dan? Mayo of van die zure saus? Hoe dan ook het viel mij op, terminale friet. Ik ga straks maar ene halen, want het water loopt mij al in de bek. En wij moeten ergens aan dood gaan toch.
Het was een week lang een thema op tv, maar één onderdeel kwam niet aanbod. Het thema sprak mij ook wel aan, misschien omdat ik er mee bezig was, zie je opeens overal je onderwerp op de meest vreemde plekken op poppen.
Wat is volgens jouw slavernij? Slavernij is een toestand waarin een mens eigendom is van een ander of zodanig wordt behandeld en daardoor geen rechten heeft of kan uitoefenen. Sinds 2007 is slavernij over de hele wereld verboden en opgenomen in allerlei verdragen.
Het woord ‘slaaf’ zou incorrect zijn omdat het een koloniale term is en omdat een mens niet van nature wordt geboren als slaaf, maar alleen door anderen tot slaaf kan worden gemaakt. Het is iets van alle tijden, het ene volk beslist over het andere en legt het op. Zo ging het eeuwen door.
Moderne slavernij is een term die verwijst naar praktijken in het heden welke lijken op slavernij, ook al is slavernij officieel wereldwijd afgeschaft en verboden. Slavernij kan dan betrekking hebben op elke vorm van gedwongen werk, verblijf of uitbuiting, inclusief de handel en smokkel van mensen.
Er zit namelijk een winst bejaag in, neem nu de transporten van zoveel illegale vluchtelingen in bootjes. De drang om vanuit Africa Europa te willen bereiken is zo groot, dat er een grote schaal geld wordt verdiend. Jaren werd er gevochten om niet tot slaaf te worden verhandeld en nu komt deze dezelfde bevolking op deze manier juist naar het continent dat jaren hen heeft onderdrukt. Maar ik hoor je al denken, dit is vrijwillig!
Het gaat niet om de macht, maar om het willen van het beter hebben. 50 euro illegaal verdienen is nog altijd beter dan 10 euro legaal in het land van herkomst. Waarom denk je dat er ontwikkelingssamenwerking is gemaakt? En dat dit al jaaaaaren zo voortduurt? Dat is natuurlijk niet om deze landen echt te laten ontwikkelen, op Micro niveau misschien. Het is om deze zoals wij ze noemen ‘ontwikkelingslanden’ onder de duim te houden, te regulieren. Een echt machtsmiddel. Wij leggen onze normen en waarden over de ander heen, dat klopt niet met de werkelijkheid. Onze standaard is nooit die van hen, zonder de weg erna toe.
De ene wereld tegen de andere wereld opzetten. Waarom denk je anders dat de Wagner groep zo actief was in de Afrikaanse landen? Of dat China steeds meer opkoopt, wie de grondstoffen beheerd, heerst over de wereld. Het zijn juist deze vluchteling stromen die nu het pressie middel zijn geworden. En wij het ooit rijke westen, is op haar beurt pion in dit spel. De oude machten, kraken, maar het verval is heel duidelijk. Het heet geen slavernij, maar wij zijn nu ten diensten gevallen aan andere grootmachten.
Door moderne technieken weet de hele wereld van elkaar en hoe rijkdom eruit ziet. De gemiddelde vluchteling bezit niets maar wel een telefoon. Wat nu een eerste levensbehoefte is geworden. Wat niet gezien wordt of gezien wil worden is hoe de rijkdom is gekomen en dat de tijd nodig is om deze te verwerven. Men wil het nu! Dus gaan wij op zoek naar hoop, het gewoon halen, mede door het slavernijverleden gevoed.
Moderne slavernij, bestaat uit twee hoofdcomponenten: dwangarbeid en gedwongen huwelijken. Beide hebben betrekking op situaties van uitbuiting die een persoon niet (zo lijkt het) kan weigeren of niet kan verlaten wegens bedreigingen, geweld, dwang, misleiding of machtsmisbruik. (Zonder tussenkomst rechterlijke macht)
Neem nu eens een potje voetbal, er gaan miljoenen in om, er wordt flink onderhandeld over een transfer. (Dit gebeurd met consent.) Maar is dat wel zo, oude werelden, dezelfde machten, kopen alles op, met oud geld, oude normen. En iedereen doet er vrolijk aan mee. Wat mij betreft is deze koehandel gewoon moderne slavernij. Alleen wij noemen het niet zo.
Het spel der machten, zijn wij allen zo goed in. Het onderdrukken van de een, zorgt dat de ander groeit. Wij zijn beter dan hen, maar op hun beurt weer slechter dan hun. Rangen en standen zorgen voor orde, ze zijn van alle dag. Niet denk je? Neem onze Koning dan maar, hij is verheven boven ons, ten diensten van ons! Dat laatste is natuurlijk helemaal niet waar, het staat voor oude volken, oude gebruiken en ordinaire macht. Zie nu in Afrikaanse landen waar er opeens het ene naar het andere land zijn leiders afzet. Het botst al een geruime tijd. Samenwerking is beheren, maar de voeding voor samenwerking klopt niet.
