Kramp…die enorme druk, je vult met gedachten,
zomaar ineens overlopen door het luchtledige.
Even zweven voelt zo goed,
maar dan is er niets, helemaal niets.
Je kunt niets ontlopen, het spreekt je tegen,
vechten heeft geen zin.
Het wint, onmachtig slaat het over je heen,
de kramp die laatste pomp door je aderen heen.
Wetend dat het zo moest zijn,
leeg is oké, er komt dan ruimte vrij.
Ken je het?
Opeens mis je hem of haar,
gedachten komen in je op.
Je ruikt of voelt een warme stroom van herinnering.
Was je nu maar echt weer eens hier,
weer even lachen en stoeien samen.
Ruzie maken mag van mij ook,
leegte is heel even gevuld met warmte.
Heel even miste ik je niet.
Zijn en willen geven, maar er komt niets voor terug,
blind gestaard op alles van luxe dat je om je heen vergaat,
Alles lijkt gewoon, het hoort erbij.
Lief en leed een tegenpool maar vaak gaan ze hand in hand, samen op weg,
niets staat je in begin in de weg, lopend, slopend, stuk voor stuk.
Lief is genieten maar stuk is stuk.
Gedachten aan lief wie kent ze niet,
er komt altijd wel iemand in je gedachten soms een gevoel, een mens of een zomaar iets.
Maar lief ervaren wij als fijn, even zonder pijn.
De weg is lang gevuld met verlangens, geneugten die je soms niet samen geniet.
In die basis ligt een toekomst in het verschiet.
Ontken je die, in de hoop dat het later goed zal komen,
dan is lief zo lief niet meer!
Zo klein als je bent, je ervaart het al!
Het is er speciaal voor jou,
aandacht in overvloed als ware het een warme deken.
Er zijn momenten dat dit je goed doet,
het lot speelt ermee, daagt je uit het zonder te doen, laten je denken ik ga zonder verder.
Er komen testen op je pad, sommige zwaar als molenstenen.
Hoe je ook juist kiest en gaat,
of gewoon dat je stil staat, alles gaat door.
Opnieuw mag je het ervaren en staat altijd klaar.
Heel even ervaar je weer zoals het was de eerste keer.
De warmte die er altijd was,
ook al koos je ervoor de deken niet te dragen.
—————————————————
Vandaag voor mijn Va, hij zou 97 zijn geworden. Al 21 jaar van mijn leven is hij er niet meer als persoon bij. Zijn ogen, vol lichtjes, ik weet ze nog. Zo houd ik hem dichtbij mij, voor altijd. Familie die heb je, zijn in zijn zijn, maakt mij tot mijn mijn.
Honderd woorden en toch niet weten wat je zeggen moet.
Honderd zegswijze, maar geen is goed.
Honderd manieren om je te laten weten dat ik vandaag aan je denk .
Honderd uitdrukkingen zijn te lezen in mijn gezicht.
Honderd zijn overbodig om te beschrijven wat je nu moet doorstaan.
Ik denk vandaag speciaal aan jou, een honderd maal.
Dromen doemen in mij op,
volg het pad dat voor mij ligt.
Zie het licht, ervaar de prachtigste kleuren.
Het raakt mij.
Wil dieper wegdommelen.
Zo snel als ik er naar toe werd getrokken,
nog sneller ben ik weer hier.
Zomaar midden op de dag!
Afgelopen maandag waren mijn schoonouders 60 jaar getrouwd. Niet elk koppel bereikt deze speciale mijlpaal, dus dit jubileum wordt belichaamd door de zeldzaamste en duurste van alle edelstenen, even onverwoestbaar en eeuwigdurend als hun liefde.
De laatste jaren moesten ze helaas uit elkaar gaan wonen. De zorg voor moeders kon vader niet meer dragen. Ongetwijfeld een van de moeilijkste wegen. Maar tja, als je al beide in de tachtig hebt mogen worden, dan start er een heel andere fase. Je raakt mensen kwijt, gewoontes veranderen niet echt meer. Maar het grappige met houden van, gaat onverminderd door. Hoe moeder vroeger voor iedereen zorgde, doet vader dat nu voor haar. Elke dag gaat hij naar de overkant, het verzorgingshuis. Wat een geluk dat het ons gelukt is om haar daar te laten plaatsen.
Vaak is ze er even niet, dan is ze in haar jeugd aan het wandelen. Niet altijd herkend ze ons, maar als je er even bent, dat komt ze weer terug. Ze vraagt hoe het met je is, onderzoekt of er wel koek in haar kamer is voor bij de koffie. Maar geen idee meer, dat ze het zo bijzonder vind dat wij in haar stekje koffie hebben neergezet. Ze herkend vaak niet waar ze is, wat moet ik hier nu? Dan wijzen wij op foto’s, daar staan wij allemaal op. Vreemd hoor dat er hier foto’s hangen van jullie. Waar blijft mijn man, waar is hij nu weer.
