Misschien hadden jullie het al ontdekt, de wonderen wereld van “er is hier een hoekje af” was vandaag even stil.
De afgelopen maand heb ik elke dag een artikel/blog/stukje neergezet. Daar kwamen dan ook best wel veel reacties op. Maar het neemt ook behoorlijk wat tijd in beslag. En de energie moet ik weer gaan verdelen over wat komen gaat.
Vergeef mij… ik moet dan ook ingrijpen, zodat andere processen ook gaan lopen. Ga je dan helemaal stoppen? Nee, vind het veel te leuk maar ga wel even wat rustiger aan posten. Onderwerpen te over en tikte mij suf, voelt als in de tijd dat ik nog een column mocht en moest schrijven.
Morgen komt de laatste voor de maand september, keep you all posted!
Deze maand heb ik de verjaardag van mijn ontstaan. Op mogelijk 12 januari 1969 vond er de eerste tevens laatste bijeenkomst plaats tussen mijn ouders. Die de levensloop bezegelde.
Het feest, zou in de loop van maanden duidelijk 🙃 zijn geworden. Dat mijn moeder zwanger bleek te zijn van haar vierde kindje. Ik was zeker niet gepland maar een lucky shot.
Ik diende mijzelf wat vroeger aan op 28 september ergens in de nacht. Dus daar was ik dan, huilen wilde ik niet, dus kreeg ik mijn eerste pak slaag. Dankzij deze vroedvrouw dank ik dus mijn leven. En natuurlijk mijn ouders, zonder die twee begon mijn verhaal niet.
En vandaag is het dus al mijn 53ste na dit feit. Er waren momenten dat ik het niet wilde, dat ouder worden. Ik zag het soms somber in. Zo wilde ik wel graag volwassen zijn, dan kon er meer. Dan bemoeien ze zich er niet meer mee. Dan kon je weglopen zonder verantwoording af te leggen. Maar als je dan eenmaal 21 bent, dan wil je o zo graag weer jonger zijn, dat je niet hoeft te beslissen.
Was ook jaren 28 en opeens tien jaar later 38. In mijn hoofd bleef ik dat lange tijd. Aan de buitenkant vonden anderen dat ook. Onder protest zag ik steeds meer die man, niet meer die jongen. Op mijn 33ste verloor ik mijn vader en op mijn 44ste was de bron er ook niet meer. Daar was het besef dat je het voortaan alleen moest zien te rooien. Dat alles wat erin gestopt was, zo langzamerhand tot bloei moest zijn gekomen.
47 anderen zagen een man, een mijnheer. 49 wat vond ik die kut, daar was bijna sprake van dat ik de 50 niet zou gaan halen. Maar ik had eigenlijk nooit nagedacht dat ik zo oud zou worden, mijn taak was klaar. Maar goed, ik en vieren tja daar rust een soort vloek op, het gemaakte niet echte, daar heb ik echt de schijt aan. Broertje dood aan zeg maar.
Door covid werd kroonjaar 50 dan ook, en ik was het echt van plan! Niet gevierd. 51, 52, rara wie ik zie.. ik kom…
Daar is ik dan…ik ben officieel een old timer, mijn naam is Herbie, the love bug! Mijn bijnaam is: “Ocho”, 5 + 3 = 8. Mijn old time favorite car.
53! Fock, ik zei weer later ik vind het bij 80 genoeg. 27 jaar dus nog, er komen nog wat kroontjes jaren aan dus. Ik zal bij 70 dan maar eens gaan terug kijken, wie weet schrijf/schilder ik al jaren niet meer. Ik vind er nu al wat van hehehe!
Eerst maar eens 2024, met 53 jaar gaat er een boel veranderen dat ik nog niet kan overzien.
Felicitaciones a mi mismo. Natuurlijk, ben ik mijn lieve vent en zijn familie niet vergeten, ze dragen mij 365 dagen, dus die ene dag in het jaar…. Dan vier ik niet :-). Maar ze zijn volhardend! Ze weten dat ik er niet blij van wordt. Dat vieren, maar toch laten zij mij weten, hoe klein ook dat het ok is, maar met stil protest. De schatten met mijn vent voorop natuurlijk.
