Iedereen deelt tegenwoordig van alles op internet. Van bloggen tikkers tot insta gram wall of famers. Overal poppenkast. Feestboek en Tik Tok, puilen er van uit. Snelle foto’s vaak onder filters geplaatst. Wat is nu de werkelijkheid?
Maar hoe staat het met de albums, van vroeger? Ze liggen te verstoffen op planken, kijk eens in mij, lijken ze te zeggen. Dus breek ik met deze nieuwe serie een lans, voor al die albums, klein en groot. Voor die ene foto, welke toch niet scherp genoeg bleek om ingeplakt te worden of eigenlijk bewaard is gebleven maar het verhaal niet meer compleet is.
Pica a day, vertelt het verhaal bij een oude foto. Willekeurig toch bewaard! Het allegaartje krijgt dan toch een staartje. Ode aan de vergeelde, vergeten foto. Hier en daar een levendig verzonnen verhaal erbij omdat het je zintuigen prikkelt!Toch!?!
De zon hoog op hun bollen, wind spelend met hun haar
Op hun gezichten een warme glimlach, dat zij het waren op deze bijzondere dag.
Ze voerde eenden hun witte brood, dachten terug aan vrienden en de ontvangen warmte.
De reis is begonnen na een prachtige dag.
Mijn huwelijk foto, ooit gemaakt om aan onze vrienden te geven. Het was een super dag, gulle lach en veel plezier. 13 jaar dit jaar gehuwd van 26 jaar samen zijn. Het zit wel goed met deze jongens. Een waardige afsluiting van de Pica a day serie, hoop dat jullie het leuk hebben gevonden. Tot lees, schrijfs en wat nog al niet meer.
Welkom, dat is de eerste voorwaarde. Deze serie gaat over inspiratie, het kan iets groots zijn of juist iets kleins dat je raakt. Laat je verwonderen, laat je nadenken. Als ik kind wist ik heel goed hoe je bijvoorbeeld ordenen moest. Zo ontstond er als vanzelf overzicht. Dit was jaren mijn behoud, ik heb er zelfs nu nog plezier in. Ik spaarde plaatjes van alles, bijnaam ‘de plaatjes koning’, boeken vol. Let wel dit was voor internet. De plaatjes werden met de jaren teksten. Juist dit werk wil ik delen. Mijn verzameling die mij steeds helpt, verwondering geeft of gewoon een eenvoudig inzicht. Kijk, lees mee, gooi weg of reageer, het staat je vrij.
Het begin;
Groen of Rood.
Wie weet welke kleur je bent of hebt? Wie mensenkennis heeft is goed. Wie zelf kennis heeft is verlicht. Weten wat je kwaliteiten en talenten zijn, doen waarvoor je in de wieg gelegd bent. Zij die het zo goed al weten herken je aan de lichtjes in hun ogen.
Psycholoog Carl G. Jung bestudeerde de gedrag stijlen van mensen en ontdekte hiermee dat iedereen voorkeursgedrag heeft dat goed bij je past. Natuurlijk gaat het juist over op gemak voelen. Spanningen ontstaan als wij ons anders gaan voordoen dan we zijn. Soms meet je jezelf patronen aan om te voldoen aan die van anderen, maar dat laat je juist steeds verder afstaan wie je werkelijk bent.
Kijk eens op 123test.nl, hier kan je een eenvoudige test doen. De test wordt ook wel het DISC-model genoemd. (Van Dr. Moulton) Welke kleur ben je? Rood, Geel, Groen of ben je gewoon een Blauw. Uit de test ontdek je sterkere punten, ook inzicht in je valkuilen. En natuurlijk hoe dit zich verhoudt op anderen. Ps: ik heb er geen aandelen en de meeste zijn gewoon gratis en leuk om inzicht in jezelf te krijgen.
Veel plezier in het ontdekken wie je bent. Mocht je het willen delen reageer, benieuwd naar je kleur!
Iedereen deelt tegenwoordig van alles op internet. Van bloggen tikkers tot insta gram wall of famers. Overal poppenkast. Feestboek en Tik Tok, puilen er van uit. Snelle foto’s vaak onder filters geplaatst. Wat is nu de werkelijkheid?
