Warmte vervuld mij in mijn hele zijn.
Ik ben compleet.
Geen strijd meer.
Een prachtige traan.
Zo warm, zo blij.
Van oor tot oor.
Tagarchief: Geluk
Zien
Opluchting zien en zijn in het licht.
Genieten van zoveel kleine dingen om je heen.
Zoekend komen naar een einde,
je voelt weer heel, ook al bekruipt je de angst.
Zolang was zoeken een doen op zich,
op de drempel, nog even vasthouden aan dit veilige oude gevoel.
Geniet van de wandeling er naar toe,
Geef steun op jouw nieuwe “oude” weg.
Kennis maken
Hallo, wie ben jij?
Wat ga je doen?
Voel je de open ruimte,
kom dichterbij dan!
Hallo, wie ben jij?
Waar ga jij naar toe?
Voelt het fijn in mijn ruimte,
wat fijn dat je bij mij bent!
Wat gaan wij doen,
nu wij opnieuw, echt samen zijn.
Samen
Heel alleen doe ik mijn eerste stap,
kijk hoe ver ik gaan kan.
Zoek steeds weer die onmogelijke grens,
de grens van mijn angst in mij.
Is er zoiets dat helpt tegen de pijn van het samen maar toch alleen zijn.
Leegte in inhoud,
een glas half vol of toch leeg.
Delen, op weg, zoekend naar een spoor,
waarom zorg ik er dan voor…, dood spoor.
Een wordt twee, maar twee geen drie of meer…., dood spoor.
Samen maar toch alleen het spoor gaat door!
Een gouden glimlach
Soms ontmoet je iemand, die je eigenlijk niet kent maar je toch vertrouwd overkomt. Ze had ook wel iets van mijn moeder, ondernemend, voor de duvel niet bang. En al zeker niet op haar mondje gevallen.
Een paar turven hoog, een lijfje dat zou weg waaien als je er tegen zou blazen. Maar je voelde de warmte, haar hart zat echt op de juiste plek. Je zou kunnen zeggen, het voorbeeld van een vol leven, dat met beide handen was aangeraakt. De barst in haar stem, onmiskenbaar veroorzaakt door een stevig aantal jaren aan de ketting rook. Ook daarin herkenning. Het is zo als het is en je krijgt het zo als je het ziet. Een ontwapenende nuchterheid.
Ons eerste contact was voor haar op een heel triest moment. Het overlijden van haar man. Wij waren naar de plechtigheid heen gegaan om haar zoon te steunen. Zo gaat dat in het leven, je komt op een leeftijd dat je ouders, soms veel te jong je ontvallen. Dan ben je er voor elkaar, gewoon door er te zijn. Je hoeft niet eens te spreken.
Toen ze eenmaal doorhad wie wij waren en dan met name mijn vent, sprak ze honderd uit. Vrienden van mijn kinderen zijn mijn vrienden. En zo voelde het ook.
Er werd steeds naar ons gevraagd later en door haar zoon over ons verteld. Vooral de groetjes doen en dat deden we dan ook terug. In gedachten zag ik dan even die grote glimlach, zo’n pure, een waarbij de oogjes licht dichtgeknepen worden.
Het is voor ons mooi om te zien wie zijn vader was en ook om dezelfde trekjes in onze vriend te ontdekken. Maniertjes en gebruiken.
De optimist zag ik in haar, goud eerlijk en wij laten ons niet bedonderen. Grappig hoe dat ook doorgaat in de volgende generaties. Geen poespas en doe maar gewoon. Je niet in de kaarten laten kijken, die nuchtere blik en kijk op zaken. Mooi om dat in onze vriend terug te zien. Het relativeren van alles, de berusting dat iets goed is. Natuurlijk was er ook boosheid en ongeloof. Zo is t leven.
Ze hield van zwemmen en tja de emmer van creativiteit liep over. Windvanger haken! En nog meer van schilderen. Het hele huis staat en hangt er mee in elkaar. Ze was actief in allerlei verschillende verenigingen. Iets met een motor meen ik mij te herinneren. Een chick met ballen.
