In mijn blogs, “Reizen door Friesland, aan de hand van mijn vader en De Heide Kinderen, verwees ik naar mijn reis door Friesland. Hieruit vloeit de volgende serie: “De groeten uit…”
Zoals ik al aangaf, ik deed de heide en het bos bewandelen. Lekker lopen dwalen. Helemaal aan de andere kant gekomen bij de Tjongerdelta, daar wacht mij nog een verrassing. Vanaf de hoge uitkijktoren de ‘Tjongertoer’ aan de Tjongervallei aan de zuidkant van het Ketliker Skar zijn de Tjongerdellen prachtig te overzien. Ik dacht nog een tienertoer ofzo maar in het fries is Toer toren, grappig de taal ! Mijn benen geven aan, een toren beklimmen zucht…toch beklim ik de Toer, wat een gelukje is dit zeg. Ik besluit hier dan maar even wat te eten en drinken het is al 3 uur en ik moet nog terug.
Straks wacht nog Nieuwe Horne, Oude Horne en zo meer en wat ik toen nog niet wist ook nog een toetje in de vorm van de Kiekenberg. Als de heide bloeit, het boek wat kwa verhaallijn beetje dun was omschrijft zo goed het gebied, ik kan de bewoners er bijna aanraken. Hun klompen en lompen en lange onderbroeken ruiken die wel uitgekookt moesten worden van het dragen.
Toch geen bewoners te bekennen. Ik ben hier alleen zo maar op een door de weekse dag. Ik geniet van de rust en stilte.
Na de beklimming en de late lunch uit mijn rugzakje, ga ik beginnen aan de terug weg, net iets anders dan de heen wandeltocht. Het gebied is mij nu helemaal duidelijk, als ik het er straks over ga hebben en men vertelt over vroeger kan ik ze nog beter begrijpen.
In Oude en/of Nieuwe Horne woonde ook familie, een oom, Jouwert. Op het moment van schijven en bezoeken wist ik dat nog niet. Hij is al even uit de tijd. Voor mij een van de onbekendste families.
Wat moet ik met al deze informatie, voorlopig is het voer om blogjes te vullen. De mensen, de hoofdrolspelers vallen elk op hun plaats, in tijd en geschiedenis. Het begint een boekwerk op zichzelf te worden. De oude zandheuvels staan nu bossen op, de weg die vader aflegde naar school is hoogstwaarschijnlijk allang geen luizen padje over de heide. En in het laatste stuk lopen, passeer ik je vlierbesstruiken, blauwbessen, ik houd er van.
Daar is het dorp weer in de verte en mijn fiets. Niet meer lopen mijn benen zijn er moe van. Dag Katlijk, dag. Via de Breedsingel weer naar de Schoterlandseweg maak ik nog een turn, de vallei opnieuw in. Ik fiets een stukje op langs of met de Tjonger. Allemamagies…mooi hier. Siebes bosje en dan de Kiekenberg. Daar waar de grote zwerfkei ligt. Die ken ik ook, alleen ligt de mijne in mijn vaders verhaal in Amersfoort. Zo ook is deze cirkel rond.
De Kiekenberg is het hoogste punt in de omgeving van Nieuwehorne, Oudehorne. Oorspronkelijk gaat het om 2 rivierduintjes: de grote en de kleine Kiekenberg. Deze stuifduinen, waar al rond 11.000 v. Chr. menselijke bewoning moet zijn geweest, boden bescherming tegen het soms hoogstaande water uit rivier De Tjonger. De Tjonger was vroeger een natuurlijke grens.
Gek en gelukkig hebben wij de foto’s nog, iets zegt mij dat het zo goed is. Ik heb gevonden, wat rest is een hoop ruimte voor nieuwe dingen en wat ik nu werkelijk wil met dit alles. Morgen is de laatste dag voor nog een aantal stops.
Op de rotonde zwaai ik naar het huis van Neef Henk, dag Tante Hinke, bij de splitsing denk ik, ach nichtje Ynske, dit was waarschijnlijk de enige keer dat ik bij de op de thee was. Ik weet je hebt heel veel kennis en foto’s van de familie die het waard maken je opnieuw te bezoeken. Ik besluit het over te laten aan haar kinderen om dit alles te delen. Het zwart gebeitst huisje op de hoek, ik ben bijna in de B&B. De fiets zet ik in het bakkersschuurtje. Vreemd eigenlijk hoezo een bakkersschuurtje bij zo’n grote boerderij.
Er gaan altijd vragen zijn, altijd, maar moet ik alles weten. Nee, ik weet genoeg en een warme douche doet wonderen. Tot morgen.
Walt's Hoekje 
Leuk project
Een heel werk inderdaad en leerzaam kwa familie geschiedenis
Ik heb er een heel aantal achter elkaar gelezen. De een intenser dan de ander. Mooie beschrijving van de omgeving en dorpkes en nog mooier het beeld dat je schetst van de familie geschiedenis. Met zo’n enorm grote familie is dat helemaal wat zeg! Zoveel hoofden, zoveel zinnen was vroeger de uitdrukking en dat blijkt ook hier maar weer.
Een mens neemt alles waar door z’n eigen filter, dat gevormd is door traumatische ervaringen. Zo mooi dat je dit vorm geeft en open gooit.
Dank je wel Joke, de complete reis zal je verwonderen
Zoveel hoofden, zoveel zinnen, prachtige uitdrukking. Het is een mooie project en reis die ik zo kan delen.