Dagboek van tante Keetje

Deel 8

Hallo dagboekje van mij, wat heb ik het druk deze dagen, kom nauwelijks aan mijzelf toe. Zodra ik een poot verzet hangt ze in mijn hals, oor of staart. Ik heb het over de zwarte parel, het mokkel Rika. Ik heb letterlijk korsten in mijn hals van haar scherpe tandjes.

Voorlopig kan ze nog niet op de bank, dus zoek ik het hoger op als ik wat rust wil. Natuurlijk mag ik haar dat toch wel plagen… steek ik mijn pootje naar beneden en dan komt ze der aan. Net als ze denkt… raak trek ik terug. Klap bam tegen de bank. Nee, is niet zielig moet ze allemaal leren. Educatie heet dat. Snap vraagt mij om hem te helpen met opvoeden. Ik ben natuurlijk al keurig opgevoed. Dus ik doe de dingen voor, trap op, trap af. Lift in, rolband, bus in. Wachten tot je eten mag. Zit, borstelen en dat gepeuter in je oren.

Gelukkig slaapt ze in de bench, dan kan ik de nachten mooi slapen bij Snoep. Snap, tja die is er toch altijd s’nachts uit, kan die mooi Rika laten plassen en poepen. Man, wat piest dat mormeltje, doet ze gewoon binnen. Moet ik eens doen. Dan hoor ik weer, HEHE, nee dat mag niet hè! Snap kan best een keel opzetten, dat ik zelf denk dat ik fout was.

Maar gelukkig is er eten in overvloed, ze is nog niet zo snel, ik wel, dus ‘help’ ik wel met restjes. Ze krijgt meer dan ik, dan kijk ik Snap wel aan… maar die zegt ze moet nog groeien. Jij… ik draai mijn kop maar vast weg, want hij vind mijn billen zo lekker, van de volle.

Het is bijna Kerstavond, onder de kerstboom, waar ik niet aan mag zitten. Liggen stapels pakjes. Ik zie veel met K&R erop. Dat wordt dus weer delen. Eerlijk dat is wel wat ik lastig vind. Ben het niet gewend. Maar wij gaan straks veel lol maken met open scheuren.

Maar oh oh wat heb ik toch een mooi cadeautje gekregen, een zusje… een speelmaatje. Hoewel ik natuurlijk net doe dat ik haar een gunst geef. Ze is heel lief en schattig, zwarte pluizebolletje.

Haar geboorte akte kwam binnen gister, stamboom net als ik. Haar naam is Pasja Flower. Wat een eer dat ze de naam draagt van het eerste hondje van Snap en Snoep. Ik voel een paar priemende ogen, Snap zit naar mij te kijken, hij probeert mij te lezen. Het is goed Snap, ben echt blij met mijn zusje. Maar ook fijn dat ze nog zoveel slaapt, kan ik mooi zelf ook op tuk.

Oh, ik vergeet je nog te zeggen dat er nog een mens bij ons ingetrokken is. Hij woont in het blauwe hok, daar waar ik zelf voorheen lekker op het hoge bed mocht. Dat is nu zijn mand, hij luistert naar de naam Teun. Ik moest het effies aankijken, zou hij al weten waar het lekkers staat? Maar haha ja hoor, een extra paar handjes waar er wat te halen valt. Ook hij vind het wel leuk om rondjes om met mij te gaan. Ik kruip af en toe nu ook bij hem op schoot, hij moet zich natuurlijk ook thuis gaan voelen.

Dan is het ook bijna weer oud&nieuw dan komen de gekkies weer los, met hun knallen. Ik moet er niks van hebben. Hoop dat de kleine Rika er iets minder moeite mee zal hebben.

Ik wordt weer aan mijn staart getrokken, lief dagboek, voortaan ga ik niet meer alles delen op de sociaal sniffers. Ben gewoon te druk en Snap heeft alle hulp nodig. Ja, Snoep, die red zich wel, hoewel… hij heeft opeens wel een mager snoetje. Tot ooit dagboek… ooit.

Heel veel likjes, snuitjes en pootjes voor het nieuwe jaar 2024.

Fijne feestdagen

Hallo beste mensen, gister klopte december al weer aan onze deuren. De daken zijn wit van de rijp. Nog even en koning winter ❄️ doet zijn intreden. Wordt het een strenge winter? Wat denken jullie?