Vader, de beste man. Kookt zo af en toe een eitje en neemt dat mee in een washandje. Of er komt weer een kind aanwaaien en neemt patatjes voor haar mee. Ze kan zo heerlijk zitten smullen ervan. Hij red zich, hulp in huis, doet zelf nog boodschappen en deels de was. Koken is nooit zijn hobby geweest, maar de hare, maar tafeltje dekje brengt hem zijn maaltijden. Het zit allemaal in de details. Bij koffie hoort koek, na koffie komt een drankje met wat snaai. Iedereen kreeg wat hij of zij lekker vond. Zo krijgt moeder tegenwoordig een advocaat met slagroom, je moet haar toch eens zien. Als wij haar haar gang laten gaan, gaat haar ranke wijsvinger in het glaasje. Likkepotten.
Vaak halen wij haar op, doen we koffie bij vader. Nou dat wil ze wel en als wij dan met de rolstoel de straat oversteken, zegt ze steevast, wat moet ik hier? Daar woont je man. Je hebt het mooi voor elkaar, ze herkend haar eigen oude meubels niet. Daar zitten ze dan naast elkaar, bewust zet ik de stoel naast die van vader.
Daar gaan de handjes, in elkaar. Daar zie ik, die onvoorwaardelijke liefde, het is er. Liefdevol, een plankje als tafel, eerst de taart en dan de koffie. Er wordt strak op haar gelet. Hij vult haar aan, als ze er niet uit komt, hij vertelt waar zij luistert. Jaren ging het andersom. Wat een koningspaar. Allebei zoals wij dat noemen Pak1 aan, op zijn best. Het was een eer om deze voor ze te mogen uitzoeken, alles picobello.
Maar wie goed kijkt ziet onbaatzuchtige tevredenheid. Liefde voor later, dat is nu. Wat pril begon, staat nu gegoten in beton.
Wij koesteren de liefde volle momenten dat zal je vast begrijpen. De ondeugd in hun ogen, de rijke verhalen over weet je nog?
De burgemeester kwam, een brief van de koning. Vele bloemen en kaarten. Het bescheiden feest, een receptie, waar moeder af en toe haar lekkere humor liet horen. Ze is er zo handig in geworden, omzeilend, maar ze komt er mee weg. Ik zie de berusting, de kleine pretoogjes bij vader, zijn mond lachend. Ze hebben het gered, ze hebben de kroon, waarschijnlijk als enige van hun grote families.
60 jaar gehuwd en bijna 65 jaar samen. Tot over 5 jaar zei de burgemeester. Met 65 ben ik er weer. Daar houd ik je aan zei moeder. En vaders hoofd zakte een beetje, hij weet wat wij weten, dat ze langzaamaan steeds verder weg komt te staan, bij wie zijn vrouw ooit was, de echtgenote, de moeder, de oma en natuurlijk mijn lieve schoonmoeders. Het is erg, het sloopt. Maar goed, wij maken nieuwe herinneringen, alsof het niet zo is. Want ons vader, die moet door, voor de liefde.
Je kunt wel raden, hoe gek ik ben op mijn schoonouders. Mijn tweede thuis, dus doe ik wat ik altijd doe, grapjes maken, dingen regelen, gek doen met moeder en vader. Ze weten het, die gekke Walt. Of ik de 60 jaar huwelijk ga halen, ik zou het niet kunnen zeggen. Maar dat ik goed voorbeeld heb mogen hebben aan mijn eigen ouders 53 jaar samen en nu dan de kroon van 60 van mijn schoonouders.
Leven het bruisende paar.
Daar sta je dan en ga je,
je het alles mogen geven.
Nu ben jij het die ontvangen mag,
laat het gaan, ga maar staan.
Het mooiste van geven is dat je ontvangen mag.
Geef maar terug met woorden en een gulle lach.
wat fijn dat ontvangen ook mag!
Tja, iedereen reist de wereld, de planeet kent bijna geen geheimen meer. Toch raast er van alles rond. Neem nu de wijze waarop mensen foto’s nemen. Selfies, gebouwen, steden, straten. Ik denk dat er miljoenen foto’s hetzelfde zijn geschoten. Opgesloten in albums over vele jaren. Ik doe er ook aan mee die ene iconische foto na t schieten. Zo denk je origineel te zijn.
De wereld in sepia, zo was het van avond in Griekenland. Nee, ik was daar niet, maar de beelden kwamen tot mij.
Zo delen vrienden en bekenden ook hun reizen met mij, hun foto’s zorgen ervoor dat ik kijk naar de wereld in stukjes. Ik ben niet jaloers, maar geniet echt. Ook een deel is dankbaar, dat ik niet er heen hoef. Het is mooi dat delen. Dit keer op gewoon de NOS. Sahara zand en de gekleurde luchten, de wereld in oude foto’s, sepia.
Je kunt zo genieten van die warme straal,
een puntje in de duisternis.
Onverwachts van achter de wolken,
geeft je mogelijkheden te baden erin.
Het einde van donker een volle gloed,
het bied en geeft energie, nieuwe dagen komen eraan.
Verdiep je eens in het licht,
ze geeft zonder te ontvangen!
Walt's Hoekje 