De een weet het al precies.
De ander zoekt en zoekt.
Iedereen heeft een bestemming.
Alleen de route er naar toe onbekend.
Vaak is niet het einddoel je bestemming.
Maar het nemen van de weg er naar toe.
Op het moment dat je weet…ik ben er.
Blijkt het te zijn voorbij.
Het ware leven en het was goed.
Met koningsdag waagde ik mij even op de grachten in Amsterdam. Ik wist natuurlijk dat ik overladen zou worden met prikkels. De rust van dagen ervoor en die van erna, zorgen ervoor dat ik langzaam weer bij trek.
Maar ik was er, stukjes oranje zee en de stevige arm van mijn vent om mij door de massa te loodsen. Natuurlijk ben ik mijzelf ervan bewust dat het eigenlijk snel te veel kan worden. Het lijf gaat gewoon snel op slot. Een paar uurtjes en verschillende stops en rust momenten ingebouwd en dan huiswaarts met de tram. Ik redde het net.
Maar naast zuur hoort ook het zoet. En zo af en toe richtte ik mijn blik naar beneden en dan weer omhoog. Afsluiten voor waar ik in stond. Zo zette ik minder zintuigen in. Maar daar keek ik omhoog, een feest voor mijn ogen. Gek maar dat was mijn oude toekomst en heden gevangen in één in gevelstenen. Dat zijn wij zei ik.
Heh! Wat bedoel je? Kijk daar, t’heren in logement en de twee witte leeuwen wees ik omhoog. Hij zag het nu ook. Beide lachen wij, blij dat iets mij blijer maakt. De reden dat wij hier lopen is natuurlijk ook voor hem, toch zijn kingsday te beleven. Oh, hij mag ook alleen lekker de boemel op, maar hij wil het niet. We worden ook ouder natuurlijk. Thuis maar eerst voor de buis. Kijken naar de viering, koffie en een bittertje met de oranje TP.
Voor dit gedoe van covid was het onze intentie een Bed&Suites te beginnen in Spanje. Maar deze droom kwam tot stilstand.
Dos Leones Blancos zal het helaas nooit een logement gaan worden. Maar boven deze poort, kwam het allemaal samen. Een neefje dat bij ons woont, heeft tijdelijk een onderkomen gevonden bij ons in Amsterdam voor de periode van zijn stage. En ik natuurlijk een paar extra handen voor extra hulp. Het Heeren logement.
Thuis gekomen zat ik naar de kingsday foto’s te kijken die ik had geschoten en daar was ik de poort al weer vergeten.
Wat vreemd dat ik deze niet kon plaatsen. Mijn trouwe vriendje google met O.Z. s’ Heerenlogement | Amsterdamse grachtenhuizen bracht het antwoord. Maar de lap tekst was mij effe te veel om op te nemen. Bewaren tot nu van schrijven. Baby stapjes.
Wat blijkt hoor de poort helemaal niet aan de gracht te staan. Zo luide…een Chique gelegenheid.
Het Oudezijds Heeren-Logement, gelegen aan de Grimburgwal, is een, door de stad in 1647 gebouwd logement en bedoeld als een onderkomen voor aanzienlijke gasten die de stad bezoeken.
Met de sloop voor de uitbreiding van het gasthuis, waar later een veilinghuis was gevestigd, nam de veilingmeester de poort mee naar de grachten rond 1874.
Wat een prachtig pand was het, het logement, met het kenmerkende bruggetje naar de poort.
Mijn cirkel is rond. De twee witte leeuwen, het heren logement in mijn Amsterdam. XXX.
Tekens weer ervaren, momenten van spijt,
die knagende gevoelens van het waarom.
Vele lopen door de straten verborgen is het leed,
niet zichtbaar aan de oppervlakte waant zich een gevoel, zomaar opeens dan sta je stil.
Dagelijkse gewoonte doorbroken, een geluid, iets in je zicht, je smaak of de situatie,
opeens dan sta je weer, daar waar je niet meer wilde zijn.
Een gevoel van onbehagen, een gedachte aan toen,
je vraagt je af waarom ik, telkens weer die momenten te moeten herleven.
je geschiedenis als beelden in de tuin.
Tja, iedereen reist de wereld, de planeet kent bijna geen geheimen meer. Toch raast er van alles rond. Neem nu de wijze waarop mensen foto’s nemen. Selfies, gebouwen, steden, straten. Ik denk dat er miljoenen foto’s hetzelfde zijn geschoten. Opgesloten in albums over vele jaren. Ik doe er ook aan mee die ene iconische foto na t schieten. Zo denk je origineel te zijn.