Voor ons kindje Rika, haar eerste kennismaking met de kerstboom, allemaal reuze gezellig en spannend. Voor de zekerheid hebben wij de boom wat hoger gezet. Kunnen er pakjes onder, maar waar onze Katie al heel goed weet. Afblijven denkt kleine Riekkie daar heel anders over.

Is het misschien leuk om een feestdagen kaartje te maken met de Amsterdamse Mokkels? Nou ik kan je zeggen dat wel wat voeten in de aarde had. Waar andere huisdieren voorbeeldig en braaf alles laten aantrekken. Vinden de dames Keet en Riek, dat er niet met hun te sollen valt.

Welkom bij het maken van onze kerstkaart.

Iets op je kopje… dacht het niet Snap. Dat moet eraf. Mag dat stuk, ja snoepjes geven, braaf. Blijf blijf blijf…. Zitten. En dan die kopjes…, ik ben zo zielig. Waarschijnlijk vonden ze de kleur niet mooi, heb je het nu wel of niet Snap, wij zijn der klaar mee. Doei! Lachen met onze meiden.

Iedereen fijne feestdagen en voor 2024 alle goeds. Heb het mooi, je weet nooit wat voor gekkigheid het leven met je uithaalt.

Ons hart gaat uit naar hen, die in deze tijden wat extra steun kunnen gebruiken. Wij denken aan je.

Gelukkig 2024

Ones upon a time

We picked up labradors girls. 1, 2, and 3

Met al die gast blogs en steeds overname van schrijfster nummer 2. Zou je haast vergeten wie de werkelijke blogger ook al weer was. Mister, er is een Hoekje af.

Maar aan de andere kant heb ik ook steeds weer meer in de rugzak gekregen waar ik mee rond dien te zeulen. Ik had het woes druk. En natuurlijk door al die post covid heeft mijn leven en dat van mijn naaste een flinke wending en draai gemaakt. Van vitaal naar invalide. Leuk is anders, maar ook hier geldt alles went.

Jullie weten dat ik zeer happy ben met mijn vent, die heeft het in dit alles ook niet makkelijk. Het is vaker nee, dan ja. En de misschiens ook vaker nee. Toch zoeken wij steeds naar die beetjes extra geluk momenten die voor ons alles zijn.

Ze lopen met ons op, voor hen is elke dag een verrassing. Nergens zijn ze bezig met eigen gewin, altijd in voor een knuffel of een leuk spel. Nu alles draait om een knus thuis, is het tijd voor…

Ode aan onze meiden. Met hun heerlijke olijke snuitjes, waggel kontjes en kwispelende staartjes. Wie wordt daar nu niet blij van… Onze lekkere smullers op vier pootjes en knuffelbare vachtjes.

Labradors Dochters.

Onze reis begon met dame 1, Pascha, godin van de aarde. In Akersloot waar wij woonde had ze alle ruimte rond om ons mooie huis. Ze was een echte show girl, zocht je wel op, maar hield ook van gewoon haar eigen plek. Broertje dood aan water, tot aan haar buik was nat genoeg. Bij regen die blik omhoog, moeten wij echt nu. Ze wist precies wat ik nodig had. 12 jaar was ze in ons leven, de laatste lange wandeling en de auto rit, van binnen was haar lichaam overgenomen, maar in geest was ze tot op het laatst aanwezig.

Zelfs hoe moe, ziek en zwak ze was, probeerde ze je nog op te fleuren. Wat een heerlijke meid, onze reizen, ze vond het heerlijk overal mee naar toe. Ze wist precies elke naam van haar speelgoed en kon zelfs opruimen als ik erom vroeg. Ze heeft kinderen over hun angst voor honden geholpen. En mij, tja, alleen zij weet hoe diep dat was. Er komt nooit meer zo’n een als zij. Covid kwam, maar ze ging. Ze rust nu bij ons in huis, nog steeds maakt ze in haar prachtige urn, onderdeel van ons gezin.

Wij namen ons voor, als er ooit een opvolging zou komen, wat wij op dat moment nog lang niet konden bedenken. Dan moet er een naam komen. En die kwam, maar Pascha maakte dat spijtig niet meer mee. Wij hadden het gegund en dat namen wij ons dan ook meteen voor. Na 1 volgt 2 en 3.