Bij deze gelegenheid dank ik alle vrijwilligers en sympathisanten/figuranten/familie en andere in en aan haken types voor hun steun en bijlages. We hopen dit weer niet gevierde verjaardagsfeest later in en met de jaren ook ergens te kunnen vieren, wanneer de situatie het toelaat. 😜🥂🍾
Aan! Ik heb deze overgenomen van onze Premier, hij die straks op zoek gaat naar een functie elders. Hij gebruikte het zo vaak, dat ik er bijna in ga geloven.
Ik begrijp hem wel, ik moet na covid zoveel opschrijven, notities, zodat ik het later kan opzoeken. Kennelijk heb ik mijzelf zo geconditioneerd dat ik wel heb onthouden dat alles in notities staat. Staat het er niet, dan weet ik het ook niet. De gekste dingentjes hoor, hoe werkt bv de oven. Op welke dag is de markt, gedachtes, stukjes van een ooit te schrijven boek, verhaaltjes en natuurlijk steeds strijd ik met mijzelf om elke dag een beetje hersen gym te doen door stukjes te tikken voor mijn blog.
Maar dat geheugen van mij werkt dus heel raar, sta op om iets te doen, daar gekomen ga ik met iets anders aan de slag of ik weet bij god niet meer dat wat ik wilde gaan doen. Ik gooi woorden om, soms slik ik hele letters in. Voelt een beetje als dronken zijn. Zo ziet het er ook wel uit, ik waggel en wankel wat af op die blubber benen. Het gekke is wel zodra ik weer ga liggen en weer bij kom, ineens wel in mijn hoofd schiet, dat was wat je wilde gaan doen. Twee of meer dingen tegelijk zit er ook niet in, dan slaat het vast. Denken en doen gaan daardoor niet goed in de aansturing en de uitwerking.
Ik ben opgehouden mijzelf maar steeds te pijnigen met het niet meer kunnen. Hulp vragen, al is het voor de 80ste keer. Ik zie de blik wel, maar zo was ik ook op mijn werk. Iemand de ruimte geven om vanuit zichzelf te leren en te groeien in het vak. Meedoen en gewoon zijn.
Dat is dan nu ook het hele lastige. Ik denk iets te leren, maar het blijft niet goed plakken. Zo doe ik al 2 jaar een beetje Spaans via een App, wat ik na de eerste besmetting was gaan doen, beetje de geest kietelen. Maar alles wat daarna kwam kwa stof, het is telkens weg.
Soms lees ik mijn oude blogs, maar dan denk ik, heb ik dit geschreven? Sommige zijn verdomd goed trouwens, stukjes geheugen op papier dus.
Gek ook als gedachte zomaar in eens weer op te duiken op de gekste momenten. Ik slaap nu zo ongeveer 5 uur, das niet genoeg, maar ik vind de nacht fijn. Vele prikkels zijn er dan niet, geluiden, het licht is allemaal weg. Zo zit ik dus een paar Spaanse lessen te doen. Na uurtje of wat zegt mijn geest wel, probeer nog wat slaap.
Maar goed, ik ontwikkel een nieuw soort bestaan. Mijn oren suizen harder, dan weet ik dat ik geestelijk al weer te belast ben. Mijn lijf laten bewegen, is een soort slap stick verhaal, zodra ik kracht wil zetten neemt de spanning zo toe, dan ik als een Nico Haak aan elastische benen loop te trekken. Er is een naam voor, Pem, Pot of zoiets (ben het effe kwijt)
A ik lees het al in mijn notities : PEM postexertionele malaise
orthostatische chronotropische incompetentie, Pots orthostatische intolerantie. Google verder zelf maar.
Ik moet het allemaal accepteren, ik vind het echt rot voor mijn vent. Die heeft niks, maar mag wel leuk alle leuke dingen leren loslaten. Soms is het dan ook extra zwaar, als hij even een baal dag heeft, dat zie ik als een soort spiegel. Dan ga ik in over compensatie, het leuk maken. Maar dat gaat niet, ik erken zijn pijn wel steeds beter.
Wij zijn nu op vakantie, maar echt ondernemen, zoals wij altijd deden gaat niet. Alles met veel rust voor, tijdens en erna. Wil ik uit eten, zal al het andere niet gaan. Tijd, plaats en bestemming staan nooit meer vast.
Diep van binnen zitten de antwoorden, ze gaan erin, maar komen er niet op het gevraagde moment. Geen actieve herinneringen aan!
Tja, ik modder wel door hoor. Beetje humor houd ik gelukkig!
Nee, ik ben niet bekeerd. Maar dacht misschien eens leuk “ze” eens in het zonnetje te zetten. Wat leuk, dat je dat wilt doen? Maar ik ken er ook die meteen denken, er zit een addertje onder het gras.
