Hallo lezer, het is zondag, prima dag om weer eens een stukje leesvoer te verwerken. :-). Nee, hè, is het weer zo’n lange? Sorry, ja! Geniet, lach, huil, bid en bewonder…
Kom oet Losser: Toch is de afkomst van die bijnamen in sommige gevallen aardig om te achterhalen. Wie uit Losser komt, weet zogenaamd van niks. Waar het vandaan komt? Losser was ooit berucht om smokkelroutes van en naar Duitsland. Betrapte smokkelaars ontkenden voor de rechtbank met de woorden: ‘Wie komt oet Losser en weet van niks’. Zo werd een gevleugelde uitspraak geboren.
Als oudste zoon, zie je kind na kind geboren worden bij je ouders. Voor hem was het de gewoonste zaak van de wereld. In zijn leven kreeg hij 14 broers en zusjes. Allemaal monden om te voeren, met recht een huis vol. Ome Rink is geboren in 1909 in Losser. Hij was dus eigenlijk geen Fries. Hij is overleden in 1977 te Amsterdam. Hij trouwde met Janke de Vries.
Ome Rink, ontpopte zich als een echte familie man. Familie was alles voor hem. Alleen hij was erg goed in het maken van kinderen, maar hoe je deze nu precies moest opvoeden was toch een hele opgave. Samen kregen ze maar liefst 11 kinderen. Tante Janke wist zich eigenlijk geen raad en raakte, zoals je dat nu zou noemen, van de ene in de andere postnatale depressie.
Als ik zo naar het gezin kijk, is dit een gezin waar ik gillend gek van zou worden. Eentje hangende aan je enkels, de ander ingewikkeld op je borst en dan zo de vloer boenen. Terwijl in een ander kamertje kinderen aan het janken waren. Tante kreeg gewoon haar rust niet meer.
Altijd onderweg, weer ergens heen. Alles inpakken, al de kinderen in de kleren. Dat kan niet goed gaan. Hoe de andere broers en zussen van ome Rink het ook probeerde, het was water naar de zee dragen. De hulp die je gaf door de voordeur, verdween zo weer doorverkocht door de achterdeur. Ome Rink zag overal wel brood in. Wat hij niet goed zag is dat het gezin hulp nodig had, stabiliteit. Hoe ik ertegen kijk, is dat hij zelf eigenlijk het kind was gebleven. Op zich moet hij wel een lieve man zijn geweest, ook bespeur ik die kenmerkende humor die ik ook vond bij andere ooms en tantes. Altijd in voor een geintje, lekker rap van tong. Zich pas veel later in het leven richting vinden. Denk dat hij best een fijne grappige oom moet zijn geweest. Het alles hoort natuurlijk gezet te worden terug in de tijd, waar grote gezinnen een manier van leven was. Wel meer monden om te vullen maar ook meer handen om te laten werken. Het bestaan eenvoudig, maar net genoeg om te kunnen blijven staan. Daarnaast een rotsvast vertrouwen “ooit komt het goed”.
Ome Rink, leerde al vroeg hoe hij aan extra inkomsten kon komen, maar daar dacht de rechterlijke macht heel anders over. Paar voorbeelden wil ik jullie niet onthouden, het is allemaal al zo lang geleden.
De gedaagde 16 jaar oud, Koopman in vodden. Leeuwarden actie 26-01-1926, …….De gedaagde 20 jaar oud, Terwispel, boerenknecht. Leeuwarden actie 22-01-1930, oplichting. Ook was er wel eens wat te halen in de kerk, het kerkblok bijvoorbeeld. Of er meer voorbeelden zijn, zeer zeker Hihi boefje.