De wereld in sepia, zo was het van avond in Griekenland. Nee, ik was daar niet, maar de beelden kwamen tot mij.
Zo delen vrienden en bekenden ook hun reizen met mij, hun foto’s zorgen ervoor dat ik kijk naar de wereld in stukjes. Ik ben niet jaloers, maar geniet echt. Ook een deel is dankbaar, dat ik niet er heen hoef. Het is mooi dat delen. Dit keer op gewoon de NOS. Sahara zand en de gekleurde luchten, de wereld in oude foto’s, sepia.
Kijken in de spiegel van mijn ziel,
zelfreflectie het klinkt als een toverwoord,
Ineens sta ik stil, het ritme van het leven haalt mij in,
de trein in mij raast door, om steeds te stoppen net na elk station.
Ik wil zo graag meerijden, maar alles wat ik zie is mijn eigen reflectie.
Nog net, in de achterkant ervan zie ik een reflectie en via omwegen zal ik groter worden via berg en pas
ik groei, buiten mijzelf, zelfs groter dan ik ooit heb mogen denken.
Op weg ik zie een station en hoor mijn eigen trein al komen.
Ik kijk weer even omlaag, zal ik de trein gaan halen maar nu zie mijn reflectie in een regenplas.
Met bewondering kijk ik naar wat ik nu zie, met verwondering neem ik te lang elk detail tot mij.
Dan hoor ik weer mijn trein en zie hem nog net gaan.
Gemist….Baal ik of ben ik juist blij met de diepe wonden die mijn reflectie mij lieten zien.
Ik voel mij echt en denk wellicht is het volgende station dan wel die voor mij.
Twee jongens zaten aan de waterkant
Gemoedelijk hand in hand
Hun benen bungelde in het kabellende water
De zon hoog op hun bollen, wind spelend met hun haar
Op hun gezichten een warme glimlach, dat zij het waren op deze bijzondere dag.
Ze voerde eenden hun witte brood, dachten terug aan vrienden en de ontvangen warmte.
De reis is begonnen na een prachtige dag.
Hoor het ruizen van wind, het opspattende water. Splash, tegen de klippen op. Het Listerine blauwe water, omringt mijn enkels. Een heerlijk frisse breaze van mentol nestelt zich in mijn neus.
Mijn badlaken in kleuren Azul en deep oxidant blauw. Ik aanschouw mijn voeten. Niet mijn mooiste onderdeel, als zeg ik het zelf.
Het mooie weer kondigde zich gisteren aan, maar daarmee komt dan ook de bevrijding van mijn tien kleine vriendjes. Weg de sokken en hallo instappers. Dus werd het tijd om de jaarlijkse APK in te zetten.
Nee, ik ga niet naar een salon, je denkt toch niet dat ik vissen aan mijn tonen wil hebben knabbelen!
Het water wordt troebel, witte vlokjes als schuimkoppen op zee. Er stijgt een tinteling via mijn voeten naar mijn knieën. Verfrissend. Wat soda erin, de korreltjes wrijf ik tussen mijn tenen en langs mijn hielen.
Mijn jongste hondje, ligt ervan in de buurt. Die bak water, na 8 x nee… toch even de snuit erin. Zei het toch das niet lekker. Ze is gek op water, gister jump zo de kunst water fontein in.
Dan moet het sluitstuk nog komen. Raspen, vijlen en knippen. Normaal een koud kunstje, maar die benen van mij zijn niet meer van easy normaal. Hoewel dit is een nieuw soort normaal.
Ja, ik lak ook nog af… neutraal, dat heb ik ooit bij een werkgever geleerd. Zit er strak uit, die teenslippers kunnen dan ook weer.
Nou…. Why not. Take care, baby stapjes
Wie voor de buis in de jaren tachtig zat, zou hierin de leader kunnen halen van een mega grote tv serie, een Amerikaans soap spektakel. Er waren er meer.
Ik heb het over Dynasty, fantastisch is was het. Er is nu ook een serie op Netflix. Maar goed mijn intro gaat over iets heel anders.
Mijn vent heeft een nieuwe wagen aangeschaft zo’n elektrische. Fijne hoge instap, daar heb ik dan weer profijt van. Het was vorige week dan ook een mooi feest. Een mooie glimmende nieuwe wagen. Maar lang hadden wij er dus geen plezier van want na een aantal dagen, nog geen week. Dacht de nieuwe wagen, die wij de naam het beest hebben gegeven, doe het lekker zelf. Hij wilde niet aan.
Dus wat heen en weer gedoe en nu is het wachten op een onderdeel, 2 weken! Tja… leuk… maar dan hebben wij geen wagen.
