29 is een natuurlijk getal

Dat volgt op 28 en gevolgd wordt door 30.

2 + 9 = 11, dit getal is meestal verbonden met een beetje gek (doen). carnaval bijvoorbeeld.

Het getal 11,wordt van oudsher binnen de numerologie als ‘meestergetal‘ gezien. 

Maar vandaag…Om precies te zijn. 29-02-2024, een schrikkeldag

Het getal 29 vertelt je dat er iets in je leven ten einde loopt en dat het plaats zal maken voor iets veelbelovends. Als door engelen besloten.

Ja, het eerste deel van schrikkeljaar en schrikkelmaand is afgeleid van het werkwoord schrikken, maar dan in een verouderde betekenis. In de veertiende eeuw betekende schrikken ‘opspringen, een grote stap of sprong nemen’. Een schrikkeljaar is dus eigenlijk een jaar dat een grote stap neemt of verspringt.

De schrikkeldag van de moderne gregoriaanse kalender is 29 februari. Deze dag wordt aan bepaalde jaren toegevoegd omdat een tropisch jaar niet precies 365 dagen is, maar 365,2421875 dagen; dus ongeveer 365 en een kwart dag. Een jaar, waaraan een schrikkeldag is toegevoegd, wordt aangeduid als schrikkeljaar.

Ja, leuk Walt, maar wat moet ik ermee?

Om een baan rond de zon te maken heeft de aarde 365 dagen en 6 uur per dag nodig, een tropisch jaar. Daar komen we niet aan met 7 maanden van 31 dagen, 4 maanden van 30 dagen en 1 maand van 28 dagen. Om dat te compenseren hebben we eens in de 4 jaar (4 x 6 uur = 24 uur) een schrikkeldag.

Zo beter?

Februari is sprokkelmaand: ontstaan uit een verbastering van het Latijnse spurcalia, de naam van een reinigingsfeest dat in februari werd gevierd. De benaming is aangepast onder invloed van het Nederlandse woord sprokkelen. 

Ik schrikkel en sprokkel dus mijn blog van vandaag. Haha, gewoon modern knip en plak werk en dat hierin verwerken.

De naam februari dan…

Afgeleid van het Latijnse werkwoord februare, dat ‘reinigen’ betekent. Letterlijk ‘de maand van het reinigingsfeest’.

Wij staan dus op een drempel, die van vernieuwen en reinigen. Dus vandaag een extra dag om nog lekker in je ouwe doen te blijven hangen. Want morgen tja dan begint…

Maart!

Walty the Fly

De afgelopen week mocht ik ervaren hoe het voelt om een mega terugval te krijgen. Zo vaak heb ik van die kleintjes, dat had ik weer te veel ondernomen. Maar dit keer was de aanleiding een bezoek aan een revalidatiecentrum voor een intake. Maar eigenlijk was ik mijzelf al een tijdje hiervoor aan het voorbereiden, geestelijk. De dagen ervoor, de slaap nog minder, rustig doen in activiteiten. Maar ik was er niet zenuwachtig voor. Kom ik voor het programma in aanmerking.

Op de dag

Met de tram heen, een trap af, lopen en daar liggen en praten. Na het eerste gesprek was ik al leeg, rust ertussen en ik viel zowat in slaap. Het tweede gesprek bleek online en ik moest in loggen. Nee, de spanning nam toe, ik weet het niet, vertwijfeld keek ik de dame aan. Ligt aan de apparatuur misschien, dat was lief, maar ik wist wel beter. Paniekaanval. De persoon van het tweede gesprek belde nu, of het niet lukte. Geeft niets, komt vaker voor. Dus gingen wij beeld bellen. Ik kon niet liggen en deed wat ik altijd dan doe als ik echt zitten moet. Op mijn bekken zitten. Het gesprek ging over vroeger, familie en gevoelens. Precies dat wat ik allemaal al heb verwerkt de laatste tijd. Daar behoefde ik geen hulp meer bij. Toch nog voor het programma… wat is het programma? Daarop kreeg ik geen antwoorden. De spanning in mijn hoofd nam alleen maar verder toe. Of ik altijd zo rationeel reageerde? Zonder emotie. Afgevlakt had ik ongemerkt al mijn energie al verbruikt. Alleen nog de essentie. Denken, volgorde, praten, interpreteren en acteren daar weer op. Uit de vele vragenlijsten, die ik op voorhand moest maken, zag ik zelf al. Als ik dit programma mag doen, zal ik al het andere voor 10 weken moeten loslaten.

En daarna kwam het in mijn geval afrondingsgesprek. Daarvoor sliep ik even in een soort van stoel, zombie. Ik had geen klik met deze vrouw, haar gevouwen handjes. Haar woorden, ze had al het oordeel klaar. Mensen zoals u, met long covid kunnen wij nog niet helpen. Uw moet in uw zelf iets doen met emoties en voelen in uw lijf. Ze stelde een andere therapie voor. Ja, dat wist ik al, maar daarvan genees ik niet. Ik snap het wel. Sterkte met alles meneer!

