Met de gratie van een Baronesse…Tante Antsje

Het spijt mij, het is er weer één geworden van lengte, er is zoveel te vertellen over het hoe en waarom. Maar ook, hoe ze het deed met al haar goede bedoelingen. Dus pak maar een kop thee, een trommel koekjes en een dekentje. Ze is nog springlevend en dat maakt het meteen bijzonder maar ook lastig om over haar te schrijven.

Februari 2021

Het is mijn kans, stukjes van haar leven te delen, soms uit eigen mond en dan weer smakelijk vertelt uit de familie. Natuurlijk wel met het bekende randje van emotie en gevoel.

Er komt mij steeds als ik aan haar denk een lied in het hoofd. Conny Stuart zong het zo prachtig. Het is een lied van Annie M.G.Schmidt.

“Wat voor weer zo het zijn in Den-Haag, zijn de bomen al groen (nog kaal) op het lange voorhout”

Het klinkt bijna adelijk, het Den-Haag. En meteen het volgende lied. “Daar woont de gravin in-spe..Anstje!”

Ik pak de teksten er eens bij, denkend aan mijn tante Anstje. Wij gingen vroeger als gezin dagjes uit, dat waren hele happenings. Vaak een rondvaartboot of een trein en waar va zitten kon, ik speelde dan. Vaak mocht mijn neefje Dennis mee, zo had ik wat aanspraak. Tja Dennis, de oudste zoon van mijn broer, hij was bijna vijf jaar jonger dan ik. Voor mij was hij echt als een broertje, spijtig dat hij op zestienjarige een auto-ongeluk moest krijgen.

Soms ook ging tante Nel mee, gewoon zodat mijn moeder ook eens kon ontspannen. Maar nu, terugdenkend ging ze natuurlijk mee ter ondersteuning. Mijn Va, ging wel mee, maar deed niet mee. De band met mijn tante Nel, of Neeltje, daar plaagde ik haar altijd mee, is nog altijd daar. Ze is ook al even niet meer onder ons. Na het overlijden van mijn moeder, volgde ze zelf al snel. Ze was mijn stem/steun en liefde.

Waarom deel ik dit nu, als het stuk over mijn tante Anstje zou moeten gaan! Het illustreert wat een band met een tante kan zijn en in haar/ons geval had kunnen zijn al deze jaren. Maar de keuzes die rond mij werden genomen stonden dat juist in de weg.

Zo gingen wij ook nog in mijn tienerjaren naar Scheveningen en Madurodam. Dan vroeg ik ook wel eens, zittende in de tram, va u heeft hier toch een zuster wonen, tante An en ome Theo? Wat, die Haagse bluf, dat is mijn zuster nie sprak mijn Va zich dan uit. En als ik dan eens doorvroeg, schopte mijn moeder mij tegen mijn been of kneep even hard in mijn arm. Va zijn blik was al op het uitzicht gericht.

Ik weet nog heel vaag dat ik wel er op bezoek ben geweest, mijn broer Gerrit was ook mee. In mijn beleving woonde ze toen 4 hoog. Ik moet nog geen 7 zijn, mijn broer kocht een Honda motor. Een gele van neef Leo. Hij was er fier op, dat weet ik nog. Hij kon ook, in zijn toen al Utrechtse accent behoorlijk luid zijn. Sommige zouden het afkeuren en er volgde een vrouwenstem welke in toch rappe en in zeer duidelijke taal sprak, toch vooral zijn mond te sluiten. Mijn broer, tja die was toen al niet op zijn mondje gevallen en antwoordde terug. Ik zat op de bank, ik zat maar stil. Kreeg koekjes uit een trommel, maar vooral dat ik zo goed als ik kon niet wou kruimelen. Het was er zo netjes in huis.

Er hing iets in de lucht, ome Theo kwam thuis waardoor de sfeer anders werd. Ik vond ome Theo een beetje eng en streng ook. Maar tante had iets, iets van vrij zijn. Soort van berusting, ik was erg gevoelig voor wat volwassenen uitstraalden. Ik heb als kind vroeg geleerd, hun zo te lezen, aan hun behoefte te voldoen. Daarmee mijn eigen zijn en behoeftes uiteindelijk te hebben uitgeschakeld.

Ik voel, nu ik mijn tante An in haar 88ste levensjaar opnieuw ontmoet, hetzelfde gevoel ervaar als toen in die gang. Het gaat goed komen jongen, laat niet met je sollen. Kijk, ik kan het ook. Het komt allemaal goed. Ze zei het niet, maar ik voelde het. Het was niet dat ik mij veilig voelde, maar ik begreep haar.

