# niethersteld.

Hallo daar, daar aan de andere kant van de leestafel/tablet/phone of op de computadora. Voor mij is het natuurlijk een stukje tik phonie. Vandaag wilde ik tikken over #niethersteld.

Nee, ik ga niet een zielig stuksje tikken. Het account is gemaakt om mensen meer bewust zijn te laten ervaren over post infectieuze aandoeningen. Op het account worden foto’s en verhalen verteld van personen met #Longcovid. Misschien denk je zelf al een tijdje, goh, die of die persoon heb ik al een tijdje niet meer gezien. Op het werk, in de trein, feestjes, festivalletjes of de gezellige etentjes. Er ontbreekt er een of twee. Maar als je beter kijkt ontdek je dat het er veel meer zijn. Mensen die wij niet meer zien in de maatschappij omdat ze niet hersteld zijn. Waar eigenlijk de lockdowns gewoon niet gestopt zijn. Zij worden niet gehoord en op dit moment laat de overheid ons ook in de steek.

Dit is nu even voor jouw, als lezer een momentje op na te denken….ik wacht wel even…

• Wie spraken er steeds niet af?
• Wie zei er steeds zo vaag nee?
• Doe jij nu het licht aan of uit op feestjes?
• Waar is die gezellige collega?
• Wie belde je maar niet meer omdat het antwoord altijd hetzelfde was?
• Wie belde op zeer belangrijke afspraken op het laatst steeds af?
• Wie was er altijd op feestjes, festivals?
• Wie schitterende ervan afwezigheid?

Kwam er iemand in je op? Laatst had ik hetzelfde. ‘Goh, wat heb ik jou lang niet gezien, was je naar het buitenland?’ Nee, was mijn antwoord, ik ben ziek.

Mis niets van wat er gebeurt! Wees altijd als eerste op de hoogte. Maar die vlieger gaat niet op, iemand is al tijden niet meer op socials te vinden, geen Facebook/Twitter of laat staan dat je mee doet aan een challenge of dansje op TikTok.

#NIETHERSTELD

De campagne was bedoeld meer bewustwording te creëren. Vaak hebben wij allen een stem, maar zijn te moe om deze laten horen. Ik vond het een ludieke manier, en zeker niet om zielig gevonden te worden.

Ik ben niet alleen.

Ik hoop natuurlijk dat er een multidisciplinaire onderzoek gaat komen. Waarin er een budget is voor onderzoek en ruimte voor behandelingen. Daarbovenop raken vele na het eerste jaar 30% van hun inkomen kwijt, daar wordt je dan een tweede keer mee geconfronteerd en gestraft. Na het tweede jaar mogelijk ook nog eens je baan. Hier houd zoveel mee verband. Inkomen, aanzien en stabiliteit.

Nu treft het ook mij, maar er zijn nog veel meer ziektes waardoor iemand uitvalt in de maatschappij. De rij is lang.

Millions Missing Holland!

Ik heb mijn medewerking gegeven aan dit project. Ik bezit alleen nog mijn LinkedIn pagina, de andere houd ik al tijden niet meer bij. Hiermee geef ik zichtbaarheid. En doe ik een oproep aan de regering, maak geld vrij!

In twee weken mocht ik vele steunbetuigingen ontvangen wel 75 stuks, als in liefde/medeleven/sterkte en vele duimpjes en zelfs applaus voor dat ik al zover ben gekomen. Veertig mensen namen de moeite contact te maken en een berichtje te sturen. Allemaal heel fijn natuurlijk. Maar het mooiste vond ik dan toch wel dat mijn bericht 5600 personen heeft bereikt.

Mijn naam is Walt, 3 besmettingen, long covid sinds februari 2020.

‘Het leven is 180 graden gedraaid, no social, bijna no work, no party, no festivities. NADA. Geen activiteiten in de avond, alle gezelligheid is verdwenen. Energie in it’s low. Sporten wat was dat ook al weer? Actieve reizen, hikes, fietsen of hardlopen, doen allemaal niet meer mee. Wat wel kan, heel veel rusten, tekens nadenken als ik deze activiteiten doe, hoeveel energie houd ik daarna dan over! Mijn bank slaapt lekker, mijn bed zie ik s’nachts nauwelijks door slaapgebrek. Moe, uitgeblust en wachten op een herstel. Mijn lichaam is het mijne niet meer!

Op de foto ben ik aan het werk, ik had een staand beroep. Mensen blij maken en ik was er goed in. Wat je niet ziet op de foto is mijn glimlach van oor tot oor. Ik de manager houd amper zijn eigen regie nu vast.