Na het zevende kindje ging het dan ook mis. De druk op de oudere kinderen moet groot zijn geweest. De familie probeerde de boel nog te redden, maar de kinderbescherming besliste anders. Moeder moest opgenomen worden en de kinderen werden ergens onder gebracht, een aantal zelfs in kindertehuizen. Wat een pech hadden deze kinderen zeg, ik geef het je te doen. Waar je eerst zo goed als je kon hielp, besliste opeens een wild vreemde dat dit niet gezond voor je was. Nu, was dit de werkelijkheid, je wist nog niet wat liefde was. Je dacht dat liefde een klap voor je kop was. De chaos en waanzin als voedingsbodem voor een nieuw bestaan. Het heeft voor een aantal kinderen zeer grote schade opgeleverd en hebben door dit alles het leven gelaten.
Ze zochten naar een uitweg, het criminele pad, louche handeltjes, drugs en drank komt allemaal voor. Kwamen, nu gemakkelijk gezegd, de verkeerde mensen tegen en hebben veel leed moeten doorstaan.
Maar een aantal hebben een bestaan opgebouwd en zijn door de ervaringen juist rijker geworden. De kinderen die ik heb gesproken vertelde mij elk in hun eigen bewoordingen hoe het hen gevormd heeft. Wat mij opviel is hun ongelofelijke kracht en doorzettingsvermogen er iets uit te willen halen. Het was zwaar, heel zwaar en laat diepe sporen na. Tante heeft later ook haar rust terug gevonden.
Een huis VOL
Hoe was het om op te groeien in zo’n groot gezin? Het was zeker niet voor iedereen een lolletje om zo op te groeien. De oudere kinderen werden vaak ingezet om op de kleintjes te passen, het huishouden te doen of moesten zelfs vroeg van school om mee te draaien in het gezin. Sommige broers en zussen bleven goed contact houden toen ze zelf volwassen werden, maar anderen konden niet wachten om weg te komen en hebben ook niet veel behoefte meer aan contact met de enorme familie.
Verschil tussen stad en platteland
Wel opvallend dat deze verhalen plaats vinden in de generatie van mijn eigen ouders, maar dat de ervaringen die zij hebben mij veel meer aan de generatie van mijn Pake en Beppe doet denken. Als wanneer tante Janke wordt opgenomen en ome Rink, zijn kinderen kwijt raakt. Raakt ook hij in een isolement, wat moet hij nu nog. Aan de ene kant is daar de familie, het oordeel, het schuldgevoel hij krijgt het maar moeilijk op orde. Hij besluit zijn geluk te zoeken in Amsterdam, het vrije Amsterdam. Maar hij wordt op dat moment meer een reiziger, met een busje daar waar het fijn is. Een hippie voor op de tijd. In Amsterdam is vrijheid, langzaamaan komt hij los van het gevoel van falen.
En zo zie je maar hoe verschillend families kunnen zijn. Wat voor de een heel normaal is, is voor een ander nauwelijks voor te stellen.
Nadenken over je eigen familie
En datzelfde geldt ook wel een beetje voor de achtergronden. Onderwerpen als de invloed van de kerk, gezondheidszorg, straffen uitdelen en het vernoemen van de kinderen zijn erg interessant om te lezen en zet de persoonlijke verhalen van mijn familie wat meer in perspectief. Deden die het ook zo? Ging het er dan heel anders aan toe? Hoe ging het nog weer een generatie eerder?
Een zonnige jeugd in een hechte volksbuurt, geen carrière en al helemaal geen harmonieus gezinsleven, steeds lijkt er maar zand in de tandwielkasten gestrooid te worden. Een nachtmerrie verdringt de zon uit de mooie jeugdherinneringen.
Ik had mijzelf voorgenomen te focussen op de positieve verhalen, verhalen over hutten bouwen, bomen klimmen en fikkie stoken. Maar steeds als ik meer leer en lees slaat hun lot in als een bom. Waarom ze het niet redde, waarom konden ze nergens goed terecht hoe de overige familie ook steeds aangaf, waar er vijf eten kunnen er ook zes mee eten. Hoe ze keer op keer bij moesten springen.
