Heel even mag je zien.
Ieder heeft een rol hier.
Veel lessen moet je tot je nemen.
Maar dan opeens.
Heel even mag je proeven.
Ieder heeft een rol.
Volg de weg.
Soms links dan weer rechts.
Heel even mag je er zijn.
Iedereen rolt wel door.
Je hebt heel even mogen zien.
Na adem en lichaam volgt er meer.
Soms denk je, wie ben ik en waar sta ik voor.
Gaat je hart sneller kloppen en weet je hier doe ik het voor.
Moeilijke keuzes komen af en aan en dan te kiezen ergens voor te gaan staan.
Best lastig, soms denk je het te weten en draait je wereld honderd tachtig graden.
Staat alles op zijn kop maar voelt het toch goed, zo is het juist dat je ontdekt wat je altijd wist.
Ik ben ik, gewoon mijzelf, ik koos het niet het koos mij.
Opluchting zien en zijn in het licht.
Genieten van zoveel kleine dingen om je heen.
Zoekend komen naar een einde,
je voelt weer heel, ook al bekruipt je de angst.
Zolang was zoeken een doen op zich,
op de drempel, nog even vasthouden aan dit veilige oude gevoel.
Geniet van de wandeling er naar toe,
Geef steun op jouw nieuwe “oude” weg.
De een weet het al precies.
De ander zoekt en zoekt.
Iedereen heeft een bestemming.
Alleen de route er naar toe onbekend.
Vaak is niet het einddoel je bestemming.
Maar het nemen van de weg er naar toe.
Op het moment dat je weet…ik ben er.
Blijkt het te zijn voorbij.
Het ware leven en het was goed.
Zien, doet pas geloven als je er daadwerkelijk bovenop zit,
anders stop je het weg, ver weg, uit het zicht,
Niet in geloven, het kan niet waar zijn, ik geloof het niet.
HET geloof ik.
In mij zegt het: geniet, voor je het weet ben je zelf een NIET.
Kijkende in de spiegel zie het beeld,
het beeld van wat je had willen ontwijken kijkt nu terug.
Opeens dan zie je het, je leeft in het veld van het geniet.
Gemiste kansen spoken langs je heen,
genieten, nee zeker niet!
Met koningsdag waagde ik mij even op de grachten in Amsterdam. Ik wist natuurlijk dat ik overladen zou worden met prikkels. De rust van dagen ervoor en die van erna, zorgen ervoor dat ik langzaam weer bij trek.
Maar ik was er, stukjes oranje zee en de stevige arm van mijn vent om mij door de massa te loodsen. Natuurlijk ben ik mijzelf ervan bewust dat het eigenlijk snel te veel kan worden. Het lijf gaat gewoon snel op slot. Een paar uurtjes en verschillende stops en rust momenten ingebouwd en dan huiswaarts met de tram. Ik redde het net.
Maar naast zuur hoort ook het zoet. En zo af en toe richtte ik mijn blik naar beneden en dan weer omhoog. Afsluiten voor waar ik in stond. Zo zette ik minder zintuigen in. Maar daar keek ik omhoog, een feest voor mijn ogen. Gek maar dat was mijn oude toekomst en heden gevangen in één in gevelstenen. Dat zijn wij zei ik.
Heh! Wat bedoel je? Kijk daar, t’heren in logement en de twee witte leeuwen wees ik omhoog. Hij zag het nu ook. Beide lachen wij, blij dat iets mij blijer maakt. De reden dat wij hier lopen is natuurlijk ook voor hem, toch zijn kingsday te beleven. Oh, hij mag ook alleen lekker de boemel op, maar hij wil het niet. We worden ook ouder natuurlijk. Thuis maar eerst voor de buis. Kijken naar de viering, koffie en een bittertje met de oranje TP.
Voor dit gedoe van covid was het onze intentie een Bed&Suites te beginnen in Spanje. Maar deze droom kwam tot stilstand.
Dos Leones Blancos zal het helaas nooit een logement gaan worden. Maar boven deze poort, kwam het allemaal samen. Een neefje dat bij ons woont, heeft tijdelijk een onderkomen gevonden bij ons in Amsterdam voor de periode van zijn stage. En ik natuurlijk een paar extra handen voor extra hulp. Het Heeren logement.