Maar hoe staat het met de albums, van vroeger? Ze liggen te verstoffen op planken, kijk eens in mij, lijken ze te zeggen. Dus breek ik met deze nieuwe serie een lans, voor al die albums, klein en groot. Voor die ene foto, welke toch niet scherp genoeg bleek om ingeplakt te worden of eigenlijk bewaard is gebleven maar het verhaal niet meer compleet is.
Pica a day, vertelt het verhaal bij een oude foto. Willekeurig toch bewaard! Het allegaartje krijgt dan toch een staartje. Ode aan de vergeelde, vergeten foto. Hier en daar een levendig verzonnen verhaal erbij omdat het je zintuigen prikkelt!Toch!?!
Pica a day,
Zandhazen
You in the army now….tja daar mocht ik ook eens zandhazen. Ach, voor volk en vaderlandse de ena laatste lichting. Wie mij vind op de foto mag een wens doen:/)
Ik leerde er poolen en bier drinken, nou dan weet je het wel. Ossendrecht en daarna Turkey oh dat ging niet door het werd Utrecht.
Gij. Zult dienen, dus dat deed ik. Happy weekend fooks, morgen de laatste Pica a day al weer hoop dat jullie hebben genoten.
Iedereen deelt tegenwoordig van alles op internet. Van bloggen tikkers tot insta gram wall of famers. Overal poppenkast. Feestboek en Tik Tok, puilen er van uit. Snelle foto’s vaak onder filters geplaatst. Wat is nu de werkelijkheid?
Maar hoe staat het met de albums, van vroeger? Ze liggen te verstoffen op planken, kijk eens in mij, lijken ze te zeggen. Dus breek ik met deze nieuwe serie een lans, voor al die albums, klein en groot. Voor die ene foto, welke toch niet scherp genoeg bleek om ingeplakt te worden of eigenlijk bewaard is gebleven maar het verhaal niet meer compleet is.
Pica a day, vertelt het verhaal bij een oude foto. Willekeurig toch bewaard! Het allegaartje krijgt dan toch een staartje. Ode aan de vergeelde, vergeten foto. Hier en daar een levendig verzonnen verhaal erbij omdat het je zintuigen prikkelt!Toch!?!
Pica a day,
Met mammaPappen en nat houden .
Op vakantie, Spanje. Op het kaartje staat de plaatsnaam, grappig ik dacht dat ik in Lloret Del Mar zat. Wat een tijdsbeeld is dit dan. De fles waar mijn moeder haar drinken uitkrijgt heeft jaren in ons kabinetke gestaan. Bij de glazen verzameling van mijn vader. Ik ben hier vier jaar oud, mijn enige reis naar het buitenland met mijn ouders en familie. Spanje was toen nog een dictatuur, Franco. Vreemd wel, waarom juist Spanje. Wie het schaap met de vijf poten heeft gezien, begrijpt het.
Kleine Walt, die wilde niet op het kiezelstrand lopen, wat ze ook maar wilde doen ze kregen mij er niet op. Dus werd er speciaal voor mij een zwembadje gehaald. Opgeblazen en daar zat ik aan de vloedlijn, zee water gevuld badje. De koning te rijk, bij komend voordeel ik bleef zitten en liep niet weg. Geen blond haartje op mijn hoofd die het waagde.
Nu denk ik terug aan het verhaal van mijn moeder die samen met tante Nel aan het zwemmen waren in hun nieuwe badpakken als plotseling een golf ze oppakte en ze zo op hun buikjes het strand op schoof. Laat ik het netjes zeggen, hun badpakken waren schepnetten vol zand, dat moet haast wel overal op en tussen hebben gezeten! Lachen gieren brullen maar dat was het einde van de strand dag.
Of zoals ik hang bij mamma, duim in mijn mondje omdat ik zo ziek werd. Bleek ik de mazelen opgelopen te hebben bij mijn bezoek voorafgaande aan de vakantie neefje Ferry. Ik wilde niets meer, kuste zelf geen biefstuk meer. Het water liep letterlijk uit mijn mond, maar kauwen ging niet. Pas in het vliegtuig terug wilde ik opeens wel iets eten. Pinda’s, dat zat in van die zakjes en kreeg je gratis aan boord bij je drankje. Dus overal vandaan kreeg ik deze zakjes, blij dat ik eindelijk wat at.