Wie waren er nu de slachtoffers en wie de daders? Lang verborgen geheimen rusten achter ieders voordeur en hoewel iedereen wilde helpen toch deels hun ogen ook sloot. Eigenlijk hebben de kinderen leren overleven, hoe de jeugdtrauma’s van hun ouders hun lot zo hebben bezegeld. Hoe kinderen ondanks alles van hun ouders houden en wat dat met je doet. De schuld weg wil nemen. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik heb al eerder geschreven over wat je onbewust mee krijgt, het zit verankert in je zijn, afkomst en opvoeding. Het was leven in armoe en werk vasthouden was in die tijd ook niet makkelijk. Voor niemand niet.
Maar moeder Janke vecht en komt boven, ze gaat waar de liefde is, haar Rink. Opnieuw zijn ze samen en Amsterdam wordt hun thuis. Steeds meer van de kinderen volgen, maar er is iets stuk. Er mist een deel dat nooit meer terug kan komen. Liefde heet hier overleven, hoe de overige familie het ook probeerde goed te doen en zo goed en zo kwaad extra opvang te bieden. Toch vinden ze een weg en creëren ze een eigen wereld. De oudere kinderen in het gezin betalen een prijs, het kost hun kindertijd en moeten snel als volwassen mensen leren denken en handelen om te overleven. Zij zagen het huis met elke nieuwkomer drukker en voller worden. Meer broertjes en zusjes betekende meer ruzie en meer delen. En minder ruimte en ouderlijke aandacht. Wat privacy betreft veranderde er voor hen weinig; die bestond toch al niet.
Bij ons ging er veel mis.
Met zoveel kinderen en een vader die altijd haast heeft, wordt er bijvoorbeeld wel eens iemand over het hoofd gezien. Maar als dat gebeurt op het moment dat de familie op vakantie gaat en er een kind per ongeluk achterblijft, is het een ander verhaal. Dan mag er wel even worden gehuild.
……………..
Hoe prop je een gezin met 11 kinderen in een busje? Ieder moet dan wel zijn of haar eigen plekje hebben gehad. Op en tussen elkaar. De oudere kinderen hadden de jongere op schoot. En roken als ketters, dus ook de as zou wel ergens landen dan in de asbak. Want roken was de trend in de families. Op vele foto’s zie je dan ook sigaretten. Het heette wagenziek, maar in werkelijkheid tolden je altijd misselijk van de nicotinedampen uit de auto als je op de bestemming aankwam.
Wat wel grappig is te vermelden dat het bekende busje bij meerdere ooms en tantes voor de deur kwam en dan men soms snel achter de bank ging zitten. Of als je het te laat door had, angst had hoeveel van de kinderen er dan weer uit kwamen rollen. Je huis was meteen gevuld en tja, ze zaten werkelijk overal. Toch was Rink graag gezien, een goede lobbes, maar geslepen als een vos en zag en pakte genoeg zijn kansen. Tante tja, die volgde, daar hadden de mensen dan ook wel eens medelijden mee.
Ik weet dit alles niet, mogelijk heb ik zelf een keer zo’n moment beleefd, maar zeker weten doe ik het allemaal niet. Ik was zeven jaar toen hij stierf.
Ik krijg een gezinsfoto toegezonden, ze staan er allemaal op. 11 kinderen, het lijkt de familie Von Trapp wel of het huishouden van Jan Steen. De firma bed en bulster. Maar de foto heeft iets, hij ontroerd en is een mooie tijdsbeeld van de grote gezinnen die er vroeger veel waren. Ik weet nu hun namen, heb met een aantal contact gemaakt. Er zijn er ook waar het contact niet tot stand komt. Ook weer het feit, wie is deze gast welke opeens zoveel wil weten? Wat als hij teveel weet, ook zaken die beter kunnen rusten. Ook zijn er de kinderen van de kinderen, welke de sporen dragen van het verleden van hun opa en oma. Voor mij geen reden tot verder onderzoek, feiten liegen niet. Verhalen kleuren en neem ook hier het besluit hun levens te laten zoals ze zijn. In Amsterdam is niet veel te halen jongen, zomaar een uitspraak van mijn ouders. Nu begrijp ik de inhoud. Tenslotte wilde ik alleen mijn oom Rink leren kennen, weten wie de oudste broer van mijn Va was.