Toen kreeg ik zelf covid en door covid wilde ook iedereen een hondje. Het duurde best wel even, maar daar kwam het blije nieuws.

Onze tweede dame, kwam nu zo’n 2 jaar en 8 maanden geleden bij ons wonen. Catharina, de kleine. Voor de ons kent ons, Keetje Tippel. Een Amsterdams mokkel. Katie werd je roepnaam. Ze was in het begin, onuitstaanbaar, dwarser dan dwars. Mijn nee, werd keer op keer getest. Bedoelde je echt wel nee. Maar toen kwam het omslag moment. Mars is onze grootste baas, daar doet Katie alles voor. Wij samen zijn in huis een echt paar. Keet hoefde niet alles, mocht gewoon zijn. Al snel liep ze buiten aan een lange lijn, want ze wilde zo graag buiten zijn. Een tomboy, een lekkere boerenmeid uit Wamel. Ook zij vind reizen met ons heerlijk. En zoals een echte labrador… water… overal, plassen en zonder vrees, jump onze Keet in meren en de zee in. Dankbaar naar alles wat ze krijgt. Natuurlijk is ze ook soms nog steeds zeer wild, zoemmies. Maar het meest, zo ontzettend knuffelbaar. Het liefste kruip ze dan omhoog, warm in de nek. Ik mag haar vertroetelen en wij zijn echt jouw Snoep & Snap. Nu zij groots is geworden, durven wij het wel aan.

Opnieuw kreeg ik covid en ging dit keer het lopen naar de maan. De ellenlange hikes die kon ik opeens niet meer. Het gaat allemaal om balans en ik en zij begrijpen dat pappa Snap kan niet meer zo hard.

Wat in dit alles naar voren kwam dat je thuisbasis het allerbelangrijkste in het leven is. En zo gunde wij jou, een zusje, een nichtje. En al weet Katie dat nog niet, ik hoop dat het haar zal groeien en ons natuurlijk gaat helpen met opvoeden. Nog een paar nachtjes lieve Katie.

Wij wachten en dachten, wel of niet, wat als lopen nog slechter gaat, wat dan. Ik sta bekend als beren op de weg zetter. Maar ik sleur ze er meermaals zelf ook weer vanaf. Een ander ras misschien? Een Labrador wordt gemiddeld 12 jaar. Verschillende namen deden de ronde, steeds een passend bij het type hond.

Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Toch een labje erbij. Wij wilde een blondje, maar daar zaten piemeltjes aan. Dus kozen wij een zwart teefje. De naam kwam met een paar dagen.

Nog een nachtje slapen.

En daar komt ze dan, 1 oktober is ze geboren. Onze nummer 3 dame. Hendrica, zwarte Riek. En je roepnaam Rika. Jij klein mormel dat op de pup bezoek dag, vrolijk de ruimte aan het verkennen was en plots van richting veranderde en recht op ons afkwam. Het meisje met het rode bandje, welke onze voorkeur had. Loopt op ons af en gaat voor ons op haar kont zitten kijken naar ons. Ze keek ons in de ogen, nou, deze dan maar, leek je te denken. Net toen je weer weg wilde lopen, zei Snoep, pak haar maar eens vast. Wij speelde en wij knuffelden. Nog een nachtje slapen en ons leven zal compleet anders worden. En dat van jouw ook, maar wij hebben een grote verrassing voor je, tante Katie. Dat jullie straks maar de beste maatjes mogen worden. Hoe je karakter zal zijn, dat gaat nog worden bezien, maar ondernemend als je bent, komt het vast goed.

Onze meiden, de drie van Schoon. En dat zijn wij dan ook wel, meiden honden vaders. Hele trotse.

Pascha, Katie & Rika

Dagboek van tante Keetje

Deel 7

Gisteravond mocht ik helemaal alleen thuis blijven. Snap en Snoep gingen even boodschappen doen, dat zeggen ze altijd als ze even weg moeten. Soms voordat ze dan weg gaan, komen ze in een andere velletje binnen en ruiken heel anders. Parfum, dan weet ik het wel dat wordt wat langer alleen blijven is.

