Welke weg bewandel jij.
Behoor jij aan mijn zij?
Voldoe jij aan mijn mij.
Wachten op de verlangde vragen,
de antwoorden komen niet als vanzelf.
Ik zoek naar jouw ware jij,
maar is die er dan ook voor mij, eentje zoals jij.
Samen, mij en jij,
samen smelten tot een harmonie, jij in mij.
Warmte vervuld mij in mijn hele zijn.
Ik ben compleet.
Geen strijd meer.
Een prachtige traan.
Zo warm, zo blij.
Van oor tot oor.
Soms denk je, wie ben ik en waar sta ik voor.
Gaat je hart sneller kloppen en weet je hier doe ik het voor.
Moeilijke keuzes komen af en aan en dan te kiezen ergens voor te gaan staan.
Best lastig, soms denk je het te weten en draait je wereld honderd tachtig graden.
Staat alles op zijn kop maar voelt het toch goed, zo is het juist dat je ontdekt wat je altijd wist.
Ik ben ik, gewoon mijzelf, ik koos het niet het koos mij.
Opluchting zien en zijn in het licht.
Genieten van zoveel kleine dingen om je heen.
Zoekend komen naar een einde,
je voelt weer heel, ook al bekruipt je de angst.
Zolang was zoeken een doen op zich,
op de drempel, nog even vasthouden aan dit veilige oude gevoel.
Geniet van de wandeling er naar toe,
Geef steun op jouw nieuwe “oude” weg.
Heel alleen doe ik mijn eerste stap,
kijk hoe ver ik gaan kan.
Zoek steeds weer die onmogelijke grens,
de grens van mijn angst in mij.
Is er zoiets dat helpt tegen de pijn van het samen maar toch alleen zijn.
Leegte in inhoud,
een glas half vol of toch leeg.
Delen, op weg, zoekend naar een spoor,
waarom zorg ik er dan voor…, dood spoor.
Een wordt twee, maar twee geen drie of meer…., dood spoor.
Samen maar toch alleen het spoor gaat door!
Soms ontmoet je iemand, die je eigenlijk niet kent maar je toch vertrouwd overkomt. Ze had ook wel iets van mijn moeder, ondernemend, voor de duvel niet bang. En al zeker niet op haar mondje gevallen.
Een paar turven hoog, een lijfje dat zou weg waaien als je er tegen zou blazen. Maar je voelde de warmte, haar hart zat echt op de juiste plek. Je zou kunnen zeggen, het voorbeeld van een vol leven, dat met beide handen was aangeraakt. De barst in haar stem, onmiskenbaar veroorzaakt door een stevig aantal jaren aan de ketting rook. Ook daarin herkenning. Het is zo als het is en je krijgt het zo als je het ziet. Een ontwapenende nuchterheid.
Ons eerste contact was voor haar op een heel triest moment. Het overlijden van haar man. Wij waren naar de plechtigheid heen gegaan om haar zoon te steunen. Zo gaat dat in het leven, je komt op een leeftijd dat je ouders, soms veel te jong je ontvallen. Dan ben je er voor elkaar, gewoon door er te zijn. Je hoeft niet eens te spreken.
Toen ze eenmaal doorhad wie wij waren en dan met name mijn vent, sprak ze honderd uit. Vrienden van mijn kinderen zijn mijn vrienden. En zo voelde het ook.
Er werd steeds naar ons gevraagd later en door haar zoon over ons verteld. Vooral de groetjes doen en dat deden we dan ook terug. In gedachten zag ik dan even die grote glimlach, zo’n pure, een waarbij de oogjes licht dichtgeknepen worden.
Het is voor ons mooi om te zien wie zijn vader was en ook om dezelfde trekjes in onze vriend te ontdekken. Maniertjes en gebruiken.
De optimist zag ik in haar, goud eerlijk en wij laten ons niet bedonderen. Grappig hoe dat ook doorgaat in de volgende generaties. Geen poespas en doe maar gewoon. Je niet in de kaarten laten kijken, die nuchtere blik en kijk op zaken. Mooi om dat in onze vriend terug te zien. Het relativeren van alles, de berusting dat iets goed is. Natuurlijk was er ook boosheid en ongeloof. Zo is t leven.
