Wat mijn ogen zien…

Willen mijn handen maken, maar die verdomde Allodynie en FNS die nu al die tijd huizen in wat ooit mijn tempel was. De corpus. Van de week had ik dan weer zo’n moment, de WIA verzekeringsarts. Ik heb voor mijzelf besloten dat ik maar geen details daarover zal gaan noemen en noteren. Maar als ik erover nadenk, en dat moet ik helaas. Heeft dit gesprek zoveel impact op mijn lijf nu, het heeft geen nut in te gaan op de processen, of het gebrek aan kennis.

Ik ben volleerd long covid patiënt met PEM en als gevolg daarvan gaat het lopen moeilijk, zitten en staan. de concentratie van een walnoot. Mijn eigen onderzoeken daarin zie ik geen verbanden meer. Ik blijf in een boek steeds steken op een pagina. Het lezen en schrijven. En zo dan ook lees ik wel eens mijn eigen blogs terug, het staat er, maar gek genoeg denk ik, heb ik dat geschreven?

Ik ben dus nu vaak in het moment, als het stroomt dan ben ik blij. Het zit er nog in, al die verhalen, onderzoeken en zoveel meer, maar ik kan er niet bij. De lades gaan niet open als ik het wil.

Maar goed, ik ben ook die van niet bij de pakken neer gaan zitten, schouders recht, voorzover dat gaat met mijn bolle rug. Ik zoek naar wat wel kan en soms lukt het. Al menige keer zette ik alles klaar maar er kwam niets, geen idee of onderwerp.

Normaal kreeg ik er veel energie door, stukjes tikken en de schilder spulletjes. Heel even ben ik niet die patiënt. Heel even was mijn hoofd leeg, naar maar waar, de klap komt er altijd na. Zo vernederend, ik kan alleen nog maar slapen en als een uitgeblust vaatdoekje liggen. Dat domweg liggen. Gevangen in vrijheid.

De afgelopen nacht was gebroken, elk uur op de klok. De kerktoren slaat, de geluiden uit de stad komen tot mij door het open raam. Niet slapen kunnen, mijn benen, voeten en ook mijn handen of er schrikdraad op is gezet. Dit lijf heeft al tijden ruzie met de regie boven kamer in mijn hoofd. Het hoort erbij, verzet heeft geen zin. Maar zoals je zult begrijpen, niet fijn.

Stukje tikken, man slaapt en snurkt. De hondjes snurken ook lekker erop los. Alles is in rustte behalve juist ik zei de gek. Mijn neefje, die bij ons tijdelijk woont, zijn wekker is gegaan. Ik ken inmiddels zijn ochtend gebruiken ook. Ik besluit te blijven liggen, wachten tot hij naar zijn stage vertrekt, dan begint de nieuwe dag voor mij. Niet opgeladen, dus zal vandaag er weer een van minder zijn.

Maar ik, ben een opgewekt mens, ik wil door. Gister zette ik op tafel mijn schilders spullen. Niet op de ezel naar alles plat. En het kwam, de inspiratie, de kleuren belanden op het doek. Ik voelde de energie stromen maar ook mij sneller verlaten. Met veel rusten ertussen, daar was mijn handtekening en mijn meisje Katie. Het wordt een tweeluik en Rika zal ook vereeuwigd worden. Als mijn ringen weer om mijn vinger passen, dan werken die handen weer en volgt ze hopelijk snel.

Mijn honden meisjes, voor hen is het leven gewoon zo, het komt met de dag. Geen weet van gister of dat het morgen ook weer dag is. Eten, wandeling met baasje, slapen en heel veel knuffelen. Het kan zo simpel zijn. Dus doe ik gewoon met ze mee, simpel leven. Met hier en daar een kloddertje verf.

Katie

Glimlach

Warmte vervuld mij in mijn hele zijn.

Ik ben compleet.

Geen strijd meer.

Een prachtige traan.

Zo warm, zo blij.

Van oor tot oor.

Genieten

Zien, doet pas geloven als je er daadwerkelijk bovenop zit,

anders stop je het weg, ver weg, uit het zicht,

Niet in geloven, het kan niet waar zijn, ik geloof het niet.

