Vriendschap

Meer dan twintig jaar geleden, ik was net gestart met een nieuwe baan kwam jij binnen lopen, je was ook nieuw, net een paar weken na mij. We raken aan de praat, wat bleek wij kwamen uit   dezelfde regio en waren ook verhuisd om in het westen te komen werken. Wij hadden lol samen, later vroegen collega’s wel eens: zijn jullie broer en zus?. Wat lijken jullie op elkaar, inderdaad wij hadden dezelfde humor, grapjes en dezelfde fouten die wij keer op keer maakte. Wij kregen een band. Woorden werden onnodig, een blik, een oogopslag was genoeg. De eerste keer bij jou thuis wat hebben wij gelachen, helemaal blauw dat ik je opsloot op je balkon. Samen gingen we op pad, steeds gek en onbezonnen. Onze wegen gingen toch iets uit elkaar, je ontmoete ik nam afscheid van mijn relatie. Wij waren er echt voor elkaar. Op het werk gingen wij elk een andere weg, zodoende sprak ik je minder maar door aanpassingen kwamen wij weer bij elkaar te werken, het voelde als gister. De sfeer in het bedrijf werd steeds zwaarder, jij besloot als eerste weg te gaan een nieuwe kans te benutten, ook deze kansen vonden zich een weg naar mij. Je ging verhuizen, de prijzen waren hier gewoon te hoog, daar ging je. Ik bezocht je nog een keer in je nieuwe huis, maar die stad ik kon het er niet mee worden. Wij gingen op SMS voet verder, sommige weken wel meer dan 150. Je leven ging door je ging stappen je leefde, genoot, deed gek en maakte weer nieuwe liefde aan. Zo verging het ook mij, wij hadden steeds minder contact, Maar toch als de telefoon ging, was het als gister, beide in hetzelfde gevoel. Door je werk kwam je weer dichterbij, je had hulp nodig met zoeken naar woonruimte, ik maakte opnieuw tijd voor je, samen vonden wij een huis, dat werd je nieuwe thuis. Samen waren we niet meer helemaal een, je was harder geworden, ik meer mijzelf. Je vroeg steeds meer hulp, maar waar was jij eigenlijk toen ik de jouwe zo nodig had. Je had het niet gezien of gevoelt. Ik huwde je was mijn getuige, het voelde gewoon zo, je was apetrots maar toch voelde ik die dag dat je niet aansloot, niet bij de familie en bij de overige vrienden, je leefde in je cocon. Ik besloot het zo te laten. Ik genoot ervan om je weer dichtbij mij te hebben. Soms belde ik, je was druk, je had geen tijd. Je kreeg een nieuwe liefde, je vertelde mij dit pas veel later. Eigenlijk toen ik erachter kwam dat je samenwoonde brak er iets, was je bang geweest voor mijn oordeel. Het was jouw keuze te gaan voor deze man. Als ik bij je langs kwam was hij niet thuis, ik verwende je zoals altijd. Het was of hij er gewoon niet was. Je moest mij iets vertellen, je was zwanger hij wilde het zo graag, hoewel ik wist dat je nooit moeder had willen worden. Je begon voor mij te denken, vulde mijn mening in, je dacht dat ik veroordeelde. Meisje, de keuzes die je in je leven maakte zijn de jouwe, ik heb jouw lieve dochtertje voor geen goud willen missen. Wat een schatje was ze, ik voelde mij soms papa. Er kwam een verhuisbericht, jij en je man hadden een nieuw huis gekocht, weer vroeg jij om hulp, hij had twee linker handen, maar dit keer zei ik nee, ik voelde mij er niet meer thuis. We gingen nog wel samen uit eten, elke jaar twee keer, wij spraken over de levens die wij leiden. Verschilde steeds van inzicht, weer oordeelde je, weer vergaf ik het je. Elk jaar werd een keer per jaar, elke keer als jij mij iets verzocht zei ik nee. Verjaardagen werden kaarten, kaarten werden Sms, onbeantwoord.

De laatste keer belde ik je, ik vroeg waarom geen bericht, je antwoorde: “als het alleen daar omgaat”. Het was stil aan mijn kant van de lijn, ik stelde voor laten wij afspreken om te gaan eten.

Een half jaar later kwamen wij samen, onze keuze, was het onze wens? Ik zou het niet kunnen zeggen. Vorige jaar waren wij uit eten, onze gespreken waren heftig, wij deden niet voor elkaar onder. Standpunten waren al te ver uit elkaar gegroeid. Een samen komen met oude collega’s en een vurige sms van jouw kant, lieten mij inzien, jongen neem wat afstand, je geeft en geeft alleen maar.

De eerste vakanties deelden wij niet meer verhaal, kwamen niet meer bij elkaar over de vloer. Mijn verjaardag volgde en geen bericht, te druk, dochter, man en wat nog meer. Ik vergat de verjaardag van je dochter, voor jou de bevestiging dat ik werkelijk zo dacht als je altijd had gedacht. Ik voelde de leegte vooral, ik moet voor mijzelf kiezen.

Gisteren was een dag zoals alle jaren, alleen jij bent niet meer onderdeel van mijn leven. Was het onze keuze, was het onze wens? Ik zou het niet kunnen zeggen. Het was jouw verjaardag, ik ben de hele dag met je bezig geweest, de hele tijd aan je gedacht. Het zal nog wel wat jaren duren voordat ik dit gevoel ga kwijt raken. Vandaag kwam er geen reactie, wij hebben afscheid van elkaar genomen, geen kaart, geen telefoon het is stil geworden.

Ik wil je met deze blog eren, je bedanken voor de prachtige tijd en echt de keuzes die je maakte heb ik respect voor. LIEF alle goeds.