De vrouw, geen kind is geboren zonder haar. Ok, dat is meer een moeder dan. Maar zonder de man, kwam er ook geen kind. Dus gaan man en vrouw gelijk op in deze. Nee, niet meteen denken kip, ei verhaal. Vrouw kwam uit de rib van Adam, hoe hij dan aan zijn naam kwam? Tja, van dat scheppend verhaal daar geloof ik natuurlijk ook niets van. Waarom zou Adam een goede rib afstaan? Rib transplantatie, iemand?
De oer vrouw
Ik Google eens even “ode aan de vrouw” en wat meteen naar boven komt is ook meteen een aanname! Een schoonheidssalon, de balans van lichaam en geest en Nick & Simon. Ze hebben er een liedje over gemaakt.
En een stukje Songteksten
“Wij zijn altijd de Sjaak
We bedoelen het zo goed
Ik weet ook wel dat ik het dopje op de tandpasta doen moet
Oké de we ruiken soms naar zweet…”
Dat gaat dan niet over de vrouw maar weer over de man! En wat volgt is een heleboel gedichten, met de vrouw als uitgaand punt!
Ik lees niets over goed management, leiderschap, goed in regelen en organiseren. Wat in feite elke vrouw doet in een huishouden en daarnaast ook nog werkt. Alle ballen hoog houden op elk vlak tegelijk. Van oudsher hadden ze de regie over kinderen, wonen etc etc. En over mannen.
Autonome wezens zijn het, daar mag ook wel eens bij stil gestaan worden. Ze noemen elkaar onderling nog meisjes, lekker met de meiden. Maar door zichzelf te verkleinen tot meisjes, worden ze eigenlijk niet altijd voor vol aangezien. Onderling, tja, zoveel benamingen, de dames. Ik vind het wel vermakelijk, kan er gek genoeg best ook wel ok mee overweg.
Ik houd van hun kracht, hun verschillende verschijningsvormen, kort en pittig en dan weer luchtig en bubbelig. Soms gun je ze de wereld, maar ze zien het soms ook gewoon niet. De onzekerheid, komt alleen al uit de verwarring en verwachtingen die er geschapen zijn in onze maatschappij.
Voldoen aan een ideaal, maar van wie komt deze dan? Gelijke willen zijn, mens zijn en zo zie ik ze dan ook het liefste als mens. Van mens tot mens kan ik makkelijker kijken en hoop dat we snel ze ook echt gaan zien als gelijke.
Wie rust en vrede wenst, kies voor een vrouw. De blussen de meeste door mannen veroorzaakte brandjes. En dat ze er iets voor terug willen, tja guys neem dat dan maar op de koop toe.
Meisjes, dames en ander mens volk het gaat u goed.
Zo, ik dacht nog, wat staat de zon opeens vroeg al in huis. Slapen met de ramen open, hier en daar ging er een alarm af. Vreemd toevallig zo vele tegelijk.
Maar daar was dan denk ik een wolk voor de zon. Maar weer verder slapen, de hond springt op bed. Wat is er meisje? Weer de zon in de slaapkamer, maar dat kan helemaal niet! Ik strompel mijn bed uit, het licht in de logeerkamer knipt uit. Huh? Zijn vast de batterijen, wij hebben daar zo’n combinatie ding hangen fan en lamp.
Maar tja, ik lig weer en en flop daar gaat de lamp weer aan en klinken er hier en daar weer alarmen die afgaan. Het is pas 7.15 had ik net gezien.
Weer eruit, mijn benen willen nog niet opstarten en zijn niet echt behulpzaam. Is het de afstandsbediening, vraagt mijn man. Ik antwoord niet snel genoeg en ook hij komt poolshoogte nemen. Ja, ik denk het, de blik zei genoeg, had je niet effe eerder kunnen antwoorden…
Maar in de keuken aangekomen, zie ik dat de magnetron ook knippert, light aan, ja werkt. Ik hoor de radio van de overbuurman. Plop, weer alles stil! Wat is dit nu, slaan de stoppen door? Hadden wij de installatie niet goed gedaan?
In de hal, de lift ze doen het niet. Gelukkig het blijkt het hele blok te zijn. Nog een geluk dat ik niet al onder de douche stond, brrr. Snel roep ik, niet twee keer de blik, het is het blok.