HET geloof ik.

In mij zegt het: geniet, voor je het weet ben je zelf een NIET.

Kijkende in de spiegel zie het beeld,

het beeld van wat je had willen ontwijken kijkt nu terug.

Opeens dan zie je het, je leeft in het veld van het geniet.

Gemiste kansen spoken langs je heen,

genieten, nee zeker niet!

Lief

Zijn en willen geven, maar er komt niets voor terug,

blind gestaard op alles van luxe dat je om je heen vergaat,

Alles lijkt gewoon, het hoort erbij.

Lief en leed een tegenpool maar vaak gaan ze hand in hand, samen op weg,

niets staat je in begin in de weg, lopend, slopend, stuk voor stuk.

Lief is genieten maar stuk is stuk.

Gedachten aan lief wie kent ze niet,

er komt altijd wel iemand in je gedachten soms een gevoel, een mens of een zomaar iets.

Maar lief ervaren wij als fijn, even zonder pijn.

De weg is lang gevuld met verlangens, geneugten die je soms niet samen geniet.

In die basis ligt een toekomst in het verschiet.

Ontken je die, in de hoop dat het later goed zal komen,

dan is lief zo lief niet meer!

Familie deken

Zo klein als je bent, je ervaart het al!

Het is er speciaal voor jou,

aandacht in overvloed als ware het een warme deken.

Er zijn momenten dat dit je goed doet,

het lot speelt ermee, daagt je uit het zonder te doen, laten je denken ik ga zonder verder.

Er komen testen op je pad, sommige zwaar als molenstenen.

Hoe je ook juist kiest en gaat,

of  gewoon dat je stil staat, alles gaat door.

Opnieuw mag je het ervaren en staat altijd klaar.

Heel even ervaar je weer zoals het was de eerste keer.

De warmte die er altijd was,

ook al koos je ervoor de deken niet te dragen.

—————————————————

Vandaag voor mijn Va, hij zou 97 zijn geworden. Al 21 jaar van mijn leven is hij er niet meer als persoon bij. Zijn ogen, vol lichtjes, ik weet ze nog. Zo houd ik hem dichtbij mij, voor altijd. Familie die heb je, zijn in zijn zijn, maakt mij tot mijn mijn.

Trouw aan je trauma

Zo, das een pittig hoofdstuk. Dat mag je zeker stellen. Misschien heb je deze helemaal niet en moet je je gaan verdiepen in de mijne. Maar wat trauma is voor de een is dat niet voor de ander. Mijn persoonlijke reis, die gaat over eigenschappen die mij zijn toebedeeld, maar waarvan ik onbewust al lange tijd ervaarde dat ik deze helemaal niet ben.

Iedereen krijgt veel mee vanuit zijn familie, de opvoeding. Hierop stoel je dan ook vaak je verdere normen en waarden. Ook valt er veel te lezen en leren over je gedrag, al dan niet aangeleerde trucjes om te kunnen overleven. Je hebt vast gehoord over je oerinstincten, vlucht ik, vecht ik, verlam ik. Kies je ervoor niet meer te voelen, emoties geen ruimte te geven, binnen houden ervan. En meer van dit soort.

Wie mijn blogs een beetje gevolgd heeft weet dat ik al geruime tijd daar mee bezig ben. Hervinden, herbeleven en vooral terug leggen dat wat niet bij mij hoort. Hoofdstuk voor hoofdstuk ben ik terug gegaan in mijn leven. Het heeft mij veel gebracht en geleerd. Hier en daar ook verwondering. Ik heb het allemaal gedaan, doorstaan en doorleefd. Een reis van jaren.

Nu door COVID moet ik roeien met de riemen die ik had, eigenlijk kwam ik letterlijk tot stilstand. Deze modus, neemt niet weg dat ik wilde blijven proberen te werken aan mijzelf. Mijn hoofd heeft last van de mist, maar dat was vroeger ook wel. Het negatieve lag voornamelijk over het positieve.