Ook Nederland heeft in haar DNA een slavernij verleden, wij waren ooit in Amsterdam het centrum van de macht, bezaten grote delen van de wereld. Deze wilde wij niet loslaten, maar het waren andere machten die hebben veroorzaakt dat wij moesten loslaten.
De tot slaaf gemaakte van toen, mochten uiteindelijk ‘vrij’ zijn, maar ik heb ook verhalen gelezen dat ze liever op plantages bleven, ook nu nog. Omdat het leven wellicht zwaar was, maar wel duidelijkheid in de verwachting en er eten is om van te leven. En anders geen menswaardig bestaan!
Handelen met consent heet dan zo geen slavernij meer. Maar is het in weze nog altijd. Slaaf aan het systeem, het spel van macht. Zie het maar zoals in de bijbel staat, een plaag sprinkhanen, gaan van veld naar veld tot alles op is. Eens komt het moment, dat alles op is. Een laatste gevecht om de restjes en dan elkaar. Er zijn in slavernij alleen verliezers. Maar wie in de slachtofferrol gaat zitten, zal nooit meer kunnen winnen.
Ook ik worstel met deze vraagstukken, zeker omdat ik hier wonend in Amsterdam de rijkdommen uit die tijd om mij heen op de grachten zie. Ik ben het niet eens met slavernij, dat er een ander bepaald wat er met je gebeurd.
Alsof je een niets bent, maar aan dit oordeel kleeft ook meteen je eigen verantwoordelijkheid en veroordeel welke je eigenlijk elke dag toepast zonder je ervan bewust te zijn.
Onbekend maakt onbemind, discriminatie om wie of wat je bent? Welke kleur je huid mag hebben? Wat heb je gestudeerd of niet, het hokje waar je iemand inzet. Allemaal tekenen dat je gedachten gestoelte hebben in een modernere vorm van slavernij. Wij noemen het, dat wij vrij zijn, maar zijn juist als de dood dat er geschud gaat worden aan de boom en dat de zorgvuldig laten groeien vruchten in de ander zijn tuin belanden.
Een slavernij verleden werkt door, zo poog ik niet te letten op huidskleur. En als ik een ander persoon moet duiden die ik dan per abuis donker noem, ik geen sins de bedoeling had deze persoon te typeren. Laat staan te kleineren, maar dit wel zo wordt opgepakt. Het van zie je wel! Jij? Blanke! Want dat ben ik zo langzaamaan aan het worden die blanke oude witte man. Ik vind mijzelf niet die zure oude witte man, maar lees dit in de ogen van anderen. Het oordeel, vooroordelen, wij doen het allemaal.
Waarom deze blog, omdat ik in mijn familie heb ontdekt dat er via een vrouwelijke lijn, een rijk leven is geweest gestoeld op geloof, hoop en de handel in slaven in ruil voor grondstoffen. Dat door heeft gewerkt in alles. Slavernij is nog springlevend, van alle tijden helaas.
Ik ben dan ook geen heilige boon, maar gewoon open en eerlijk en “je moet” luisteren naar jezelf, misschien kan je je zelf nog een beetje bijschaven.
Als een van 9 generaties terug nakomeling van plantage houders, wil ik ook vrij zijn.
Vrij om te kunnen zeggen dat ik er niet aan mee wil doen! Maar of ik deze keuze wel mag hebben? Slaaf van het ritme 🎶
Kijk mijn blog, tja daar tik ik de gekste stukjes, zo ook natuurlijk mijn persoonlijke reizen. Daar bedoel ik dan meer die naar de binnenkant van mij zijn. Ik hoef mijzelf daar niet over te verantwoorden, maar evengoed moest er wel het een en ander worden opgeruimd, dan wel teruggelegd dat wat ik allemaal heb opgepakt en genomen tijdens mijn begin tijd dat ik onderweg was dit mensje te worden. Ik kon dat niet alleen, heb hierin erg veel hulp gehad van coaches en programma’s. Het geleerde of juist afgeleerde werkt nu nog steeds door. Inzichten in hoe het was, er is geen goed of fout en heeft het ook geen zin om te blijven zoeken naar de schuldige in mijn levensverhaal.
Wat ik wel erg nodig had zijn de inzichten waarom alles en iedereen zo moest zijn. In het heden kan ik als volwassen man dan nu ook zeggen dat ik het gevolg van dit alles ben geworden. Maar ik had toen geen zicht op het maken van deze keuzes, ze waren er ook. Het juk van ellende zorgt voor een donkere wolk, waardoor ik het mooie jaren niet kon zien. Omdat alles gebeurd met een reden, mannen vaak niet tonen, omdat dit gezien wordt als zwakte. Besluit ik mijn reis te delen. Al mag er een lezer zijn, die denkt ik begrijp zijn schrijven en beslis je zelf eraan te gaan werken. Weet dan dat je niets alleen hoeft te doen.