Het was geen fijne vakantie, waken bij mij op een hotelkamer. De lol was er snel af. Mijn ouders zijn nog wel eens daarna geweest, maar zonder mij. Ik mocht logeren bij Oma Clasina en opa Ben. Helaas weet ik dit allemaal niet meer, alleen een foto is van dit moment overgebleven. Jammer, gezien daarna mijn moeder en oma jaren ruzie hadden en ik er pas in mijn jeugd achterkwam dat ik nog een oma bleek te hebben.
Maar goed terug naar Spanje, iets heeft mij laten besluiten…later als ik groot ben…oleeee ik wil naar 🇪🇸 Spanje Olé! Leven en wonen, dat gaat gebeuren hopelijk heel snel.
Niet meteen je box handschoenen uit de onderste lade van de kledingkast trekken! Wie lopen er altijd voor, moeten de eersten zijn! Moeten, nou ja willen, de drive zeg maar.
Getting into the spirit…welke kleur dit jaar dan? Rood, zilver, goud, bronze of blue white. Heb je het al geraden?
It’s the most wonderful time of the year…
Beat me! Normaal zijn wij de eerste in ons blok, de boom staat. Maar sinds een paar jaar wonen hier Spanjaarden in ons gebouw, zij zijn dan nu steeds de eerste. Eigenlijk had ik er geen zin in, het kreng wilde niet uit de doos laat staan rechtop staan. Een echte doen wij ook maar niet dit jaar. Pakjes eronder daarover laat ik mijzelf maar niet uit.
Dit jaar een blauw/zilver witte met een toefje goud. Lekker over de top. Hallo december, wat er ook gebeurd in de wereld dit was bijna 2021. Tijd om de balans eens op te maken.
Fijne feestdagen beste mensen, laat de kleine dingen tellen.
Iedereen deelt tegenwoordig van alles op internet. Van bloggen tikkers tot insta gram wall of famers. Overal poppenkast. Feestboek en Tik Tok, puilen er van uit. Snelle foto’s vaak onder filters geplaatst. Wat is nu de werkelijkheid?
Maar hoe staat het met de albums, van vroeger? Ze liggen te verstoffen op planken, kijk eens in mij, lijken ze te zeggen. Dus breek ik met deze nieuwe serie een lans, voor al die albums, klein en groot. Voor die ene foto, welke toch niet scherp genoeg bleek om ingeplakt te worden of eigenlijk bewaard is gebleven maar het verhaal niet meer compleet is.
Pica a day, vertelt het verhaal bij een oude foto. Willekeurig toch bewaard! Het allegaartje krijgt dan toch een staartje. Ode aan de vergeelde, vergeten foto. Hier en daar een levendig verzonnen verhaal erbij omdat het je zintuigen prikkelt!Toch!?!
Pica a day,
WerkHorizon
Mijn werk. Toen ik verhuisde naar de randstad, kwam ik te werken op Schiphol. Hier heb ik meer dan 20 jaar gewerkt voor verschillende bedrijven in steeds andere functies en zelfs een tijdje als zelfstandige. Factory Styling.
Ooit begonnen in de verkoop, parfum en cosmetica, als verkoper, adviseur, ambassadeur en shopmanager. Toen er een plekje vrij kwam als etaleur werd ik gevraagd of ik dit wellicht op mij wilde nemen. Ik had alle basis trainingen doorlopen bij de Bijenkorf en dat had de HR dame onthouden. Gouden tijden en ideeën kon ik hierin kwijt. Wie vroeger via Schiphol heeft gereisd en parfum kocht heeft wellicht deze actie gezien. “Make your choice, 2 for 99,=“, “lipstick story’s” uit onze crea bea hoofdjes. Daar weer naast gewerkt voor de grote parfum huizen, Chanel, Dior, Gucci om maar eens wat namen te droppen. Altijd super om de parfum merken te voorzien van hun huisstijl. Soms werd alles precies volgens het boekje gedaan, dan weer kreeg je alleen een concept mee. Wij, Marieke en ik hebben zo menige award en eervolle vermeldingen binnengesleept. Door veranderingen in de organisaties kreeg ik de kans om voor mijzelf te starten. 80 uur in de week werd eerder regel dan uitzondering, tja en dan komt het moment, geld is maar geld. Mijn wereld kwam tot stilstand, was dit het nu?