Mijn laatste hoofdstuk, draait om de rol van mijn moeder. Ze heeft onbedoeld, bewust onbekwaam mij zo te beladen, dat ik hierop mijn levensverhaal heb gebouwd. Dat wat ik jaren geloofde als waarheid, blijkt maar ten dele zo te zijn. Maar goed, zoals de titel al aangeeft. ‘Trouw aan je trauma’. Het is natuurlijk erg dubbel dat je houd en afhankelijk bent van de persoon in de rol van moeder. Moet je dan haar gaat haten om te komen tot jezelf. Is zij dan naast liefde ook mijn trauma?

Om de reis goed te begrijpen, is het belangrijk om te leren zien wie de spelers in het echt waren. Meerdere familieopstellingen maakte mij duidelijk waar ik zou moeten staan. Het vierde kind. Ook heb ik regressie therapie en EMDR doorlopen. Een goede vriendin, gaf mij een titel van een boek, De Fontein. Deze heb ik als zelf hulp boek meegenomen naar mijn coaches. Ik ben haar dankbaar.

Je moet hard werken en mijn trauma’s zijn best groot geweest. Er gaan er ook blijven, maar ik begrijp deze. De gemiste mogelijkheden daardoor zijn spijtig en ben ik de ontzegging van rouw ben gaan noemen. Maar het zijn mijn trauma’s. Daar kan ik dan vervolgens om rouwen, maar kan het verleden niet veranderen, alleen er anders eigenaar van leren te zijn. Natuurlijk zijn er veel gemiste mogelijkheden en kansen, ook dit kan ik nooit meer invullen. Ik leer er nu dagelijks beter mee om te gaan.

Hoe je het leven ontvangt en ontwikkelt ligt aan de levens van de personages waarbij je geboren wordt. Deze omstandigheden vormen en vervormen. Ook de mate van verbinding en de mogelijkheid om deze zelf te vinden en te maken start hier. Vele jaren bouwde ik op wat ik dacht dat zo hoorde. De leegte en ruimte, de stiltes en het misbruik. Als kind wil je maar één ding, je ouders gelukkig zien en maken. Bij mijn vader is dat niet goed gelukt. Maar bij mijn moeder heb ik zoveel gedaan en gelaten om haar gezien haar achtergrond haar blij te maken. En daar is hij weer…. Trouw aan mijn trauma.

Ik ben haar nog altijd trouw, haar wensen werken nog door. Vader overleed op mijn 33ste. Moeder op mijn 44ste. Al tien jaar na haar dood, ben ik daar niet vrij door gekomen. Maar ik begreep mijn angsten niet, hiervoor moest ik juist in mijn familie systeem. Toen ik deze technieken ging toepassen bemerkte ik, gek genoeg, dat vele trauma’s niet de mijne bleken maar deze uit de generaties voor mij komen. Manieren om te overleven, mechanismes, gedragingen en ontkenning. Ik leerde mijn voorouders kennen, de levens en wat het uiteindelijk met mijn gezin daardoor is gebeurd. Ik leerde eigenlijk hoe zij hebben getikt, wie ze werkelijk waren ten opzichte van hoe ze zich voordeden.

Vaak zijn mensen niet bewust van de effecten van een trauma. Als gevolg kunnen ze niet helemaal helen van het trauma. Als traumatische ervaringen niet verwerkt worden, kunnen ze doorgegeven worden aan de volgende generaties, dit wordt ook wel intergenerationeel trauma genoemd. 

Wat is intergenerationeel trauma? 

Je kunt een trauma ontwikkelen als je iets erg ingrijpends hebt meegemaakt. Dit kan een mishandeling, verwaarlozing of het leven in een oorlogssituatie zijn. Je kunt ook een trauma oplopen als iemand die dichtbij je staat iets ernstigs overkomt. De gebeurtenis heeft vaak een blijvende indruk en kan zorgen voor psychische lijden. 

Hoe kan intergenerationeel trauma worden doorgegeven?  

Intergenerationeel trauma ontstaat bijvoorbeeld bij een ouder die een traumatische ervaring heeft meegemaakt (bijvoorbeeld opgroeien in een onveilige thuissituatie). Het ervaren van traumatische gebeurtenissen kan invloed hebben op de ouderschap.  