Alleen blijven is best wel spannend, al die geluiden om het huis, ik moet natuurlijk wel alles goed verdedigen. Wat ik ook wel lief vind, ze laten de radio aan staan. De lichten branden en ik ben nu al een grote meid die door bijna het hele huis mag rondwandelen.

Alleen thuis, eerst zoek ik mijn speelgoed maatjes bij elkaar voor de algemene vergadering. Zo weet iedereen centraal wat er van hen wordt verwacht. Hond, bewaakt de mand. Dolfijn is de assistent nu turle is overleden. Blauwe Kauw, die leg ik in het midden, wie daar op gaat staan, die hoor ik dan wel goed. Dino, die moet bij het raam. En mijn nieuwste speelvriendje Broekkie mag op mijn plek op de bank. Ikzelf pendel natuurlijk, van deurmat, naar het raam en spring lekker in en op hun mand. Das wel een heel fijn plekje om te liggen trouwens. Mag eigenlijk niet maar ze zijn niet thuis.

Net toen ik het wel een beetje gehad had met alleen thuis zijn, ging de voordeur weer open. Snoep als eerste dus die kreeg eerst een knuffel van mij. Snap daarna, zo hoort dat. Maar mijn neus vulde zich met een onbekend geurtje… wacht eens even… Nee 😳, ik ging van Snoep naar Snap. Ze roken er allebei naar. Ik, euh, rennen naar de gang, nee daar was het niet. Snap ging laag zitten en zei kom maar. Nou, die rook er echt helemaal naar. Wat een heerlijk luchtje is dat zeg. Rika, Rika, ik rook puppy’s, das toch zooooooo lekker. Ik was helemaal door dolle dat begrijp je.

Met Snap deed ik nog een rondje door het park, moest echt nodig nu. Hij vertelde honderden uit, Rika dit, Rika dat en over haar broers en zusjes. Dat ik nu voortaan wat beter aan de lijn moest mee lopen en het goede voorbeeld geven. Ja, ja Snappie, je zegt het met zo’n big smile dat ik effies niet meer weet of je nu ernstig bent of mij weer aan het dollen bent.

Thuis, Snoep liet weer geluidjes horen op dat ding in zijn hand. Ik kreeg weer duizenden knuffels, lekker dicht tegen hem aan liggen. Vind ik fijn maar hij nog veel meer. Dat zegt hij ook hè, dat ik zijn meisje ben. Snoep is de wereld en nu rook hij ook nog naar puppy’s.

Ik vind het spannend, nog maar een paar nachtjes en ik ben niet meer het enige meisje in huis. Wat is ze leuk hè!

Dagboek van tante Keetje

Deel 6

Zucht zucht… iedereen heeft het erover. Gaat over niks noppes anders meer. Ik word de hele tijd aangesproken, Tante Katie, straks heb je zusje, gezelligheid in huis. Zucht!

Hallo ik ben er ook nog. Snap heeft de kamer verbouwd en tot mijn schrik zette hij dat huisje met tralies op. Nee, moet ik daar dan weer in? Ik heb het niet zo op kleine ruimte. Tuurlijk joh, houd maar weer een snoepje erin vast. Of ik gek ben, met geen 4 poten, nee houd het maar, slik het zelf. Neehee…Snap, ik wil niet!

Haha, kruipt hij er zelf in met die gekke poten van hem. Het is wel koddig gezicht… zou ik het deurtje sluiten. Maar wat als ik deze niet open meer krijg. Tja bij het voer kan ik zelf niet, dat hebben ze te goed achter slot en grendel.

In de extra kamer mag ik opeens ook niet meer lekker op het logeerbed liggen. Is voor ene Teun, die komt hier ook wonen! Wordt hier dus best wel een krappe bedoeling. Snoep is al groot, Snap, die groeit ook al lekker, ik en dan Teun en Rika. Als ze maar niet denken, dat ik zak in rang! Ik ben hier al heel lang nu, al 2 3/4de jaar. Heb Snoep en Snap in mijn pocket, doen alles precies zoals ik wil en op vaste tijden.

Die Teun, die heb ik al wel eerder gezien, best een aardige snuiter. Maar het blijft natuurlijk afwachten als zo’n nieuw mens erbij komt! Doet tie mee of blijft het bij kijken. Denk dat ik maar eens ga beginnen met wat trek spelletjes, kijken of hij beetje sterk is.

