Blij dat ik naaiiii

Nee, niet meteen denken dat ik een schunnige tekst ga maken. Ga je hersenenpan effe spoelen indien je het wel dacht. ( snap het wel hoor, mens en behoeftes)

Ooit deed ik een achogiese opleiding. AW. Ik schrijf het bewust zo. Hier leerde je van alles. Ook hoe je groepen kon vermaken. Nu ben ik van een beetje crea Bea niet vies. Wie is trouwens die Bea? Even G oogeld, maar er staat geen verklaring, het blijkt een samen voeging. Crea Bea, een creatiever vrouw. Nu was mijn aandacht meteen scherp. Waar is de mannelijke vorm? Dit is niet echt inclusief crea Mousa zou mijn voorstel zijn. Omdat er zoveel Nederlanders met een migratie achtergrond een verstel/stomerij hebben. Hoewel dat zijn vaak die met een Turkse achtergrond. Maar voordat ik de hele goe gemeente over mij heen krijgt.. mijn moeder was een coupeuse, zelf verklaard dat wel. Ze was verdomd goed! Echt waar.

Bij gebrek aan een mooie paspop werd ik op een stoel gezet. Veel van de naalden voel ik nu nog als ze net iets te ver mijn velletje werden ingeduwd. ja.. AU! Nee, ik ben niet zielig, maar mocht ik ooit overlijden en men moet toevallig een autopsie doen! Dan zou men kunnen denken, deze was verslaafd. Als ik water drink, blijft het nog net binnen zeg maar. Nee, ik ben niet zielig! AU!

Waar ging het ook alweer over? Oh ja Crea Mousa zijn. De laatste tijd, doordat ik beperkt mobiel ben heb ik de schilder spulletjes maar eens uit de kast getrokken, zie vorige blogs.

Meisje in de lijst.

Ach het meisje, doet mij denken aan thuis. Daar hing zo’n jongetje met traan. En een zigeuner vrouw hing met haar druiven trossen en boezem aan de wand. Het stond voor Spanje zei mijn moeder, op bed zat een levensgrote pop. Met een Spaanse kante jurk aan. Aan komen mocht niet. Zover ik weet zijn mijn ouders nooit in zuid Spanje geweest. Maar het was er. Net zoals een lade met porseleinen poppenkopjes. Ze maakte dus ook poppen en hun kleertjes. Ik had er een willen bewaren, maar de rook had deze zo vergeelt dat ik het maar gelaten heb. Voor mij wilde ik juist in de verf het meisje tot leven laten komen voordat de druiven zeg maar rijp waren. ( laat ik mijzelf toch weer verleiden die kant uit te gaan)

Maar nu het naaien, nu zou je denken dat ik toch een goed voorbeeld heb gehad, maar mijn schreeuw Au, was denk ik steeds de lucht in. Nu hebben wij sinds een aantal jaar weer een viervoeter. Ze heeft ook een aantal keer gasthoofdredacteur geweest op mijn blog. Maar wie deze gelezen heeft weet dat haar bijnaam: ‘Terror Katie’ is. Wat heel is kan stuk en waar vulling in zit moet er uit. Dan is het meestal goed. Maar ze heeft ook altijd honger en de wolf in haar denkt dat ook deze ingewanden eetbaar zijn. Dat ze het opeet tja, tot daaraan toe. Maar eruit schijten doet ze het ook niet. Nee, dat komt er bij voorkeur s’nachts al kotsend weer uit. Drie keer raden wie dat mag opruimen. Nee het is geen kwestie was goed eten geven. Deze boeren trien van ons!

Maar soms zijn de stuffed animals gewoon te leuk of gekregen van fijne mensen die ik graag op hun volgende bezoek het gegeven speeltje nog in actie wil laten zien. Onze Katie is goed in de namen die wij de toys geven. Het zijn tenslotte ook een soort kinderen voor der. Alleen vele missen een oor, tand, tong, poot. Dat hoort gewoon. Maar nu liep het de spuigaten uit en de stuffy vullingen lagen overal. U raad het al, ik werd genoodzaakt door het oog van de naald te kruipen.

Een ter dood veroordeelde turtle. De boven kant was te schokkend voor de foto.