Thuis gekomen zat ik naar de kingsday foto’s te kijken die ik had geschoten en daar was ik de poort al weer vergeten.
Wat vreemd dat ik deze niet kon plaatsen. Mijn trouwe vriendje google met O.Z. s’ Heerenlogement | Amsterdamse grachtenhuizen bracht het antwoord. Maar de lap tekst was mij effe te veel om op te nemen. Bewaren tot nu van schrijven. Baby stapjes.
Wat blijkt hoor de poort helemaal niet aan de gracht te staan. Zo luide…een Chique gelegenheid.
Het Oudezijds Heeren-Logement, gelegen aan de Grimburgwal, is een, door de stad in 1647 gebouwd logement en bedoeld als een onderkomen voor aanzienlijke gasten die de stad bezoeken.
Met de sloop voor de uitbreiding van het gasthuis, waar later een veilinghuis was gevestigd, nam de veilingmeester de poort mee naar de grachten rond 1874.
Wat een prachtig pand was het, het logement, met het kenmerkende bruggetje naar de poort.
Mijn cirkel is rond. De twee witte leeuwen, het heren logement in mijn Amsterdam. XXX.
Tekens weer ervaren, momenten van spijt,
die knagende gevoelens van het waarom.
Vele lopen door de straten verborgen is het leed,
niet zichtbaar aan de oppervlakte waant zich een gevoel, zomaar opeens dan sta je stil.
Dagelijkse gewoonte doorbroken, een geluid, iets in je zicht, je smaak of de situatie,
opeens dan sta je weer, daar waar je niet meer wilde zijn.
Een gevoel van onbehagen, een gedachte aan toen,
je vraagt je af waarom ik, telkens weer die momenten te moeten herleven.
je geschiedenis als beelden in de tuin.
Zijn en willen geven, maar er komt niets voor terug,
blind gestaard op alles van luxe dat je om je heen vergaat,
Alles lijkt gewoon, het hoort erbij.
Lief en leed een tegenpool maar vaak gaan ze hand in hand, samen op weg,
niets staat je in begin in de weg, lopend, slopend, stuk voor stuk.
Lief is genieten maar stuk is stuk.
Gedachten aan lief wie kent ze niet,
er komt altijd wel iemand in je gedachten soms een gevoel, een mens of een zomaar iets.
Maar lief ervaren wij als fijn, even zonder pijn.
De weg is lang gevuld met verlangens, geneugten die je soms niet samen geniet.
In die basis ligt een toekomst in het verschiet.
Ontken je die, in de hoop dat het later goed zal komen,
dan is lief zo lief niet meer!
Zo klein als je bent, je ervaart het al!
Het is er speciaal voor jou,
aandacht in overvloed als ware het een warme deken.
Er zijn momenten dat dit je goed doet,
het lot speelt ermee, daagt je uit het zonder te doen, laten je denken ik ga zonder verder.
Er komen testen op je pad, sommige zwaar als molenstenen.
Hoe je ook juist kiest en gaat,
of gewoon dat je stil staat, alles gaat door.
Opnieuw mag je het ervaren en staat altijd klaar.
Heel even ervaar je weer zoals het was de eerste keer.
De warmte die er altijd was,
ook al koos je ervoor de deken niet te dragen.
—————————————————
Vandaag voor mijn Va, hij zou 97 zijn geworden. Al 21 jaar van mijn leven is hij er niet meer als persoon bij. Zijn ogen, vol lichtjes, ik weet ze nog. Zo houd ik hem dichtbij mij, voor altijd. Familie die heb je, zijn in zijn zijn, maakt mij tot mijn mijn.
Honderd woorden en toch niet weten wat je zeggen moet.
Honderd zegswijze, maar geen is goed.
Honderd manieren om je te laten weten dat ik vandaag aan je denk .
Honderd uitdrukkingen zijn te lezen in mijn gezicht.
Honderd zijn overbodig om te beschrijven wat je nu moet doorstaan.
Ik denk vandaag speciaal aan jou, een honderd maal.
Walt's Hoekje 