Ze hield van zwemmen en tja de emmer van creativiteit liep over. Windvanger haken! En nog meer van schilderen. Het hele huis staat en hangt er mee in elkaar. Ze was actief in allerlei verschillende verenigingen. Iets met een motor meen ik mij te herinneren. Een chick met ballen.
Maar van de week kregen wij een berichtje, mijn moeder is gevallen, er is geen hoop op herstel. Ach jongen toch! Je gunt het niemand maar je weet zo is het leven. Je ouders gaan altijd eerder dan waar je op hoopt. Ze is niet meer, het duurde niet al te lang. Na ons eerste contact, is ze in mijn gevoel blijven leven. Misschien juist omdat ze mij aan mijn moeder laat denken. Haar creativiteit en het omarmen van het leven. Ook al zit het tegen, je kunt zeilen op de wind van vandaag.
Ik weet niet of ze mijn stukje zal waarderen, laat staan dat ze in de belangstelling wilde staan. Maar ik wilde haar toch eren. Een mooi mens is hemelen, ze zijn weer samen, de ouders van onze vriend.
Ja, wij houden wel een oogje op je jongen, dag mooi mensje Ria.
Bedankt voor dat ene moment.
Tekens weer ervaren, momenten van spijt,
die knagende gevoelens van het waarom.
Vele lopen door de straten verborgen is het leed,
niet zichtbaar aan de oppervlakte waant zich een gevoel, zomaar opeens dan sta je stil.
Dagelijkse gewoonte doorbroken, een geluid, iets in je zicht, je smaak of de situatie,
opeens dan sta je weer, daar waar je niet meer wilde zijn.
Een gevoel van onbehagen, een gedachte aan toen,
je vraagt je af waarom ik, telkens weer die momenten te moeten herleven.
je geschiedenis als beelden in de tuin.
Kramp…die enorme druk, je vult met gedachten,
zomaar ineens overlopen door het luchtledige.
Even zweven voelt zo goed,
maar dan is er niets, helemaal niets.
Je kunt niets ontlopen, het spreekt je tegen,
vechten heeft geen zin.
Het wint, onmachtig slaat het over je heen,
de kramp die laatste pomp door je aderen heen.
Wetend dat het zo moest zijn,
leeg is oké, er komt dan ruimte vrij.
Zijn en willen geven, maar er komt niets voor terug,
blind gestaard op alles van luxe dat je om je heen vergaat,
Alles lijkt gewoon, het hoort erbij.
Lief en leed een tegenpool maar vaak gaan ze hand in hand, samen op weg,
niets staat je in begin in de weg, lopend, slopend, stuk voor stuk.
Lief is genieten maar stuk is stuk.
Gedachten aan lief wie kent ze niet,
er komt altijd wel iemand in je gedachten soms een gevoel, een mens of een zomaar iets.
Maar lief ervaren wij als fijn, even zonder pijn.
De weg is lang gevuld met verlangens, geneugten die je soms niet samen geniet.
In die basis ligt een toekomst in het verschiet.
Ontken je die, in de hoop dat het later goed zal komen,
dan is lief zo lief niet meer!
Zo klein als je bent, je ervaart het al!
Het is er speciaal voor jou,
aandacht in overvloed als ware het een warme deken.
Er zijn momenten dat dit je goed doet,
het lot speelt ermee, daagt je uit het zonder te doen, laten je denken ik ga zonder verder.
Er komen testen op je pad, sommige zwaar als molenstenen.
Hoe je ook juist kiest en gaat,
of gewoon dat je stil staat, alles gaat door.
Opnieuw mag je het ervaren en staat altijd klaar.
Heel even ervaar je weer zoals het was de eerste keer.
De warmte die er altijd was,
ook al koos je ervoor de deken niet te dragen.
—————————————————
Vandaag voor mijn Va, hij zou 97 zijn geworden. Al 21 jaar van mijn leven is hij er niet meer als persoon bij. Zijn ogen, vol lichtjes, ik weet ze nog. Zo houd ik hem dichtbij mij, voor altijd. Familie die heb je, zijn in zijn zijn, maakt mij tot mijn mijn.
Walt's Hoekje 