multisysteemziekte

Gaat het weer over die Post Covid van je? Nee, dan lees ik je stuk niet meer. Eerlijk gezegd ik ben er een beetje mee klaar. Dat focussen van je op je gezondheid. Wij hebben allemaal wel eens wat.

Snap je dat, wat nobel van je. Ja, ik snap je helemaal, dat gezeik en gezeur. Weet je wat jij zou moeten doen, gaan leven en je ding gaan doen. Ze denken het, ik voel het. En hoewel ik het niet mag invullen, weet ik dat het zo is. De leegte in berichten is tastbaar. Holle boodschappen, hoe gaat het, de antwoorden daarop verworden tot gaan we nog een keer wat ondernemen. Allemaal geschreven vanuit hun beleving. Ze willen het afsluiten, maar zo werkt het nie hè. Het gaat daarna voor mij gewoon verder.

Maar goed, ik focus mijzelf inderdaad op wat wel kan. Welke mogelijkheden er tot mij beschikbaar zijn. Maar daar wilde ik het helemaal niet over hebben. Dat multi…. Ziekte ding, maar dat ik weer twee gesprekken heb mogen doorstaan een met een verzekeringsarts en de ander met een arbeidsdeskundige. Niet mis te verstaande conclusies. Dat er binnen mijn mogelijkheden enorm veel beperkingen zijn en er op dit moment geen mogelijkheden zijn om terug te keren in het dagelijkse werkbare leven. Maar er nog ook veel onduidelijkheid bestaat over een mogelijk herstel. De procedures zijn juist gevolgd en ik ben OK bevonden om de WIA in te rollen.

Dat wil je niet hè, maar goed er moet wel een brood op de plank. Ik houd mijzelf dan ook voor dat ik 36 werkbare jaren heb gehad en dit allemaal zelf betaald heb. Ook al krijg ik nog maar 70% van mijn voormalige salaris. Gelukkig dat het er is.

Maar het feit blijft dat ik ook afscheid moet gaan nemen van mijn werkgever. Dat is wel weer een dingetje, kan je stoer over doen en roepen het is maar werk. Maar het is meer dan dat. Je stond in de maatschappij, was er onderdeel van. Mensen blij maken met een bezoek aan het museum, de dingen waar ik zo goed in was. Mijn cocoon wordt strakker en kleiner. Ook ik ben er allemaal klaar mee, steeds uit te moeten leggen hoe het gaat, jezelf in de verdediging te brengen, want je loopt weer beter, je pakt de fiets zo af en toe weer. Ik houd het langer vol op bepaalde dagen, maar er hoeft maar dit te gebeuren en ik donder weer steeds in slaap. Ik kan dat maar niet reguleren. Mentaal te veel lichamelijk schakel ik weer uit. Lichamelijke te veel, zowel fysiek en geestelijk gaat de stop eruit.

Wie tot hier door heeft gelezen, bedankt dat je er bent. volgende keer gaat het over jou, dan vraag ik hoe het met je is.

In elke vorm

Zit verandering, soms is deze subtiel en bij heel veel personen een van radicale veranderingen.

Dat is er ook bij mij gaande, mensen die vertrekken uit je leven. Ze weten er geen houding aan te geven. De eenvoudigste vraag, blijkt veelal de moeilijkste.

Ik ben veranderd, bij mij zijn vele zaken anders geworden, niet omdat ik dat graag wilde, maar omdat ik door ziekte nu zo ben.

Fases, van teleurstelling naar dan weer heftig boos. Verontwaardiging en een voedingsbodem voor een zeer kort lontje. Ik krijg het soms te kwaad, dan denk ik vaak. Zeg het verdomme dat je het moeilijk vind, je jezelf geen houding kunt geven. Dat je niet meer kunt communiceren met mij, omdat ik nu zo ben. Wees eerlijk.

Ik danste door het leven, maar ik kan het niet meer.

Ik verzorgde mijzelf altijd tot in de puntjes, maar ook dat gaat niet meer zo goed.

Mijn kledingkast is verworpen naar een opstapeling van oude outfits, de kleding die ik nu draag zijn nog van daarvoor. Geen extravaganza meer.

Ik bezat nog duizenden dromen, wensen.

Maar ik ben geworden tot een zwijgende massa hoopje mens.

Ik sprak honderd uit, had de mentale en fysieke krachten zonder erbij na te denken.

Maar diep van binnen ben ik er nog, verscholen in mijn nieuwe cocoon.

Maar jij, daar aan de overzijde van mij, jij kijkt naar binnen en ziet mij op een goede dag. Alle andere dagen ben ik er niet meer bij. Ineens sociaal blind.

Altijd nu wordt er met mij gecommuniceerd van, oh sorry, ik dacht ik moet wat van mij laten horen, maar nu is het al weer maanden later. Sorry!

Oh, je hebt mij ont volgt op sociaal media…. Waarom? Nee, ik heb JOUW niet ont volgt, maar ben geheel van social media af! Merk je het verschil nu pas? Dat was al 2 jaar geleden!

Ik vlieg zo nu en dan uit de bocht, ik kan niet meer tegen deze vorm van sorry. Ik communiceer dan scherp terug. Dat geeft natuurlijk ook een beeld. Nu communiceer ik en toon interesses en is dit je antwoord.

Zeg mij gewoon, dat je leven is door gegaan en het mijne nu zo veranderd is. Dat er nu geen match meer is. Laat iets niet op zijn beloop, dan houd het wel vanzelf op gedachten. Ik was meer dan dat.

Zeg dat het voorbij is, jaren aan vriendschap. Dat kan en wees eerlijk! Maar goed door mijn snavel open te gooien help ik je een handje. Want als het zo moet, dan denk je wel na.