Pas nu weet ik delen, de bende van elf :-), maar elk geslaagd in zijn of haar manier. Dat is toch goed?
Ik geniet van het familieportret. Kinderen nam je niet, die kwamen gewoon en verder werd er niet nagedacht. Die drukke thuissituatie vroeg naast om veel flexibiliteit en incasseringsvermogen van alle gezinsleden maar ook om duidelijke regels. Zelfs de geringste vorm van organisatie, regelgeving of structuur zou de leefbaarheid al enorm ten goede komen. Maar die structuur ontbrak volkomen. Ome Rink hield wel van het leven, liet zich bij geen enkel feest verstek gaan. Had hij eigenlijk wel voldoende tijd voor zijn kroost?
Gedoe
Met elf kinderen tussen nul en zegge elf jaar, een vader die nogal uithuizig is en een moeder die huishoudelijk werk maar niet onder de knie kreeg, zou het wel zeer bijzonder zijn als het geen chaos was. Die chaos was er dus wel. Altijd was er gedoe. En dat kwam niet omdat ze- vader uitgezonderd – van nature allemaal zo druk waren. Maar vanwege de enorme groepsgrootte veranderde elke kleine onderlinge vorm van interactie in een onoverzichtelijke heksenketel. Daarna duurde het nooit lang of de woordenwisseling, waarvan al snel niemand meer wist waar die over ging, werd uitgebreid met fysieke middelen. Soms was de volgorde omgekeerd – eerst daden, dan woorden – maar het eindigde altijd hetzelfde: veel tranen en veel vermoorde onschuld. Zoals een van de kinderen aangaf, liefde was een klap in je gezicht.
Ome Rink, zag overal (zwarte) handel en zorgde ook wel dat hij werk vond op bepaalde locaties en schakelde zijn zoons in voor een handeltje hier en daar. Je moet het hem nageven vindingrijkheid bezat hij zeker. Grenzen zijn er om verlegd te worden, niet waar?
Nu, in deze tijd leer ik mijn grote familie voor het eerst kennen, ook hier ondervind ik het harde werken om boven te komen. Het raakt mij ook wel, hoe het lot van al deze kinderen hen ten deel is gevallen. Ik geeft het je te doen en ik heb lang moeten denken hoe ik het verhaal positief kan afsluiten. Voor mij was het erg lastig kan ik toevoegen, zoveel verhalen, zoveel ellende, generatie op generatie. Ik heb een aantal kinderen gesproken, welke ik graag wil toevoegen aan dit verhaal. Dat wat het hun heeft gebracht past in een roman, maar ik kies ervoor de meeste details te laten in het verleden en het te laten rusten. Toch ervoer ik hun hoop en de wil om boven te komen, wat naar mijn bescheiden mening echt is gelukt. Mijn hart huilt voor mijn neven en nichten die het minder hebben getroffen.