Het is niet met jou begonnen: hoe trauma’s overgedragen kunnen worden in de familie
Wanneer je last hebt angst, problemen of pijn komt het vaak niet in je op dat je dit geërfd zou kunt hebben van je voorouders. Zolang onopgeloste trauma’s begraven blijven in pijn of stilte, kunnen angsten en gevoelens die niet bij jou horen blijven opduiken in je leven. En man/vrouw/ut, het heeft op verschillende familieleden steeds een andere uitwerking.
Mark Wolynn is expert op het gebied van trauma in de familie en legt in een artikel uit hoe familietrauma’s worden overgedragen.
Soms duikt een pijn onder tot hij een weg naar expressie of bevrijding kan vinden. Die expressie komt vaak tot uiting in de volgende generaties en kan als moeilijk te verklaren symptomen tevoorschijn komen.
De geschiedenis die je met je familie deelt, begint al voordat je verwekt werd. In je vroegste biologische vorm, als onbevruchte eicel, deel je al een cellulaire omgeving met je moeder en oma. Toen je oma vijf maanden zwanger was van je moeder, bevond de voorlopercel van de eicel waaruit jij je ontwikkelde zich al in de eierstokken van je moeder.
Dit betekent dat je moeder, je oma en de vroegste sporen van jou zich al voordat je moeder werd geboren in hetzelfde lichaam bevonden: drie generaties die dezelfde biologische omgeving delen.
Jouw ontstaansproces kan op vergelijkbare wijze in je vaderlijke lijn worden getraceerd. De voorlopercellen van de zaadcel waaruit jij je ontwikkelde waren al in je vader aanwezig toen hij nog een foetus in zijn moeders baarmoeder was.
De trauma, zitten dus in de DNA. Leuk doorgegeven. Ook heeft elke familie een eigen bewustzijn.
Simpel gezegd krijgen we via onze eigen moeder aspecten van de moederzorg van onze oma mee. De trauma’s die onze oma doorstond, haar pijn en verdriet, de problemen in haar jeugd of met onze opa, het verlies van dierbaren die vroeg stierven: al deze dingen sijpelden in zekere mate door in de zorg die ze onze moeder gaf.
En wie zijn familie geschiedenis kent zal ook zaken herkennen van de generaties daarvoor. Ik doe onderzoek naar mijn familie, de trauma’s stapelen zich op, keer naar keer. Deze details van gebeurtenissen kunnen we de impact diep ervaren. Je hoort wel eens ouders zeggen, je moet het beter hebben dan wij. Maar de onwerkelijkheid is dat je daarnaast vaak aangeeft je steeds meer op je eigen ouder gaat lijken in doen en laten. Allemaal patronen, die je over kan nemen.
Om wat trauma’s uit mijn familie te benoemen. De verlatenheid, zelfmoord, oorlog, de voortijdige dood van een kind, ouder, broer – en veroorzaakten golven van angst en verdriet die in latere generaties doorwerken. Moet dan iedereen aan de theepauze therapie? Nee, maar het helpt als je even verder gaat leren kijken in je families. Ik pakke de handschoen op, meestal zijn wij mensen conflict vermijdend. Maar wat wil je dan? Altijd maar blijven hangen in een slachtofferrol die eigenlijk niet eens van jezelf blijkt te zijn?
Ik gunde mijzelf dan ook eindelijk een stukje bevrijding, om ook al ben ik nog steeds bezig, stukjes van mijzelf terug te vinden. Ze passen in een klein doosje, die is geheel van mij. De blokkade is het jezelf niet gunnen, de angst voor het grote onbekende.
Zo liep ik met pijn, ik als de volgende generatie en kon ik moeilijk verklaren waar de symptomen tevoorschijn van kwamen. Wat ik wel ervaarde is dat mijn basis, mijn steunpilaren gewoon niet goed tot eigen ontwikkeling waren gekomen. En dat ik telkens dezelfde lessen te verwerken kreeg.
Wanneer we zicht krijgen op de oorzaak van deze trauma’s, kunnen langslepende familiepatronen eindelijk achtergelaten worden.
Je bent dus vaak je trauma niet, het heeft je gevormd. Ik ondervond het een bevestiging en bevrijding om mijzelf opnieuw te mogen aanschouwen, dit keer vol in mijn face. Ik werd gekozen om te dragen door de familie, maar nu hoeft dat niet meer. Ik ben bevrijd en kilo’s lichter in mijn zijn, denken en doen.
En hoewel ik in mijn families dezelfde trauma’s aanschouw welke nog steeds worden doorgegeven, kan ik het niet voor hun oplossen. De oplossing gaf ik in deze blog, het is aan jouw of je er zelf er aan de slag wilt gaan.
Of je haat ze of je loved ze? Jij? Vandaag las ik een berichtje over de vader van de rotonde. Vond het wel grappige manier van vertellen en dacht laat ik zelf eens op onderzoek uit gaan. Als snel vond ik een artikeltje dat deze man helemaal de vader niet van de rotonde bleek te zijn. Wie dat wel was is de Franse architect Eugène Hénard ontwierp reeds in 1877 cirkelvormige kruisingen met eenrichtingsverkeer.