Trauma kan de hechting tussen de ouder en het kind verstoren. De ouder kan bijvoorbeeld door de voorgeschiedenis minder voorzien in de emotionele behoeften van het kind. Dit komt doordat ze de traumatische ervaring nog niet goed hebben verwerkt.

Trauma heeft verder invloed op de gedachten, gevoelens en het gedrag van een persoon. Het kan invloed hebben op bepaalde overtuigingen die iemand heeft over de wereld. Hierdoor wordt de angst van de ouder over gedragen op het kind. De ouder kan ook erg beschermend zijn en er alles aan doen om ervoor te zorgen dat het kind niks ernstigs ervaart.  

Pas op de plaats

Het mooie van familie onderzoeken die ik al jaren deed, ik weet en zie nu. Ze wisten niet beter, deden wat binnen hun mogelijkheden viel. Ik sta daar niet alleen in. Zie zelfs hoe dit zijn uitwerking heeft gehad op al mijn familieleden. Dan heb ik het nog niet zo slecht gedaan allemaal.

Ontvangen en verwerken, plaatsen en dan na zoveel jaren mag ik zelf gaan staan. Ik ben er nu onderdeel van, maar hun trauma’s zijn niet meer de mijne. De gaten in mijn kindertijd en jeugd blijven lege ruimtes. Als volwassenen man, kan ik er naar kijken. Ik hoef het niet meer te dragen. De pijn die blijft, de leegte ook. Maar de toekomst is voor mij. Opgeruimd, afgestoft en ontzettend dankbaar dat ik dit allemaal heb mogen doen.

Nu nog effies vechten met de COVID, maar goed ook dit hoort bij leven. Het komt zoals het komt.

Woord van dankbaarheid, mijn moedertje. Ze was niet zo’n kwaaie, mijn vader was de liefste. En hoe hun verbinding was, is en blijft een voorbeeld voor mijn reis.

Lijk, zonder hoofd

Het zou een aflevering kunnen zijn van Baantjer, ware het niet dat het een hoofdstuk gaat zijn in mijn verhalen boek over de zoektocht naar mijn vermiste grootvader.

Ik heb al eerder geschreven over hem. Nu was ik een oude advertentie tegengekomen in een krant van 1944. Een oproep. Een onbekend manspersoon, welke was omgekomen onder verdachte omstandigheden, was gevonden en tijdelijk begraven want zo ging dat in die tijd. Maar niemand had zijn lichaam geclassificeerd. Wie de onbekende man is, weet helaas niemand. Ik melde dit en toen ging er een bal rollen van heb ik jouw daar.

Door de COVID heb ik al tijd niets meer met mijn onderzoek en de daarbij behorende belofte aan mijn moeder kunnen doen. Oude verbanden in mijn eigen onderzoek kan ik niet meer zien en maken. Als ik stukken lees, blijven deze niet goed in mijn geheugen te zijn gebleven.

Het onderzoek liep dus al een tijdje, een cold case team pakte mijn draad op en deed verder onderzoek.

De onbekende werd opgegraven, er bleek nog voldoende terug te vinden na bijna 80 jaar. Ik had zoveel hoop, ook het team dacht het. Dit zou heel misschien met alle waarschijnlijkheid je grootvader kunnen zijn. Locaties en tijd klopte.

De wens om hem te vinden, het kunnen aantonen dat hij inderdaad was omgebracht zou helpen met de verwerking wat ik ben gaan noemen de ontzetting van rouw. Natuurlijk heeft deze zoektocht een doel, dat ook mij raakt. Je familie systeem is erop gestoeld en heeft zo ook zijn werking gehad in hoe ik in het leven ben gaan staan. Je overlevingsstrategie. Maar vaker niet dan wel droeg ik die van mijn ouders. De ongelofelijke reis die ik in mijn vaders leven heb mogen maken, maakte mijn hoop steeds groter om ook dezelfde soort antwoorden in mijn moeders familie te vinden.