Ja en daar is straks ook kleine Rika. Ik wil natuurlijk niet laten blijken dat ik super blij ben, ik heb al filmpjes gezien en haar gehoord. Klonk al alsof ze zei Tante Katieee. Maar van de week zulke schattige foto’s, buiten met bladeren om op te vreten zo cute. Ik heb er echt zin in om haar zich thuis te laten voelen. Heb al mijn knuffels al gerangschikt en instructies gegeven. Denk erom wie aan kleine Rika komt komt aan mij.

Ik kijk ernaar uit, om samen in het park te spelen, te stoeien en heel veel je weet wel girl stuff te doen. Ik mis wel erg mijn dinnetje Samoooh. Ze is nu logeren in een bevallingshuis. Dus kan haar straks nog niet voorstellen. Dat is ook trouwens wel wat, dat je zwanger wordt gemaakt en al weet dat je kindjes straks bij anderen mensen worden groot gebracht. Nee, ik ben blij dat Snap en Snoep mij dit niet hebben aangedaan.

Straks komt Snoep weer thuis, kan niet wachten om extra mijn staart te zwiepen gek te doen en hem te overladen met knuffels. Man, Snoep heb het druk, dat zie je wel. Hij krijgt amper tijd om met mij op stap te gaan. Hij sport ook weer, zo grappig en hij smaakt dan heel zout. Dan troost ik um hè, hij heeft spierpijn of zoiets. Want Snoep, die smokkelt, toch altijd wat lekkers voor mij. Die houd ik dus echt wel te vriend. ‘Ze’, daar bedoeld hij mij mee, heeft net gegeten zegt Snap, wij negeren hem gewoon. Yum yum yum, gedroogde kip stukjes zijn lekkerrr. Over eten gesproken….

Ik ga nu maar weer Snappie aanstaren, kijken of hij mij toch op de oude tijd eten wil geven. Tis een softy hoor, love the guy!

Dagboek van tante Keetje

Deel 5

Hallo dagboek, tjonge wat heb ik toch een leuk leven. Wij, Snap, Snoep en ik gingen weer in het hondenhok op wielen. Er stond wel van alles in. Dus het was goed opletten. Niet voor mij, maar Snoep die rijd tegenwoordig vaak. Dus de boel ging steeds schuiven. Ben maar rechtop gaan zitten kon ik lekker genieten van het uitzicht. Snap, die raakt vaak een beetje achterop, moet hem ook vaker weer bij ons halen. Je ziet dat zijn 2 pootjes moeite hebben om vooruit te gaan. Gebruik ze dan ook alle vier, maar dat ziet er natuurlijk ook best wel raar uit. Maar goed hij rijd af en toe nog naar opa en oma, dat vind meneer wel leuk en ik mag natuurlijk mee. Oma zegt dan heb je niks lekkers voor Keet Kees? En dan ga ik bij opa zijn stoel zitten, braaf wachten. En ja hoor een grote bonk van een kluif. Ik probeer altijd rustiger te eten, maar wij Labradors houden nu eenmaal van food!

Ik had al snel door dat wij naar de hei gingen, te minste dat dacht ik. Maar bij de laatste rotonde linksaf.

En toen gingen wij linksaf, ohhhh, echt, wow wij gaan shoppen. Ben gek op shoppen. Overal lekkere snuffels en speeltjes. En er is altijd wel een kind dat lief naar je kijkt en lekker even met je wil kroelen.

Wat hebben ze hier een boel spullen, konijnen, cavia’s en heel veel jonge hondjes die voor de eerste keer mee mogen winkelen. Hè, waarom kijken jullie nu naar kleedjes en riemen? Die heb ik toch al! Zoek maar wat uit zegt Snap, iets lekkers en voor Rika. A natuurlijk Rika. Ik was haar al weer vergeten. Of geblokt!

Maar lekker, tjonge wat een keuze hebben ze hier, neem ik die, nee toch die.. oh die had ik altijd als pup. En deze ja deze, mag ik deze? Nee, zegt Snap….Snooeeep…even lief kijken. Hoppa gelukt, in de kar. Snap.. mag ik deze… ja dat mag wel, is gezond. Hehe, stelletje sukkels, nu heb ik dubbel.