Daar kan ik mee dealen. Want het is peanuts vergeleken waar ik doorheen ben gegaan om mijzelf te accepteren zoals ik nu ben.

Vandaag las ik deze ongelofelijke power massage. Dat ik wel moest schrijven.

May you never be the reason why someone who loved to sing, doesn’t anymore. Or why someone who dressed so uniquely, now wears plain clothing. Or why someone who always spoke so excitedly about their dreams, is now silent about them.

Quote by Sharouk Mustafa Ibrahim
Image by @funkynanas

De foto, deze vrouw met al haar sparkles on the ground. Voeten in water. De kracht die terug stroomt naar moeder aarde.

Zo voelt het, mijn sparkles zijn verdwenen, mijn glans en glorie. Maar hoewel mijn wereldje zo klein is geworden ben ik toch hard aan het werk er weer een nieuwe versie van te maken. Het vergt veel tijd, ontzettend veel rust. De maatschappij gaat aan mij voorbij. Mijn aandeel is steeds kleiner.

Ooit dacht ik, je kunt alles worden wat je wilt in de wereld. Maar jezelf durven zijn is een van de moeilijkste. Maar wees alsjeblieft een vriendelijke voor anderen, je weet nooit wanneer de ander het meer dan ooit nodig heeft.

Eerlijkheid, maakt verdraagzaam. De teleurstelling die ik voel bij verschillende mensen zal slijten. Het zegt immers zoveel meer over jou dan over mij.

Ik heb mijzelf niet vergist in onze vriendschap, misschien was ik juist wel de gever maar die pot after the rainbow heb ik nu zelf heel hard nodig.

Liefs van mij.

Een moment.

Een moment in de tijd, ik aanschouw. In de luwte van wind en mijn rug ontvangt de warme voorjaars zonnestralen. Duizenden beelden, momenten, indrukken en bovenal vele dagen hard moeten werken. Het gras zo heerlijk groen, de natuur ontwaakt. Ik rust hier even op een bankje of is het bewust. Indrukken en veranderen kan ik het niet. Emoties, tja wat wil je. Nog even… en dan een groet. Het gaat omdat het moet.

53 + 20 = 73

“7-20 jaar ouder: Cognitieve mist van COVID-19 veroorzaakt schade, krimpen en versnelde veroudering van de hersenen.”

Een studie van mensen met milde tot matige COVID-19 toonde significante langdurige ontsteking van de hersenen en veranderingen die in verhouding staan tot zeven jaar hersenveroudering.

Meest recent beoordeelde een nieuwe studie gepubliceerd in het New England Journal of Medicine cognitieve vaardigheden zoals geheugen, planning en ruimtelijke redenering bij bijna 113.000 mensen die eerder COVID-19 hadden gehad. De onderzoekers ontdekten dat degenen die besmet waren, aanzienlijke tekorten hadden in het geheugen en de prestaties van uitvoerende taken.

Maar daar blijft het niet bij, ook het IQ daalt. Ik word dus oud en dommelig 😜

In dezelfde studie vertoonden degenen met milde en opgeloste COVID-19 een cognitieve achteruitgang die gelijk was aan een verlies van drie punten aan IQ. Ter vergelijking: degenen met onopgeloste aanhoudende symptomen, zoals mensen met kortademigheid of vermoeidheid, hadden een verlies van zes punten in IQ. Herinfectie met het virus droeg bij aan een extra verlies van twee punten in IQ, vergeleken met geen herinfectie.

Wat een artikel gisteren.

Zo…ik ben dus feitelijk met pensioen. Meteen klaar met de molen van regel en de Wiahalala aanvragen en nog meer van het geneuzel.

Maar goed ik schreef al dat ik mij als een zeventiger voelde. Ik lach er maar om… maar daar waar hersenen zitten is dus een ruimte leeg. Waar mijn IQ deels zat is er dus een flink deel is verdwenen. Verklaart een boel.. veel euh voor weinig. Er komt steeds meer boven water. Maar of dat teruggedraaid kan worden?

De hersen kikkers, maken gekke sprongen.

Er wordt steeds meer bekend, dat is alleen maar goed, voortschrijdend inzicht. De woorden van Jochem.

Voort schijnend achteruitgang is het. Voelde mij altijd 38, daarna werd ik 50. Dat was raar en met 3 besmettingen opeens 73.

Wat doet het met je? Mijn soon to be ex leidinggevende… Kan je het al accepteren nu de situatie dichter bij komt? “De situatie”, man ik zit er middenin. Dank voor je vraag, lees net de eindrapportage en het is zoals het was. Zit niet te wachten op de volgende molen…UWV….maar goed ik heb geen keuze.

En wil nog niet afgeschreven worden, maar zo zal het hopelijk de broodnodige rust geven. Ik heb wel geaccepteerd hoe de situatie nu is voor mij. Heb hard gewerkt eraan, maar aan een dood paard moet je niet trekken. (Zei, mijn moeder altijd🤔)

Ben nog niet afschreven… heb nog geen fatt ladies horen zingen!!! Blijf er natuurlijk in geloven dat er deuren dichtgaan en weer anderen gaan openen. Ben dan misschien wat dommer en ouder geworden… maar heb mijn looks nog pffff.

Ook las ik gister of was het eergisteren al weer, een mooie om denker.

Het is geen teken van zwakte als iemand omvalt, maar een teken dat deze persoon al langere tijd te veel aan het dragen was.

Al met al cbsnews, bedankt voor het artikel. Een vermelding zodat ik geen last krijg met de stukjes die ik toegepast heb in bovenstaande.