Zoon
Hij is nu in de 70, heeft zelf ook bij Pake Reinders en Beppe Janke gewoond. Net zoals meerdere kinderen werd ook hij uit huis geplaatst en belande in een kindertehuis. Hij moet zo’n 5 a 6 jaar oud zijn geweest. Hij heeft nog met een paar van zijn broers en zusters contact. Dit is ook een bewuste keuze. Niet iedereen heeft het getroffen in de familie en het is ook wat je ermee doet. Eigenlijk was het tehuis een zegen, hij leerde er een ambacht in Amersfoort en heeft jaren gewerkt als schoenmaker. Hij is daarop vier en trots, heeft vele collega’s ingewerkt. Hij is getrouwd en heeft zelf twee zoons. Hoewel hij zelf in Amsterdam is geboren trok Friesland hem en werkte jaren in Leeuwarden bij de grootste schoenmakerij. Helaas heeft hij meerdere beroertes gehad en kan hij daardoor zijn lichaam minder gebruiken. Ondanks dit alles wilde hij even niet meer, maar vond toch opnieuw de energie om weer door te gaan. Dat doorgaan en de possitiiviteit die straalt ook echt door. Hij heeft geleerd wat werken is en trouw blijven aan je partner. Niet zoals zoveel tegenwoordig doen. Hij heeft het over oude waardes en normen. Eigenlijk zo terug kijken best een prestatie gezien het gebroken nest. Hij heeft ook wel weer thuis gewoond en had respect voor zijn ouders. Maar hoe er met de kinderen werd omgegaan niet. Zijn moeder was ook meer het sloofje van zijn vader. Zijn vader was het liefste aan het reizen, ging daardoor vaak langs familie, die daar niet altijd op zaten te wachten. Een andere broer woont nog in het wat je nu noemt ouderlijk huis in Amsterdam, vertelt over zijn moeder en hoe ze helemaal doordraaide in de bedstee op de boerderij. Ze werd opgenomen. Hij kent wel neven en nichten in en om Leeuwarden, hij is ook regelmatig bij tante Aaltje op de koffie geweest. Van mijn vader en moeder weet hij eigenlijk niet veel, behalve dat mijn Va ook kinderverlamming heeft gehad, net zoals hij zelf. Ome Siebe, in Duitsland kwamen ze ook en heeft hij ook moeten mee melken. Vroeger was er geen steun, je moest gewoon werken, geen werk , geen geld, dan leer je wel en pak je aan wat je kunt krijgen. Zo werkte hij eerst ook bij een boer, maar zegt er niet slechter van te zijn geworden. Hij reist het liefste in Nederland, dat buitenland heeft hij wel gezien. Spanje was het land en ze reden er altijd naar toe. Let wel. dat was net nadat Franco was afgezet. Zus Jannie en haar man, dat waren wel vrienden en we gingen samen op reis. Lekker met de tent eropuit. Zeeland de mooiste provincie. Terug kijkend vind hij het leuk om mij te spreken en voelt ook weer vertrouwd, geschiedenis delen. Ook hier krijg ik een uitnodiging en zegt hij zelfs neem mijn zus mee! Hij heeft geen foto’s, daarvoor moet je bij mijn zuster zijn jongen maar verhalen genoeg. Ik geloof hem meteen en zijn mooie Amsterdamse accent met een vleugje Fries maakt dat ik hem geloof. Mocht ik weer eens naar Friesland gaan zoek ik hem misschien wel op, als was het maar om zijn Hoekstra hoofd te zien en wellicht zelfs zijn vader in hem herken. Tja zijn vader, daar was hij dan wel kort over, dat was een klaploper. Hij koos om afstand te houden, als je dat doet kan je er ook geen ruzie mee maken en lacht. Dus eigenlijk kan ik met iedereen wel door een deur. We worden allemaal ouder en er zijn er ook best wel een aantal die er niet meer zijn. Mooi mens kan het niet anders verwoorden.