Als een zombie in de lift, alle emoties weg. Gevoel van janken, maar niet kunnen. De trap naar de tram kon ik nauwelijks op. Thuis kon ik nog wel mijn verhaal doen. Ik was opgelucht dat ik niet goed bevonden werd, ook dat ik niet verder mijn vent hoefde te belasten met 2×4 uur uit zijn agenda te hoeven nemen. De dagen erna, ik ben er totaal vandoor gegaan in mijn lijf. Auto auto piloot aan.

Daar kwam de hakbijl, er kwam niets meer. PEM en dit keer was juist het geestelijke wat mij een terugslag van jewelste bezorgde. Naast de hersenmist, de druk op mijn linkeroog en de band om mij hoofd. Dacht dat ik gek werd. Mijn benen deden vreselijk pijn, steken en trekken. Even bij het aanrecht staan voor thee en daar gingen de elastiekjes erin. Snel weer op de bank.

In het weekend, daar zag ik al tegenop. Manlief is thuis, maar ik kan niets leuks meer doen. Ik had nog net de puf om ontbijt te fixen. Ga maar iets doen ofzo. Ik kon alleen nog mijn koptelefoon op zetten, rustige hartslag ritmes luisteren, en de stilte. Mijn ogen verborg ik onder mijn oogmasker. Daar lag ik in de slaapkamer, de wereld gaat door en ik lig hier. Zo af en toe komt er een hondje aan het bed, een nat neusje tegen mijn arm en schrik ervan. Ook manlief komt een keer, wat ik zou willen eten? Mijn hoofd zegt niets, ik weet het niet. Kan er niet meer opkomen. Ok komt goed.

Wat moet het er eigenlijk gek uitzien, man met koptelefoon en oogkleppen op. Walty the Fly. De horror film uit de jaren 80. Nou dat is het nu soms ook horror. Maar goed, ik wil het met eigen ogen ook zien, toch wel grappig als ik de foto zie.

Maar nu een week later, neemt de druk af. Door dit te doen, ik kom weer terug op het oude ritme. Hoofd rustiger en de prikkels vele malen minder zwaar.

Doe je rustig aan vandaag, zegt man die naar de zaak gaat. Hij is denk ik wel blij dat hij weer kan gaan werken.

En ik, ga mijzelf het gunnen en ben gewapend voor de volgende ronde, het laatste oordeel, de WIA. Uit mijn hoofd.

Dit snoetje…

de reticule

Dat vroeg ik mij dus gewoon af, ik snap dat het een mode dingetje is geworden waar tonnen mee omgezet worden. Een hele industrie der erom gezet. “Het dradenkruis”.

De reticule, was feitelijk een zakje gemaakt van kralen voor het dragen van persoonlijke artikelen, vaak gemaakt van zachte materialen met oorspronkelijk een trekkoord sluiting en rond de pols of in de hand gedragen.

In de Middeleeuwen was het een sachet. Dit was een kleine lederen buidel dat sloot door middel van een koord. Een sachet werd gebruikt door zowel mannen als vrouwen. 

Ik heb het niet zo op madammen met een grote handtas. 👜 Type maar tas waar gaat u met het vrouwtje heen. Ze komt ze ook tegen op luchthavens, het is een handtas, die mag mee, maar heeft de grote van een luxe strand tas. Geen wonder dat wij straks allemaal het haasje zijn en er niks meer past in de overhead…

Of met van die schreeuwende logoooootjes erop. Kijk mij eens poenerig doen. De kenner ziet meteen, het logo is doorgestikt! Dag mevrouwtje, uw tas is dus hartstikke nep. Het is zo dat er een gezegde is dat de dames hun tas nooit op de grond mogen zetten. Dat zeg ik niet maar de chinezen. Een oud Chinees gezegde is ‘a purse on the floor is money out the door’. Het brengt ongeluk om je tas op de grond te zetten. Nooit meer doen dus. Maar goed, neem het ding maar op schoot, want mijn kont wil ook gewoon op de stoel zitten in de tram. Ja, ik weet dat je blik kan doden…

Rond 1900 veranderde de functie van de tas. Van gebruiksvoorwerp werd het stijlicoon. Rond 1920 deed de enveloppentas zijn intrede en deze tas werd erg populair. Tussen 1920 en 1950 was er in de ontwerpen meer aandacht voor functionaliteit en minder voor elegantie. Men koos voor eenvoudige en wat grotere modellen. Ja, als moeder de vrouw begrijp ik de tas, je moet van alles bij je hebben, voor de kleine spruitjes.