Ja laat het maar aan de Fransen over, zodra je de route de soleil af rijd, Tom Tom zegt rijd recht door bij de volgende rotonde, neem de tweede afslag. Hele lommerrijke straten volgt de een op de ander, soms wel 6 of 7. Bewezen is dat ze veiliger zijn dan recht door wegen. Maar kom-ON, op deze weggetjes. Half afgebouwde industrie terreinen, waar niemand nog een voet zet!
Lang niet iedere rotonde is hetzelfde. Er zijn 5 verschillende:
De voorrangsrotonde: de meest voorkomende rotonde in Nederland. Als u deze rotonde oprijdt, moet u voorrang verlenen aan het verkeer dat al op de rotonde rijdt.
De meerstrookstronde: deze rotonde heeft 2 of 3 rijstroken en geen voorsorteerstroken.
De turborotonde: een meerstrookrotonde met voorsorteerstroken. Zo komt u automatisch bij de juiste afrit. Deze turborotonde is heel veilig en zorgt voor een goede doorstroming.
De ovonde: deze rotonde komt met meer dan 4 aansluitende wegen samen en is daarom ovaal van vorm. Als het niet mogelijk is om twee rotondes dichtbij elkaar te plaatsen, wordt er vaak gekozen voor een ovonde.
De bottondes: als er tussen twee rotondes een klein stukje weg zit, noem je het een bottonde of een kluifrotonde.
Je zou er een Ohhh Tonde van krijgen, dat rondjes draaien. Maar ook zo handig als je net dat insteek moment mist en nog een rondje van de zaak doet. Op goed geluk zou Carry Mien Doppelsteen zeggen.
Om het af te ronden…
William Phelps Eno (1858 – 1945).
William wordt wel gezien als de vader van de verkeersveiligheid. Hij heeft ons o.a. de volgende zaken gebracht:
– Het stopbord
– Het zebrapad
– De rotonde (buitenechtelijk kind)
– Éénrichtingsstraten
– Vluchtheuvels
Ondanks zijn grote bijdrage aan de verkeersveiligheid heeft hij zelf nooit auto leren rijden…
Ik houd zo van dit uitzoeken, gewoon vanuit mijn fauteuil. Ja dat is Frans voor zetel.
Heit zo noem je een vader in het Fries, maar ik voel mij tegenwoordig vaker een Pake. Grootvader in het Fries. Ik heb er niet eens kinderen voor gekregen. Misschien mag ik mijn stiefdochter op vier pootjes er wel onder rekenen? Vandaag had ik het op mijn werk erover, de twee uur dat ik aanwezig ben, ik te moe ben geworden om naar en van mijn werk te kunnen fietsen. Nu is heen het punt niet, maar terug heb ik de tank leeg gemaakt. Eigenlijk kan ik niet fietsend meer naar huis komen, maar het evengoed doen. Tja, wie niet horen wil, zal moeten voelen. Je kunt dan twee dingen doen, boos worden en schelden op het lijf of helemaal uitschakelen, plat gaan liggen, ooglapje voor, een koptelefoon op. Wachten tot de storm die in mijn lijf raast over gaat. Ik doe dus beide, daar was zij van ergo al vlotjes achter. Ik doe aan half half ontspanning. Half beter, weer heel door! Een oerdrang van heb ik jou daar, te moeten doorgaan, de regie moeten en willen vasthouden. Maar ik kom er dus nu achter door zij van ergo, dat ik helemaal niet kan ontspannen. Dat ik ook dan heerlijk bezig ben, de wolken te bestuderen, ik zie een beer, eend, een kakmadam onder het genot van een kopje koffie. Eigenlijk moet ik huilen en lachen te gelijk. Mijn geest is zo ongeveer aan het overlopen van des informatie, nutteloze feitjes, die je als mens tot je neemt. Tot dat er eens iemand je wakker schuld, inzicht geeft in je zelfgemaakte mechanismes om te blijven staan.
Vermoeidheid.
Ik las een artikel over vermoeidheid en hoe dit een persoon kan verbrijzelen. Het tikte bij mij alle boxen aan gek genoeg. Daarom tik ik dan ook dit stukje, kan ik het later nog eens terug lezen. Voor als ik straks weer eens een lade niet kan openen in mijn hoofd. Vette pech, dat ik al zeg ik het zelf briljanten stukken tik, maar er naderhand geen actieve herinneringen meer aan blijk te hebben.
Vaak wordt Long-Covid nog weggezet als een onbekende ziekte, maar er blijken veel meer overeenkomsten te zijn met andere ziektes. Veel bewijs stapelt zich al op wat mogelijk de oorzaken kunnen zijn voor deze vermoeidheid en PEM. Het zit in het neurologische en metabolische systeem.
