Soms ontmoet je iemand, die je eigenlijk niet kent maar je toch vertrouwd overkomt. Ze had ook wel iets van mijn moeder, ondernemend, voor de duvel niet bang. En al zeker niet op haar mondje gevallen.
Een paar turven hoog, een lijfje dat zou weg waaien als je er tegen zou blazen. Maar je voelde de warmte, haar hart zat echt op de juiste plek. Je zou kunnen zeggen, het voorbeeld van een vol leven, dat met beide handen was aangeraakt. De barst in haar stem, onmiskenbaar veroorzaakt door een stevig aantal jaren aan de ketting rook. Ook daarin herkenning. Het is zo als het is en je krijgt het zo als je het ziet. Een ontwapenende nuchterheid.
Ons eerste contact was voor haar op een heel triest moment. Het overlijden van haar man. Wij waren naar de plechtigheid heen gegaan om haar zoon te steunen. Zo gaat dat in het leven, je komt op een leeftijd dat je ouders, soms veel te jong je ontvallen. Dan ben je er voor elkaar, gewoon door er te zijn. Je hoeft niet eens te spreken.
Toen ze eenmaal doorhad wie wij waren en dan met name mijn vent, sprak ze honderd uit. Vrienden van mijn kinderen zijn mijn vrienden. En zo voelde het ook.
Er werd steeds naar ons gevraagd later en door haar zoon over ons verteld. Vooral de groetjes doen en dat deden we dan ook terug. In gedachten zag ik dan even die grote glimlach, zo’n pure, een waarbij de oogjes licht dichtgeknepen worden.
Het is voor ons mooi om te zien wie zijn vader was en ook om dezelfde trekjes in onze vriend te ontdekken. Maniertjes en gebruiken.
De optimist zag ik in haar, goud eerlijk en wij laten ons niet bedonderen. Grappig hoe dat ook doorgaat in de volgende generaties. Geen poespas en doe maar gewoon. Je niet in de kaarten laten kijken, die nuchtere blik en kijk op zaken. Mooi om dat in onze vriend terug te zien. Het relativeren van alles, de berusting dat iets goed is. Natuurlijk was er ook boosheid en ongeloof. Zo is t leven.
Ze hield van zwemmen en tja de emmer van creativiteit liep over. Windvanger haken! En nog meer van schilderen. Het hele huis staat en hangt er mee in elkaar. Ze was actief in allerlei verschillende verenigingen. Iets met een motor meen ik mij te herinneren. Een chick met ballen.
Maar van de week kregen wij een berichtje, mijn moeder is gevallen, er is geen hoop op herstel. Ach jongen toch! Je gunt het niemand maar je weet zo is het leven. Je ouders gaan altijd eerder dan waar je op hoopt. Ze is niet meer, het duurde niet al te lang. Na ons eerste contact, is ze in mijn gevoel blijven leven. Misschien juist omdat ze mij aan mijn moeder laat denken. Haar creativiteit en het omarmen van het leven. Ook al zit het tegen, je kunt zeilen op de wind van vandaag.
Ik weet niet of ze mijn stukje zal waarderen, laat staan dat ze in de belangstelling wilde staan. Maar ik wilde haar toch eren. Een mooi mens is hemelen, ze zijn weer samen, de ouders van onze vriend.
Ja, wij houden wel een oogje op je jongen, dag mooi mensje Ria.
Bedankt voor dat ene moment.
Het schilderij van een dame, dit vond jezelf je mooiste werk. Maar je tulpen zijn prachtig en die blik in je koetje geweldig gewoon.
Met koningsdag waagde ik mij even op de grachten in Amsterdam. Ik wist natuurlijk dat ik overladen zou worden met prikkels. De rust van dagen ervoor en die van erna, zorgen ervoor dat ik langzaam weer bij trek.
Maar ik was er, stukjes oranje zee en de stevige arm van mijn vent om mij door de massa te loodsen. Natuurlijk ben ik mijzelf ervan bewust dat het eigenlijk snel te veel kan worden. Het lijf gaat gewoon snel op slot. Een paar uurtjes en verschillende stops en rust momenten ingebouwd en dan huiswaarts met de tram. Ik redde het net.