Naast mijn werkbare leven, zorgde ik meer en meer voor mijn ouders, steeds als het slechter werd, ik hield alle ballen lekker hoog. Totdat mijn ideeën alleen maar groter en groter werden voor de ruimtes en etalages die ik moest vullen. Het ging niet meer en ik klapte finaal dicht. Al mijn creativiteit was inmiddels tot 0 gedaald. Stom hé, hoe je altijd maar door gaat en er pas later achter komt dat je jezelf totaal bent vergeten.
Wat ga je dan doen als je weer staat? Ik besloot opnieuw te gaan doen wat ik leuk vind, werken in een winkel op Schiphol. Omdat ik het werk gemakkelijk kon doen en niet hoefde nadenken kwam ik weer boven Jan. En werd niet veel later gevraagd of ik niet verantwoordelijk voor training en introductie van elk jaar zo’n tachtig tijdelijke nieuwe medewerkers op mij wilde nemen.
Mijn gezondheid was inmiddels ook een stuk duidelijker en bleek ik een erfelijke afwijking te hebben, de reden waarom ik toch altijd zo moe was. Nu ik dit wist kon ik hier prima mee leven door mijn leven anders in te delen. Dus werd ik de trainer, mister Schiphol een ere titel.
Schiphol, zit in mijn hart. De collega’s en de omgeving hebben het tot een top tijd gemaakt. Ik heb twee super kanten van mijzelf mogen ontwikkelen, de creatieve en de menselijke. Ik wil niet meer terug naar het beroep van Etaleur, dat is geweest. En trainer, tja dat doe ik nog dagelijks. Mijn zorgtaken zijn ook niet meer. Ik heb gekozen voor het leven in het nu, carrière maken was nooit mijn ding. Zo werk ik dan nu, na wat uitstapjes nogmaals in een shop, geef weer leiding en train on the job. Zo mooi om mensen te zien groeien en wie weet geef ik hen iets moois mee op hun levenspad en denken ze nog eens terug aan mij in hun verdere leven.
Iedereen deelt tegenwoordig van alles op internet. Van bloggen tikkers tot insta gram wall of famers. Overal poppenkast. Feestboek en Tik Tok, puilen er van uit. Snelle foto’s vaak onder filters geplaatst. Wat is nu de werkelijkheid?
Maar hoe staat het met de albums, van vroeger? Ze liggen te verstoffen op planken, kijk eens in mij, lijken ze te zeggen. Dus breek ik met deze nieuwe serie een lans, voor al die albums, klein en groot. Voor die ene foto, welke toch niet scherp genoeg bleek om ingeplakt te worden of eigenlijk bewaard is gebleven maar het verhaal niet meer compleet is.
Pica a day, vertelt het verhaal bij een oude foto. Willekeurig toch bewaard! Het allegaartje krijgt dan toch een staartje. Ode aan de vergeelde, vergeten foto. Hier en daar een levendig verzonnen verhaal erbij omdat het je zintuigen prikkelt!Toch!?!
Pica a day,
Vader met zijn zonen.
Oh, kom maar eens kijken, wat ik in mijn schoentje vindt, alles gekregen van die beste Sint. Op deze foto moet het rond 5 december zijn geweest, eerst cadeautjes voor de allerkleinste in een grote zak, die dan bij de voordeur werd gezet en als er dan op de ruiten werd gebonkt, stookte alle hartjes. De Sint en zijn assistenten hadden deze dan achtergelaten. Als kind vergat je dan dat net daarvoor je oudste broer even weg moest en dat je het wel heel vreemd vond dat nu net hij weg was, hij door de voordeur weer binnen kwam. Betrapt, maar goed, het is een echt kinderfeest, dat Sint Nicolaas.
