Into the woods

Daar ging ik, eindelijk was er plaats in mijn drukke agenda. Hoe toevallig dat ik opeens een gat ontdekte. Zomaar overheen gelezen of doelbewust? De telefoon gaat. Ik hoor hem wel, maar probeer deze te negeren. De aanhouder probeert en probeert. Nee, dit gat in mijn agenda is van mij. Mijn linker oog kijkt op de displayed naam: Robert.

Robert, even wachten jongen ik probeer mijn aandacht te focussen op de slapende hond, bloeiende Lotus of hoe die yoga oefeningen ook mogen heten! Opnieuw gaat de telefoon over, weer Robert. Tjonge hij houd wel aan.

Mijn nieuwsgierigheid wint het van de yoga. “Hallo, dag Marjo. Ik dacht jij bent vast thus!” Hoezo zeg ik, ik had een gat in mijn agenda en ben nu bezig met yoga! Haha haha hoor ik door de telefoon…yoga..jij! Ik probeer zijn negatieve gedachtes te negeren, hij bedoelt het goed.

Wat is er? “Weet je waar je huis is gebouwd? Ja op de klif, aan de rand van een prachtig bos. “Ja, ja dat ook, maar wat er vroeger was, daar in het bos, daar achter je nieuwe villa!”

Ik laat Robert maar even uitrazen, ik ken dat van hem. Het duurt een uur, zijn uitleg. Even koffie zetten, ja zeg ik, tuurlijk antwoord ik vol automatisch op zijn gesprek.

“De deur!”. De deur vraag ik? Stom, dat kost nog een uur! “In de cirkel, weet je waar wij van de zomer nog hebben gezeten?” Wat man, deur, een cirkel met boomstammen om op te zitten. Daar zit geen deur! “Jaaa welll, de bast van de boom, das een deur!”

Robert, ik wil door met Yoga, ik heb een vrije middag! Kom tot de punt! “Kom naar buiten ik ben daar”. Wat ben je achter mijn huis? “Hoezo! Kom nou, ik laat het je zien!” Hoe kom je erbij? Deur, gekkie, het is gewoon een cirkel met boomstammen om een vuurtje te steken in het midden! Tuiuiiit… hij heeft opgehangen. Nou ja…ik Tuur de tuin door, in de richting van waar de cirkel is.

Hey, vreemd ik zie mensen, het lijkt zo! Hij is niet alleen. Ik open de tuin deuren, Robert, Robert! Er antwoordt geen, alleen een ekster kiest al krijsend het luchtruim. Aan de andere kant gekomen van het gazon, open ik het tuinhek, grappig ik wist niet eens dat er hier een deur in het hek was gemaakt.

Wat een troep hier, zal de boswachter eens zeggen dat het zo’n troep is achter mijn terrein. Ik kijk eens achterom, een perfect uitzicht op mijn nieuwe huis! De rillingen lopen opeens over mijn rug. Ik kijk naar de cirkel, het afval. De wikkels, chocolade wikkels, dit is recent. Er bekruipt mij een raar gevoel. Wordt ik in de gaten gehouden? Robert, ben je hier? Ik ben er zo langzamerhand klaar mee. Roberrrrrt!

Ik hoor hem opeens lachen, heel hard. Dit is niet grappig, waar ben je! Opeens hoor ik een deur openen, net naast de cirkel…verdomd een deur midden in het bos! Robert, springt naar voren. “Verrassing…”

Bedankt jongen..ik ben mij een hoedje geschrokken. Het lijkt of mijn huis in de gaten wordt gehouden. Ik ben er niet gerust op. “Wat om die paar wikkels?” Ja, ik woon hier alleen hè. In de middle of no where! “Dat was je eigen keuze!” Zeg aan wiens kant sta je eigenlijk!!!

“Marjo, daar gaat het niet om.” Niet! Ik begin mijn geduld te verliezen! Ik wordt op mijn zomaar vrije middag…uit mijn yoga gehaald, door jou voor een deur! Welke ik niet wist dat deze er was! “Ik had ook een gat in mijn agenda! Daarom ging ik wandelen en kom bij je huis uit, bij deze cirkel. Ik zat hier wat en dacht laat ik je bellen. Toen ik de deur zag, ik ben er door geweest.”

Door geweest? Waar gaat deze heen! “Kom.” Samen openen ze de deur. Erachter bevind zich een trap, steil naar beneden met een scherpe bocht naar links. De gang is verlicht. Maar deze gang gaat naar mijn huis! Dat kan niet, ik heb het huis zelf laten bouwen.

Robert lacht en toont mij een document. “Broederschap der verlatende”, ja dat lees ik. Vol onbegrip kijk ik naar Robert en zeg hem weer dat ik er een beetje klaar mee ben! “De broederschap stamt uit 1530.” “Elke twee jaar komt deze samen. Ze besproken alle leed, de verlatende. Jouw huis Marjolein, staat bovenop de oude heuvel. De heuvel van het vergane.”

Ja en, wij leven niet meer in 15..nog wat! Robert gebied mij tot stilte, iets waar ik een schofterige hekel aan heb. Luister!!! “ Zwijg!”

Opeens hoor ik voetstappen, kleine vlugge voetstappen alsof iemand haast heeft. Het klinkt als een kind. Spitsig en snel. Het geluid groeit, het zijn er vele. Dit alles onder mijn huis…fluister ik nu.. “Ja zegt Robert. Jouw huis, staat op de poort naar het vergane. Hier dolen de zielen rond, voordat ze door mogen. Wachten op eeuwige rust.”

Mijn hoofd tolt, de geluiden, de stemmen en voetstappen. Nu pas realiseerde ik mij, het was niet mijn drukke agenda, vermoeidheid of mijn wil om maar te blijven door gaan. De geluiden zijn echt! Ik heb ze eerder gehoord.

Ik wil weg…Robert! Robert! Ik voel een wind, een deur slaat dicht! Robert, waar ben je? Robert…ik vind de trap naar boven… alleen. Buiten sta ik in het bos, de cirkel is er nog, de deur verdwenen. Ik kijk op mijn telefoon, zoek het nummer van Robert. Daar is het signaal en dan een stem. Dit nummer is niet meer in gebruik. Vreemd, hij heeft mij toch net nog gebeld!

Verward keer ik terug naar huis. Mijn huis op de heuvel, voelt niet meer als thuis. Ik zit in de kamer, hoor de voetstappen, stemmen en geluiden. Er is hier niemand! Ik besluit te gaan, naar mijn volle agenda, zo’n vrije middag kost mij te veel. Zelfs yoga helpt niet! Weg wil ik…ver weg..