Glimlach

Warmte vervuld mij in mijn hele zijn.

Ik ben compleet.

Geen strijd meer.

Een prachtige traan.

Zo warm, zo blij.

Van oor tot oor.

Zij

Mag ik jouw wat vragen, zomaar voor een uitleg,

Ik weet, ik mag het niet vragen, mezelf daartoe niet verlagen,

maar ik zit zo met die vragen waar ik nog steeds geen antwoord op weet.

De vragen zijn altijd in mijn gedachten, komen tekens weer voorbij,

misschien zal er ooit een tijd komen dat mijn vragen mijzelf verlagen, TOCH.

Dus mag ik jou vragen wat je voelt, als het branden in je hart,

mag het niet vragen, het spijt mij wat ik zei.

Ik wilde je niet remmen, niet tegen houden voor het rode licht,

ik wil zo graag ruimte geven aan het gevoel.

Met tegenzin, doe ik het toch maar niet.

Gewoon zijn

Soms denk je, wie ben ik en waar sta ik voor.

Gaat je hart sneller kloppen en weet je hier doe ik het voor.

Moeilijke keuzes komen af en aan en dan te kiezen ergens voor te gaan staan.

Best lastig, soms denk je het te weten en draait je wereld honderd tachtig graden.

Staat alles op zijn kop maar voelt het toch goed, zo is het juist dat je ontdekt wat je altijd wist.

Ik ben ik, gewoon mijzelf, ik koos het niet het koos mij.

Zien

Opluchting zien en zijn in het licht.

Genieten van zoveel kleine dingen om je heen.

Zoekend komen naar een einde,

je voelt weer heel, ook al bekruipt je de angst.

Zolang was zoeken een doen op zich,

op de drempel, nog even vasthouden aan dit veilige oude gevoel.

Geniet van de wandeling er naar toe,

Geef steun op jouw nieuwe “oude” weg.

Keuzes maken

De een weet het al precies.

De ander zoekt en zoekt.

Iedereen heeft een bestemming.

Alleen de route er naar toe onbekend.

Vaak is niet het einddoel je bestemming.

Maar het nemen van de weg er naar toe.

Op het moment dat je weet…ik ben er.

Blijkt het te zijn voorbij.

Het ware leven en het was goed.

Kennis maken

Hallo, wie ben jij?

Wat ga je doen?

Voel je de open ruimte,

kom dichterbij dan!

Hallo, wie ben jij?

Waar ga jij naar toe?

Voelt het fijn in mijn ruimte,

wat fijn dat je bij mij bent!

Wat gaan wij doen,

nu wij opnieuw, echt samen zijn.

Samen

Heel alleen doe ik mijn eerste stap,

kijk hoe ver ik gaan kan.

Zoek steeds weer die onmogelijke grens,

de grens van mijn angst in mij.

Is er zoiets dat helpt tegen de pijn van het samen maar toch alleen zijn.

Leegte in inhoud,

een glas half vol of toch leeg.

Delen, op weg, zoekend naar een spoor,

waarom zorg ik er dan voor…, dood spoor.

Een wordt twee, maar twee geen drie of meer…., dood spoor.

Samen maar toch alleen het spoor gaat door!

Alles

Eens hoorde ik iemand zeggen,

als de klanken van weleer.

Er klonk een wrange ondertoon,

het was om alles, om werkelijk alles.

Niets of iemand kon daar iets aan veranderen.

Alles is alles, maar ook een heleboel niets,

iets is iets maar echt toch ook niets.

Leegte is dus alles maar ook gevuld,

maar is dat alles gelijk of ongelijk,

onzeker of toch zeker!

Je kunt het niet bevatten, begrijpen al helemaal niet.

Wat is het iets dat je niet ziet, maar toch altijd aanwezig is.

Is het alles of toch echt niets?

Een gouden glimlach

Soms ontmoet je iemand, die je eigenlijk niet kent maar je toch vertrouwd overkomt. Ze had ook wel iets van mijn moeder, ondernemend, voor de duvel niet bang. En al zeker niet op haar mondje gevallen.

