Dat ik mijzelf amper terug kon vinden.
Mijn kindertijd
Ik vind mijzelf terug in foto’s, daar sta, zit en lig ik op. Van sommige weet ik nog heel goed hoe het gevoel was. Tussen 0 en 4 natuurlijk niet, maar als ik naar mijn klassenfoto kijk van de kleuterklas. Nee, ik wilde mijzelf klein maken, eraan toegevoegd toen ik werd ontdekt maar ik wilde er niet op. Als laatste aan de zijkant. Net als de fotograaf klikt had ik mijn handen bijna voor mijn gezicht.?Ik zei niets maar er werd wel naar mij gekeken. De ogen en blik..
Op de schaal van 0 tot 10
Was ik gelukkig, nee, een 4 of 5, meer zou ik het niet willen geven. Het was vooral een splitsing steeds, tussen vuren. Aan de ene zijde gemoedelijk en zeer gedegen. Maar aan de andere kant kleurrijke mensen, toch was er warmte, maar genegenheid en houden van werden nooit uitgesproken.
Wat voor kind
Was ik dan, ergens had ik het vermogen mijzelf zo weg te cijferen, dat ik niet hoefde deel te nemen. Bescheiden maar toch ook opzoek naar het voetlicht. De rollen gingen alleen nooit naar mij. Vaak was ik in twijfel en zeker in angst. Verbaal zeker niet sterk.
Wat voor gezin
Groeide ik dan op, een waar rollen nooit pasten bij de personen. Of dat maatschappelijk werd verwacht. Vader werd moeder, moeder werd vader. Broers vlogen uit, zichzelf ontdoen van dit nest. Maar er was ook regie, de ijzeren wil van mijn moeder. Ze was de vlees geworden monarch. Iedereen was behoorlijk op zichzelf. Mijn vader was er onderdeel van maar vond ook nooit zijn rol. Was er talent, vooral die van hard werken voor weinig. Goed willen doen en anderen helpen. Dan zelf maar een beetje minder. De een had er een broertje dood aan en de ander wist maar al te goed om dit in zijn voordeel te krijgen.
Een eerste kus
Ik weet nog bij een vriendje in de straat, een zelf verzonnen spel op en met de tegels naar de garage. Wie won bepaalde en zo was haar beloning mij te kussen en ze greep daarbij doodleuk in mijn kruis. Intimiteit begreep ik niet, maar dat ze bij mij een grens overging overviel mij. Ze was mooi, prachtig donker lang krullend haar, precies zoals de zigeuner vrouw die op de slaapkamer hing van mijn ouders. Iedereen wilde met haar zoenen, maar hierna hield ik de boot mooi af.
Een moment dat ik niet snel vergeten zal
Het moment dat het eerste mensen leven dood ging, ik mijzelf er opeens van bewust werd dat je ook dood kunt gaan. Er waren wel dieren dood gegaan, maar een mens. Mijn allerliefste nichtje. Petra. Het verdriet dat op onze familie neerdaalde, toen pas begreep ik dat er in deze periode veel meer mensen opeens waren overleden. Zelfs een ouder broertje. Ik zag hún verdriet, de tranen, een emotie die grote indruk maakte. Ik heb verdriet daarna nooit echt meer zo gevoeld, dat mocht ook niet. Want wie zich hecht, kan er op rekenen dat je het ook weer kwijt raakt. Inhouden of niet zitten zeuren.
Familie verbind
Maar bij mij was het meer verblind, iets wat er niet was. Af en toe popte het op, lange tijd was er niets. Hoewel ik mijn moeder gaf wat ze wilde, verbinden kon ze niet. Haar angsten zijn mij na haar dood zo duidelijk geworden. Maar als je in basis niet weet hoe, hoe kon ik het dan leren. Wij zijn als familie alleen in bloedband familie. De connectie kwam niet echt op gang. Ok paar jaar geleden deed ik een poging. Maar daar komt toch echt niet de behoefte meer uit voort om elkaar vaak te willen zien. Bewust en onbewust ligt hier natuurlijk de basis van geen vertrouwen in de uitkomst. Een harde les, toen deze kwam dat wat je vanuit thuis niet leert je ook niet doorgeeft. Dat werkte wel als een bevrijding. Dat wat is is!
Of ik het anders zou doen
Dat is zeer zeker en dat doe ik al. Ik geef het niet door, al het geleerde, via een bloedlijn. Nee, ik tik gewoon de stukjes en zo laat ik het weer los. Ik koos al vroeg voor een leven alleen, het heeft mij gebracht waar ik nu sta. Maar een ander leven, nee dank je. Ik heb precies wat ik wil en begeef mij in relatieve vrijheid.
Natuurlijk sta ik niet zomaar, maar ik heb hulp gehad. Nu ik teruggeworpen ben in mijzelf, is het tijd om alles te ordenen. De paden zijn gelopen.
Walt's Hoekje 