Nu wil iedereen deze vintage hebben, want dat is duurzaam! Menige Tote bag, blijkt helemaal niet zo milieuvriendelijk gemaakt. Maar dat denken wij wel, getuige de gedrukte logo’s. Maar dat terzijde…

De traditionele handtas werd een stijlicoon doordat de grote bekende modehuizen zich gaan verbinden aan het product. Maar is het niet een beetje doorgeschoten, moet je alles mee willen slepen. Nog even en je trekt een trolley kastje achter je aan. Hutkoffer! Dames, is het niet eens tijd dat jullie ook hierin wat geëmancipeerd raken. 1) de kind kan zelf dragen. 2) man draagt toch vaak al de tas, mits hij daarvoor evolueert is. 3) ik zie steeds meer vrouwen zonder de lagen plamuur. Dus hop de tas kan in de ban.

Je doet er jezelf, je rug, het milieu en je medemens een groot plezier mee. Mode grill down sizen…

Simpel maar smaakvol. Het zijn vrouwen die niet per sé willen opvallen, vrouwen die zeker zijn van zichzelf en niets hoeven te bewijzen. Jij dus 👉🏻

Was getekend een zittende man in de tram…

Het syndicaat van Praag, deel8

Tsjechoslowaakse Republiek.

Ondertussen in Praag was er zoals gewoonlijk veel politieke onrust. De eerste president Mararyk had het zeer moeilijk. Wat uiteindelijk leidde dat hij zijn functie van president der Tsjechoslowaakse Republiek neergelegde. Er gebeurde zoveel tegelijk en meerdere aanslagen en pogingen waren er om te komen tot een staatsgreep. De moord op een diplomaat zetten alles op scherp. Ben en Jonas waren in het paleis, toen de inval plaats vond. Alle wegen leiden nu naar het syndicaat. Het was wel duidelijk dat zij jaren bezig waren geweest diversen koninkrijken en hoven zo hadden bedonderd en omver hielpen. Dat er een einde aan moest komen. De onrusten in Europa werden steeds meer zichtbaar. Het persoonlijke gewin van deze personen werd steeds meer zichtbaar en ongrijpbaar. Ze hadden ervoor gezorgd dat er in vele organisaties en zeker diep in regeringen allemaal vertegenwoordigers zaten. Wie waren deze hoge functionarissen? Daarop had niemand echt een antwoord nog. Het voet volk was op dit moment de enige goed zichtbare laag. Men hoopte door deze laag en die daarboven te kunnen oppakken hen wel aan het praten zouden krijgen, geen middel werd onbenut ingezet. De inzet was te hoog. In hogere kringen speelde er een groot drama af, stuk voor stuk berooide koningen, prinsen en nobelen. Ze hadden zich verbonden. Alle wegen kwamen uit in Praag, de burcht.

De verborgen kamer.

Iedereen vluchtte de gangen door, inmiddels kende Ben de weg al heel goed, zo ook de geheime doorgangen waar hij en zijn maatje dan ook naar rende. Daar zouden ze veilig zijn. Een Nederlandse stem riep naar hen Stoppen! Naar deze kant, wij zijn geïnfiltreerd! Ze weten de geheime doorgangen. Verbaast keken ze om, maar er was geen tijd. Ze volgde de man, trap op trap af. Gangen door en toen links af, deze gang leek doodlopend, Maar links bevond zich een kleine nis en een kleine fontein. Erachter een steen die open stond. Erdoor zei de man op strenge toon. De jongens deden wat er gevraagd werd kropen door het gat in de onbekende ruimte. De man volgde, ze hoorde het schuiven van een steen. Daarna werd de ruimte werd stil, er viel licht in de ruimte door een boven venster. In alle consternatie hadden ze niet gemerkt dat er meer personen zich bevonden in de ruimte. Ben was de eerste die doorhad wie er verder in de afgesloten ruimte waren. De archivaris van het Nederlandse Gezantschap in Tsjechoslowakije. Jongen, dat is even geleden, was jij ook niet in Viena…, hij snoerde hem de mond. Sssst. Er waren stemmen in de gang, laarzen en de fontein werd omgegooid. Het water liep door de gleuf de ruimte in. Alle aanwezigen hielden hun adem in. Het leek allemaal uren te duren. Er werden mensen meegenomen, geluiden van buiten. Het raam kwam uit op de binnenplaats. Ben onderzocht de ruimte, het raampje, dat was bij de roze toren geweest. Hoe kwam het dat hij deze nooit had ontdekt dat de gang er helemaal niet naar door liep. In de ruimte stonden meubels. Tafels, stoelen en bedden en kleding. Er was zelfs een badkamertje, met toilet. En een klein keukentje. Zijn oog viel op een stapeltje papieren. 2.05.291 Inventaris van het archief las hij. Maar ook schuin eronder een opgevouwen maar duidelijke lijst met locaties en wat leek op codes. De papieren moesten zijn verschoven door hun komst. Snel nam hij een besluit en pakte de opgevouwen lijst en stak deze onder zijn overhemd. Wie weet kwam deze nog van pas. Hij keek snel de ruimte door of iemand hem had gezien. De pen die op de grond lag raapte hij op en stak deze ook snel in zijn binnenzak, dit was het moment dat hij de afkeurende blik van Jonas zag. Ben gebaarde hem met zijn ogen zijn mond te houden.

