Soms denk je, ja ik ga schilderen. Alles uit de kast. Uitgestald op tafel, verf, kwasten, benodigdheden eromheen. Een ouder werkje, tonen in blauw staat op de tafel ezel. Een dappere poging. Op zoek naar inspiratie, maar er komt niets. Een stip aan de horizon, maar eigenlijk als je steeds dichterbij gaat, een zwart gat. Het is maar hoe je het wilt zien. Het zitten zit ook tegen, het licht is niet goed. Na 20 minuten doelloos te hebben gezeten raakt de leegte mij. De kracht ontbreekt, er komt niets. Ik voel mij ergens de zwarte lijn, die stippellijn aan het worden is.
Tussen tijd, er tussen uit. Maar hoe graag ik ook wil ontsnappen, ik voel niets. Waarheen, leeg en doelloos gevoel. Niets komt uit mijn handen. Mijn hoofd wil niet schrijven, mijn verhalen in mijn hoofd. Ik kan de structuur opeens niet meer opbouwen.
Ik berg de handel maar weer op. Wat dan, schrijven? Tja, ook dat gaat niet, op de bank dan maar met het karkas. Zo moe ook, why!
Niets loopt, toch gaat er om mij heen van alles draaien. Maar ik denk dat ik mij dan maar focus op dat het een stip is en geen gat. Maar goed, iedereen heeft wel van die dagen, dat je weg wil kruipen. Een hoekje of gewoon door de rand van het zwarte balletje stappen. De wereld is er donker maar wie weet!
Ik bevind mij in een schaduw, mijn ogen zijn moe. Dan maar slapen, dan is er effe niks.
Wat zie jij? Een stippie of een zwart gat. En de zwarte lijn, hou vast! Morgen maar weer, ik ga het wel beleven.
Walt's Hoekje 
We hebben allemaal wel van die dagen. Gewoon in een hoekje kruipen en wachten tot het weer beter gaat. Of diep onder de dekens.
Ik hou het bij een stip aan de horizon. Dan is er altijd iets te dromen, wat is er achter die stip. Morgen weer een dag, hopelijk met een vrolijk gekleurde stip