Naald, draad en had mijzelf voorgenomen en netjes te doen. Maar littekenweefsel was onvermijdelijk. Je mag het leven best zien. In Japan doen ze dat ook, iets lijmen met goud. Kan nog jaren mee. Toy voor toy ging door mijn handen, natuurlijk prikte ik meerdere keren in mijn eigen vel. Ja, Au! Alles onder de berustende ogen van onze lieve Katie. Dat ik haar kindjes weer heel heb gemaakt. Haar blik toen de gaten dicht waren was onbetaalbaar, waag het niet zei ik nog!

Turle zijn schulpen rand was niet meer te herstellen, maar zijn schild als “vanouds”

Spaanse Olie

Tja, Olie kreeg Katie in Sitges, midden op straat en iedereen gaf het stuffy olifantje een goede 20 minuten leeftijd. Maar Katie sleepte haar het hele stadje door. Zeer vermakelijk voor alle andere mensen op straat. Thuis was er al een oor los en een poot, maar daar was super Va Walt en zette het vakkundig vast. Geen trek spelletjes met Olie het zijn de middeleeuwen niet! Maar Olie had dan toch een teer huidje, ondanks wat iedereen altijd zegt. Een olifanten huid.

Olie heeft het gered, de operatie ging goed, maar 1000 hechtingen, zo’n beetje overal. In Nederland moest Olie nog verder gekilled. Maar alles voor de redding van herinneringen. Maar denk dat ik nu wel mijn naald maar aan de wilgen hang, mijn vak gaat het niet niet, nee niet worden!

Terror Katie met inmiddels ter ziele Rino

Kijk eens hoe blij onze Meis Keetje Tippel Sitges onveilig maakt.

Día de los Muertos: Dag van de Doden

De Dag van de Doden is ontstaan vanuit de tradities van de Meso-Amerikaanse indianenvolkeren. Het is voor onder andere de Azteken en de Maya altijd al een ritueel geweest om de doden te vereren. Dit werd gevierd in de negende maand van de Azteekse kalender (augustus). Nadat de Spanjaarden en de katholieke kerk hun intrede maakten werd de Dag van de Doden verplaatst naar de katholieke feestdagen Allerheiligen en Allerzielen en zowel door de katholieken als door de inheemse bevolking gevierd.

Niet treuren maar feesten!

De Mexicanen vinden dat je niet moet treuren over de dood, maar dat je overleden familieleden en vrienden moet herdenken met eten en spullen die de doden het liefst om zich heen hadden toen ze nog leefden. De Dag van de Doden is eigenlijk een feest- en herdenkingsdag.

Nu ik zelf aan de doden denk moest ik omdat het zijn geboortedag is speciaal even aan mijn Va denken. Zijn geboortedag is op de 27ste April. En onze koning was zo aardig om er een nationale feestdag van te maken in Nederland. Hij was ook jarig. Dus een drie werf hoerA hoerA hoerA voor de koning. Dus gedenk ik mijn Va opdat hij 96 zou zijn geworden ❤️. In 2003 overleed hij en dat is vandaag 20 jaar geleden. Ik was toen 33.

En vroeg in de diversen familie apps. “wat is je leukste herinnering aan of over hem?” Er flitsten leuke en grappige momenten over hem voorbij. Voor heel even was hij weer springlevend.

Hoezee de koning is jarig.

Ondertussen kwam er bericht in de ziekenhuis app, de foto’s waren binnen van de MRI. Inwendig moest ik wel hartelijk lachen toen ik mijn ‘Selfies’ van de binnenkant zag. Tja zo voel ik mijzelf wel eens een wandelend skelet. Dia de los Muertos.

Met Helloween, had ik mini mi op mijn hoofd.

Wat een toevalligheden, iets dat zo vanzelfsprekend is. Een skelet. Je back bones. Zonder lag je als een hoopje weekdier op de grond. Als je het eenmaal ziet kan je het niet ontzien.

Nog even en deze skeletten zijn niet meer zichtbaar onder een kroon van bladeren. Ook daarvan geniet ik dan weer.

