Net hoorde wij een geluid, zo onmiskenbaar als de wind goed staat, maar net niet goed genoeg om de stront ervan te kunnen ruiken. Nu horen wij vaak vroeg in de ochtend de roep van de Gibbons of eigenlijk de hongerklop. Nee ik bevind mij niet in een of andere jungle. Maar gewoon in Amsterdam. De stad is eigenlijk rustig, vele zijn met vakantie en dan heb je het geluk dat andere geluiden verder reizen op de wind. Een van onze favorieten konden wij een aantal keren horen trompetteren, de matig mooie olifanten. Aziatische olifantenkoeien, nu vind ik koeien meer van die loei beesten, maar de mens moet nu eenmaal labels plakken.
Wat een super geluid, zo horen wij ook regelmatig de zeeleeuwen als ze plezier aan het maken zijn, je raad het vast al, wij wonen in de buurt van Artis en met westenwind is het hier een urban jungle. Maar wat zou onze olie nu hebben doen trompetteren? Was het omdat er iemand op haar tenen was gaan staan of een insluiper misschien?
Of was het gewoon mishandeling, die ik ook steeds moet ondergaan. olie en ik hebben wel een beetje dezelfde huid, maar die van haar is stukje dikker. De laatste dagen zijn ze er weer, die kut meiden met hun naalden… en niet een keer, nee het liefst wel 20 keer. Om gek van te worden, bloed dorstige wezens. En dan dat geluidje hè, zo van nenene ne neh…Zzzzzzz
Ach, Olie had je ook maar zo’n ding op electro, dat zou ze mores leren. Ik loop vrolijk rond met een tennisracket, met stroom erop, PANG, PANG, PANG! Maar het leed is al geschiet, hier het bewijs, ik deed het uit zelfverdediging. Ik lijk wel het Andes gebergte.
Zoogdier, zuigt zoogdier, kan iemand ze niet laten muteren ofzo! Ik heb nog een bon liggen, van mijn werk om de dierentuin te mogen bezoeken, maar wil wachten met ons bezoek als het leeuwenverblijf af is.
Dat was ook wel een dingetje, de Artis kon de leeuwen niet meer betalen, dus dreigde ze hen met uitzetting. Maar de goe gemeente wilde de leeuwen niet kwijt en starte een inzamelingsactie. Met succes, de leeuwen blijven, mogen straks hun dagen slijten in een eindelijk groter verblijf. Het is krap wonen voor sommige in Artis, en dat al jaren. Moet nog vaak denken aan onze overleden Tanja, ze had echt zo’n klein huisje op het terrein. Ze heeft nu een standbeeld in Artis, Tanja de Hippo.
Er is ook een stroming gaande of dierentuinen nog wel van deze tijd zijn. Daar is wel wat van te zeggen, deels ben ik het er wel mee eens. Tegenwoordig weten wij genoeg, de techniek staat voor niets en van elk dier weten wij wel zo’n beetje hoe het leeft in het wild. Het bekende aapjes kijken, die kom ik trouwens ook niet graag in het wild tegen. Zoals die keer in Gibraltar, daar hoog op de rots, bende rovers zijn het.
Ok het is een beetje dubbel, deze prachtige dieren te willen zien, ik geniet er dan ook erg van, graag zou ik ze vrij zien, maar of ze dat zouden kunnen?
Maar goed, ik heb ook een huisdier, zo’n trouwe, mak schaap. De hond, ze lijkt het bij ons ook naar de zin te hebben. Op tijd je droogje en je natje. Regelmatig een rondje even langs de dierentuin, waar ik haar verdenk van het uitsteken van haar tong, naar de flamingo’s en lepelaars.
Walt's Hoekje 