Vele hoofdstukken heb ik al zo terug kunnen leggen en herschrijven en steeds ging er een brokje van mijn schouders af. De ontzettende belasting van het verleden en mijn manier om toch te gaan en de drijfveren connecties aan te gaan met familie die ik niet kon, maar er altijd waren. Ik had gehoopt door deze puzzel op te lossen ik verlost zou worden van de molenstenen die mijn moeder onbewust bij mij had geparkeerd. Haar verleden, of beter gezegd dat van haar vader, heeft ze alleen mij toevertrouwd. Kennelijk was mijn bestemming om haar te ondersteunen, ontlasten en beschermen. Alles wat ze van haar vader en zijn familie nooit heeft mogen ontvangen.

Maar van de week, de telefoon, het cold case team of ze langs mochten komen. Je begrijpt uit mijn schrijven al, dat het antwoord niet was waar ik op hoopte. Helaas bleek deze persoon na vergelijking met het familie DNA, niet mijn vermiste grootvader.

Ze vertelde mij dat deze persoon, in het graf lag, zonder hoofd. Dat de hengsels van koper waren geweest. De beste man door een kogel om het leven was gekomen. Er bestaat een speciale DNA bank voor personen welke zijn omgekomen maar nooit geïdentificeerd. Ook deze man wordt hierbij aan toegevoegd. Maar ook geen match.

Daar zat ik dan, mijn gedroomde einde van mijn boek, de kroon op jaren onderzoek, was verdwenen. Het zal waarschijnlijk ook niet meer gebeuren. Daarmee moet ik zien te leven. Het boek zal ik ooit verder afschrijven, het verhaal vertellen en tja… ik zal een andere manier moeten vinden om het hoofdstuk moeder te gaan verwerken.

Ik begrijp zo veel, maar het is tijd om hen die niet meer onder ons zijn hun rust te geven. Het juk van mijn familie heb ik voor hen gedragen en nu laat ik het los. De mooie dingen die er zeker ook waren weer zichtbaar.

Ik heb familieleden mogen ontmoeten en connecties gemaakt over het verleden heen. Ik ken mijn eigen kracht nu.

Eens opent er op een dag een archiefkast, waarin nummers weer mensen worden. Ik dank allen die op mijn route, op zoek naar de waarheid, hebben geholpen.

Ik zal “Het laatste stof“, ooit als ik COVID te boven ben, uitschrijven.

Daarnaast gun ik ieder zo’n reis, waarin je vecht tegen de demonen die in je kunnen huizen. Ga ze niet uit de weg, onthoud dat je een verleden hebt, maar dat dit onwezenlijk niet de jouwe hoeft te zijn. Op naar het heden en een mooie toekomst.

Tot eens en Er was eens een ‘is’ is geworden.

Walty the Fly

De afgelopen week mocht ik ervaren hoe het voelt om een mega terugval te krijgen. Zo vaak heb ik van die kleintjes, dat had ik weer te veel ondernomen. Maar dit keer was de aanleiding een bezoek aan een revalidatiecentrum voor een intake. Maar eigenlijk was ik mijzelf al een tijdje hiervoor aan het voorbereiden, geestelijk. De dagen ervoor, de slaap nog minder, rustig doen in activiteiten. Maar ik was er niet zenuwachtig voor. Kom ik voor het programma in aanmerking.

Op de dag

Met de tram heen, een trap af, lopen en daar liggen en praten. Na het eerste gesprek was ik al leeg, rust ertussen en ik viel zowat in slaap. Het tweede gesprek bleek online en ik moest in loggen. Nee, de spanning nam toe, ik weet het niet, vertwijfeld keek ik de dame aan. Ligt aan de apparatuur misschien, dat was lief, maar ik wist wel beter. Paniekaanval. De persoon van het tweede gesprek belde nu, of het niet lukte. Geeft niets, komt vaker voor. Dus gingen wij beeld bellen. Ik kon niet liggen en deed wat ik altijd dan doe als ik echt zitten moet. Op mijn bekken zitten. Het gesprek ging over vroeger, familie en gevoelens. Precies dat wat ik allemaal al heb verwerkt de laatste tijd. Daar behoefde ik geen hulp meer bij. Toch nog voor het programma… wat is het programma? Daarop kreeg ik geen antwoorden. De spanning in mijn hoofd nam alleen maar verder toe. Of ik altijd zo rationeel reageerde? Zonder emotie. Afgevlakt had ik ongemerkt al mijn energie al verbruikt. Alleen nog de essentie. Denken, volgorde, praten, interpreteren en acteren daar weer op. Uit de vele vragenlijsten, die ik op voorhand moest maken, zag ik zelf al. Als ik dit programma mag doen, zal ik al het andere voor 10 weken moeten loslaten.