Nu zat ik toen straks bij de tram halte, nu was ik blij dat ik daar was, moest ik even strijden met een meneer om te kunnen zitten, maar met wat schuiven zaten wij gebroederlijk naast elkaar. Hij klaagde dat het tegenwoordig steeds zwaarder was. Nu al zo vroeg op de ochtend zei ik, dan wordt het een lange dag, was mijn antwoord. Maar daar begon hij, ik heb Post Covid. En begon aan zijn relaas om het allemaal te willen uitleggen. Verdomd, een aha moment voor mij, dat zat ik dus ook steeds op dezelfde manier overal te doen, alsof ik anderen dit verschuldigd ben. Ik stak mijn hand uit, hij keek eerst wat vreemd, schudde deze en zei hem dat ook ik het heb. Wij vulde elkaar aan, opeens zat ik naast een bondgenoot, die net als ik denkt niet in slachtofferrol te blijven zitten maar naarstig op zoek te zijn naar een weg uit deze ellende. Alleen die vermoeidheid bij en na alles zei hij, ik kon alleen maar knikken. De tram kwam en wenste hem alle geluk, tot ooit broeder…
De meeste van ons hebben energie beperkende problemen met het autonome zenuwstelsel, de hartslag, ademhaling, slaap, hormoonafgifte en andere lichaamsfuncties regelt die wij niet bewust beheersen. Met een duur woord “ dysautonomie”, je hormonen slaan op hol, doen lekker waar je zin in hebt. Opeens komt het opzetten als poepen, dan algehele gevoel van ik moet nu slapen. Dan gaan normaal de systemen in je lijf ook op standje spaar en bouw je weer wat energie op.
In het artikel:
Mensen kunnen zich plotseling slaperig voelen, alsof ze zich afsluiten. Bloedvaten zetten mogelijk niet uit in momenten van nood, waardoor actieve spieren en organen van zuurstof en brandstof worden beroofd; Die organen kunnen de hersenen omvatten, wat leidt tot cognitieve disfunctie zoals hersenmist.
Wat een wonderlijke machines zijn wij mensen toch.
Uit het artikel…
Ten tweede hebben veel mensen met Long COVID problemen met het opwekken van energie. Wanneer virussen het lichaam binnendringen, gaat het immuunsysteem in de tegenaanval en veroorzaakt het een staat van ontsteking. Zowel infectie als ontsteking kunnen de mitochondriën beschadigen – de boonvormige batterijen die onze cellen van stroom voorzien. Slecht functionerende mitochondriën produceren gewelddadige chemicaliën die “reactieve zuurstofsoorten” (ROS) worden genoemd en die nog meer cellulaire schade toebrengen.
Het lichaam neemt zo eigenlijk alleen maar, maar kan met heel veel pijn en moeite energie genereren. Maar om deze energie te maken gaat het lichaam op zoek in zichzelf en veroorzaakt deze omschakeling een uitputting in de cellen, door het inzetten van melkzuur. Daar heb je dan ook wat bij mij is aangegeven als een Allodynie in de benen en armen, het brandende en vergiftige gevoel. Dat gepaard gaat met steken, lamgelegd gevoel en amper de kracht om te staan en lopen. Ik ken het gevoel nog van het hardlopen of uren fietsen, net tot het gaatje gaan. De verzuring maar dan nu met een macht 7. Altijd te laat dus.
Het zegt iets over een groot deel, het staat met alle systemen in contact, de aansturing. Als het altijd aan het werk is, nooit kan herladen, aan, aan, aan. Geen wonder dat er hersenmist ontstaat, lades niet meer open gaan. Ik ben gewoon een zuur wijf aan het worden. Een oplossing is er nog niet, maar de inzichten vorderden.
Zo divers gaan ook de behandelingen moeten zijn, getuige mijn gesprek met een lotgenoot. Beide een lange lijst van artsen en behandelingen doorlopen, maar al te vaak met een 0 op request. Om nog maar niet te spreken over hen die pogen het te weten en werkelijk geen idee hebben wat het inhoud.
Meester Putter is een van de grootste meesters van de huidige tijd. Zijn kunstwerken hebben vaak een Giorgionesque-romantische kwaliteit. De vroegste composities van Putter over mythologische of allegorische thema’s tonen de jonge kunstenaar nog steeds in de ban lijkt te zijn van zijn zelf verkozen mentrix Simone Wesselink (49) uit Hellendoorn.
Vandaag mocht ik bij hoge uitzondering hem bezig zien aan zijn nieuwste creatie van een poëtische Arcadische wereld waar niets alledaags of smerigs bestaat. A bird of Paradise gaat het heten.
Als een grote Ikea puzzel.
Zijn inspiratie ligt in de idyllische wereld van de liefdesteksten en afbeeldingen. Misschien is het ook dat hij net als Simone op den poort van de 50 zijn beland, dat zijn gevoelens meer tot uitingen en grotere hoogtes aan het stijgen zijn.