Voor wie dit leest en denkt…ik bewandel hetzelfde pad. Stuur mij gerust een berichtje. En voor hen die mij missen een dikke knuffel en leef het leven.

Als laatste wil ik jullie ook een trap voor de kont geven. Vergeet niet dat een partner van een patiënt ook enorm veel inlevert en mee genomen wordt in de cocoon. Ook deze offert een heel stuk leven in. Bel deze eens… nodig deze uit… I really don’t mind!

Gegroet leesvolkje, vanaf mijn prachtige bank achter het venster glas. 👋🏼

De 4 de mei.

.

Ergens weet ik het al lang. Het stemt mij droevig. Ik kan niet gedenken, dat is geblokkeerd door mijn grootvader. Zijn ganse handelen werkt in ons allen door. Dat ik stil ben, is omdat ik vind dat ik en daarbij mijzelf onzichtbaar maak. Natuurlijk weet ik dat ik mijn grootvader niet ben. Maar als ik zo’n beetje mijn familie bekijk hebben wij allen een enorme last gekregen, ieder op zijn of haar manier. De molensteen om onze nekken trekt ons omlaag.

Wij mogen niet dankbaar zijn, maar ik voel oprechte pijn. Zelf zou ik ook geen woorden kunnen uitspreken die zijn keuzes nu verzachten. Vandaag gedenken wij hen die het leven voor ons lieten. De duizenden slachtoffers die door Nazi Duitsland en zovele medewerkers in de diverse landen zijn gemaakt.

Ik heb een zeer onbestemd gevoel, mijn hart huilt, mijn ogen vullen en zijn wazig. Hier in Amsterdam, zie ik bijna dagelijks de gouden steentjes met hun namen, hele straten herinneringen. Ik draag een boete kleed. Waarom, zoveel onbeantwoorde vragen.

Een keer stond ik op de Dam, twee minuten stilte. Het was het jaar na de Dam schreeuwer. Nederland gedenkt op 4 mei alle slachtoffers sinds de Tweede Wereld oorlog. Mijn vlag blijft in de kast. Ik wil wel vlaggen maar in mij leeft de schaamte. Heb het hart niet, je mag niet!

Ik ben het niet eens met zijn keuzes, hij heeft ons vergiftigd. Zijn hele familie meegesleept, generatie op generatie. Nog steeds ervaar ik dat het niet gepast is. Als ik in de Hollandse schouwburg sta, een dag later langs het monument in het Wertheim loop. Of mijn blik naar beneden richt, focus op de witte steentjes geplaatst bij het Namenmonument.

Mijn bezoek aan Kamp Amersfoort, hoe ik breek, daar staand als vrij man, wetende nu, daar stond hij ook, in dienst, als vrij man. De laarzen op de Apel plaats. Mijn ooms juist aan de andere kant van het prikkeldraad. Twee families versmelten na de oorlog en het werkt door. Wat positief moest zijn werd het tegenovergestelde. Niet kunnen hechten, net goed zegt een stem, ik weet die zijn er. Zo oordelen ze ook over mij, ze zeggen het niet, maar denken het wel. Kleinzoon van een SS-er.

Mijn grootvader is omgebracht door de Binnenlandse Strijdkrachten, hij dook in 1944 onder. Toen ze ontdekte waar hij zich bevond hebben ze hem gewoon uit zijn onderduik plek gehaald en vermoord. Ze hebben hem en zijn lichaam nooit terug gegeven aan de familie of tot op heden ons niet laten weten waar zijn laatste rustplaats is.

Hij wist dat het voorbij was, geen weg terug. Het zal altijd gissen blijven of hij daadwerkelijk wist wat er gaande was. Ik pleit niet voor hem, nu in deze tijd worden ook zijn kinderen gezien als slachtoffers. Ze hadden geen keus, maar zo voelt het niet. Mijn moeder, heeft het gedragen. Ze heeft deze doorgeven aan mij. Uit mijn familie onderzoek ben ik tot op heden geen tegengekomen die hetzelfde van mijn generatie ervaart.

Het zit in mijn DNA, daar valt niets aan de doen. De verslagenheid en onmacht. Het niet mogen zijn. De moeilijkste weg bewandelen.

Ik ben stil, al de hele dag. Straks om 20.00 ben ik dat zekers. Opdat wij nooit mogen vergeten. De pijn is immens. Maar ik denk aan hen, familie waar er niemand meer is, die voor hen kan rouwen. Ik draag hun rouw. 78 jaar geleden werd Nederland bevrijd.

Blijf gedenken en het belang ervan. Je weet namelijk niet onder welke omstandigheden je zelf wel de juiste keuzes zal maken.

20.00 twee minuten…STILTE!