Het duurde even, waar lag nu die verdomde reserve sleutel. De telefoon bleef maar gaan, wie was dit nu weer! ” Hallo”, sprak een vriendelijke vrouwen stem aan de andere kant van de lijn, wij kennen elkaar niet. Linda wilde al ophangen, de hele ochtend al die wensen en verzoeken, ze werd er gek van. Ik ben haar achterbuurvrouw en verzorg de plantjes en de post, maar durf nu niet naar binnen. Het duurde even voordat Linda besefte blij te zijn met dit nieuwtje en antwoordde: “wat ben ik blij met uw telefoontje, mijn zus had ons een sleutel gegeven voor het geval dat, maar kan deze nergens vinden!” Mag ik meteen bij u langs komen, ik moet nog wel een uurtje rijden voordat ik bij u ben. Maar natuurlijk meisje, je bent welkom! Linda, belde naar haar haar man Johan met het nieuws, ik kom meteen. Het was druk op de weg, het schoot niet op zo! Altijd als de nood het hoogste is, die files in de randstad. Haar zus en zwager woonde in Amsterdam-zuid, ze was er al anderhalf jaar niet meer geweest, de ruzie van toen kwam weer bij haar boven. Johan zag het, meisje toemaar, laat maar lopen en kneep haar even lief in haar bovenbeen. “Nee” zei Linda, ik moet sterk zijn, voor mijn enige zus.
Parkeer de auto niet voor de deur, dat valt misschien te veel op! Toeval of niet, de enige plek die er vrij was, was pal voor het huis van haar zus! Ze knikte, het moet zo zijn, Johan parkeerde en betaalde in de parkeermeter. Ik heb voor 5 uur munten erin gegooid, geen idee hoe de dag verder zal verlopen. Linda keek naar het benedenhuis, de gordijnen waren nog hetzelfde, tekeningen van de kinderen waren wel nieuw, ze schoot weer vol. Johan, hoe moet dit alles verder gaan?
Kom, sprak Johan, op naar de achterbuurvrouw. Mevrouw Jacobs, woonde inderdaad schuin achter haar zus en zag haar al aankomen. Meisje, ik herkende je al, god wat lijk jij op je zus, kom maar snel binnen, de thee staat al klaar. Nadat Linda weer wat bijgekomen was, zittende aan de thee, keek ze door de ramen naar het huis van haar zus. Kent u mijn zus goed vroeg ze? Eigenlijk door de kinderen, ach u weet hoe kinderen kunnen zijn, kortom, ik mis door de vele ballen wel een paar thee kopjes, die landen op mijn tafeltje. Maar ik heb ook zelf kinderen groot gebracht. Groot gebracht, ach die arme jongetjes…meisje…wat vind ik dit alles zo erg! Het is goed mevrouw Jacobs sprak Johan en veranderde het onderwerp! U paste op het huis, deed u dat vaker? Ja, eigenlijk altijd, tegenwoordig moet alles bewoond eruit zien, gezien het boevengilde nooit slaapt! Paste ook regelmatig op de jongens als je zus iets langer door werkte, ze waren kind aan huis, altijd wel een snoepje voor die twee grappige ventjes. De poes moet nodig eten, ze is nog in het huis. Misha de poes, die had Linda de kinderen cadeau gedaan na het overlijden van de man van haar zus. Na afgelopen donderdag ben ik er niet meer geweest, ik durfde niet meer, bang dat anderen er iets van zouden zeggen. Begrijpelijk, het was tijd om te gaan, Linda bedankte mevrouw Jacobs voor haar goede zorgen en beloofde haar op de hoogte te houden. Daar sta je dan, midden in het Amsterdam van je zus, hier had ze haar leven opnieuw opgezet samen met haar twee boys! Wat hadden ze een strijd gehad, de ruzie die volgde zorgde voor een breuk. Anderhalf jaar geleden en nu leek het allemaal relatief. Haar zus en twee prachtige zoons, van het ene op het andere moment…
Daar gaan wij dan, de deur klemde, het rook fris toen deze mee gaf. De post en kranten lagen achter de deur en haar oog viel op een kaart. Ze las de tekst: “buurvrouw, wat is het vreemd een kaartje vanaf de luchthaven te sturen naar ons eigen adres, maar de boys wilde het zo graag. Past u goed op onze Misha en natuurlijk nemen wij een leuk souvenir op de terugweg voor u mee”. Geschreven in het handschrift van een zeven jarige. “Dikke kus en knuffel” Het huis was leeg, opgeruimd, een kopje thee en een open geslagen krant op tafel of ze zo binnen zou kunnen stappen. Misha kronkelde rond haar benen, pakte haar op en knuffelde haar, gaf haar eten en besloot op zoek te gaan naar persoonlijke zaken waaruit zou blijken wie haar zus en zoontjes zijn. De beelden waren gebrand op haar netvlies, inktzwart. Nooit zou ze de mogelijkheid meer krijgen het goed te maken. Petra besefte dat dit het was, het enige moment om haar zus eer te bezorgen, haar laatste eer. Oude en nieuwe foto’s, gegevens zoals adressen van arts en tandarts. Wie moest ze laten weten dat…dat haar zus en kinderen waren omgekomen. Johan richte zich op alle waardevolle spullen, deze moesten mee, het lege huis zou snel bekent zijn. Gerommel aan bij de voordeur, kinderen leggen bij de het keukenraam teddyberen en bloemen. Ik trek dit niet Johan…
Foto’s van vroeger laten tranen gaan, het wordt al donkerder. Hebben wij alles, het moet maar! Nog even kijkt Linda naar het huis van haar zus. Op weg naar huis besluiten ze langs de grootouders te gaan ook zij rouwen en zijn hun kleinkinderen kwijt. Weer gerinkel, het blijft aanhouden, ga weg laat mij met rust. Voorzichtig opent Linda haar ogen, haar bed nat van het zweet. Ze gaat rechtop zitten, was dit een droom?
Het trillen van haar telefoon maakte haar wakker, op de display staat: ” Zus, neem jij wat appels mee uit de tuin en kom op tijd, samen zoals vroeger appeltaart bakken, tot straks XXX Petra”. Een droom, het was een droom, ze belt meteen Petra” wat is er zusje van me” Het word stil, ik heb gewoon zo naar gedroomd…jullie reis…alsjeblieft ga niet, vlieg niet.
Walt's Hoekje 