Dag Jonas en Ben, sprak een door rokershoest aangetaste stem. De jongens draaiden zich om. Dit hadden jullie natuurlijk niet gedacht. Volg mij maar even en hij opende een lade, waardoor de kast in beweging kwam, er kwam een wat muffige geur vrij, maar er brandde ook licht achter. Kom, spreekt niet en volg mij de trap af. Jonas keek met zijn gebruikelijke vragende blik in afwachting naar Ben, moeten wij dit wel doen? Maar Ben zag er de lol wel van in, kom Jonas de trap af, ze waren nog maar net op weg of de kast boven sloot zich weer. Een doffe bonk en toen was het er stil. Jonas voelde een briesje langs zijn benen, ergens moest er dus een luchtstroom binnen komen. Er leek geen einde aan de gang te komen, rechtop lopen kon ook al niet meer. Wacht sprak de man. De jongens gaven elkaar een hug. ‘Spannend’ vroeg Ben zachtjes, nauwelijks zijn mond bewegend? Jonas knikte, dit had hij nooit gewild. Maar de weg terug was om opgepakt te worden. Ze wisten gewoon te veel en levend waren meer tot last dan dood. Het was er druk geweest, allemaal leiders werden af en aangereden het Paleis in, omdat ze werkte in de club hadden ze vele ontmoet. Er was iets gaande, maar Jonas kon er zijn vinger op leggen. Ja, het was onrustig in Duitsland waar iedereen een beter leven wenste.

Dag heren, volgt u mij maar, spraak de jongedame. De president zal jullie zo ontvangen. Het rook er muf en vochtig er was hier ook duidelijk gerookt. Sober ingericht, wat stoelen een bureau, de wandkasten waren leeg. Er hing een kaart van Europa, met landen in het rood. Daar werden ze hartelijk begroet door niemand minder dan Hendrikus Colijn, juist ‘die’ vanwege zijn falende aanpak van de crisis in de jaren 1930. Van 1933-1939 leidde hij als minister-president vier kabinetten. Colijn voerde een strakke bezuinigingspolitiek, waarbij hij vooral de uitgaven op ambtenarensalarissen en op het onderwijs kortte. Ook verlaagde hij de werklozensteun, wat uiteindelijk leidde tot het Jordaanoproer maar dat zal pas in 34 zijn.

Colijn hield lang – langer dan in andere Europese landen het beleid was – vast aan de Gouden Standaard. Maar er was geen ontkomen aan geweest waardoor de gulden ook devalueerde. Dit omdat de werkloosheid vanaf 1933 explosief opgelopen was en lonen en uitkeringen fors daalden. De gouden standaard was een mechanisme dat het voor overheden onmogelijk maakte om structureel meer geld uit te geven dan er binnenkwam. Kortom, een mechanisme dat voor begrotings- en monetaire discipline en stabiliteit zorgde. De beroemde Oostenrijkse econoom Ludwig von Mises oordeelde ooit dat waar de goudstandaard gepaard ging met vrijhandel en kapitalisme, de moderne monetaire standaard (die gericht is op aanhoudende inflatie) hand in hand gaat met imperialisme, protectionisme en socialisme. Strijden voor het behoud van die standaard zoals Colijn dat deed lijkt zo bezien een juiste strijd. Op deze waarden ontstond deze Elite. Als eenzame strijders voor iets nobels en goeds.

Alledaagse mensen

Alledaagse dingen.

Al 10 jaar staat er beneden in de berging een doos. De inhoud, oude cd’s. Een doos gevuld met geschiedenis.

Het is natuurlijk reuze leuk om de hoesjes te kijken, maar ze laten spelen dat gaat niet meer. Geen speler meer in huis en de computer heeft ook al geen gleuf ervoor. Maar goed, het stamt dus allemaal uit de tijd van kruik, toen bezit nog een ding was. Je opzoek ging naar die ene bijzondere uitgave, hier en daar voorzien van een handtekening. Ja, de streamingdiensten hebben dit bezit nu mooi al gedaan. Je zoekt en vind, zelfs de hele oude, soms met er nog beelden bij ook? Dat leer ik dan nu. Ken je klassiekers.

Maar goed, ik zet de doos in de bolderkar en mee naar boven. Tillen gaat niet. Manlief zei is het niet leuk om de hoezen op te stapelen en er een plantje op te zetten. Het idee van een nieuw planten tafeltje dat zag ik wel zitten. Daar zat ik dus, steeds een half uurtje en dan weer rust. Stapels maken, sorteren en omdat ik het natuurlijk geen klap aan vond om alleen tegen zijkanten aan te gleuren. Wat ik druk in de weer met creatief stapelen.

