Oh Den nee doom

Onze boom van 2020

Kijk daar is tie dan…iedereen weet niet hoe snel je moeten laten weten dat tie staat. Dus ook hierbij mijn bijdrage. Maare, dat doen mensen “voor” de Kerst! Tjonge is het al kerst geweest dan? Als je niet buitenkomt, de teeevee al tijd niet echt kijkt, af bent van asociaal media, geen mens meer spreekt. De gordijnen dicht houd omdat het weer je te donker is. Vandaag is het dus gewoon Kerstmis..deel drie. Het kon niet allemaal in een hoor, veel te veel werk.

De boom mag wel weg nu hoor, die staat al sinds november! Nee, ik was niet de eerste in het pand, dat waren mijn Spaanse bovenburen. Zij snappen het! Het is een feest van licht en dat kunnen wij allemaal echt wel gebruiken. Enne, het is nog geen drie koningen…dan pas mag tie weg. Tradities, die mag je eren. Net zoals luisteren als de koning spreekt en wat je denkt, houd je lekker voor jezelf. Dacht je nu echt dat als je op den Twitter roeptoetert, dat je iemand bent! Hebben jullie al aan goede voornemens gedacht? Nu niet gaan muiten, er ken niks, mag niks..wordt weer een K jaar!

Ok ok, allemaal waar, maar ga nu maar eens echt nadenken of je wel zo’n K jaar echt had ………………

Om mij heen, bij de buren binnen glurende zie ik liefdevolle gezinnen gezellig bij elkaar, ik zie buren die elkaars pakjes in ontvangst nemen. Daar komen een opa en oma aan en de kleinste kleinkinderen fietsen vrolijk met ze op. De huizen zijn versiert. Een groepje mensen lopen gezellig op andere halve meter door de straat. Een kind hier in het pand speelt op haar viool. Op mijn gezicht een lach. Wat ik zie is leven, ondanks alles waar iedereen doorheen moet.

Daarnaast zie ik ook wat mensen die alleen zitten in huis, een tafel mooi gedekt, een bord. Kaarsen aan, dan is het gemakkelijk denken dat iemand eenzaam is. Maar is dit wel zo, vele mensen vinden dit juist erg fijne tijd, niet hoeven en gewoon zijn. Dan valt mijn oog op een echtpaar, hé hun hondje is er niet meer bij…net zoals wij. En een ambulance haalt mij uit mijn denken, tja ook dit is leven.

Laten wij lekker leven naast elkaar, als je met elkaar kunt leven ook goed. Maar laat dat gewoon goed zijn, gewoon zijn in het nu.

Terug in het nu..mijn ooohh nee nog niet de kerstboom eruit…ik laat um lekker nog even staan. Lekker puh! Ps: de pakjes zijn al uitgepakt, wel minder dan vorig jaar. Consuminderen (winkels waren dicht) en deze mooie oude boom, die soms uit de doos mag en soms in al zijn glorie ons laat genieten gaat al meer dan 28 jaar met mij mee. Dus denk dat ik goed op weg ben kwa milieu dingetjes..

Fijne derde kerst dag 🎄🍾🥂🤗

Alles is familie, kerstgeschenk

Wie mij kent weet dat ik af en toe iets schrijf over familie. Nu gaat dit vaak over mijn moederskant maar dit keer een verhaal vanuit mijn vaders kant. De kant die ik recent ben gaan ontdekken. Na het toepassen van de fontein, kwam ik er achter vele vraagtekens te hebben. Iedere schakel staat in je leven ergens voor en heeft hoe dan ook invloed gehad in je denken en handelen.