Er hangt een sfeer van tederheid en droefheid die overheerst, als een zware nachtmis, die hem heeft gevormd. Maar ik blijf mij verbazen dat er daadwerkelijk een enorme progressie is en dit weer een van de meest voortreffelijke werken gaat zijn. Het stuk toont mij de drie levensfasen: kindertijd, volwassenheid en ouderdom. Putter nodigt ons hier uit om te mediteren over de vergankelijkheid van het leven en de overgang ervan, en herinnert ons ook aan de liefde.
Hun intense en intieme relatie zal uiteindelijk worden onderbroken door de dood, gesymboliseerd door het prachtige gedetailleerde landschap een weerspiegeling van de natuur in haar glorie en verval: verheven, gewichtloos.
Voor de tijdgenoten van Pieter Putter kan de kerk op de achtergrond symbolisch zijn geweest voor de christelijke belofte van het eeuwige leven in de hemel, terwijl het weelderige landschap een aardse referentie is, die de lyrische sfeer benadrukt en klassieke en hedendaagse pastorale poëzie weerspiegelt.
Zonder af te doen aan een maakbare wereld waarin iedereen welkom is, zijn zijn levenswerken/ loop niet onderhevig aan verdorring. Gemaakt tot in den eeuwige plastic fantastieke aanschouw ik de reeds vervaardigde werken: “de bonsai, het bosje bloemen en de orchidee.”
Ik voel mij haast als een Miss Piggy op een Super Fleurt markt als een warm modder bad waar het een goed zoeken is naar een onvertogen gemaakte fout. Misschien komt deze gedachte in mij op omdat onze Pieter Putter deze dag roze muiltjes in zijn atelier draagt. Met van die pomponnetjes. Hij bemerkt dat ik naar zijn muiltjes kijk en zegt het is een binnendag vandaag. Zijn creaties zijn ook handig voor mensen met allergieën geeft hij mij aan. Ja, deze zelf gecreëerde plastic fantasie wereld past hem als een zijden handschoen.
Ik besluit maar weer eens op te stappen, als een vlucht over Holland, denkende aan al de mensen die alle planten dood krijgen en opzoek moeten gaan naar een nieuwe hobby? Ja, dan is dit next level. Laat onze Meester Pieter Putter u verbazen.
Kan niet ander zeggen dat het een eer was hem weer eens in de hoofdrol te verwerken. Een herhaling. Erg leuk, aanrader. Ik was op herhaling hoor, maar leuk om nog een keer gedaan te hebben.
Als je er eens ook heen wilt: thisisplastic gebruiken als kortingscode (50%), wordt verder niet gecontroleerd.
(Deze blog bevat product placement, echter de sponsor Lego heeft niet betaald)
Dat was toch even één geluksmoment, daar stond ik zomaar oog in oog met een stukje Suriname. Omdat ik zuinig moet zijn met mijn energie, ging ik vandaar doelbewust op een wat rustiger tijdstip naar het immens grote Rijksmuseum. Het stond al een tijdje op mijn to-do lijst. Niks grootmeesters en nog meer van die zogenaamde tot kunst verheven objecten. Ik wilde de diorama’s van Suriname bekijken.
Musu mi kande dren yu luku dosu luku, of vrij vertaald: “Mag ik misschien in je kijk doos kijken.”
Ik hoor jullie al bijna denken, waarom moet die kaaskop dan juist specifiek deze werkjes bekijken? Zoals jullie weten doe ik al een tijd stamboomonderzoek en volg dan ook een uitspraak van mijn moeder, dat ze van Franse Adel afstamt. Dat wilde ik onderzoeken en inderdaad ontvouwd zich een familie tak naar een Franse lijn maar echter vond ik deze terug in Suriname. Daar moest ik natuurlijk meer van weten.
Maar voor de familielijn L’Espinasse moeten jullie nog even langer wachten, deze moet ik natuurlijk nog helemaal gaan uitwerken.
Diorama’s, ik heb wel iets met deze mooie 3-D kijkdozen. Een echte kunstvorm. Vaak gemaakt van louter papier, stukjes glas, hout en wat voor materiaal voor handen was. Het is bijna vroege VR te noemen. De populariteit van deze diorama-vorm verdween onder andere door de opkomst van o.a. de fotografie. Ik houd altijd al van poppenhuizen, oude gebruiken en inzichten hoe het er vroeger allemaal ongeveer moet hebben uitgezien. Hier en daar natuurlijk een beetje opgepoetst en mooier gemaakt, stil gezet in de tijd.
De inheemse bevolking van Suriname Zoveel prachtige details.
Alles tot in de puntjes verzorgd, laagje voor laagje. De kunstenaar van deze werken is Gerrit Schouten hij was aquarellist, diorama-maker, schilder van Botanische tekeningen en diorama’s uit Suriname, (1779-1839) hij was een kleurling en groeide op in de laatste decennia van de achttiende eeuw. Hij verdiend een podium die ik hem hierbij graag geef. Weggestopt in een hoekje over de kolonisaties der Nederland en Amsterdam haar rol was zeer groot. Er moet een groots museum over de slavernij komen, zoveel werkt door, waar op school totaal geen aandacht voor is geweest.
