Op ze lang zulle ze leve

Vandaag hadden wij een trouwtje. De ene vroeg, de aar zei ja. Een moetje kunnen wij het ook niet noemen, het paartje is namelijk in de eind vijftig. Daar hadden wij dan zeker van opgekeken. Ik heb er dus een schoon zustertje bij.

Ze wilden het eerst klein houden, samen lekker naar het stadhuis. Maar daar moest dan erna nog wel een drankje, hapje, taart en diner toe. Wat mij betreft is dat dan al groots feest. En op die leeftijden moet je natuurlijk ook niet meer staan dansen in en cirkel met mensen. Of dat ze je ze leven hoog willen laten doen en je onverwacht bij de enkels pakken. Nee, daar komen ongetwijfeld ongelukken van. Ik klapte op de mijne zo hop met snufferd op de dansvloer.

Wij zijn er al maanden mee zoet hoor als familie. De oudjes moeten aangekleed, die kunnen niet meer te winkelen, dus stad en land afgelopen om ze in hun beste pakken te krijgen. Mijn schoonvader zei nog, ik doe nooit meer een pak aan. Dus deze is nog voor 3x. De bruiloft van zijn oudste zoon, zijn eigen bruiloft volgend jaar. Dan zijn ze 60 jaar getrouwd en nog een keer stilletjes liggend. Wij moeten er wel om lachen. Jullie moeten het eerst maar zien te halen.

Wij hadden van mijn schoonouders gehoord dat ze gingen trouwen, wij wisten zogenaamd nog van niets. Tot wij de kaart ontvingen. Het is een mooie kaart, maar bruiloften kosten voor de uitgenodigde al geld. Wat denk je te weinig portokosten erop gedaan. Lekkere uitnodiging, dat gaat natuurlijk van het cadeau af!

Schoonmoeder, zit in een tehuis, dus moet er van alles geregeld worden. De juiste kleren en schoenen. Die ze nog wilde inlopen.. maar mijn beste schoonmoeder u zit in een rolstoel mooi te wezen. De kapper moest besteld en een bus voor vervoer. Ze was in der nopjes met haar outfit, voor mij echt waar? Alzheimer is een cadeautje, maar vandaag is ze er toch bij. Samen met haar man, in de bus. Mijn andere zwager erachteraan voor het geval je weet nooit.

Bij ons is alles rustig. Zo vliegt de bovenbuurman terug uit Spanje, die zijn Spaans. Dus is wel even spannend geweest of hij op tijd er was voor ons meisje Katie. Die moet het natuurlijk ook leuk hebben. Hapje, speeltje, walk en spelletjes doen. Radio aan.

Ik zelf dacht heb nog genoeg hangen in de kast voor 8 bruiloften. Maar de covid tijden hebben wel gezorgd dat ik er in enkele dus niet meer in paste. Paniek!!! Op de kaart stond geen dresscode, kom maar lekker als jezelf. Nou daar sta ik dan in mijn huis pak, type Teletubbie, klaar om te gaan. Nee joh, dat dacht je toch niet. Ben niet meer het type overhemd, dasje. Dus een mooie blauw pakkie, een aubergine kleurig truitje eronder. Waarom vertel ik dit, nou ik ben natuurlijk bang dat ik niet op foto’s komt te staan.

Het bruidspaar had namelijk een verzoekje of ik voor fotograaf wilde spelen omdat ik altijd zulke mooie kiekjes maak. Ok, had liever getuige geweest, maar die rol kregen twee van mijn zwager zonen. De derde zoon was chauffeur. Begint het jullie een beetje te dagen. Er trouwen er twee en wij ‘de rest’ worden voor de huwelijkse kar gesponnen.

Het zonnetje laat zich goed zien, een cadeautje aan het paar. Zowat alle gasten blijven ook slapen aan zee, wat een mooie belevenis.

Op den burgerlijke stand!

Wij nemen twee mensjes, van die oudjes met de meest grote glimlachjes op hun gezichten. De mondhoekjes trillen een beetje. En het bruidspaar man wat zijn ze mooi saam. De liefde is universeel en uniek. Ze passen echt zo bij elkaar. Wij zijn allemaal natuurlijk in onze nopjes. Wat is ze mooi als bruid. Er wordt van alles besproken over hun leven en dan is er het moment en ze zeggen ja! Pardoes vergeet de trouwmevrouw het delen van de ringen. Maar dat was de bruidegom ook al eens vergeten.

Op de borrel!