Dochter
Op de koffie geweest. Ze heeft veel fototjes, ze oogt onvermoeibaar. Ze heeft best wel veel meegemaakt waaronder uit huis plaatsing en heeft in kindertehuizen gezeten. Dit heeft haar weerbaar gemaakt. Haar vader was een soort zigeuner, reisde heel het land af met een camperbusje, zo gingen ze ook langs de familie, familie stond boven aan bij Rink. Ze hadden het zwaar, inkomen dat was iets voor later. Leven bij de dag, Omdat er zoveel kinderen kwamen kon het in leeuwarden niet meer en werden deze uit huis geplaatst. kort daarop is Rink naar Amsterdam gegaan. zomers woonde hij met een deel in een camper en in de winter woonde hij bij haar met een aantal van haar broers en zussen. Bij Jannie kon je altijd terecht, haar huis stond altijd open voor ieder die hulp nodig had. Ze woonde eerst in de jordaan later op de korenbloemstaart, hier hebben haar ouders altijd gewoond. Ze heeft haar man Henk leren kennen op de pond. Ze kregen 1 kind. Er was veel drank in de familie, ze heeft ook een aantal broers eraan al vroeg verloren. Als ze over haar jeugd begint te praten dan was het hard werken, meewerken. Als moeder het liet afweten, werken zij bij de boer en de koeien melken. Echt liefde dat was er voor haar gevoel niet, knuffelen nee, je keek wel uit, je kreeg eerder iets naar je hoofd of een tik op je gezicht. Haar man Henk was glazenwasser van beroep en je kreeg haar huidige woning die totaal was uitgewoond, weken van klussen om het nu in een paleisje te veranderen. Meubels werden speciaal voor hun huisje gemaakt. Henk was een doerak, kwam ook wel in aanraking met de politie, maar kon moeilijk van de drank af blijven, dit werd hem fataal. Hanny heeft altijd hard gewerkt, zo had ze ook een baan bij de politie als schoonmaker. Ze heft zelfs een inval in haar huis meegemaakt, omdat de vorige bewoner iets had gedaan, nou dat hebben de heren agenten geweten..ze nam wraak door met de hoofdcommissaris de dienstwapens die niet niet opgeborgen werden te verstoppen. Dus de agenten tja, die moesten aangifte doen van diefstal…dan moet je ze maar juist opbergen…ze namen natuurlijk haar op de hak en sloegen haar in de boeien..boeien dat deed haar natuurlijk niks, ze had al meer gezien :-). Maar zogenaamd het sleuteltje kwijt dus moest ze geboeid naar een andere locatie waar de hoofdsleutel lag. Ze verteld het met zoveel power en energie die aanstekelijk is. Ze houd van echte mensen, je kunt altijd bij haar terecht, de hele buurt weet ook wie ze is, dat merk je ook omdat haar goede arm steevast omhoog gaat naar iemand die langs komt. Ze verontschuldigt zich voor het feit dat haar trots de tuin een rommeltje is..maar je kunt gewoon zien dat deze daarvoor altijd goed is onderhouden. Ze toon een bescheidenheid in een wolk blauw, mijn meegebrachte gebakje eet ze niet op, maar roken dat doet ze als een ketter. Iets wat er ook niet meer uit gaat. Ze heeft een rijk leven gehad, heeft veel kunnen doen voor anderen. Als ik een voorzichtige conclusie mag trekken is dat haar ogen veel hebben gezien, haar geheimen en de geheimen van anderen nog steeds vasthoud. Ze een leven heeft gezien, waar menig een geen weet van heeft. Maar ze straalt met zoveel prachtige power dat je niet anders wilt dan haar in je hart sluiten. Haar vader had geen band met zijn vader, hij was een te wildebras en zocht die vrijheid. Van baan naar baan, huis naar huis, altijd leven met een onrust in zijn lijf. In dit alles moet ook Tante Janke zijn geweest, ze was eigenlijk veel te lief en soms misschien zoals je dat nu netjes noemt eenvoudig. Na het overlijden van haar Henk, kreeg ze iets met de huisvriend, maar moet gezegd worden dat ze um nooit naakt heeft gezien. De relatie was er een van delen, samen ondernemen een maatje hebben. zo hebben ze reizen gemaakt met een camper en hebben de mooiste dingen gezien. Die humor, ik herken het weer, ze kwam ook bij mijn ouders, opeens kwam dan ook het besef dat mijn vader voor haar een echte oom was. Grappig zo had ik hem nog niet gezien.