Concentratie van een walnoot nu. Maar goed toch door gezet, lijf zegt nee, hoofd vol. Tandjes op elkaar. Nog een paar laagjes plakken en daar staat onze nieuwe Piede de Stalle.

Man was er wel blij mee en zei leuk als wij het nu zat zijn kan die weg… Hallo grote baas, ik ben er uren met afwisselend rust mee bezig geweest en de hele boel stond al 10 jaar in opslag!! Mooi niet.

Ik had ook eens een keer prijs in de postcodeloterij, mocht een plant uitzoeken en die kan er meteen op.

Maar…hoe vind je um?

Ps: de vingerplant ervoor is een stekkie, dus nog in de groei 🙂

Het syndicaat van Praag, deel7

Een enkeltje

In de envelop welke Ben in de handen van Jonas had gedrukt zaten codes. Hij had Jonas daar op het station achter willen laten, hij had maar één kaartje gekocht. Hij vond het beter dat Jonas naar zijn familie zou gaan en zijn eigen weg. Hij had zijn geheime telefoontjes al lang door. Hij was meer een familie man. Heel anders dan hij, het avontuur. Maar hun avonturen samen waren geweldig en ze hadden het gewoon goed samen. Hij was een fijne reis gezel, maar ook erg naïef. Hij vroeg zich niet af hoe Ben steeds weer aan geld was gekomen. Hij geloofde zijn verhaal over verzekeringsgeld. Als Jonas sliep ging hij op pad, de drukke straten door, het nachtleven. De makkelijke slachtoffers, vrouwen en hun lovers. Een handtas hier en een jasje daar. Zo haalde hij soms best veel geld op. Die keer in Praag, waren ze uit gegaan samen en kwamen in aanraking met een gezelschap. Er werd een soort spel gespeeld en Ben was meteen geïnteresseerd. De inzet was hoog, maar hij had het geld. Jonas niet, hij begreep er niets van. Vanaf de club werden zij uitgenodigd en reden met deze heren en uitzonderlijk mooie vrouwen mee. Nu wist Ben het waarom, ze hadden gezien hoeveel geld hij bij zich had. De auto’s reden door de immense poort. De Praagse Burcht was toen ook al een van de grootste ter wereld of Pražský hrad op z’n Tsjechisch. Het kasteel bijna een stad op zich. De jongens waren diep onder de indruk. Het kasteel gelegen op de heuvel Hradçany overzag de hele stad. Vroeger woonde er koningen en de presidenten.

In de Praagse burcht.

Het gezelschap vervolgde hun tocht te voet. Langs de kathedraal van Sint Vitus naar nog een tweede kleinere kathedraal. St. George’s Basilica ooit het klooster voor Benedictijnse nonnen. Hij had Jonas bij de schouders genomen, dit is het Jo, vanaf nu blijven wij hier! Dit is geweldig toch, Jonas knikte, hij bewonderde de mooie gebouwen maar zijn gevoel. ‘Ben’ Ben, zei hij zachtjes, ik vertrouw het niet! Laten wij terug gaan. Een van de vrouwen sloeg haar arm om Ben heen, ‘vino aici’ en trok hem mee. ‘Kom, zei Ben en daar gingen ze. Achteraf is natuurlijk makkelijk praten, dit was de eerste en enige keer dat zijn Jonas tegen zijn ideeën en plannen in was gegaan.

Via één van de binnentuinen stonden ze opeens in een nauwe steeg met middeleeuwse huizen. Deze straat bevatte veertien kleine huisjes telde Jonas, vroeger woonde er de bedienden uit het kasteel, sprak een van de mannen in gebroken Engels en vertelde over de legende van Keizer Rudolf II, hij zou een alchemist geweest zijn. Het geheim was hoe je van lood goud kon smeden. Onwillekeurig moest Ben lachen bij zichzelf. Nog even en ik ben rijk, de wereld aan mijn voeten.