Dus een hele kar vol, dekjes, speelgoed, lekkers, Snoep ging helemaal los. Ook nam Snoep een leuke toy voor in het water erbij, das zo gaaf, plons en halen. En nog 60 keer, KaaaPot bent ik daarna.

En Snap, die deed eens voor een keer wat ik wilde, zakje lekkers en gewoon eens leuk mee gaan kijken bij de kwarteltjes. Snif snuf, kom Snap, die meneer daar staat te demonstreren, ik ruik worst! Een ruk aan de riem. Hallo meneer hier beneden! Ja, loop dan ook mee Snap. Hij zei wel Au, vond hem best een beetje zielig.

Bij de kassa, het was druk ik wil niet wachten, maar een snoepje deed wonderen, krijg jij een zusje zei de meneer. Ja… geef dat snoepje nu maar. Weer een puppy pakketje, dat kind is er nog steeds niet en nu al stront verwend. Al met al een super leuke day trip, tevreden ging ik achterin liggen.

Ik had Snoep er al wel mee zien slepen, een grote aap. Die ga ik straks gewoon effe weg grissen, ze is er toch nog niet. Maar Snap, hoe hij het ook steeds doet of mijn gedachten kan lezen ofzo had nog voor ik er erg in had um al weer hoog gelegd.

Nou dagboek, ik ga weer effe tukken. Want ik word gek van dat tijdsverschil, ze hongeren mij al een hele tijd uit. Niet te doen zeg.

Dagboek van tante Keetje

Deel 4

De bel gaat, dat is meestal gewoon feest. Bezoek of weer zo’n hele grote doos. Dan kan ik zo heerlijk mee helpen scheuren. Ben daar ook echt goed in! Als pup heette ik niet voor niets Terror Katie. Ja mijn tandjes waren super scherp. Maar mensen maakten dan altijd zulke aardige piep geluidjes, wist ik veel dat ik dan moest ophouden.

Niet iedereen vind mij leuk, ik sloopte natuurlijk schoenen, sorry Peter, ik knauwde meerdere keren aan de veters van ome Raymond. En dan was er ook nog Joost, hij was eigenlijk het liefste, maar per ongeluk beet ik hem in zijn wang. Ik bedenk mij in eens dat ik hem al lang niet meer heb gezien.

Snap kreeg ook een mailtje, van zijn grote broer, type Bernard Senner. Ik had hem nog nooit gezien, maar het was fijn bij hem zitten, leek mij wel een geschikte peer. Zijn denk ik teefje zat naast um op de bank ze deed van die kleine vlagjes geven naar hem. Het was wel een heel lief teefje en was echt grappig. Ze hadden ook een cadeautje mee. Tja geen wonder dat ik dik wordt. Maar in de mail sprak hij over arme Keetje.

Inmiddels begin ik te begrijpen dat Snap en Snoep er een kleintje bij gaan nemen. Nou dat Arme tante Keetje, begrijp ik nu wel, binnenkort zo’n klein monstertje over de vloer. Zo 1 met die kleine scherpe tandjes die ze overal in wil zetten, zal wel geen moment van rust worden. Mijzelf kennende zal ik wel onwijs moeten wennen en plaats moet gaan delen. Maar ik houd de boel natuurlijk heel scherp in de gaten.

Ik hoop maar dat ik niet jaloers ga worden, dat kleine monster gaat natuurlijk alle aandacht op eisen. Hoop dat Snoep en Snap wel normaal blijven doen.

Oja, de bel ging, het is maar een klein doosje helaas. De eerste post voor Rika zegt Snap. Ik snuffel aan het doosje, ik ruik lekkers maar het is niet voor mij. Ik zie ook een foto, denk nog dat ben ik.. Rika zegt Snap. Ja, nu weet ik het wel Snap!

Ik spring gewoon op de bank daar kan die Ggrrrrika! toch niet op komen. Verdorie ik wil rust af en toe! Ik kijk wat rond, weet je ik geef Rika wel wat oud speelgoed van mij kan ze daar in bijten. Das toch wel lief van mij, toch? Toch!