Nog een keer flop, alles weer aan! Even snel wat aan, de hond moet er ook uit en die heeft een broertje dood aan trap lopen. De gedachten aan de Spaanse trappen met 30 kilo op mijn arm… de ambulance erna die klaar staat of erger als ik überhaupt een poging ga doen! Riem om, de lift in… telefoon niet mee, dus knik ik naar de hond, of het gaat goed of wij zitten vast. Scenario de lift zat al weer in mijn achterhoofd. Maar daar gaat de lift naar beneden. Pff gelukt, dogster is zich van geen kwaad bewust, dat wij een naderend onheil waren ontsnapt.
De straatverlichting flop uit, tja, gewone tijd. Maar even later Flop aan, Flop uit. Weer alles stil, alleen de vogels en ver weg een vliegtuig, Flop aan en hier en daar weer alarm. Ik dacht nog bij mijzelf, goed dat wij niet àlles electric in huis hebben. Voor even was de wijk in stilte, gelukkig was het niet onze installatie maar de hele wijk. Dat lucht toch op weet je!
Dat is ook Spanje. Effies de stroom eraf in een wijk. Terug gekomen bij ons pand, a de lift doet het, een buurvrouw geeft mij een knipoog bij het verlaten ervan, la luz.
Elke wolk heeft een gouden of zilveren randje. Daar doet iedereen dan zo dramatisch over. Er is dus altijd wel iets moois te ontdekken of te ontvangen toch?
Zo kijk ik altijd even naar zee, door het keukenraam, even zien hoe de wolken zich vormen. Hoe de wind waait en of de buren al wakker zijn. Doe het niet bewust, maar het gebeurd gewoon. Als vanzelf sta ik daar, snel mijn camera, de zon komt op, prachtige gloed. En vanochtend dan deze wolk, met een randje.
Gek hè, de wolken, de bergen, altijd een andere horizon, het laat mij verlangen naar nieuw, anders maar evengoed vertrouwen.
De dag mag starten, ik ben er weer klaar voor. Mijn lijf denk nog van nee, maar mijn hoofd zegt, bek houden wij gaan naar het strand.
Plat op de playa, als is het dan voor een paar uurtjes maar :-), dan mag het lijf weer aangeven, rust, slapen en hoofd bek houden!
Achter de wolken schijnt de zon, soms moet je het randje dus zelf maar verzinnen.
Wij zitten allemaal vast aan patronen, elke dag weer. De kunst is om deze gewoon te zien en soms ook te laten.
Toedels voor de zondag, ik heb effies geen schrijf schik.
Fijn een stukje touren met de auto door het achterland van Sitges. Dat is het voordeel als je met de auto gekomen bent. De wijn en cava huizen slaan wij deze keer over maar zeker een aanrader. Ik wilde naar de burcht van Castellet, die zo prachtig ligt in de bocht van de rivier.
Eerst maar eens kijken bij de dam, maar het water stroomde niet echt.
Maar hoewel het de afgelopen dagen heeft geregend, zelfs zoveel dat normaal in 6 maanden viel, is de rivier maar een klein stroompje groene drap.
Maar het kasteel was prachtig, wij reden en zo op af, via de lommerrijke weg naar boven. Eén leuke verrassing stond ons te wachten, kunstwerken uitgesneden uit cortenstaal. Ik kan het beste maar even de foto’s delen, kan je zelf kijken.
Mooi toch, maar wij moeten door. Zag wel leuke wandelroutes, maar die moet ik helaas laten schieten. Ook blijf ik alleen voor het kasteel wachten, terwijl mijn man en hond een rondje er omheen gaan wandelen. Ik zie de foto’s later wel… dat roep ik bewust, want ik ben van de foto’s en mijn man vergeet dat. Dus hopelijk denkt hij eraan deze te maken. Je ziet dat vaker bij stelletjes, de een doet de ander kijkt. Ik fotografeer, hij kijkt. Ik struin over een pleintje, door kerkje en rommelmarkt en hij zit en drinkt een biertje en kijkt.
Daar heeft hij mij voor bij zo zegt hij en hij ziet de foto’s dan wel. Zo af en toe zijn nu de rollen omgedraaid, tja door covida, kan ik niet alles meer aflopen en moet keuzes maken. Goed dus ik kan de kerk ook goed bekijken vanuit de ingang, seen one seen all right? Ik doe de high lights dan maar. Meedoen is belangrijker dan stil zitten, dat houd ik mijzelf voor.