Het syndicaat zocht zijn slachtoffers zeer zorgvuldig uit. Vanuit de Tsjechische hoofdstad Praag hadden zij een netwerk door heel Europa. Ze misbruiken titels van prinsen en koningen. Vele deuren gingen open en steeds waren ze opzoek naar zogenaamde voed mannen en vrouwen. Mooie mannen en vrouwen die ze doormiddel van listen voor zich wonnen. Indien de val was gezet, zat je vast en kon je maar op een manier overleven. En dat was door mee te doen. De voed mannen werden geselecteerd op hun uiterlijk. Aangekleed als succesvolle personen die rijkelijk strooiden met geld. Precies dat wat Ben had aangetrokken. Hun aanpak was simpel en eenvoudig, zoek in een club de armere met een beetje geld die zich gedragen alsof ze veel geld bezitten. Bied hen veel geld, laat hen winnen in de verschillende matches. Samen delen in het resultaat. Zo stroomt het geld terug naar de club en raak je steeds verder betrokken. Het ging Ben allemaal heel goed af, maar Jonas was niet zo gelukkig in het spel. Toch lukte het Ben zijn maatje steeds mee te nemen. Ben was wat je noemt een goede prater en Jonas had de looks. Geld maakt dat je je machtig voelt. Zeker in de jaren 30. Toen de jongens het goed en wel door hadden, was er geen weg meer terug. De schuld die uitstond op Ben zijn naam was zo hoog. Ben zag er avonturen in, Jonas volgde zijn vriend. Zo begonnen ze aan hun werk voor de organisatie. Samen waren ze een duivels duo.

Niets leek de mannen in de weg te staan, ze deden goede zaken. Werden regelmatig in gezet in andere landen. Zo was er Spanje, januari 1930, dictator Miguel Primo de Rivera die zijn strijd opgaf. Weliswaar bracht hij rust in het altijd woelige Spanje, maar de wereldwijde depressie na de beurskrach van 1929 had Spanje extra geraakt en de handel stortte in. De armoede vergrootte in vele rijke families. De koning van Spanje Alfonso XIII week hij uit naar het buitenland. De twee blonde jongens werden ingezet, niet dat er sprake was dat deze koning mogelijk een zwak had voor jongens. Niemand heeft dat ooit kunnen beweren. Maar dat hij ervan hield mooie mensen om hem heen wilde hebben en graag een feestje gaf. Was een uitgelezen kans. Het verborgen geld opstrijken, zwart verborgen geld. Koningen zonder land die leven als ze leven als God in Frankrijk. De hang naar meer werd goed begrepen door het syndicaat. Menige invloedrijke familie werd en door Ben binnen gehaald. Twee gouden boys, net voordat het bedrog werd ontdekt al weer het land uit. Maar de schaamte was te groot om achter het syndicaat aan te gaan. Alleen al het gerucht zou een familie kunnen ruïneren. Het geld was weg, Ben leefde er goed van. Jonas, voelde zich steeds minder op zijn gemak. Hij vroeg dan ook meer dan eens aan Ben of het niet tijd werd om terug naar Nederland te gaan. Ben overtuigde hem keer op keer om door te gaan, samen waren ze super sterk. ‘Hadden wij het niet super goed.’ Ben wist maar al te goed, dat er voorlopig geen uitweg was. Ze lieten je niet zomaar gaan.

Poep proper

Hallo, ja waarom zal ik er een niet een blog aan besteden. Nou ja, wij doen het toch allemaal. Ja, poepen ja!

Wat nou? Kijk je nooit achterom om je vers gedrukte drol te bekijken. Ziet het er goed uit, vorm en textuur! Ooh laat ik de kleur niet vergeten. Wonderlijk is het niet, wat je aan de ene kant erin stopt komt er aan de andere kant heel anders uit.

Walt! Nee…, ik heb juist geleerd om even achterom te kijken. Het zegt namelijk heel veel over je gezondheid en manier van eten. De kleur ook, maar zal je de details besparen. Google maar naar 💩!

Daar wilde ik het niet over hebben, ik heb twee hondjes en die mogen buiten hun behoeftes doen. Het zijn keurige dames hoor, een kleine hurk zit en klaar. Voetjes vegen in het gras voor het geval dat. En daarna net doen of het niet van hun is. Nu ruim ik het altijd keurig op, dat is soms in de avond wel eens lastig, dan denk je met het zakje een drol op te rapen, maar deze is koud. Oeps een vreemde drol, instant overgeef neiging. Van mijn eigen bloedjes van doggies kan ik er tegen. Hoewel die kleine nog regelmatig echt naar baby poep ruikt.

Maar vandaag had ik dus gewoon mazzel, met dat ik kortstondig naar beneden buk, zie ik in mijn ooghoek iets roods. Ik denk een snoepwikkel, maar de kleur is niet zo vel. Ik rek weer omhoog, doet zeer, maar dat wisten jullie al. Verhipt daar ligt gewoon een briefje van 10 euro in het gras, iets gevouwen. Ik kijk om mij heen, helemaal niemand te zien. Tja, zo leer ik toch elke dag weer iets bij. Wie goed en proper doet, papier goed ontmoet.

Kat euh poep in het zakkie! Moraal van het verhaal. Scoop poep! Het loont mensen.

Koek koek

Zo, daar ben ik weer, begint op een dagboek euh nachtboek te lijken. Om 21 uur te bed, best knap om 23.15 springt mijn lijf aan. En ik was doodop op de bank. Het gebruikelijke man slaapt en de hondjes knorren vredig. Hallo benen, ja houd maar op ik weet dat jullie er zijn. Nee, echt niet nodig om jullie zelf vol te stoppen met prikkels. Waar komt die dorst vandaan, toch mijn benen maar eruit.