Maar naast zuur hoort ook het zoet. En zo af en toe richtte ik mijn blik naar beneden en dan weer omhoog. Afsluiten voor waar ik in stond. Zo zette ik minder zintuigen in. Maar daar keek ik omhoog, een feest voor mijn ogen. Gek maar dat was mijn oude toekomst en heden gevangen in één in gevelstenen. Dat zijn wij zei ik.
Heh! Wat bedoel je? Kijk daar, t’heren in logement en de twee witte leeuwen wees ik omhoog. Hij zag het nu ook. Beide lachen wij, blij dat iets mij blijer maakt. De reden dat wij hier lopen is natuurlijk ook voor hem, toch zijn kingsday te beleven. Oh, hij mag ook alleen lekker de boemel op, maar hij wil het niet. We worden ook ouder natuurlijk. Thuis maar eerst voor de buis. Kijken naar de viering, koffie en een bittertje met de oranje TP.
Voor dit gedoe van covid was het onze intentie een Bed&Suites te beginnen in Spanje. Maar deze droom kwam tot stilstand.
Dos Leones Blancos zal het helaas nooit een logement gaan worden. Maar boven deze poort, kwam het allemaal samen. Een neefje dat bij ons woont, heeft tijdelijk een onderkomen gevonden bij ons in Amsterdam voor de periode van zijn stage. En ik natuurlijk een paar extra handen voor extra hulp. Het Heeren logement.
Thuis gekomen zat ik naar de kingsday foto’s te kijken die ik had geschoten en daar was ik de poort al weer vergeten.
Wat vreemd dat ik deze niet kon plaatsen. Mijn trouwe vriendje google met O.Z. s’ Heerenlogement | Amsterdamse grachtenhuizen bracht het antwoord. Maar de lap tekst was mij effe te veel om op te nemen. Bewaren tot nu van schrijven. Baby stapjes.
Wat blijkt hoor de poort helemaal niet aan de gracht te staan. Zo luide…een Chique gelegenheid.
Het Oudezijds Heeren-Logement, gelegen aan de Grimburgwal, is een, door de stad in 1647 gebouwd logement en bedoeld als een onderkomen voor aanzienlijke gasten die de stad bezoeken.
Met de sloop voor de uitbreiding van het gasthuis, waar later een veilinghuis was gevestigd, nam de veilingmeester de poort mee naar de grachten rond 1874.
Wat een prachtig pand was het, het logement, met het kenmerkende bruggetje naar de poort.
Mijn cirkel is rond. De twee witte leeuwen, het heren logement in mijn Amsterdam. XXX.
aandacht in overvloed als ware het een warme deken.
Er zijn momenten dat dit je goed doet,
het lot speelt ermee, daagt je uit het zonder te doen, laten je denken ik ga zonder verder.
Er komen testen op je pad, sommige zwaar als molenstenen.
Hoe je ook juist kiest en gaat,
of gewoon dat je stil staat, alles gaat door.
Opnieuw mag je het ervaren en staat altijd klaar.
Heel even ervaar je weer zoals het was de eerste keer.
De warmte die er altijd was,
ook al koos je ervoor de deken niet te dragen.
—————————————————
Vandaag voor mijn Va, hij zou 97 zijn geworden. Al 21 jaar van mijn leven is hij er niet meer als persoon bij. Zijn ogen, vol lichtjes, ik weet ze nog. Zo houd ik hem dichtbij mij, voor altijd. Familie die heb je, zijn in zijn zijn, maakt mij tot mijn mijn.
Afgelopen maandag waren mijn schoonouders 60 jaar getrouwd. Niet elk koppel bereikt deze speciale mijlpaal, dus dit jubileum wordt belichaamd door de zeldzaamste en duurste van alle edelstenen, even onverwoestbaar en eeuwigdurend als hun liefde.
De laatste jaren moesten ze helaas uit elkaar gaan wonen. De zorg voor moeders kon vader niet meer dragen. Ongetwijfeld een van de moeilijkste wegen. Maar tja, als je al beide in de tachtig hebt mogen worden, dan start er een heel andere fase. Je raakt mensen kwijt, gewoontes veranderen niet echt meer. Maar het grappige met houden van, gaat onverminderd door. Hoe moeder vroeger voor iedereen zorgde, doet vader dat nu voor haar. Elke dag gaat hij naar de overkant, het verzorgingshuis. Wat een geluk dat het ons gelukt is om haar daar te laten plaatsen.