Na het kasteel zetten wij koers naar een klooster, die van Poblet. Staat op de UNESCO lijst, dus is vast prachtig. Ritje door de wijnranken, de oogst is al geweest zo zien wij.
Het is inderdaad een van de mooiste klooster gebouwen, het ruikt er naar oud en vochtig en in de auto terug, is het in mijn kleren gaan zitten. Je kent het vast wel, zo’n muffig geurtje uit grootmoeders tijd. Zo’n oud boek, waar het stof al een tijdje ligt. Man wil alleen buiten kijken en parkeert zich op een terrasje. Ik bestel een kaartje in mijn steeds iets beter wordende Spaans. Ik krijg zelfs een complimentje ervoor. Ik heb zin om de binnentuin te zien, of je zo een Potter film in loopt.
Ik loop langs de beuken, verwonder mij hoe dit ooit allemaal gebouwd is. Niet alles willen zien, de bibliotheek, de grote zaal en een stukje van het museum. De binnentuin is werkelijk mooi. Alles in zo’n eenvoud. De stilte slaat mij om de oren. De suis en ruis, ook door de covid ontstaan, klinkt nu nog intenser. Bij elke stap neemt het helaas toe, energie gaat al op spaarstand. Ik wen er langzaamaan, de stilte is geen stilte meer.
Toch nog die ene trap, een pracht van een zaal als cadeau.
Was te veel en besluit mij bij mijn man en hond te voegen op terras. Dat was een goede keuze, zal ik dan eindelijk eraan beginnen te wennen? Rijden gaat niet goed en houd ik niet goed vol, concentratie en inzicht kloppen niet. Auto met chauffeur wie kan dat zeggen 🙂
Met het verlaten van het complex valt ons oog op de naam Catharina kapel, wat leuk ons hondenkind heet zo, ja Katie voor alle dag, maar hier in Spanje Catharina. Dus snel een foto voor haar eigen kapel.
Voor de terugreis nemen wij de hoofdweg, stukje tol, maar sneller thuis. Ik sluit mijn ogen, rust een beetje onderuit gezakt, omdat mijn benen pijn doen. Ik weet straks moet ik nog dineren, dus heb nog wat energie nodig.
Het was van de week onze trouwdag, dus hoort er wel een etentje bij, maar ik had een aardige adresje gevonden en wij kozen voor catering, één Indonesian rijsttafel, het was heerlijk. Er is voetbal op tv, man kijkt er graag naar, toemaar en ik trek mij terug, nog even nagenieten van de foto’s en dan zegt mijn lijf, slapen.
De laatste tijd, droom ik weer, de korte slaapjes, maar diepe dromen.
Een vriend zei laatst, ik droom raar als ik véél knoflook heb gegeten en een glas wijn te hebben gedronken. Hij was er nog niet over uit of het dan beter was het bij een of twee glazen te houden. Nou knoflook eet ik hier in Spanje genoeg, de wijn is hier ook altijd aangenaam…
Ik loop mijn hondje uit te laten en ze is gek op stokken, bast van bomen en al het andere wat je maar in je bek kunt mee slepen. In mijn en kennelijk ook haar oog zien wij een touw liggen, lang en het ligt daar maar. Ze neemt een raam ernaartoe, dat moet natuurlijk gedragen worden. Ze rukt mijn arm er zowat af. Schreef ik in mijn vorige blog. En in die van maandag was ik naar haar opzoek.
Het zweet breekt mij steeds uit.
Maar daar schrok ik wakker, met het besef dat ik mijn hond niet kan redden en voorbereid moet zijn op het ergste.
Even oriënteren, mijn hondje steeds in mijn droom. Wat een vreemde droom en ik had deze ook nog onthouden. Iets wat de laatste tijd helemaal niet van zelf sprekend is. Geamuseerd dacht ik eens kijken of er een dromen fluisteraar bestaat.
Woehaha, er is al een verklaring geschreven:
Het dier waarover je droomt staat symbool voor de oerkrachten in jezelf. Dus wat zegt dit over een droom over honden dan? Zoals je waarschijnlijk wel weet, staan honden voor trouw en vriendschap. Dus wanneer je droomt over een hond heeft dat vaak die boodschap. De droom wijst jou erop dat het goed is om te onderzoeken welke band jij hebt met de mensen om je heen en welke persoonlijke aspecten jij hebt weggestopt om aan de sociale normen te voldoen.