Dan maar weer de bank, in het kussen zit nog een deuk, daar waar mijn hoofd lag een paar uur terug. Man wat ik een knallende kloppende koppijn vanmiddag, ik ben nu al bevreesd voor de PEM die mij gaat raken, zo nog of morgen of overmorgen. Maar als het echt allemaal te veel was. Drie dagen lol, dat is gemiddeld het aantal dagen dat ik een prijs betaal voor het veel doen.

Vanochtend had ik op aanraden van de arbo arts een verwijzing gekregen voor een intake voor interventie. Omgaan en acceptatie van de situatie en symptomen. Niet de pijn die de regie heeft maar jij. Ze zei erbij, je hebt ook al veel behandelingen zelf gedaan, maar misschien is dit een kans. Ik moest er wel over nadenken had ik zin om weer een molen in te stappen. Maar goed, na wat heen en weer, kreeg ik dan de intake. De fysio luisterde, na alles wat ik had gedaan.. ze vond het wel apart dat ik wilde liggen en zo het gesprek wilde voeren. Of zij wist wat C-Support inhield? Vaag iets van gehoord. Goed Meis, ik overleg wat papieren en doe mijn verhaal. Oh uw tijd is om u moet naar de volgende, u wist dat dit online was, nou weten het stond tussen haakjes.

Weer een ander hokje, inderdaad voor de cam. Tja, dat had dus ook vanuit thuis gekund. Een school voorbeeld van een psycholoog, de bekende vragen over waar kom je vandaan en uit wat voor een gezin. Hoe het met mijn motivatie was? Tja, ik zat daar niet op te wachten want ik had al de leuke cadeautjes van mijn kindertijd en jeugd al eens uitgepakt. Daar viel dus niets uit te halen, behalve dat ze mij wat emotieloos vond. Het was een eerste gesprek, onwillekeurig bedacht ik mij en kwam er een grijns. Tja, voorspelbaar, dan krijg je dat. Dit was een zoveelste loket, mijn zinnen terug gebracht tot aan de kern. Daar hoeft geen emotie in, die krijg je niet zomaar.

Er begin twijfel te ontstaan, tussen gesprek 1 en 2 was ik al bijna in slaap gevallen. De vermoeidheid brak mij op. Volgens de arbo kan ik aaneengesloten 2 uur een taak doen, en 4 uur met rust er tussen. Nu begrijpt u. Ik rustte dus ertussen en was hard op weg te voldoen. Daar kwam nummer 3, ik had ervoor opnieuw gerust. De revalidatie arts, handjes gevouwen, met weinig bewoording en bezieling. Ik heb al wat knip en plak werk gedaan voor het verslag. Maar wat is dan het programma? Wij denken dat ons programma te belastend voor je zal zijn! Kan het maar beter direct zeggen. Tja daar zit ik dan even schiet ik vol, had mijzelf er natuurlijk al weken op voorbereid. Wat haar ook opviel, is dat ik vrij emotieloos was in mijn manier van vragen beantwoorden. Voorafgegaan had ik namelijk hoofdstuk na hoofdstuk met vragen moeten invullen. Ja, dat zei u collega net ook al.

Arts nr 8000.222 kan niet lezen en leest tussen de regels dat ik emotieloos ben. En bedankt wijffie. Wat doe ik hier nog. Wat is dit voor een toko! Ik had nog wel wat verbeterpunten voor hún bedrijf, revalidatiecentrum aan me zeer doende reet. Maar goed ik wacht de evaluatie en verzoek om credits wel af.

Eind van het al, de tram naar huis. Gelukkig maar een lijn, koptelefoon op, alle ruis weg. Bekaf kom ik thuis, waar mijn hondjes mij met liefde bedolven, zo liggend op de bank. De koppijn te spijt en bel met een vriendin, al gapend en pratend raak ik de bijsmaak een beetje kwijt. Wat overblijft is dat ik als een blok inslaap ben gevallen. Nog een rondje met de hondjes en hop weer op mijn bank. Bonk bonk zegt mijn hoofd, steek steek doen mijn benen. Met grote vrees, de terugslag komt eraan.

Ik heb bevestiging gekregen al dat ik al gedaan had goed was. Dat er geen verdieping gaat zijn of genezing. Een verdienmodel aan mensen in nood. Zo voelt het een beetje. Ik heb er de kracht niet voor maar als mijn vuur terug mocht komen. Ze zijn het haasje!

Het is wk 86 of 87, nog even en dan valt er een enveloppe op de mat. De WIA aanvraag, een nieuwe molen die gaat draaien. Alles moet kloppen en dat matcht met mijn hoofd. Tering, ik doe dit alles toch echt niet voor de lol. Help is nodig, ik kan niet op mijn knieën meer zitten smeken.