Als dan de kleintjes moe en voldaan naar hun bedjes gingen met de verwachting morgen ochtend vroeg te mogen spelen. Kwam het festijn voor de volwassenen. Eerder in het jaar trok men lootjes en wie je dan getrokken had. Daar moest je een surprise met gedicht bij maken. Dit was het moment om deze persoon genadeloos even terug te pakken op iets wat deze persoon had uitgespookt het afgelopen jaar.
Regelmatig stond dan het schaamrood je op de kaken. Maar ook tradities houden ooit op, de groep of familie wordt te groot en zo zat je soms wel tot 3 uur in de nacht uit te pakken en voor te lezen. Het waren soms boekwerken aan dichtregels. Moeder was er een kei in.
Maar terug naar de foto, een zeldzame. Vader met zijn drie zonen. De foto is mij dierbaar, mijn vader is hier heel happy. Mijn broers geïnteresseerd. Je ziet zo mooi ook het tijdsbeeld ergens in de jaren 80. Onze karakters zijn zo verschillend, dit uit zich ook in onze kledingstijlen. Zoveel verschillen maar één nest.
Het feest is gestopt, banden zijn niet verder gegroeid. Elk op onze eigenwijze verder gegaan zonder deze traditie. En zo hoort het ook, traditie kan je aanpassen, zo ook hoe je kiest het te vieren. Sinterklaas is een kinderfeest. Natuurlijk snap ik nu heel goed dat de Pieter baas, in die vorm niet meer past in het huidige feest. Net zomin als de roe en in de zak mee terug naar Spanje als je niet braaf was. Nou, want dat was ik juist vaak niet, dat braaf..maar mee naar Spanje werd ik niet genomen. Want daar woonde Sinterklaas, in Lloret Del Mar. Ik heb zijn kasteel gezien, echt waar!
“Dag Sinterklaasje, daag daag Piet. Zie ginds ga maar uit varen, want ook een op kolen gestookte stoomboot kan niet! Milieu technische vervuiling, wie huppelt er nog op een paardje, oh oh nee rijd nu mijn huisje maar gewoon voorbij. De commercie haalde de Kerstman, en elfen bestaan niet. Ont spullen, niet verspillen dat is nu de norm en kopen uit China voert nu de boventoon. Das toch olie dom!”
Ps: Als Sinterklaas en zijn Pieterbaas echt bestaat…dat tik na dit luid gezongen liedje mijn volgende blog vanuit Spanje! Want wie zoet is krijgt lekker wie stout is de roe en gaat naar Spanje toe.
Iedereen deelt tegenwoordig van alles op internet. Van bloggen tikkers tot insta gram wall of famers. Overal poppenkast. Feestboek en Tik Tok, puilen er van uit. Snelle foto’s vaak onder filters geplaatst. Wat is nu de werkelijkheid?
Maar hoe staat het met de albums, van vroeger? Ze liggen te verstoffen op planken, kijk eens in mij, lijken ze te zeggen. Dus breek ik met deze nieuwe serie een lans, voor al die albums, klein en groot. Voor die ene foto, welke toch niet scherp genoeg bleek om ingeplakt te worden of eigenlijk bewaard is gebleven maar het verhaal niet meer compleet is.
Pica a day, vertelt het verhaal bij een oude foto. Willekeurig toch bewaard! Het allegaartje krijgt dan toch een staartje. Ode aan de vergeelde, vergeten foto. Hier en daar een levendig verzonnen verhaal erbij omdat het je zintuigen prikkelt!Toch!?!
Pica a day,
De tas
Vorige week bezocht ik mijn broer en kreeg van hem een doos met spullen welke van mijn moeder waren geweest. Daar zat ik dus gisteren helemaal tussen, doos open, mappen en trommeltjes om mij heen. Haar tas kwam er ook uit en dacht die zet ik even weg op tafel en bewaar ik voor het laatst.
En daar gaat de voordeur open en komt mijn vent thuis, bij binnenkomst zegt hij:”he, is je moeder er al”.” Ik kijk wat vreemd op en hij wijst naar de tas die op tafel staat. Verhipt, nu zie ik het ook, zo deed ze dat. Haar tas op de salon tafel bij ons zetten, dan jas uit en buiten nog even een peukje. Ze is nooit in dit huis geweest. Ik antwoord dat ze op balkon staat een peukje te paffen. Nu ontsnapt ook haar geurtje uit haar spullen. Ik schiet er een beetje vol van, ze is voor even hier. Ik besluit haar tas nog even terug te doen in de doos, voor een volgende keer de inhoud.