Lekker wandelen met een hond is een gezonde lichamelijke bezigheid. Wanneer je dat in je droom doet is dat een positief teken, dat aangeeft dat je succes gaat hebben. Je wordt aangespoord om hard te blijven werken om dit succes te blijven behouden en productief te blijven. En wanneer je met de hond door de velden aan het wandelen bent, kun je erop rekenen dat jij je doelen bereikt.
De symbolische betekenis van dromen over honden
Fysiek. Het kan een teken zijn, dat je te hard werkt, hondsmoe bent en jezelf meer rust moet gunnen.
De laatste tijd, droom ik weer, de korte slaapjes, maar diepe dromen.
Een vriend zei laatst, ik droom raar als ik véél knoflook heb gegeten en een glas wijn te hebben gedronken. Hij was er nog niet over uit of het dan beter was het bij een of twee glazen te houden. Nou knoflook eet ik hier in Spanje genoeg, de wijn is hier ook altijd aangenaam…
Ik loop mijn hondje uit te laten en ze is gek op stokken, bast van bomen en al het andere wat je maar in je bek kunt mee slepen. In mijn en kennelijk ook haar oog zien wij een touw liggen, lang en het ligt daar maar. Ze neemt er een raam ernaartoe, dat moet natuurlijk gedragen worden! Ze rukt mijn arm er zowat af en ik laat de riem uit mijn handen schieten. Maar dan gaat het touw in beweging en steeds sneller van mij af. Ik probeer nog te roepen los laten, los!
Maar daar gaat ze. Een schaduw gaat over mij heen als ik opkijk zie ik in een enorme luchtballon. Touw, luchtballon… los los loslaten, maar het is te laat, daar gaat ze omhoog, volharding in het vast houden, ik probeer tussen alle mensen door haar te volgen, maar het zijn er zoveel, ik zie in de verte dat ze loslaat. De ballon vliegt door. OMG, ik zie haar naar beneden vallen boven de huizen. Ik kan alleen maar hopen dat er ergens een zachte landing voor haar zal zijn. Ik wil rennen maar ik kan er niet langs. Het zweet breekt mij uit.
Maar daar schrok ik wakker, met het besef dat ik mijn hond niet kan redden en voorbereid moet zijn op het ergste.
Even oriënteren, mijn hondje en die lucht ballon. Wat een vreemde droom en ik had deze ook nog onthouden. Iets wat de laatste tijd helemaal niet van zelf sprekend is. Geamuseerd dacht ik eens kijken of er een dromen fluisteraar bestaat.
Woehaha, er is al een verklaring geschreven:
De droom kan een metafoor zijn die aangeeft dat je de grond onder je voeten kwijt bent of de grip op de zaak kwijt bent. Een andere uitleg is dat de luchtballon het proces van individuatie vertegenwoordigt en de zoektocht naar het vervullen van spirituele behoeftes.
Veel mensen die dromen over luchtballonnen ervaren het als een symbolisch beeld van vrijheid. De luchtballon staat vaak symbool voor verlangen om weg te vliegen naar een betere plek. Het kan ook staan voor ontsnapping uit een situatie die je niet leuk vindt, zoals een ziekte. De luchtballon staat vaak voor grote veranderingen en veranderingen in de visie.
Vandaag zijn wij 15 jaar getrouwd, ik probeer eens terug te denken, maar het is zoveel. 27 jaar samen, maakt het er ook niet makkelijker op. Door dik en dun, is hij toch echt mijn maatje, mijn alles. Zonder al dat kleffe gedoe hoor.
Maar het zit in zoveel kleine dingen. Hoe hij voor mij zorgt en ik voor hem. De heerlijke avondjes gewoon samen, wat heeft een mens nog meer nodig. Duizenden knuffels, die ons bind. Of hoe hij niet laat blijken, ik soms toch echt onnozel ben. Maar tja, ik weet zijn antwoord vaak al, nog voor de vraag is gesteld. Er is een bontje, waarin het altijd straalt.
Ja, liefde is een grappig dingetje, je moet er veel van geven om het ook te ontvangen.
Na 15 jaar vieren wij ons kristallen huwelijk, een prachtige mijlpaal in ons levensverhaal. Het vijftienjarig jubileum staat bekend als het kristallen huwelijk, waarbij kristal symbool staat voor zuiverheid, helderheid en de kostbaarheid van de liefde.
Daar gaan wij natuurlijk een kristallen 🥂🍾 op drinken.
Walt's Hoekje 