Willen jullie natuurlijk mijn innerlijke selfies ook zien? Dat vraag ik mijzelf dan nu even af. Moet je alles delen? Kan mij het bommen…scroll maar even helemaal naar het einde van deze blog. Hihi

Weer even terug naar mijn Va en de opmerkingen die mijn neven en nichten over hem gaven. Oh mijn broer deed ook een koekje in de trommel:

• Dat hij als 2 druppels water op die ouwe heer van mij leek🥲
• Ik was 6 jaar en mijn vader was net overleden. Wij gingen verhuizen naar Emmeloord. Nieuwe woonplaats en school. Je vader liep in de vakantie steeds met mij het stuk naar school zodat ik straks weg zelf zou weten en niet zou verdwalen. Mijn kleine handje in zijn grote hand . Druk kletsend
• Ik herinner mij zijn Vogels 🦜achter jullie huis 💖
• Lieve neven en nichten, vele herinneringen komen met deze dag boven, hele mooie en goede. Groetjes tante An 👍🥰🚩🚩🚩 tja, ze wist het even gewoon niet..kon niet kiezen.
• Gedenkwaardige dag Walt. Ik heb je ouders nog scherp voor ogen maar anekdotes was ik te jong voor. Het thuiswerk wat opgeslagen was in huis, Sola, Zonstraat? dat was het. Nog meer was ik onder de indruk van de Blue Diamonds die vlakbij jullie woonden….😉 vanaf hier gaat de familie app over over deze band. Ze woonde in de welgelegen laan. Ik kan je het huis zo aanwijzen. Ramona’s…
• Mijn herinringen zijn dat we uit logeren gingen janke en ik en we bij vele feestjes waren altijd gezellig heb nog wel fotos van en dat we mee gingen ijs verkopen met oom tjaling en naar zwembad gingen. Zo leuk om te lezen, dit was allemaal voor mijn geboorte. Ook leuk dat zijn naam genoemd wordt.
• Ah ome Tjalling, ik zal aan hem denken vandaag. Hij had een guitige lach! De tijd gaat zo snel, voor jou zal de pijn een plaatsje hebben maar het gemis blijft! Sterkte, maar maak er ook een mooie dag van! 👑
• Hij lachte altijd, aardige man die geen vlieg kwaad zou doen.
• Bijzonder….nou de leukste herinnering…ik vond jouw vader lief ja en vriendelijk maar moet wel heel eerlijk zeggen dat hij niet zo heel veel kans kreeg om te praten en dat was wel jammer want ook hij had wel wat te zeggen/vertellen. Ja een lieve vriendelijke rustige man😌

Als mijn Va dit had kunnen lezen, had hij nu niet kunnen zitten van alle veren in zijn bevallige kont. Trots als een 🦚, ik weet het zeker. Maar Va kon ook ondeugend zijn zo schrijft mijn broer…

Mijn vader als ijsverkoper.

‘Komt goed jochie’, een van zijn uitspraken. En zo was het ook vaak. En hoe of ik ook deed alsof het goed ging, hij mij altijd in mijn waarde liet, bij het weggaan, mijn hand langer vast hield, en zacht zei, pas je wel goed op jezelf, die ogen. Hij had je steeds doorzien.

En als tweede stiekem als hij dacht dat iedereen weg was zijn mond vol propte met een koekie of iets anders en dan de vermaarde onschuld deed. Das ook een leuke. En welke heb jij?

Hier kon ik in meegaan. Ja de koek trommel…Als moeder en ik rondje om gingen om ijs halen deden wij met of wij weg waren en keken van achter de coniferen wat hij zou doen. Ja hoor, daar ging hij naar de kast, koekjes eten. Als wij dan weer thuis kwamen met ook voor hem zijn bosvruchten ijs, favoriete smaak. Deden wij of wij van niets wisten. Maar toen moest er weer koffie gedronken worden met een koekje… Hè sprak moeder er zaten er toch nog 6 in de trommel? Het was stil in huis, Va zei niets. Moeder en ik keken elkaar aan en schoten in de lach. Wat sprak hij…weer was het stil… barst zei hij. Het werd natuurlijk een leuk spel, Va, wil je ijsje? Is goed, dus wij hadden al voorwerk gedaan. Moeder en ik weer achter de heg. Ja hoor daar ging die weer. In de koektrommel een briefje…eentje hè! Zijn blik toen hoe op en onze twee kopjes bij de coniferen. Krom van het lachen. Een heterdaadje meneer. Moet zeggen ik heb hem maar zelden met zulke rode wangen gezien. Wij waren natuurlijk niet de beroerdste, de week erop, zetten wij de koektrommel alvast op tafel. Wij gaan ijs halen wil je ook? Barst!