Vakanties, nee juist niet de grote sjieke plaatsen maar het pitoreske, dat is waar haar hart sneller van ging kloppen. Over mijn vader kan ze mij helaas weinig vertellen, ik vertel haar dat dit andersom ook zo was. Hoewel mijn moeder contact had met haar, hield ze er ook de afstand tussen. Ze is zelfs geweest op het afscheid van mijn vader, iets waar ik geen idee van heb gehad. Ze herkend veel van mijn moeder in mij, meer dan in mijn vader. Een leuk verhaal over mijn vader gaat over kanaries die kreeg ze dan mee van mijn vader, hij kweekte deze. “Dan moet je maar op visite komen om te zien hoe ze het hebben zei ze”. Toen mijn Va erachter kwam dat dit 5 hoog was vroeg hij om foto’s, dat ga ik niet redden meisje. En daarmee gaf ze mij toch weer een cadeautje, heel even sta ik weer als kind voor zijn vogelvuliere, herken de verpakkingsdoosje, en zijn knal gele en oranje kanaries. Wat maken die beesten een herrie haald ze mij uit mijn gedachten. “Ik had geen gordijnen op 5 hoog, niet nodig jongen…van smorgens tot laat… Ze is zo trots op haar dochter en haar kinderen en verteld honderd uit.”
Het voelt een beetje als thuis komen, de meubels, de rooklucht, het gemoedelijke huis. Ik voel mij hier gewoon thuis en merk dat ik al een tijdje bij haar zit en leer. We kijken foto’s sommige stopt ze vlugger weg, het is nog geen tijd om deze te delen, dat begrijp ik, het is natuurlijk ook best raar om na 45 jaar je volle neef te zien onder normale omstandigheden en niet op een begrafenis. Ze deelt foto’s en krijg zo een beeld van het gezin van haar vader en moeder en hoe groot deze wel niet is. Ze is 81, maar als je zou zeggen die is in de 60 zou je mij zo geloven, zoveel energie proef ik en steeds kijk ik naar haar gezicht haar ogen, ze stralen, haar contouren ik zie haar vader en voor heel even de mijne. Haar leven was van niets tot iets gekomen, wat een rijkdom.
Ook vertelde ze over haar broer Siebe. Hij is een tijd bij tante Hinke in huis geweest, Een mogelijk ook nog bij Tjalke en Jetroet, maar moest uiteindelijk toch naar een kindertehuis. Ome Tjalke hadden hem graag een thuis geboden en waren gek op hem. De kinderbescherming toen bij hun gekomen maar Siebe was toevallig bij tante Hinke toen de inval kwam en dus zo voorlopig gered was. Het was ook raar, de hele familie wou wel een kind in huis nemen tot tante Janke weer beter was, maar nee ze moesten van de instellingen in een tehuis of pleeg gezin.
Jannie is een beetje de lijm waar alles op draaide en heeft het zelf ook niet makkelijk gehad. Jannie rookt als een ketter, de kamer staat blauw. Maar wat moet ik dan nu nog jongen. Ze heeft groot gelijk. Roken en drinken is wel een thema in deze familie. Jannie heeft een possiteve flow, optimist. Hoekstra’s pesten elkaar graag een beetje.
Van de elf kinderen leven er nog zes, ieder op eigen wijze. Er spreekt hoop uit en hartelijkheid. Bedankt aan hen die mij te woord hebben gestaan. Mij een beeld hebben gegeven van mijn graag reizende oom. En Spanje, tja dat was het vakantie land bij uitstek in de jaren en is dus ook meegenomen in mijn leven. Mijn hart klopt ook voor Spanje en wie weet komt mijn droom dan ook nog eens uit. Camper trips heb ik al doorstaan, vrij voelen en zijn. Je eigen keuzes volgen. Dag familieleden in Amsterdam. Hoe stomtoevallig ik van sommige op nog geen drie kwartier fietsen woon. Maar voor nu is het gewoon goed zo. Bedankt.
Walt's Hoekje 