Er is taart, wat drank. Nog wat foto’s. Een weer een foto moment. Als fotograaf van dienst, moet ik steeds weer naar buiten, rapportage maken. Dan weer het paar, weer een verzoek, de kinderen, de broers de cadeautjes. Uitgezakt begin ik maar aan een punt taart, die smaakt heerlijk. Oja, wij krijgen een bloemetje voor op de jasjes en jurkjes. Wat laat denk je, wel nee… waren ze vergeten uit te delen. Ziet u het thema? Erg lachen die twee.

Op naar de toekomst.

Aan het diner!

Ieder mag zijn eigen plekje nemen, das wel zo leuk, voor je het weet beland je naast een knoeiende oma, die dan de moeder van de bruid blijkt te zijn. Nu weten wij ook meteen van wie ze, de bruid het heeft. Nee, geen tomatensoep voor de in champagne kleur gehulde jurk bruid graag 🙂

Het smaakt allemaal heerlijk en zo wordt het niet te laat. Er is gelachen, gefeest en getrouwd. Vandaag lig ik op verhaal te komen, foto’s te bewerken en helemaal niets.

Rest mij om te zeggen, ze leven hopelijk nog lang en gelukkig met elkaar.

❤️

Alledaagse dingen, de laatste, ring

Iedereen heeft van die zaken, al langer onderdeel in je leven. Ze vallen niet eens meer op, toch zijn deze er altijd. Dagelijkse dingen, gebruiksvoorwerpen en verzamelobjecten.

Zo ook het object op deze foto,

Overduidelijk een ring, het gaat om de rechter, die om de pink. Hoewel die om mijn ringvinger ook zeer belangrijk is in mijn leven. Een trouwring, verbond van liefde en genegenheid.

Eigenlijk was ik niet van plan om te trouwen. Alles valt goed te regelen in het leven. Op zoek naar een thema voor een feest, wij waren 12,5 jaar bij elkaar. Op Google belande ik steeds op trouwfeest pagina’s, ik die altijd zei; “Trouwen is niets voor mij”.

Na een tijdje nagedacht te hebben, bedacht ik dit is wel een thema die niemand verwacht. Trouwen doe je niet alleen, er moest dus iemand een vraag beantwoorden met “Ja”.

Een aanzoek hoe plan je dat? Ik bedacht wij gaan op reis, New York en Miami. En dan “hoe origineel” het aanzoek op Time Square om middernacht en dan aansluitend een weekje zon. Maar partner lief wilde het juist omdraaien, helaas geen hotel te krijgen op de Keys. Daar sneuvelde het plan op de tekentafel.

Poging twee, oud en nieuw op een salonboot, gezellig met vrienden, geen schipper te vinden voor deze avond.

Poging nummer drie, een prachtig ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ hotel in ons Amsterdam geboekt met oud en nieuw. Helaas werd man lief ziek, de overnachting ging niet door. Het hotel gebeld, ik de situatie uitgelegd en mocht deze om boeken. Vier januari deed ik mijn aanzoek, keurig op mijn knietjes. Het was een mooi moment. Het antwoord was “JA” en wij vierde dit heugelijke feit intiem met zijn tweeën.

Toen begon het plannen maken, wat wilden wij? In massa of juist intiem! Wij kozen voor een kleine plechtigheid en een vaart in een salonboot. S’Avonds een feest met een te gekke band. Hoe mooi was het om zoveel dierbare mensen in een ruimte te zien.

Onze trouwring werd een cirkel in wit en geel goud, twee werelden versmolten in één.

Er was al een ring in mijn leven, als kind was ik er al dol op. Als een ekster keek ik naar haar eenvoud en rode glimmers erin. Ooit zou deze ring om mijn vinger zitten. Als de draagster haar handen waste deed ik haar altijd even om, ze paste perfect om mijn vingers. Mijn trouwring is ontworpen om naast deze ring om mijn vingers te zitten.

Kleine mannen worden grote mannen, de ring in gedachten altijd mee. Vele jaren later overleed de ringdraagster. Je raad het al, mijn moeders ring werd de mijne.

De ring past net niet, ook vind ik het raar haar te dragen, het is nog altijd haar ring. Haar robijnen glinsteren en fonkelen nog altijd. Voor de foto draag ik heel even haar ring. Als ik nadenk over de ring, weet ik niet eens hoe deze in mijn moeders bezit is gekomen, alleen dat deze er altijd was.

Mijn moeders leven was een zwaar leven, vol met geheimen en verborgen gevoelens. Als kind vluchten ze in een fantasie wereld, Adarg Oltip zo heette ze daarin. Als de tijd mij toestaat zal ik haar verhaal gaan schrijven. Voor nu bewaar ik haar ring en denk met veel liefde terug aan haar. In gedachten zijn en blijven mijn trouwring en de hare verbonden.

Dit was de laatste alledaagse dingen. De kroon in deze reeks is een robijnen ring.