Zo, daar ben ik weer, begint op een dagboek euh nachtboek te lijken. Om 21 uur te bed, best knap om 23.15 springt mijn lijf aan. En ik was doodop op de bank. Het gebruikelijke man slaapt en de hondjes knorren vredig. Hallo benen, ja houd maar op ik weet dat jullie er zijn. Nee, echt niet nodig om jullie zelf vol te stoppen met prikkels. Waar komt die dorst vandaan, toch mijn benen maar eruit.
Dan maar weer de bank, in het kussen zit nog een deuk, daar waar mijn hoofd lag een paar uur terug. Man wat ik een knallende kloppende koppijn vanmiddag, ik ben nu al bevreesd voor de PEM die mij gaat raken, zo nog of morgen of overmorgen. Maar als het echt allemaal te veel was. Drie dagen lol, dat is gemiddeld het aantal dagen dat ik een prijs betaal voor het veel doen.
Vanochtend had ik op aanraden van de arbo arts een verwijzing gekregen voor een intake voor interventie. Omgaan en acceptatie van de situatie en symptomen. Niet de pijn die de regie heeft maar jij. Ze zei erbij, je hebt ook al veel behandelingen zelf gedaan, maar misschien is dit een kans. Ik moest er wel over nadenken had ik zin om weer een molen in te stappen. Maar goed, na wat heen en weer, kreeg ik dan de intake. De fysio luisterde, na alles wat ik had gedaan.. ze vond het wel apart dat ik wilde liggen en zo het gesprek wilde voeren. Of zij wist wat C-Support inhield? Vaag iets van gehoord. Goed Meis, ik overleg wat papieren en doe mijn verhaal. Oh uw tijd is om u moet naar de volgende, u wist dat dit online was, nou weten het stond tussen haakjes.
Weer een ander hokje, inderdaad voor de cam. Tja, dat had dus ook vanuit thuis gekund. Een school voorbeeld van een psycholoog, de bekende vragen over waar kom je vandaan en uit wat voor een gezin. Hoe het met mijn motivatie was? Tja, ik zat daar niet op te wachten want ik had al de leuke cadeautjes van mijn kindertijd en jeugd al eens uitgepakt. Daar viel dus niets uit te halen, behalve dat ze mij wat emotieloos vond. Het was een eerste gesprek, onwillekeurig bedacht ik mij en kwam er een grijns. Tja, voorspelbaar, dan krijg je dat. Dit was een zoveelste loket, mijn zinnen terug gebracht tot aan de kern. Daar hoeft geen emotie in, die krijg je niet zomaar.
Er begin twijfel te ontstaan, tussen gesprek 1 en 2 was ik al bijna in slaap gevallen. De vermoeidheid brak mij op. Volgens de arbo kan ik aaneengesloten 2 uur een taak doen, en 4 uur met rust er tussen. Nu begrijpt u. Ik rustte dus ertussen en was hard op weg te voldoen. Daar kwam nummer 3, ik had ervoor opnieuw gerust. De revalidatie arts, handjes gevouwen, met weinig bewoording en bezieling. Ik heb al wat knip en plak werk gedaan voor het verslag. Maar wat is dan het programma? Wij denken dat ons programma te belastend voor je zal zijn! Kan het maar beter direct zeggen. Tja daar zit ik dan even schiet ik vol, had mijzelf er natuurlijk al weken op voorbereid. Wat haar ook opviel, is dat ik vrij emotieloos was in mijn manier van vragen beantwoorden. Voorafgegaan had ik namelijk hoofdstuk na hoofdstuk met vragen moeten invullen. Ja, dat zei u collega net ook al.
Arts nr 8000.222 kan niet lezen en leest tussen de regels dat ik emotieloos ben. En bedankt wijffie. Wat doe ik hier nog. Wat is dit voor een toko! Ik had nog wel wat verbeterpunten voor hún bedrijf, revalidatiecentrum aan me zeer doende reet. Maar goed ik wacht de evaluatie en verzoek om credits wel af.
Eind van het al, de tram naar huis. Gelukkig maar een lijn, koptelefoon op, alle ruis weg. Bekaf kom ik thuis, waar mijn hondjes mij met liefde bedolven, zo liggend op de bank. De koppijn te spijt en bel met een vriendin, al gapend en pratend raak ik de bijsmaak een beetje kwijt. Wat overblijft is dat ik als een blok inslaap ben gevallen. Nog een rondje met de hondjes en hop weer op mijn bank. Bonk bonk zegt mijn hoofd, steek steek doen mijn benen. Met grote vrees, de terugslag komt eraan.
Ik heb bevestiging gekregen al dat ik al gedaan had goed was. Dat er geen verdieping gaat zijn of genezing. Een verdienmodel aan mensen in nood. Zo voelt het een beetje. Ik heb er de kracht niet voor maar als mijn vuur terug mocht komen. Ze zijn het haasje!
Het is wk 86 of 87, nog even en dan valt er een enveloppe op de mat. De WIA aanvraag, een nieuwe molen die gaat draaien. Alles moet kloppen en dat matcht met mijn hoofd. Tering, ik doe dit alles toch echt niet voor de lol. Help is nodig, ik kan niet op mijn knieën meer zitten smeken.
Daarna is het grote afwachten, het verlies van mijn werkgever en alles wat erbij gaat horen.
Oh ja, ik probeer dus ook gewoon nog even beter te worden, in een keer af van al het gezeik. Tegen beter weten in… ik houd de schone schijn lekker op. Of ik boos ben? Nee, dat is een emotie en die schijn ik niet te hebben!