Het was een uitdagend pad dat ik bewandelde als kind. Niet dat ik er voor koos, maar het was de rol die in het gezin voor mij was weggelegd. Ik maakte mijzelf wijs dat ik verantwoordelijk was voor het geluk van mijn ouders. De loyaliteit was groots maar ging vaak ten kosten van mijzelf.
Al even geleden ben ik dan met mijzelf aan de slag gegaan. Dat even komt wel stukke later, mijn beide ouders zijn al jaren uit de tijd. Toch is er nog altijd overwicht van hun manieren en zo moet het momenten. Ik voel dat ik nog altijd hen moet dragen. Ik ben dan ook nog steeds co-independent van hun mening. Mijn persoonlijke keuzes, berusten nog steeds grotendeels op hun waarde. Altijd zoek ik de regie, zo houd ik controle, maar spontaan iets doen is op deze manier heel lastig.
PARENTIFICATIE – DE ONGEZONDE ROL VAN EEN KIND
Zo heet dat, daar was ik mijzelf dan ook niet van bewust en vervulde als het ware de ouderrol en was een steunpilaar. Het kan ontstaan omdat de komst van een kind ook ook de wens is om het beter te doen dan hun ouders. Vriendinnen van mijn moeder zeiden ook omdat ik een nakomertje ben, hij zal je jong houden. Maar het draaide eigenlijk niet om mij, ik kwam alleen op de verkeerde tijd op de wereld. Mijn familie zo weet ik nu heeft zoveel trauma in zich, die ook weer door hebben gewerkt in mijn ouders. Ik nam als het ware eerst de plek van mijn vader in, maar zowel ik als mijn vader hebben juist weer het geluk van mijn moeder op de eerste plaats gezet. Omdat de rollen waren omgedraaid, kwam de hechting nooit goed tot stand. Daarvoor was het voor mij als kind niet veilig. Zowel op fysiek als emotioneel vlak is er geen hechting met mij aangegaan. Alleen co-depending.
Als volwassene heb ik dan ook de grootste moeite gehad goede veilige hechting aan te gaan met anderen en natuurlijk ook met mijzelf. Dit kan nooit meer juist worden aangeleerd. Wat je er in stopt komt er ook uit. Wat niet meegegeven wordt kan leiden tot angsten. Ik ben al jaren deze angsten voorbij, het is niet ingeschakeld. Maar een relatie aangaan, daarvoor moet ik heel wat extra werk verzetten. Intimiteit kan ik pas bieden als ik heel zeker weet, de regie los is gelaten, ik rechtop sta. Dat dan door vier keer. Natuurlijk ingebakken angsten, de drang om iemand tevreden te houden. Moeten zorgen voor, altijd de ouder zijn, de bemiddelaar tussen mensen. (Ouders&Kind)
Ik had jaren het gevoel dat ik AAN stond, nooit eens even in de relaxed stand. Geven, geven, heel goed geleerd hebben wat de behoefte van de ander is. Daarin tegen moeite hebben met ontvangen, het herkennen en uiten van mijn eigen gevoelens ervaar ik als lastig. Of grenzen aangeven, tot hier en niet verder. De interne paniek als de zaken niet gaan zoals die behoren te gaan, pas op het allerlaatste moment sla ik aan of uit.
Men vind mij over het algemeen heel sterk over komen. Geen zwakte tonen. Omdat vasthouden van regie inhoud dat ik veel alleen doe en regel, geeft het ook een gevoel van leegte. Altijd op mijn hoede, weet altijd precies waar ik de noodstop kan vinden.
Intieme relaties en diepe vriendschappen zijn eng omdat er altijd een gevaar in dreigt om verlaten te worden. Ik voerde mijn trauma’s mee, zitten in mijn lijf, mijn gedrag en houding.
Ik ben met hulp begonnen te benoemen wat ik vind. Dat ik grenzen heb, het allemaal eigenlijk niet kunnen dragen aangeven. Ik kan je zeggen dat ik versteld van mijzelf soms sta, hoe ik mensen bij mij binnen laat komen. Dat grenzen heel belangrijk zijn om te stellen. Je mag met recht zeggen dat ik mij een stuk eenzamer voel, pijn, angst en het vele verdriet plaats maakt voor een boosheid naar de situatie. Maar het is goed.
Maar langzaamaan leer ik te stoppen met dragen, de last van anderen. Er komt af en toe een jongetje met blonde krulletjes om de hoek kijken, ik ken hem maar hij was er zo’n lange tijd niet. Hij wachtte geduldig.
Ik ben er nog niet verlost van, van het trauma wat ik met mij meedraag, misschien kan dat ook helemaal niet. Soms kan een trauma gewoon te groot zijn geweest, op de verkeerde plaats en tijd ontstaan. Maar het is de erkenning die je het eraan geeft, dat het er mag zijn.
Van mijn vader heb ik reeds op zijn plek kunnen zetten. Mijn moeder, dat is een van de moeilijkste hoofdstukken die ik nog onder ogen moet komen. Maar ik weet, dat het gewoon zo is geweest en ik er vrede mee heb.
Het heeft mij ook veel goeds gebracht. Ik was al op vele vlakken een volwassen persoon. Het is natuurlijk ook heerlijk zo’n rol van redder in de nood. Die zal er altijd zijn, maar niet meer in de regie of deze niet van mij is.
Alleen nu pas leer ik het ook op mijzelf toe te passen dat met wisselend succes lukt. Knap staaltje omdenken niet.
Walt's Hoekje 