Zijn leukste is denk ik voor mij de vogelshow bij de vijver laan. Hij was zo blij en trots op zijn prijs voor zijn oranje kanaries. En ik mocht twee keer grabbelen in de grabbelton. Ik zag dat het twee kwartjes duur was. Ik keek nogmaals naar hem, das duur Va. zijn blik onbetaalbaar, toe maar jongen. De vogelfluit ging wel jaren mee.

Of die keer dat ik de volière niet goed had afgesloten en bijna alle kanaries op een rij zaten op de schutting. Heel vermakelijk gezicht, maar echt boos heb ik hem eigenlijk nooit gezien. Had wel de vingers in mijn arm staan. Zijn ene hand was super sterk daar moest je niet in vast zitten. Maar dan had je het wel verbruikt. Eigen schuld. Hij had ook een afwijking naar links op de fiets, gevolg was dat hij altijd midden op weg fietste. Ze wachten maar… wij fietste en dan met name mijn moeder dus links van mijn vader. Ik achterop bij mijn moeder. Liefde vol haar hand op de zijne. Zo stuurde ze hem steeds weer terug naar rechts. Toen ik later mijn eigen fiets kreeg, tweede hans. Was het altijd een mooi gezicht om erachter te fietsen. Wat had ik trouwens een hekel aan deze fiets, Va had een speciaal opgeknapt en bruin geverfd. Het was een oude meisjes fiets. Hij keek zo vol trots, ik nam de fiets wel aan, juist omdat hij zo’n moeite had gedaan. Alleen poep kleur bruin…, ik ben er later maar een keer de vijver mee in gefietst. Niet dat het mijn schuld was maar ik werd geduwd. Hoewel, mijn ouders zeiden altijd kom niet te dicht bij de vijver anders verdrink je omdat hij diep is. Dat was dus niet waar. Ik kon gewoon staan, maar de fiets… die lag diep :-). Zo kreeg ik mijn tweede nieuwe tweede Hans fiets, naar dit keer was ik er als de kippen bij. Va, welke kleuren verf heb je nog staan. Ik koos een kleur wit. Hij blij ik blij.

Mijn Va.

Zijn gehaktballen waren super lekker, net iets te lang in de pan. De korst super droog, maar ik smulde ervan. Vaak kreeg ik ook weer de helft van hem. Zijn ogen glinsterende. Of dat hij zei, kom jongen even mee. Gevolg ik moest helpen sjouwen met een kast of bank op de fiets naar huis te brengen.

Het is fijn om te merken dat na zoveel jaar, men mijn Va nog goed voor de geest kunnen halen. Hij werd gezien als een opgewekt persoon. Tja, zo zie je maar weer een dag om te vieren, gedenken en bovenal een lekker volle blog over zakken met botten.

Van buiten Selfie!

Van binnen selfie.

Natuurlijk lag ik niet voor niets in de MRI, de neuroloog moet de beelden nog beoordelen. Ik heb kingsday 👑 op mijn manier gevierd met heel veel rust momentjes. Effe zitten x30. Weer oude bekenden gezien, die zich afvroegen waar wij waren. Mijn verhaal gedaan, tja. Nu ben ik twee dagen van de rel, maar ik was er wel weer even bij. En om af te sluiten met mij va zijn woorden: BARST!

Een pareltje in De Pijp

Nu weten jullie meestal wel dat ik altijd graag ouwe gebouwen bezoek en dit keer kon ik het combineren met Art. 50 top schilderwerken bij elkaar in één gebouw. De aankondiging roemde wereldberoemde schilderijen waar je wordt meegevoerd langs eeuwen schilderkunst. Bosch, Botticelli, de Mona Lisa, Van Gogh, Vermeer, Rembrandt, Monet, Mondriaan.