Bewustwording, is leren anders kijken. De diorama’s vertellen de bezoekers op unieke manier over de Nederlandse koloniale invloeden in Suriname, waarbij de nadruk ligt op het leven van tot slaafgemaakte mensen, Marrons, en inheemse gemeenschappen. En natuurlijk de rijkdom die er uit voort is gekomen.
Ontsnapt en teruggevoerd
Ik vind er verder geen informatie over mijn familie lijn, maar zeker laat het mij zien hoe het leven van alledag er een beetje uitzag, daar in dat verre Nederlands Guiana. De bevindingen van de ontdekkingsreizigers wekken de belangstelling van Nederlandse handelaren. Zij stichten handelsposten en richten de West-Indische Compagnie (WIC) op in 1621. De WIC verkrijgt van de Nederlandse staat een monopolie op alle handel in het westen. En daarmee is het lot van Suriname bezegeld.
Het gaat voor nu te ver om daarop in te gaan, geniet van de luku dosu luku voor nu!
Mijn man moet regelmatig even op een soort huisbezoek, hoort bij zijn werk. Daarna moeten er nog boodschapjes gedaan worden, dus rij ik deze keer gezellig mee. Zo komen wij tenminste nog eens ergens. Er staan hier mooie grote van die jaren 30 woninkjes. Zo gezellig lommerrijk in het groen en bijpassende Paulus Kerk, geen idee of deze nog dienst doet. Maar ik verbaas mij dan weer over de straatnamen, wie was deze Wolfert dan eigenlijk. Er is niemand in de straat die ik het kan vragen. Alleen een blaffende hond in de verte.
Was hij een Zeeuwse edelman die Rotterdam in 1299 stadsrechten verleende?
Of bedoelen ze met deze heer Wolfert VI van Borselen stadhouder van Holland, Friesland en Zeeland. Admiraal van de Nederlanden buiten Vlaanderen. Ook was hij heer van Veere, Vlissingen, Westkapelle en Domburg? Dan zou ik zomaar eens op de straat kunnen staan die zijn naam draagt en die weer dicht bij mijn voorvaderen de Koning van Friesland staat.
De beste man!
De Ambachtsheer van Amstelveen, de plaats waar ik mij nu bevind.
Maar dan, mijn beste gemeente Amstelveen, zit een foute in uw straat aanduiding: een dubbel SS in de Borsselenweg. Staat wel sjiek.
Naar spijtig wij moeten weer door dus zal ik het nooit weten.
Die bus die net voorbij reed, die gele, zo’n ouderwetse Amerikaanse schoolbus?
Oh, je zag hem niet, ook niet de kont nog effies?
Kijk eens naar het asfalt, je kunt zijn banden spoor nog zien, gemaakt in de regen, haast ingesleten!
Oh, je ziet het niet, ook niet dat de weg nat was?
En dat vlekje zo midden op de weg? Ja , dat witte met een beetje roze en lichtblauwe?
Oh, je herkend het niet? Kleuren blind, a ja dat heb je soms!
Wel jammer dat je het niet zag, ik ben dat vlekje, net aangereden door die bus geplakt op een nat wegdek!
Wat zeg je? Vreemd dat ik dan het nog kan navertellen vind je? Oh vind je dat?
Waarom ik een nat pak aan heb? Nou dat komt zo!
Zag je die gele grote Amerikaanse schoolbus net voorbij rijden?
Oh, je zag hem niet, ook niet de kont nog effies?
Ik zag um wel, de punt van mijn verenjas ook, die bleef hangen aan de bumper, want als ik de jas niet snel uit gedaan had, had je mij nog kunnen zien wapperen als een vaatdoek aan de bus!
Oh, je ziet het niet, ook niet dat de weg nat was?
Wat zeg je? Ja, inderdaad een geluk dat ik niet voor de bus was. Ja, zo plat als een natte vaatdoek En dat vlekje Ja , dat witte met een beetje roze en lichtblauwe? Dat was ik dan ja! Was hè, want ik sta naast je!
Waarom ik schreeuw? Ik SCHREEUW, niet! Of jij kalm blijft als je net door de bus bent overreden!
Waarom ik een nat pak aan heb? Nou dat komt zo!
Ach laat maar, ik neem de volgende bus wel! Aldus de 🦆
Ik bevind mij nu in de nacht, waar de slaap als een dief in de nacht is verdwenen. Bij het licht van mijn telefoon tik ik mijn bloggies, wat moet ik anders? Het is nog donker buiten en mijn bio ritme is nog steeds in de war. Ik doe wel, dus ik ben zoiets, maar van binnen is het gewoon zo stuk. Langzaam brand mijn kaarsje aan twee kanten op. Je doet er niks aan, behalve rust extra rust. Maar dat wil ik niet altijd, ik wil deelnemen.