Dagboek van tante Keetje

Deel 3

Nu ben ik altijd erg netjes op mijzelf en voor de grote vakantie moest ik nog even langs de arts. Normaal zou je zeggen routine bezoekje. Maar nee, ik mocht op de tafel omhoog en Snap hield mij vast. Begon dat mens aan mijn poten te trekken, mijn oren ging een ding in. Oortjes hoor ik Snap zeggen, goed zo! Ja, sukkel. Oogjes… afijn ik was al blij dat mijn bevallige achterwerk met rust werd gelaten. Maar dat mens, ze komt met een scheermes machine op mij af. Poot, ja poot… hallo mijn vacht. Ik steek mijn snuit toch maar even onder de oksel van Snap. Pff. Fijn Snap snuft altijd wel lekker, ander had ik dat ook nog. Ik voel zo’n naald, bloedzuigers dat zijn het.

Maar ik mag gelukkig van de tafel af. Waar moet ik nu weer op staan Snap? Ok, ik zie een plank, een ding erboven knippert. Dat mens bemoeit zich er ook weer tegenaan. Ze zegt dat ik te dik ben! Zucht, nu krijg ik hier natuurlijk weer geen koekje voor. Zal mijzelf nog eens groot houden! Grrruf!

Maar ik had wat last van mijn velletje. Kan natuurlijk de stress zijn over de komst van Riek. Maar ik had steeds zo’n jeuk en ongerust werd ik zou toch geen vlooien opgelopen hebben. Tja, die senner colli Wally is wel een hele knapperd en wij hadden fijn gespeeld. Hij blaft ook zo lief zodra hij mij ziet. Ik word er verlegen van, maar wat plaag ik hem dan graag. Kwispel kwispel. Een huppeltje en net als hij denkt nu heb ik je, doe ik een stapje opzij en rent hij met volle vaart, de tuintafel om. Sukkel.

Ik snotter trouwens ook, het gras in het park is ook behoorlijk hoog. Vond dat altijd lekker om met mijn snuit, zo diep mogelijk erin te gaan. Mijn voorouders waren echte jagers weet je. Ik kom uit een oud jagers geslacht. Zou je niet zeggen hè!

Maar dat mens had nieuws voor Snap. Ik hoorde het al aan zijn brommetje. Die moet straks betalen. Ging over mij, hij noemde wel drie keer mijn naam. Ik was even bang dat het de boze buurman was, waar ik de bloemetjes, euh keurig de knopjes vanaf had gebeten. Maar het was mens. Wat denk je ik heb een allergie.

Ik ben maar aan het krabbe geweest, mijn vachtje wordt daar niet mooier van. En wil natuurlijk wel knap voor de dag komen, zeker als ik zo tante ben.

Nou Mijt, daar heb ik last van. Van die huismijtjes. Die hier ook wonen, nare types. Snap al lang blij dat het niet de voeding blijkt te zijn. Dat is al duur genoeg, maar tja ik zoek dan zelf ook geen merk uit waar Royal op staat. Dan verwacht en verdien ik, staat op de verpakking, met mijn foto en al. Daarvoor ben ik Canin!

Drie type Mijt, tjonge dat wordt een kuurtje. Gelukkig kan het meeste gewoon thuis gegeven worden. Snap die doet het, vind hij volgens mij zalig om te doen ook. Hoevaak hij ook niet met zo’n doekje in de weer is, ooogjes, oortjes, pootjes… goed zo. Tja en dat goed zo, weet niet wat het is, dus schuld ik goed mijn kop en geef mijn staart maar een zwieper. Beloning, kijk daar doe ik het dan allemaal voor.

Volgende week maar op rantsoen toch, iedereen vind mijn waggel kont altijd te lekker!

Dagboek van tante Keetje

Deel 1

Drommels, ik weet het niet, maar er hangt hier iets in de lucht. Ze, “je weet wel” Snoep en Snap, die doen van die gekke dingen, daar ben ik na zo’n twee en een half jaar wel aan gewend geraakt. Soms helemaal goed en sommige zaken vergeet ik mijn hele leven niet meer.

Dat ze mij bijvoorbeeld hebben laten fixen, dat vond ik wel echt een dingetje. En dan nu, ze hebben het steeds over puppy’s. Ene Rika. Nu had ik het erover in het park met mijn vriendinnetje Samoooo, die heeft laatst een nichtje erbij gekregen, dat was dan geen pup meer. Erg wennen zo’n nieuwe in huis, die aan je spullen zit vond ze, maar al met al een aardige meid.