De vader van Loesje

Ik was aan het spitten in mijn familie boom en ontdekte wat verborgen was al deze jaren. Zo maakte ik contact met een zoon van een van mijn vaders zusters. Nu wist ik wel van hun bestaan, maar was simpel weg te jong. Hij reageerde heel fijn op mijn bericht en belde mij spontaan op. Hoewel ik wel hoorde dat hij aan het autorijden was praatte hij honderduit. Over alles en de weetjes en waarom het contact er opeens niet meer was. Wat kwam mij dit allemaal bekend voor, de vele momenten van afscheid, het niet kunnen hechten, de verbinding nooit kunnen vasthouden. Het gevecht en toen de leegte. Wat een bijzondere ervaring.

Ik hoor de auto stoppen en hij zegt een momentje blijf aan de lijn. Even is het stil en dan gerommel en gestommel. Er komt iemand in de auto zitten. Ja, ik leg je rollator wel achterin. Dan start de auto en stelt hij haar een vraag. Raad wie er aan de lijn is? De vrouwenstem geeft antwoordt, maar het juiste zit er niet bij. Het is familie! Het is een zoon van je broer. Opeens heb ik zelf in de gaten wie ik aan de lijn heb. Het is de zus van mijn vader. Ik wist niet of er nog een van de 15 in leven was. Ze blijkt de laatste te zijn, 88 levenslang. Ze klinkt zo opgewekt en al helemaal niet als een vrouw van in de 80. Ze is verguldt, je vader jongen, die was een stijfkop en wij ook. Wat ben ik blij een teken te krijgen zegt ze. Als deze tijd voorbij is moet je op de koffie komen. Er is zoveel dat ik je kan vertellen, laten zien. Foto’s vraag ik, ja jongen en ze vertelt mij over mijn vader, alles precies zoals ik had gedacht maar hij nooit over sprak. Ik merk dat ik steeds vol schiet, ze heeft mij door. Jongen, ik ga je alles vertellen. Ze waren op hun bestemming en gaf aan mij heel graag te willen ontmoeten bel mij morgen maar.

Ik hang op, gevuld met emotie. Een dikke glimlach op mijn gezicht wat een geschenk, blijk ik opeens nog een levende tante te hebben, iemand die mij kan voeden met de mooie momenten en over mijn vaders verleden. Dat er ook vervelende kanten aanzitten zal ook onderdeel zijn. Die avond voeg ik haar toe in mijn contacten en daar staat haar foto. Ik herken haar, ze heeft dezelfde ogen en mond als mijn pa. Wij dragen hetzelfde gezicht. Er zitten mooie stukken in, het is vooral moeilijk omdat mijn va, nooit sprak ergens. Ik hem nu nog beter begrijp. Wat er niet was kun je ook niet geven. Maar ook super mooi liefdesverhaal van mijn oma. Foto’s komen tot leven die ik heb. Echt heel bijzonder.

De dag erop bellen wij bijna een uur en ik voel haar warmte, begrijp haar pijn. Luister als een spons naar haar verhalen. Een mooiere kerstcadeau kan ik mijzelf niet wensen. Het geschenk van familie, ik voel mij zo ongelofelijk dankbaar voor deze kans om compleet te worden.

Een roze lichtje in het park

Een meisje in het park

Ik stap de tram uit en word zowat overreden door een passerende fietser, maar vergat mijzelf nog uit te checken. Bliep bliep, mijn bril beslaat, nog steeds is het erg wennen om met een mondkapje of zoals ik soms plagende roep…muilmask…clarisssss. Blij dat ik deze buiten weer af mag zetten. Snel loop ik de straat door en steek het park in waar ik woon. Het begint te zachtjes regenen en duik dieper in mijn kraag. Iedereen wil graag naar huis met deze dagen, 1 december al weer. Ik kijk omhoog naar het pand waar ik woon. Alles is nog donker in huis, ik ben dus als eerste. Bij de brievenbussen praat ik gezellig met een buurvrouw, die vrolijk haast lachend mij complimenteert met onze prachtige kerstboom. Jullie waren vroeg dit jaar. Kom maar straks even een borrel drinken om de boom van dichtbij te bewonderen en ik duik snel de lift in. Mijn sleutel bos valt en laat daarna mijn tas vallen. Je gaat lekker hé, de grote spiegel in de lift bevestigd mijn gevoel. Je moet toch echt rustiger aan doen, dat draven rennen en maar door gaan. Wat een jaar…