En daarna kwam het in mijn geval afrondingsgesprek. Daarvoor sliep ik even in een soort van stoel, zombie. Ik had geen klik met deze vrouw, haar gevouwen handjes. Haar woorden, ze had al het oordeel klaar. Mensen zoals u, met long covid kunnen wij nog niet helpen. Uw moet in uw zelf iets doen met emoties en voelen in uw lijf. Ze stelde een andere therapie voor. Ja, dat wist ik al, maar daarvan genees ik niet. Ik snap het wel. Sterkte met alles meneer!

Als een zombie in de lift, alle emoties weg. Gevoel van janken, maar niet kunnen. De trap naar de tram kon ik nauwelijks op. Thuis kon ik nog wel mijn verhaal doen. Ik was opgelucht dat ik niet goed bevonden werd, ook dat ik niet verder mijn vent hoefde te belasten met 2×4 uur uit zijn agenda te hoeven nemen. De dagen erna, ik ben er totaal vandoor gegaan in mijn lijf. Auto auto piloot aan.

Daar kwam de hakbijl, er kwam niets meer. PEM en dit keer was juist het geestelijke wat mij een terugslag van jewelste bezorgde. Naast de hersenmist, de druk op mijn linkeroog en de band om mij hoofd. Dacht dat ik gek werd. Mijn benen deden vreselijk pijn, steken en trekken. Even bij het aanrecht staan voor thee en daar gingen de elastiekjes erin. Snel weer op de bank.

In het weekend, daar zag ik al tegenop. Manlief is thuis, maar ik kan niets leuks meer doen. Ik had nog net de puf om ontbijt te fixen. Ga maar iets doen ofzo. Ik kon alleen nog mijn koptelefoon op zetten, rustige hartslag ritmes luisteren, en de stilte. Mijn ogen verborg ik onder mijn oogmasker. Daar lag ik in de slaapkamer, de wereld gaat door en ik lig hier. Zo af en toe komt er een hondje aan het bed, een nat neusje tegen mijn arm en schrik ervan. Ook manlief komt een keer, wat ik zou willen eten? Mijn hoofd zegt niets, ik weet het niet. Kan er niet meer opkomen. Ok komt goed.

Wat moet het er eigenlijk gek uitzien, man met koptelefoon en oogkleppen op. Walty the Fly. De horror film uit de jaren 80. Nou dat is het nu soms ook horror. Maar goed, ik wil het met eigen ogen ook zien, toch wel grappig als ik de foto zie.

Maar nu een week later, neemt de druk af. Door dit te doen, ik kom weer terug op het oude ritme. Hoofd rustiger en de prikkels vele malen minder zwaar.

Doe je rustig aan vandaag, zegt man die naar de zaak gaat. Hij is denk ik wel blij dat hij weer kan gaan werken.

En ik, ga mijzelf het gunnen en ben gewapend voor de volgende ronde, het laatste oordeel, de WIA. Uit mijn hoofd.

Dit snoetje…

Mijn moeder op de koffie

Daar zat ik toch maar mooi aan mijn eigen koffietafel. Ik had haar oude tas gewoon midden op tafel gezet. De trommel ervoor was voor haar belangrijkste documenten.

Ik had deze spullen een tijdje terug gekregen en vond het tijd om er nu maar eens in te duiken. 10 jaar lang, was haar geur niet bij mij geweest en warempel toen ik de tas opende. De onmiskenbare geur van mijn moeder. Wat is het toch een vreemde gewaarwording.

