Gepland bezoek. Mijn grote broer.

Het is zeven jaar geleden dat wij contact hadden. Alle redenen van afstand zijn in deze niet meer belangrijk. Ik heb er reeds vaker over geschreven. Voorzichtig pols ik zijn zoon, zou hij open staan voor opnieuw contact? Even gaat het mij dan ook te snel omdat zijn antwoord positief blijkt te zijn. Nog dezelfde avond hebben wij app contact, wij hebben het over de bekende koetjes en kalfjes maar zeker niet over het heden. Dan volgt de eerste uitnodiging, welke ik afsla, ik vind ons app en mail contact zo inderdaad even goed. Gelukkig had ik ook al een trip gepland precies op deze datum want het zou zomaar zo kunnen zijn dat dit de enige uitnodiging zou blijken.

Nu ik in mijn vaders geschiedenis aan het rondneuzen ben geweest, ben ik als het ware verder gegaan in de van mijn moeder. Ik heb contact gemaakt met verre neven en nichten en hier en daar nog met levende tantes en oom. Dit alles voor informatie, stemmen uit het verleden. Maar vergeet dat ik bronnen veel dichterbij mij ook zou kunnen aanwenden.

Nu, ik mijn eigen rode draad aan het oppakken ben en ontdoe van alle gedragingen welke mij hebben leren overleven, vaak ten koste van elke band die ik kon opbouwen. Zo beland ik opnieuw in de fase, ik heb broers. Maar door ons leeftijdsverschil voelt het meer als bloedverwanten. Al mijn handelingen stonden in het teken van blijven staan, ten kostte van alles er zorg voordragen dat ik en bovenal mijn moeder kon blijven staan. Een huzarenstukje al schrijf ik dit nu zelf.

Ons app contact gaat over vroeger, omdat hij achttien jaar ouder is, dacht ik dat hij veel meer kennis had. Maar niets van dit al, ook hij heeft dezelfde slachtoffer rollen moeten spelen en heeft kans gezien samen met zijn vrouw een nieuw eigen leven te starten en te behouden. Precies dezelfde wens welke ik altijd had, loskomen, achter laten en verbranden. Ik vind mijn oudste broer juist terug in de overeenkomsten. Dezelfde aanpak, motivatie, gedienstigheid, slagvaardigheid en overtuigingskracht. Vanuit de stilte opereren tot een hogere bewust zijn.

De ontwikkeling en ontmoeting.

Ik heb een volle dag, waarin ik trips maak door de plaatsen waar mijn opa en oma hebben geleefd, gevochten voor hun bestaan. Waar verdriet een nog grotere schaduw werpt, waar ik later nog op terug zal komen. Maar heb ook om 15.00 afgesproken om op de koffie te gaan bij mijn oudste broer nu acht jaar na het overlijden van onze moeder. Misschien was het geen goed idee, op deze volle dag!

Daar draai ik het andere deel van mijn geboortedorp weer in, ik weet zijn straat vanuit gewoonte te vinden. De wijk is gegroeid, herken het amper meer. Met als ik de hoek op draai met de auto staat er een man met bladblazer de weg schoon te blazen. En meteen zie ik wie de man is, daar staat mijn oudste broer, een kriebel in mijn buik. Verdikkeme, ik steek wat aarzelend mijn hand op, ik wilde de auto nog draaien, zodat ik wanneer het toch niet goed gaat meteen weg kon draaien. Op het zelfde moment denk ik, ach gut, hij moet hetzelfde hebben gevoelt en zichzelf bezig zijn gaan houden met bladblazeren om de tijd te vullen en niet te veel in zijn hoofd ermee bezig zijn. In mijn handen een bos bloemen voor mijn schoonzus en een doos gebak in de andere. Zo staat er iets tussen ons in. En hij zijn bladblazer, de eerste momenten zijn dan ook het lastigste. Daar ben ik dan. “Je, bent welkom”. Hij is een stukje kleiner geworden, zijn gezicht mijn vader, mijn gezicht in een oudere versie.

Hun huis kan ik nog uittekenen, de meubels zijn anders, maar foto’s hangen er nog incl mijn trouwfoto. Het ontvangst is hartelijke en bemerk ook hun spanning wel. Want wat zal er op tafel gelegd worden. Over en weer, open kaarten, eerlijkheid en eindelijk voel ik mijzelf vrij het juk dat op mij lag los te laten en hen te laten zien hoe mijn intenties werkelijk zijn. Natuurlijk is de enige manier om hier doorheen te komen, open en eerlijk ook je boetekleed aan te trekken.

De inhoud van ons gesprek privé en al gauw klopt het. Ik kijk naar mijn broer, zie zijn lijnen, verdriet, wijsheid. Berusting en ook zijn zorgen. Hij laat af en toe het aan mij zien. Ik heb maar een half woord nodig dat zijn emmertje voller is dan hij laat blijken. Zo af en toe schieten wij vol, verbijten het weg op onze lippen. Dat wat komt komt!

Nadat ik vertel wat mij zo bezig houd in de geschiedenis van onze familie, bied hij mij iets bijzonders aan. Hij blijkt en hele verhuis doos vol te hebben van mijn moeder. Heel even weet ik precies wat erin moet zitten, het enige kastje dat al leeg was, voordat ik haar persoonlijk spullen na het overlijden moest weghalen. Hij hoopt dat ik er misschien nog antwoorden in mag vinden. En ik krijg het trouwboekje en ringen van onze ouders, wat een groots gebaar is dit. Overdonderd.

Net voordat ik wil gaan komt hun zoon thuis, ook hem heb ik al deze tijd niet in het echt gezien. Ik bedank hem voor de bemiddeling maar ben ook zo vol van de indrukken dat ik besluit dat ik nu moet gaan. Met ons afscheid geef ik mijn broer een stevige knuffel, wat voelt dat powerfully. Bij de auto, hij en ik alleen. Het hoeft niet te worden uitgesproken, herhaling ja broer, welkom.

Het was 2008, hier trouwde ik. Samen met mijn broer op de foto. Ik heb geen foto gemaakt van deze ontmoeting. Dat komt misschien wel.

Om de hoek, parkeer ik even de auto. Wat heb ik vandaag weer grote stappen gemaakt, mijn ogen vullen zich. Even wachten voordat je gaat rijden. Ik kijk naar de doos, een teken van moeders. Kijk mam, ik verbind en dit keer voor mijzelf. Vol, tekst ik mijn baas, mag ik aub morgen even vrij. Ik heb zulke stappen gemaakt.