Dus werd zijn verzoek ingewilligd en er zou vervolgens vervangend vervoer komen. Een wattem… nooit van gehoord. Er rijden er maar of nog maar 74 rond in Nederland.
Ta ta da, ta da ta da…. Ta da
Wat een bak zeg. Dynasty neus en lekkere sound met een klein kontje. Met fauteuils. De minibar heb ik nog niet ontdekt, maar rijd als een zonnetje. In China weten ze denk ik wel waar wij nu rijden, dus knipoog ik af en toe. En als een Royal betaamt, wuif ik natuurlijk ook. Maar wie ziet mij, achter geblindeerde ramen. Hoop niet dat wij aan de kant worden gezet, op verdenking van drugssmokkel. Want het is wel een mega pooierbak waar Hugh Hef jaloers op zou zijn geweest.
Even een plaatje… kunt u ook even ‘genieten’ euh lachen.
Was een blog van mijn reis door Friesland. Nu ik mijn Friese roots wat beter heb leren kennen volgt er ook verdieping. Een neef van mij bestookt mij met voetbal verhalen en wij delen dingen over zijn regio Heerenveen. Voor mij is het dan weer leuk om deze informatie te gebruiken. Soms komt hij met groepsfoto’s, namen en de vraag of er familieleden op staan. Grappig hoe dat werkt stamboom onderzoek in de verschillende generaties. Vele personen heb ik zelf nooit gekend en pas recent leren kennen, al dan niet postuum. Maar erg leuk om een neef te leren kennen, ver weg in het verre Friesland.
Zo kwam hij met een foto van een boerderij of ik deze kon. Maar hij dacht aan die van Yntske. Onze oudste nichtje. Ze is helaas recent overleden, maar tijdens mijn reis ben ik gelukkig nog bij haar geweest. Iets in mij dacht, zouden de kinderen het huis verkopen en ging op de funda kijken. En daar stond de boerderij. Als stille getuigen, het was of ik zo weer binnen stapte. Een tijdsbeeld welke past bij een lang geleefd leven. Het vulde mij met sentiment, mooi en triest tegelijkertijd. Want zo gaan die zaken, eens wordt alles weer tot stof. Herinneren vervlogen en vraagt er niemand meer of je een kop thee komt drinken aan die mooie eettafel met persie tapijtje.
Op de tafel liggen niet meer haar papiertjes, geheugensteuntjes. Zouden er nog koetjes reepjes in het blik zitten. De klok en tijd staan stil. Maar voor even lieve oudste nichtje hoor ik je luide stem, je lekkere onophoudelijke gekwetter. Waar je nooit tussenkwam aan de telefoon. Waar je zelfs tussendoor de hoorn van de wandtelefoon kon neerleggen en even naar de wc kon en ze had niets door. Mijn oudste nichtje die ik steevast tante noemde. Natuurlijk corrigeerde ze mij, ik ben je nichtje… maar tja wat wil je ook. Een leeftijdsverschil van 35 jaar. En ze had al vroeg zo’n heerlijk grijs koppie haar.
Ze kwamen regelmatig om de x aantal jaar bij mijn ouders. Meestal met andere gezinnen erbij, samen uit Friesland, naar Driebergen-Rijsenburg. Soep met broodjes. Een hok vol.
En dan nu, sluit ik ook haar boekje, straks is ook haar huisje verkocht en woont er hopelijk een nieuw gezin met veel liefde en toewijding.
Gister kreeg ik iets vreemds te horen.
Mijn vent kwam thuis en vertelde dat hij een vriend van vroeger van ons was tegengekomen. Vriend nou kennis een vriend in wording. Af en toe op de koffie of borrel. Maar dit was voor covid times.
Ze praten over de bekende koetjes en kalfjes en toen natuurlijk…waar is je man? Ik was niet mee op dit tripje, nee dat gaat natuurlijk niet, zaal vol mensen, geluiden, muziek en de hele avond op mijn benen moeten staan. Ook gewoon zitten gaat effe niet. Dus mijn vent verteld dat ik long covid heb.
Wat? Nee, nog steeds…. Was zijn antwoord. Ik moest er wel om lachen, waar denk jij dat LONG voor staat?
Tja, daar stond hij met een bekje vol tanden. Het drong tot hem door dat ze mij al 2 jaar niet meer hadden gezien op feestjes en festivals. Sterker nog, de laatste 4 jaar niet meer. Al die tijd was ik bezig met herstel.
Soms ontdek je dat vrienden in wording niet gaan blijven. Daar ben ik al LONG achter 😜😂
Walt's Hoekje 