Vaak is ze er even niet, dan is ze in haar jeugd aan het wandelen. Niet altijd herkend ze ons, maar als je er even bent, dat komt ze weer terug. Ze vraagt hoe het met je is, onderzoekt of er wel koek in haar kamer is voor bij de koffie. Maar geen idee meer, dat ze het zo bijzonder vind dat wij in haar stekje koffie hebben neergezet. Ze herkend vaak niet waar ze is, wat moet ik hier nu? Dan wijzen wij op foto’s, daar staan wij allemaal op. Vreemd hoor dat er hier foto’s hangen van jullie. Waar blijft mijn man, waar is hij nu weer.
Vader, de beste man. Kookt zo af en toe een eitje en neemt dat mee in een washandje. Of er komt weer een kind aanwaaien en neemt patatjes voor haar mee. Ze kan zo heerlijk zitten smullen ervan. Hij red zich, hulp in huis, doet zelf nog boodschappen en deels de was. Koken is nooit zijn hobby geweest, maar de hare, maar tafeltje dekje brengt hem zijn maaltijden. Het zit allemaal in de details. Bij koffie hoort koek, na koffie komt een drankje met wat snaai. Iedereen kreeg wat hij of zij lekker vond. Zo krijgt moeder tegenwoordig een advocaat met slagroom, je moet haar toch eens zien. Als wij haar haar gang laten gaan, gaat haar ranke wijsvinger in het glaasje. Likkepotten.
Vaak halen wij haar op, doen we koffie bij vader. Nou dat wil ze wel en als wij dan met de rolstoel de straat oversteken, zegt ze steevast, wat moet ik hier? Daar woont je man. Je hebt het mooi voor elkaar, ze herkend haar eigen oude meubels niet. Daar zitten ze dan naast elkaar, bewust zet ik de stoel naast die van vader.
Daar gaan de handjes, in elkaar. Daar zie ik, die onvoorwaardelijke liefde, het is er. Liefdevol, een plankje als tafel, eerst de taart en dan de koffie. Er wordt strak op haar gelet. Hij vult haar aan, als ze er niet uit komt, hij vertelt waar zij luistert. Jaren ging het andersom. Wat een koningspaar. Allebei zoals wij dat noemen Pak1 aan, op zijn best. Het was een eer om deze voor ze te mogen uitzoeken, alles picobello.
Maar wie goed kijkt ziet onbaatzuchtige tevredenheid. Liefde voor later, dat is nu. Wat pril begon, staat nu gegoten in beton.
Wij koesteren de liefde volle momenten dat zal je vast begrijpen. De ondeugd in hun ogen, de rijke verhalen over weet je nog?
De burgemeester kwam, een brief van de koning. Vele bloemen en kaarten. Het bescheiden feest, een receptie, waar moeder af en toe haar lekkere humor liet horen. Ze is er zo handig in geworden, omzeilend, maar ze komt er mee weg. Ik zie de berusting, de kleine pretoogjes bij vader, zijn mond lachend. Ze hebben het gered, ze hebben de kroon, waarschijnlijk als enige van hun grote families.
60 jaar gehuwd en bijna 65 jaar samen. Tot over 5 jaar zei de burgemeester. Met 65 ben ik er weer. Daar houd ik je aan zei moeder. En vaders hoofd zakte een beetje, hij weet wat wij weten, dat ze langzaamaan steeds verder weg komt te staan, bij wie zijn vrouw ooit was, de echtgenote, de moeder, de oma en natuurlijk mijn lieve schoonmoeders. Het is erg, het sloopt. Maar goed, wij maken nieuwe herinneringen, alsof het niet zo is. Want ons vader, die moet door, voor de liefde.
Je kunt wel raden, hoe gek ik ben op mijn schoonouders. Mijn tweede thuis, dus doe ik wat ik altijd doe, grapjes maken, dingen regelen, gek doen met moeder en vader. Ze weten het, die gekke Walt. Of ik de 60 jaar huwelijk ga halen, ik zou het niet kunnen zeggen. Maar dat ik goed voorbeeld heb mogen hebben aan mijn eigen ouders 53 jaar samen en nu dan de kroon van 60 van mijn schoonouders.
Walt's Hoekje 