Iedereen deelt tegenwoordig van alles op internet. Van bloggen tikkers tot insta gram wall of famers. Overal poppenkast. Feestboek en Tik Tok, puilen er van uit. Snelle foto’s vaak onder filters geplaatst. Wat is nu de werkelijkheid?
Maar hoe staat het met de albums, van vroeger? Ze liggen te verstoffen op planken, kijk eens in mij, lijken ze te zeggen. Dus breek ik met deze nieuwe serie een lans, voor al die albums, klein en groot. Voor die ene foto, welke toch niet scherp genoeg bleek om ingeplakt te worden of eigenlijk bewaard is gebleven maar het verhaal niet meer compleet is.
Pica a day, vertelt het verhaal bij een oude foto. Willekeurig toch bewaard! Het allegaartje krijgt dan toch een staartje. Ode aan de vergeelde, vergeten foto. Hier en daar een levendig verzonnen verhaal erbij omdat het je zintuigen prikkelt!Toch!?!
Pica a day,
Walt phone home
Wat een grappig klein huisje is dit, uit onderzoek blijkt dat veel generaties nu al geen idee hebben wat dit zijn. Een telefoon cel, waar vroeger de telefoon in hing met de hoorn aan een draadje. Voor sommige is het een weet u dit nog moment. Erg gelachen ook om die filmpjes van jongere, met een telefoon en draaischijf en geen idee hebben hoe het werkt.
Hier ben ik niet in London, maar wel op Brits grondgebied. Gibraltar, daar wilde mijn vent met alle geweld naar toe. Aapjes kijken op de rots, dwars over de landingsbaan rijden en de kabelbaan. Opeens moesten wij ook weer geld wisselen, dat was al even geleden. Ik zocht nog een Bobby om mee op te foto te gaan, maar helaas. Wij hebben het nu gezien, tot nooit weer.
Iedereen deelt tegenwoordig van alles op internet. Van bloggen tikkers tot insta gram wall of famers. Overal poppenkast. Feestboek en Tik Tok, puilen er van uit. Snelle foto’s vaak onder filters geplaatst. Wat is nu de werkelijkheid?
Maar hoe staat het met de albums, van vroeger? Ze liggen te verstoffen op planken, kijk eens in mij, lijken ze te zeggen. Dus breek ik met deze nieuwe serie een lans, voor al die albums, klein en groot. Voor die ene foto, welke toch niet scherp genoeg bleek om ingeplakt te worden of eigenlijk bewaard is gebleven maar het verhaal niet meer compleet is.
Pica a day, vertelt het verhaal bij een oude foto. Willekeurig toch bewaard! Het allegaartje krijgt dan toch een staartje. Ode aan de vergeelde, vergeten foto. Hier en daar een levendig verzonnen verhaal erbij omdat het je zintuigen prikkelt!Toch!?!
Pica a day,
Alhoewel
Ieder mens heeft er twee. Soms zit er een knoop in, dan weer heeft iemand last van een oost Indisch probleem. Er zijn schilders die er een stukje vanaf snijden. Hele grote die op de wind staan. Kleine potjes hebben soms hele grote. Of van die op stokjes.
Zelf ontdekte ik ook mijn eigen talent, die van het lenen van mijn oor, te luisteren. Want wie echt eens luistert hoort veel meer, dan steeds in te vullen wat je als oplossing hebt bedacht. In Mexico, waar deze foto is gemaakt heeft de kunstenaar bedacht een luister bankje neer te zetten. Gewoon weg luisteren naar elkaar of naar de geluiden van alle dag. Er is al zoveel ruis in de wereld. Maar wie deze twee goed gebruikt, zal rijker zijn. Even stil zitten, wat neem je waar. Wat wordt er juist niet gezegd, dan pas ontstaat het hele verhaal.
Dus vandaag, leg of leen eens je oor om te luisteren. Oprecht naar jezelf en elkaar.
Walt's Hoekje 