Maar goed, Saaamooo, heeft zich in de nesten gewerkt en is gedekt door Boris. Arme meid zei ik nog, wat nu? Maar Sam was er eigenlijk wel blij mee. Binnenkort gaat ze ergens een paar weken logeren om te bevallen. Tja, het geeft mij wel te denken, maar ik kan dus zelf geen pups meer krijgen.

Snoep zat weer op dat ding, met van die grappige knopjes en lichtjes en opeens komen er allemaal geluidjes uit. Verrek, dat lijken wel de geluidjes van mijn broertjes en zusjes toen ik klein was, ik nog kijken in zijn schoot en achter het ding dat hij in zijn handen houd, ik kijk ook nog even naar Snap. Die weet vaak wel de oplossing, maar die knikte van nee. En roept naar mij. Waar is Rika?

Joh, hoe moet ik nu weten wat een Rika is? Ik kijk nog even naar mijn berg met speelgoed, weer die knik van nee van Snap en zijn lachje daarna. Die Snap houd ik altijd scherp in de gaten, want bij hem weet je het nooit, ik ruik opwinding. Die twee zijn wat van plan.

Vanochtend, Snap, nodigt mij uit om mee te lopen. Wij gaan naar de bergingen, dus altijd beetje spannend, allemaal snuffels, gekke beestjes soms. Wat denk je, er gaat van alles aan de kant, fietsen, tassen, die honden fiets kar en daar haalt hij de bench uit de berging. Nee hè, moet ik daar weer in? Daar ben ik het niet mee eens en laat een stevige blaf horen. Tjonge wat galmt het hier, dat was voor mijzelf ook schrikken. Voor de zekerheid kwispel ik hard, zodat ik niet te streng over kom. Snap, gaat door de knieën, zo ja goed jij! Nu heb ik je! Kom maar zegt Snap, het is goed. Snuffel maar. Is voor Rika! Weer die Rika.

De spullen gaan weer in de berging en de bench mee naar boven. Moet tie zelf weten dat hij het opzet, maar denk maar niet dat ik daar nog in ga slapen. Dat kan ik prima op de bank.

Weer die Puppy geluidjes, nu vanaf de teevee. Wat zijn het een dotjes om te zien. Ja, ik kijk ook teevee! Huh? Jullie niet, vind dieren programma’s altijd super leuk om te kijken. Die Sammy, wordt mamma, bijzonder hoor. Misschien zou een nichtje ook wel fijn zijn. Begrijp mij niet verkeerd hoor maar Snoep, die werkt heel hard en daar kan ik echt uren aan uren tegen, op en in mee kroelen. En Snap, nou ja die is Snap, zorgt altijd voor mijn natje en droogje. Ik op gezette tijden bijna onder dwang moet piesen en poepen. Ik altijd fijn een robbertje op het kleed mee mag stoeien. Zo leuk is dat, ik bied um na het eten een speeltje, die gooit hij dan. Ik voor de vorm halen en glijd hij van de bank. Hij ligt daar dan, speelt voor dood op het kleed. Maar Snap heeft dan allang weer een ander speeltje te pakken. Nou dat verstoppen en ik mag dat zoeken. Zie natuurlijk ook wel dat hij het onder zijn extra vacht heeft gestopt, dus lekker hem in zijn vingers, broekspijp en zo meer bijten.

Ik dwaal weer af, Snoep en Snap, dat zijn de beste mensen pappies die ik kon wensen, maar soms heb je de behoefte om eens een goed gesprek te voeren, van hond tot hond. Over hondenzaken weet je! Lekker te roddelen, over die zwarte mooie reu die verderop in het park woont. Of tja. De nieuwste rage op speeltjes gebied, de aanleg van het nieuwe uit renveld, waar ze die schelpen gebruiken voor de paden. Dat loopt niet zo lekker. Of gewoon samen eens een tukkie doen en niet steeds alleen de pappies aandacht moeten geven.

Tja, het zal wel bij dromen blijven. Wraff of wruff is toch die Rika?

In Spanje op de bank.