Een paar turven hoog, een lijfje dat zou weg waaien als je er tegen zou blazen. Maar je voelde de warmte, haar hart zat echt op de juiste plek. Je zou kunnen zeggen, het voorbeeld van een vol leven, dat met beide handen was aangeraakt. De barst in haar stem, onmiskenbaar veroorzaakt door een stevig aantal jaren aan de ketting rook. Ook daarin herkenning. Het is zo als het is en je krijgt het zo als je het ziet. Een ontwapenende nuchterheid.

Ons eerste contact was voor haar op een heel triest moment. Het overlijden van haar man. Wij waren naar de plechtigheid heen gegaan om haar zoon te steunen. Zo gaat dat in het leven, je komt op een leeftijd dat je ouders, soms veel te jong je ontvallen. Dan ben je er voor elkaar, gewoon door er te zijn. Je hoeft niet eens te spreken.

Toen ze eenmaal doorhad wie wij waren en dan met name mijn vent, sprak ze honderd uit. Vrienden van mijn kinderen zijn mijn vrienden. En zo voelde het ook.

Er werd steeds naar ons gevraagd later en door haar zoon over ons verteld. Vooral de groetjes doen en dat deden we dan ook terug. In gedachten zag ik dan even die grote glimlach, zo’n pure, een waarbij de oogjes licht dichtgeknepen worden.

Het is voor ons mooi om te zien wie zijn vader was en ook om dezelfde trekjes in onze vriend te ontdekken. Maniertjes en gebruiken.

De optimist zag ik in haar, goud eerlijk en wij laten ons niet bedonderen. Grappig hoe dat ook doorgaat in de volgende generaties. Geen poespas en doe maar gewoon. Je niet in de kaarten laten kijken, die nuchtere blik en kijk op zaken. Mooi om dat in onze vriend terug te zien. Het relativeren van alles, de berusting dat iets goed is. Natuurlijk was er ook boosheid en ongeloof. Zo is t leven.

Ze hield van zwemmen en tja de emmer van creativiteit liep over. Windvanger haken! En nog meer van schilderen. Het hele huis staat en hangt er mee in elkaar. Ze was actief in allerlei verschillende verenigingen. Iets met een motor meen ik mij te herinneren. Een chick met ballen.

Maar van de week kregen wij een berichtje, mijn moeder is gevallen, er is geen hoop op herstel. Ach jongen toch! Je gunt het niemand maar je weet zo is het leven. Je ouders gaan altijd eerder dan waar je op hoopt. Ze is niet meer, het duurde niet al te lang. Na ons eerste contact, is ze in mijn gevoel blijven leven. Misschien juist omdat ze mij aan mijn moeder laat denken. Haar creativiteit en het omarmen van het leven. Ook al zit het tegen, je kunt zeilen op de wind van vandaag.

Ik weet niet of ze mijn stukje zal waarderen, laat staan dat ze in de belangstelling wilde staan. Maar ik wilde haar toch eren. Een mooi mens is hemelen, ze zijn weer samen, de ouders van onze vriend.

Ja, wij houden wel een oogje op je jongen, dag mooi mensje Ria.

Bedankt voor dat ene moment.

Het schilderij van een dame, dit vond jezelf je mooiste werk. Maar je tulpen zijn prachtig en die blik in je koetje geweldig gewoon.

Genieten

Zien, doet pas geloven als je er daadwerkelijk bovenop zit,

anders stop je het weg, ver weg, uit het zicht,

Niet in geloven, het kan niet waar zijn, ik geloof het niet.

HET geloof ik.

In mij zegt het: geniet, voor je het weet ben je zelf een NIET.

Kijkende in de spiegel zie het beeld,

het beeld van wat je had willen ontwijken kijkt nu terug.

Opeens dan zie je het, je leeft in het veld van het geniet.

Gemiste kansen spoken langs je heen,

genieten, nee zeker niet!