Soms heb ik dan ontmoetingen, welke te lang uit elkaar hebben gelegen om nog een verhaal te zijn dat door loopt. Je hebt een verleden met elkaar, dezelfde roots, maar daartussen was er lange tijd niets.
Nu in het heden komen deze wegen weer bij elkaar, niet omdat dat nu echt moest, maar een proces wat heel belangrijk was om te ervaren. Je wilt zo graag dat het klopt. Maar eigenlijk diep van binnen klopt het juist niet. Je zoekt ernaar, of wil het in je hoofd kloppend maken. Dus zou je moeten zeggen het was goed zo en bedankt maar zeg je ‘t was gezellig volgende keer bij jouw. Voor de goede verstaander lees je dat de vaart er niet echt in kwam. Was mijn ontmoeting dan een illusie, iets dat in mij deze wilde vast pakken? Ik nam de eerste stap, legde de brug over het verleden naar de toekomst. Maar wat nu? ik had er ontzettend veel zin in gehad, ik zelfs in het moment eigenlijk een vreemd soort berusting ervoer, de klik er gewoon niet kwam.
Moeten, willen en dan doe je soms van die dingen. Nergens ga je de diepte in, vragen over en weer worden niet gesteld, je bent blij dat de ander ook moe is en zegt dat het tijd is om te gaan. Drie uren gingen voorbij, ik kan alleen maar denken dat het goed zo was. Iemand binnen laten in je wereld, je manier van zijn en denken.
Dat je wel mijn blogs leest, maar deze ziet als enige werkelijkheid. Ik ben mijn blogs nie, deze schrijf ik, zodat ik het gevoel heb nog enigszins te beleven. Natuurlijk vind de buitenwacht er iets van. Zo is het altijd, ik hoef mij helemaal niet te verantwoorden. Alleen ik weet hoe het zit, waar de een mij gewoon laat gaan, het de ander geen ene mallemoer interesseert en doet alsof.
Ik observeer zelf ook, zoek en onderzoek, misschien moet het allemaal wel te perfect wezen. Maar wat doe je dan? Laat je het doodbloeden? Misschien maar beter zo en vervul ik de wens voor beiden. Op oude sentimenten kan je niet bouwen. Hoe graag je het ook had gewild.
Toch maar even erna de ontspanning opzoeken, dat is toch goed. Gaat het dat wel met je energie? Nee, ja, nee, ja, even een drankje dan maar. Daar zaten wij dan even in de zon op het terras, de nabeschouwing te doen, de analisten van de ochtend. Onwillekeurig dan toch eindelijk de lach weer op tafel en lopen er onverwacht twee lieve vrienden langs. Ook hen zie ik nu zelden, door mijn ziek zijn, hun druk zijn, de berusting het zit wel goed. En gek genoeg het is echt zo. Elkaar niet echt in het echt zien, maar het is als vanouds, alsof het gister was.
De batterij 🪫 was bij thuiskomst helemaal at haar lows, dat ik alleen nog maar kon ploffen op bed. Twee bier te veel ook! De crash, stomkop, ik leer het nooit dat op tijd op de rem. Das ook niet fijn voor het thuisfront, je hobbelt er naar achteraan. Communicatie wordt klein en hier en daar scherp. Ik bestel te eten, koken gaat niet, het is ook één moetje, komt veel te laat. Half ontdaan in een soort roes, van tafel terug naar bed. De wereld raast, mijn lijf stopt, mijn geest dwaalt weg. Het voelt of ik mijzelf daar observeer, ik kijk naar het lijk, maar voelt geen medelijden.
Dat voelen, tja… dat wordt dan weten. Weten dat je weer eens niet naar jezelf luistert, niet naar diegene die er werkelijk toe doen. Ze hebben gelijk, pas op jezelf. Dat kan niet, niet meer. Tja, wie niet horen wil. Moet het ondergaan. Ze zeggen het omdat ze van je houden, nog langer met je door willen. Toch die eigenwijs zijn! Para Para!
Het is 04:34, de kerk klok slaat dus niet gelijk om 04:30! Morgen moet ik weer, ik kan maar beter proberen nog wat te slapen. En al slaap je niet rust je toch, dat zei mijn moeder altijd. Onzin moeder, je verborg veel te veel, dat lichte slapen en spoken in de nacht… de onmogelijkheid der dingen komen allemaal uit jouw koker. Hoewel de meningen over haar verdeeld waren, ze heeft gedaan, naar haar kunnen. Wij hebben het moeten ontvangen, de kracht om te dragen, door gaan ondanks alles.
Voor hen die ik heb pijn gedaan door simpelweg erna soms een onmogelijk mens te zijn, zeg ik oprecht sorry. Ik kom van ver tot waar ik nu ben gekomen. Maar deze inmiddels oude vos heeft nog af en toe dat hij zijn streken vossenstaart moet laten roeren! Opnieuw een sorry, dat je het moet ondergaan, ik leer het echt!
Walt's Hoekje 