Maar van de week kregen wij een berichtje, mijn moeder is gevallen, er is geen hoop op herstel. Ach jongen toch! Je gunt het niemand maar je weet zo is het leven. Je ouders gaan altijd eerder dan waar je op hoopt. Ze is niet meer, het duurde niet al te lang. Na ons eerste contact, is ze in mijn gevoel blijven leven. Misschien juist omdat ze mij aan mijn moeder laat denken. Haar creativiteit en het omarmen van het leven. Ook al zit het tegen, je kunt zeilen op de wind van vandaag.
Ik weet niet of ze mijn stukje zal waarderen, laat staan dat ze in de belangstelling wilde staan. Maar ik wilde haar toch eren. Een mooi mens is hemelen, ze zijn weer samen, de ouders van onze vriend.
Ja, wij houden wel een oogje op je jongen, dag mooi mensje Ria.
Bedankt voor dat ene moment.
Familie deken
Zo klein als je bent, je ervaart het al!
Het is er speciaal voor jou,
aandacht in overvloed als ware het een warme deken.
Er zijn momenten dat dit je goed doet,
het lot speelt ermee, daagt je uit het zonder te doen, laten je denken ik ga zonder verder.
Er komen testen op je pad, sommige zwaar als molenstenen.
Hoe je ook juist kiest en gaat,
of gewoon dat je stil staat, alles gaat door.
Opnieuw mag je het ervaren en staat altijd klaar.
Heel even ervaar je weer zoals het was de eerste keer.
De warmte die er altijd was,
ook al koos je ervoor de deken niet te dragen.
—————————————————
Vandaag voor mijn Va, hij zou 97 zijn geworden. Al 21 jaar van mijn leven is hij er niet meer als persoon bij. Zijn ogen, vol lichtjes, ik weet ze nog. Zo houd ik hem dichtbij mij, voor altijd. Familie die heb je, zijn in zijn zijn, maakt mij tot mijn mijn.
Honderd
Honderd woorden en toch niet weten wat je zeggen moet.
Honderd zegswijze, maar geen is goed.
Honderd manieren om je te laten weten dat ik vandaag aan je denk .
Honderd uitdrukkingen zijn te lezen in mijn gezicht.
Honderd zijn overbodig om te beschrijven wat je nu moet doorstaan.
Ik denk vandaag speciaal aan jou, een honderd maal.
Slapen
Dromen doemen in mij op,
volg het pad dat voor mij ligt.
Zie het licht, ervaar de prachtigste kleuren.
Het raakt mij.
Wil dieper wegdommelen.
Zo snel als ik er naar toe werd getrokken,
nog sneller ben ik weer hier.
Zomaar midden op de dag!
Een ode aan een diamanten huwelijk
Afgelopen maandag waren mijn schoonouders 60 jaar getrouwd. Niet elk koppel bereikt deze speciale mijlpaal, dus dit jubileum wordt belichaamd door de zeldzaamste en duurste van alle edelstenen, even onverwoestbaar en eeuwigdurend als hun liefde.
De laatste jaren moesten ze helaas uit elkaar gaan wonen. De zorg voor moeders kon vader niet meer dragen. Ongetwijfeld een van de moeilijkste wegen. Maar tja, als je al beide in de tachtig hebt mogen worden, dan start er een heel andere fase. Je raakt mensen kwijt, gewoontes veranderen niet echt meer. Maar het grappige met houden van, gaat onverminderd door. Hoe moeder vroeger voor iedereen zorgde, doet vader dat nu voor haar. Elke dag gaat hij naar de overkant, het verzorgingshuis. Wat een geluk dat het ons gelukt is om haar daar te laten plaatsen.
Vaak is ze er even niet, dan is ze in haar jeugd aan het wandelen. Niet altijd herkend ze ons, maar als je er even bent, dat komt ze weer terug. Ze vraagt hoe het met je is, onderzoekt of er wel koek in haar kamer is voor bij de koffie. Maar geen idee meer, dat ze het zo bijzonder vind dat wij in haar stekje koffie hebben neergezet. Ze herkend vaak niet waar ze is, wat moet ik hier nu? Dan wijzen wij op foto’s, daar staan wij allemaal op. Vreemd hoor dat er hier foto’s hangen van jullie. Waar blijft mijn man, waar is hij nu weer.
