Kijken in de spiegel van mijn ziel,
zelfreflectie het klinkt als een toverwoord,
Ineens sta ik stil, het ritme van het leven haalt mij in,
de trein in mij raast door, om steeds te stoppen net na elk station.
Ik wil zo graag meerijden, maar alles wat ik zie is mijn eigen reflectie.
Nog net, in de achterkant ervan zie ik een reflectie en via omwegen zal ik groter worden via berg en pas
ik groei, buiten mijzelf, zelfs groter dan ik ooit heb mogen denken.
Op weg ik zie een station en hoor mijn eigen trein al komen.
Ik kijk weer even omlaag, zal ik de trein gaan halen maar nu zie mijn reflectie in een regenplas.
Met bewondering kijk ik naar wat ik nu zie, met verwondering neem ik te lang elk detail tot mij.
Dan hoor ik weer mijn trein en zie hem nog net gaan.
Gemist….Baal ik of ben ik juist blij met de diepe wonden die mijn reflectie mij lieten zien.
Ik voel mij echt en denk wellicht is het volgende station dan wel die voor mij.
Walt's Hoekje 