Ik appte met een vriend, die zo weer op de koffie komt, dat ik weer verder moest, want mijn moeder is op de koffie. Er mag gelachen worden. Zo werkt dat na 10 jaar.

Mijn moeder hield wel van bewaren en er zit inderdaad genoeg in, tot aan een slogan toe van een koffie merk en foto’s, van voor mijn tijd. Een tas vol verhalen, boekjes, trouwboekjes en Eén schuldbekentenis. Ik kan er natuurlijk weer leuk over schrijven.

In haar tas, van het luxe Pra Na Da merk haar laatste restje van een bewogen levensreis. Haar ziekte en de verslagen, berichtjes van familie na haar overlijden en een hand dobbelstenen. Yadzee, ik weet het nog. Het boek gaat dicht en zit gewoon even heerlijk te genieten. Een kaartje van de huisarts, hoe bijzonder hij haar had gevonden, met haar zorgzame karakter en gouden hart. Gek dit, maar goed dat was ze natuurlijk ook. En hoewel ik nu even dichtbij haar ben, komt het besef dat ik niet meer afhankelijk ben van haar mening en wil. Daar waar mijn grootste uitdaging lag, haar verleden heeft een plek gevonden en gekregen en het is gewoon goed.

Mooi hoe dat werkt, bewaren of weggooien, kan ik iemand nog blij maken? Een oud geboortekaartje vind zijn weg terug naar de persoon die erop staat. Hij is zo blij ermee. Deze was verloren gegaan.

Nog eenmaal een worp, ik zit in mijn geboortehuis, aan de hoge tafel. De kamer blauw van de rook. Een prachtige pers als tafelkleed. Mijn moeder aan de overkant, met haar paarse brilletje op het puntje, ze kijkt mij scherp recht aan. Haar mondhoeken krullen op, ze heeft gewonnen nu ze mijn laatste worp ziet! Ja, ja ma. Nog een potje? Nee mam, ik moet weer naar huis.

☘️ Ik

Gister was een vreemde dag, daar ging ik van de schaal -20 naar +7 in mijn emoties. Ik ben dus gewoon een mens, die goede en slechte dagen moet doorstaan. Ik, als mens kan daar weer over nadenken. Doe ik het goed zo, of juist niet? Niets zo veranderlijk als de mens toch. Iedere dag weer, zo ook vandaag, in heb weer keuzes. Het grote Ik, geen zin om beslissingen te nemen, verscholen achter mijn grote Ik.

Wat ben ik dan aan het doen? Ik, is aan het opruimen, gaat door oude boeken en mappen. Inspiratie, welke ik allemaal had verzameld om er ooit als ik coach was geworden leuke programma dingetjes mee te doen. Zoals mijn grote Ik, die mag er tegenwoordig gewoon zijn. En de inspiratie map dan, tja die belande in de kast, ik wilde helemaal geen coach worden maar een mentor zijn. Dat wat ik eigenlijk al die tijd gewoon ook was.

Zeg nu eerlijk de meeste mensen starten met de opleiding coach om zichzelf beter te leren kennen en de spoken uit de kast te verjagen. Heb ik ook gedaan dus, alleen mijn spoken waren veel enger. Ken uw zelve of te wel je Ik.

Dacht het ik, aan welk wonder wil je werken, maar daarvoor is moed nodig om te durven werken vanuit jezelf. Leer jezelf, daarna kan je pas anderen helpen. Grappig toen bleek dat het bij mijn ik precies andersom werkte. Eerst de ander dan ik!

Maar wie zijn ik activeert, gaat het meteen merken aan zijn omgeving, er is iets veranderd en nu past het daar niet meer. Transformeren heet dat!

Dan kan ik boos zijn op mijn omgeving, ze begrijpen mijn ik niet, maar vergeven doe je voor jezelf. Ik hoef ook niet de excuses van de ander. Ik koos om anders te zijn.

Wat kan ik, heel veel. Mijn Ik gelooft er heilig in. IK IKKE Ikzelf. Past in de maatschappij dat ikke, maar ik denk ook nog wel aan wij, hullie en de rest hoor.

Maar vandaag is het Ik!