Daarna is het grote afwachten, het verlies van mijn werkgever en alles wat erbij gaat horen.

Oh ja, ik probeer dus ook gewoon nog even beter te worden, in een keer af van al het gezeik. Tegen beter weten in… ik houd de schone schijn lekker op. Of ik boos ben? Nee, dat is een emotie en die schijn ik niet te hebben!

Goedenacht

Ik lag er gewoon, op nee in mijn net verschoond bed. Helemaal blij, frisse lakens om mij heen. Tegenwoordig slaap ik in een soort joggingpak, incl sokken. Zo heb ik het in de morgen ook minder druk en heb ik al wat aan. De stof zorgt er ook voor dat ik minder last heb van de wrijving van het dekbed. Maar je raad het al, de slaap die komt niet. Ben mega moe, de prikkels razen nog lekker door. Ik sta gewoon aan. Man snurkt en de hondjes liggen ook rustig te slapen.

Wat mij overvalt overdag, het zomaar ineens in slaap vallen en dan wakker worden alsof ik hele uren heb liggen pitten. Ergens gaat de energie naar toe, maar waar. Een uur, in de nacht ben ik al blij als ik 3 tot de 5 kan brengen. Maar blijven liggen nee, verplaatsen dat doe ik, dan maar op de bank. Ik negeer de pijn prikkels in mijn armen en benen. Gek is het, in mijn hoofd maak ik mijzelf daar dus helemaal niet meer over druk. Dat denken en onthouden speelt mij toch parten. Ik ben er aangewend.

Vroeger werkte ik in wisselende diensten en ook stond ik klaar om 3.30. Goedemorgen, dat brak mij op, maar ben altijd een vroeg spook geweest. De nacht is mijn vriend, de prikkels laag, lichten uit, koptelefoon op. En buiten is het gelukkig rustig. Wat over blijft is dat ik wil schrijven, dit van mij af. Dat wachten tot de storm ik mijn lijf gaat rusten en ik een nieuwe poging waag voor meer slaap.

Ik heb de thee geprobeerd of zelfs een kruiden drankje. Ik wil geen pillen meer, dat helpt niet.

Stil en alleen, de rust om mij heen. Ik wacht, een artikel lezen gaat nog, maar ondertussen ligt er al een tijdje een boek, ik heb er de kracht niet voor. Stukje tekst tilt mij nog een beetje op. Maar wie het eventueel zou lezen, snapt allang al dat ik klem zit.

Ik ben te moe om nog inhoudelijk te gaan worden. Inspiratie is leeg. Behalve als ik persoonlijk wordt, maar zo diep daar heb ik ook zelf niets aan. Van de week deelde ik mijn bericht over een terugval, dat hoort hier ook bij. Iemand dacht dat ik Eén burn-out had. Tja, dat krijg je als je niet goed leest en vragen laat liggen. Nee, ik kan wel zeggen dat er in mijn bovenkamer gewoon licht brand. Het is het systeem dat vaalt. Zowel rond mij als mijn lichaam.

Of mensen hoe lief ook, die een steun emoticon sturen, niet weten hoe mij te benaderen. Ik snap het, begrijp het, maar jongens ik mag dan nu ziek zijn, maar nog niet afgeschreven. Maar tja mijn spanningsboog, staat ingesteld op max 2 uur en met liggende rust. Ik ben niet meer die vrolijke spring in het veld, haantje de voorste. Ik red de dag, lopen max 20 min eñ voorbereiding voor het eten. Maar mijn benen begeven het en er zit niets anders op om maar weer op mijn zij te gaan liggen. De storm raast nog door.

Er is geen ruimte meer, voor jullie, ik draai niet meer mee in de molen. Alleen hier thuis, das al wat ik nog heb. Ik wil wel maar kan niet. Ik ben de schaamte ook wel voorbij, acceptatie. Mijn leven is nu zo.

Maar goed, ik ga een oogje dichtknijpen, de rest tja…

Dat wat je niet ziet

Wat fijn om jullie berichten en natuurlijk lieve en mooie woorden te mogen ontvangen. Het sterkt mij. Het lijf wil nog niet altijd doen wat ik wil, mijn spirit probeer ik vast te houden. Ik geloof dat de antwoorden vanzelf gaan komen. Helaas kost het bergen energie, tijd en verlies van zaken die mij dierbaar zijn. Daarin sta ik niet alleen, leuk is anders. Mijn wereld is nu erg klein, energie vaak laag. Maar ik weet dat het nu zo is, daar heb ik dan weer mee te dealen.

Mijn reden om naar buiten te treden is ook bedoeld om te laten zien, als wanneer je mij tegenkomt dat is op een goed moment. Maar aan de andere kant zien mensen de andere werkelijkheid niet.

De stappen die ik maak, klein en realistisch, vaak wel een aantal achteruit. #datwatjenietziet