Onmogelijk dat ik hier helemaal niet zoveel over heb gelezen. De Mona Lisa in Nederland! Ik betreed het statige pand en vol verwachting klopt mijn hart. De alleraardigste medewerker heeft het niet heel druk, met uw museumkaart kost het u maar 10 euro. Ik kijk even opzij en zie al wat prachtigs hangen in de statige hal met zwart omhoog krullende trap. Ik vraag nog of het tijdelijk is kwa experience, maar deze is een blijvertje en tevens een art galerie. Nu moet hij mijn vragende blik beantwoorden. Het zijn realistische studies mijnheer, zo loopt u door de eeuwen heen. Mijn oog valt op de amandelbloesem van Van Gogh. Nu zie ik het meteen, de kleur is net niet juist, ontwaar ook geen stukjes doek nog door de verflaag heen. Ik moest mij haasten met sommige…

RTXP aan de Eerste Jacob van Campenstraat 59.

Als op de folder de inhoud van deze expositie half zo goed is ben ik al tevreden.

Van Bosch, naar Venus, daar hangt ze dan Mona…zonder al die hordes toeristen ervoor, ik kan bijna neusje aan neusje met haar staan. Ik wordt meegenomen in de schoonheid en waar ik ook ga staan ze kijkt mij aan. Wat is dit allemaal een goede studie. De details raken mij en vervolg mijn weg, hier en daar ontdek ik kleine wezentjes… een grapje van de kunstenaar, ze leven in de plinten… dus toch maar weer even terug lopen, verdomd er zijn er nog veel meer. Het zonlicht schijnt op de werken en speelt met de kleuren. Opnieuw verwondering.

Hallo Mona, wat ben je mooi.

Ik waan mij door musea in Europa. Van Rembrandt tot een prachtige vrolijke drinker. En zelfs de vaandeldrager. Wie niet beter weet, zo denken dat hier gewoon Rembrandts hangen.

Wat nu rijen en geen kaartjes kunnen krijgen. 🙂

Het is fijn en delicaat tegelijk.

Dan ga ik de trap naar boven nemen. Geen lift, dus onthouden. Maar de klim is het waard. Klapdeurtjes en zie een gloed van groen erachter…. Ik sta opeens in de tuin van Monet in Giverny… rondom mij de hele kamer als tuin, ik ruik nog net de bloemen niet.

Even de zelfontspanner aan.

Ik vervolg mijn bezoek langs Franse terrassen en achter een rood gordijn functioneel naakt onmiskenbaar bedoeld als kunst. Om oog in oog met Vincent te komen staan. Een zelfportret, het gele terras, een zonnebloem en amandelbloesem en de meiboom, het zonlicht raakt het doek, de rode oogst. Iets wat ondenkbaar is Vincents werk badend in zonlicht. Ik ken deze werken goed, een aantal vind ik echt prachtig gelukt en sommige hebben nog wat studie uren nodig.

En dan als verrassing Sterrenacht om de hoek, wie even omhoog kijkt, ziet dubbel. Onwillekeurig denk ik aan de bezoekers van het Van Gogh museum, hun eerste bezoek en opzoek naar dit schilderij, helaas niet in bezit van het museum. Hilarisch vooral als het Amerikanen betreft en het al jaren daar hangt. Het gele terras, uit het Kruller…. Het verbaast mij, dat het hier zo stil is. Een echte aanrader hoor!

U herkent ze vast al.

Blij verrast, met deze leuke manier, een beetje leentje buur, ja dat zeker. Maar een kunstenaar zijn werk dient altijd tot inspiratie. 70 jaar na zijn dood, zijn vele werken rechtenvrij. Hoewel je vaak hele slechte kopieën ziet ook op souveniertjes, vind ik het wel vermakelijk.

Bij het verlaten, vraagt de kunstenaar hoe ik het vond, genoten zeg ik…hoewel sommige nog wel wat extra studie nodig hebben of een over schildering. Ik deel mijn kennis en hij begrijpt het. Samen lachen wij en hij zegt ze zijn gewoon te koop. Ik zal eens kijken of ik een plekje vrij kan maken zeg ik… de prijs vraag ik maar niet.

Toch een Van Goghie aan de muur?

Kleine bewoners in de plint