Vader, de beste man. Kookt zo af en toe een eitje en neemt dat mee in een washandje. Of er komt weer een kind aanwaaien en neemt patatjes voor haar mee. Ze kan zo heerlijk zitten smullen ervan. Hij red zich, hulp in huis, doet zelf nog boodschappen en deels de was. Koken is nooit zijn hobby geweest, maar de hare, maar tafeltje dekje brengt hem zijn maaltijden. Het zit allemaal in de details. Bij koffie hoort koek, na koffie komt een drankje met wat snaai. Iedereen kreeg wat hij of zij lekker vond. Zo krijgt moeder tegenwoordig een advocaat met slagroom, je moet haar toch eens zien. Als wij haar haar gang laten gaan, gaat haar ranke wijsvinger in het glaasje. Likkepotten.
Vaak halen wij haar op, doen we koffie bij vader. Nou dat wil ze wel en als wij dan met de rolstoel de straat oversteken, zegt ze steevast, wat moet ik hier? Daar woont je man. Je hebt het mooi voor elkaar, ze herkend haar eigen oude meubels niet. Daar zitten ze dan naast elkaar, bewust zet ik de stoel naast die van vader.
Daar gaan de handjes, in elkaar. Daar zie ik, die onvoorwaardelijke liefde, het is er. Liefdevol, een plankje als tafel, eerst de taart en dan de koffie. Er wordt strak op haar gelet. Hij vult haar aan, als ze er niet uit komt, hij vertelt waar zij luistert. Jaren ging het andersom. Wat een koningspaar. Allebei zoals wij dat noemen Pak1 aan, op zijn best. Het was een eer om deze voor ze te mogen uitzoeken, alles picobello.
Maar wie goed kijkt ziet onbaatzuchtige tevredenheid. Liefde voor later, dat is nu. Wat pril begon, staat nu gegoten in beton.
Wij koesteren de liefde volle momenten dat zal je vast begrijpen. De ondeugd in hun ogen, de rijke verhalen over weet je nog?
De burgemeester kwam, een brief van de koning. Vele bloemen en kaarten. Het bescheiden feest, een receptie, waar moeder af en toe haar lekkere humor liet horen. Ze is er zo handig in geworden, omzeilend, maar ze komt er mee weg. Ik zie de berusting, de kleine pretoogjes bij vader, zijn mond lachend. Ze hebben het gered, ze hebben de kroon, waarschijnlijk als enige van hun grote families.
60 jaar gehuwd en bijna 65 jaar samen. Tot over 5 jaar zei de burgemeester. Met 65 ben ik er weer. Daar houd ik je aan zei moeder. En vaders hoofd zakte een beetje, hij weet wat wij weten, dat ze langzaamaan steeds verder weg komt te staan, bij wie zijn vrouw ooit was, de echtgenote, de moeder, de oma en natuurlijk mijn lieve schoonmoeders. Het is erg, het sloopt. Maar goed, wij maken nieuwe herinneringen, alsof het niet zo is. Want ons vader, die moet door, voor de liefde.
Je kunt wel raden, hoe gek ik ben op mijn schoonouders. Mijn tweede thuis, dus doe ik wat ik altijd doe, grapjes maken, dingen regelen, gek doen met moeder en vader. Ze weten het, die gekke Walt. Of ik de 60 jaar huwelijk ga halen, ik zou het niet kunnen zeggen. Maar dat ik goed voorbeeld heb mogen hebben aan mijn eigen ouders 53 jaar samen en nu dan de kroon van 60 van mijn schoonouders.
Leven het bruisende paar.
Ontvangen
Daar sta je dan en ga je,
je het alles mogen geven.
Nu ben jij het die ontvangen mag,
laat het gaan, ga maar staan.
Het mooiste van geven is dat je ontvangen mag.
Geef maar terug met woorden en een gulle lach.
wat fijn dat ontvangen ook mag!
Walt's Hoekje 