Ik doe de lampen aan, een vaste gewoonte, de tv aan, beetje geluid in het stille huis is wel welkom. De lampen naast de bank, die bij de eettafel en bij het raam boven de leesstoel. En blijkbaar had ik de timer van de kerstboom verlichting niet juist gezet. En daar brand de mega boom. De miezel op de ramen, brrr geloof dat ik ook de gordijnen dicht schuif. Het gezellig maken. Het wordt toch ook al donkerder en de schemer daalt op ons neer of zeg je de avond valt.

Maar dan valt mijn oog op iets in het park. Waar alles donker van tinten is, als licht en donker staat daar iets roze. Ik concentreer mij, daar staat een meisje, helemaal sjiek in het roze in de miezelregen. Er fiets een vrouw voorbij, maar kijkt niet op of om. Op een ander pad loopt een echtpaar gebukt onder een paraplu. Waarom ziet niemand haar, ze is amper 6 jaar denk ik. Ergens moet een ouder of verzorger zijn, maar ik zie er geen. Het meisje staat stokstijf stil, kijkt recht voor haar uit, gefocust op maar punt. Waar kijkt ze naar, zo alleen in de regen. Even sta ik verbijsterd naar het tafereel te kijken.

Dan gris ik mijn sleutels van tafel en rem de trap af naar beneden, de lift doet mij veel te lang. Wanneer ik beneden ben ren ik naar de hoek. Even adem halen, ze wordt anders misschien bang van je.

Heel rustig loop ik in haar richting. Goedenavond mevrouw u bent nog laat aan de wandel…maar ze verblikt en verbloost niet en blijft maar kijken naar het ene punt ergens in de verte. Pappa, pappa komt zegt ze…maar ik zie echt niemand op het punt waar ze naar kijkt.

Net op het moment dat ik denk, ik moet nu iemand gaan bellen om dit meisje wat misschien zoek is te melden. Ik hoor opeens iemand kuchen en kijk op en zie een vrouwenhand mij wenken. Gek ik had de vrouw helemaal niet zien staan daar achter de boom vanuit mijn appartement. Toch besluit ik maar even naar de vrouw te lopen, is dit uw dochter begin ik..

Ik woon daarboven en zag haar in de regen staan, alleen. Sorry zegt ze, maar mijn dochter wacht op haar pappa, ik had haar gezegd dat hij straks thuis komt. Hij was al deze tijd in het buitenland tijdens deze tijd. Maar ik was haar thuis even uit het oog verloren, stom ik weet het. De achterdeur stond open, ze wilde haar mooiste kleren aan voor haar pappa. In haar ogen glinsters van tranen of verbeeld ik het mij. Dus ging ik snel buiten kijken en mijn vermoede werd waarheid, daar stond ze. Kijkend naar het punt waar ze haar vader het park uit liep. Ze staat daar nu al 50 minuten, stokstijf stil. Het breekt mijn hart, ondanks dat ze zomaar weg liep. Ik vouw mijn handen samen als zegen, omarmen kan niet in deze tijd. Ik lach naar haar en knik dat ik het begrijp.

Fijne avond straks samen zeg ik zacht tegen haar en ga terug naar huis. Een beetje van mijn stuk gebracht. Thuis gekomen ga ik naar het raam, ik zwaai naar de vrouw en ze zwaait terug. Net voordat ik de gordijnen wil sluiten, blij dat het allemaal goed was komt het meisje in beweging…pappaaaa pappppa en zie hoe het dolgelukkige meisje amper 6 jaren rondgedraaid werd door het zwarte figuur van haar vader. Als een roze wolk om zijn hoofd. Wat een fijne gedachte…zo’n kerstengeltje in helder roze op donkere dagen.