Mijn tante An, is de jongste van 15 kinderen en de langst levende. Ze opent steeds meer, er gaan fotoboeken open, ze leert deze te fotografen voor mij, ze deelt over mijn Va en over haar leven, als gezin en familie. Ik leer over ome Theo, ik begrijp hem opeens stukke beter. Zeker nu ik over zijn achtergrond leer, hij zag sommige van zijn schoonfamilie Hoekstra als niet even prettig. Als sommige langs kwamen moesten ze ook vaak iets. Er werden ook wel dreigementen geuit aan het adres van ome Theo. Hij was politieagent en zoals je hebt kunnen lezen zaten er wel wat boefjes in de familie. De afstand was beter.

Ik proef aan haar dat ze blij is, een teken van haar broer Tjalling. Al was het maar via mij. Na al deze tijd, ze verteld en ze heeft vragen die ze nog niet goed onder woorden kan brengen. Het is ook wel iets, de jongste neef en het jongste kind van vijftien. Dat schept een band, instant!

Tante samen met mijn Va.

Toen ik vernam dat er nog een zus in leven was en ook nog eens zo pienter en alert. Moest ik om dichterbij te komen, het verhaal van afstand naast mij neerleggen. Tegen de laatste wens van mijn va in gaan, wie bij leven…. Maar het leven is een keuze, dit was mijn kans.

Ik moet dit doen Va. Je hebt mij ontnomen, weggehouden met een reden, niet uit pijn maar uit afzondering. Jezelf niet als heel voelen, te min, niet gezien te zijn voor wie je bent en was. Je niet welkom voelen, steeds maar weer benadrukt krijgen niet in de plaatsjes te passen. Ik begrijp je pijn en dat je je keuze resoluut maakte en daar ook aan vast hield. Je kon niet meekomen, was behoeftig maar in je eigen style deed je precies dat. Je had ook hen niet meer nodig. De uitnodiging voor een bruiloft van het ene kind, de uitnodiging die maar deels kwam. Je mocht voor je gevoel weer niet zijn en deelnemen. Wat denkt ze wel, daar in Den-Haag, dat ze de koningin is!

Madurodam bezoek door tante.

En daarboven op, verkeerde woorden, de verschillende verliezen. 1979, tante Hinke is niet meer, hier sterft de band. Ik ken verschillende bij naam, van mijn ooms en tantes, nu blijkt dat ik er ook een aantal totaal niet ken. Dank, wil ik uitspreken voor al het stamboom werk van tante en ome Theo, vind ik hierdoor vijftien kinderen en niet elf zoals ik altijd dacht.

Dan volgt zijn aanvaring over de grafsteen als hij in Friesland deze bezoekt en ontdekt dat deze is gebroken. Het onderhoud was versloft, er moest iets geregeld worden, maar mijn vader vertikte geld te sturen naar iemand waarvan hij wist dat het zou verdwijnen in een bodemloze put. Zijn andere zus had nu eenmaal een reputatie, zoals altijd ligt de waarheid in het midden. Toen hij erachter kwam dat zijn zus in Den-Haag het allemaal wilde regelen sloeg hij de deur hard dicht, terwijl ze eigenlijk hetzelfde doel voor ogen hadden. Ze spannen samen, wat in mijn beleving niet waar kan zijn. Tante en haar zus waren te verschillend, kwa leven en kwa stijl van leven. Op latere leeftijd kwamen pas hun wegen weer samen, de berusting van het leven zorgde daarvoor. Natuurlijk wordt er hier verschillend over gedacht en denkt men het hare of zijne ervan. Ik zag dit ook bij mijn moeder en haar zuster, toen beide mannen waren overleden, hadden ze elkaar om in soort van verstandhouding te leven. Het was goed, maar tja de koppigheid won bij mijn va, de Friese stijfkoppigheid werd er altijd zolang als hij leefde bijgehaald. Ze hadden er allemaal een beetje last van. Het kostte hem bijna zijn broer Siebe. Ware het niet dat hij wijselijk de mond werd gesnoerd door tante Piet en mijn moeder. Wat denkt ze wel…. Hij nam het zich voor, voortaan alles te negeren. Het graf dan maar niet! Zijn Friese trots. Mijn moeder poogde nog wel eens hem op andere gedachtes te brengen. Maar ook zij ving ook bot!

En daar sta ik dan! Kies ik zijn weg, ik voel ook de weerstand, ik proef mijn tantes voorzichtige toenadering. Ze weet wel waarom, toch voel ik de band. 50 ben ik nu en besluit mijn tante een kans te geven. Ik wil haar leren kennen, ze is na tante Pietje (de vrouw van ome Siebe) nog de enige met mogelijke antwoorden in leven. Op deze reis door de familie geschiedenis maak ik contact met allerlei neven en nichten, welke echte cadeautjes blijken te zijn. Natuurlijk is het onmogelijk om een zo compleet mogelijk verhaal over mijn ooms en tantes te maken, alleen stukjes uit hun leven kan ik opnieuw tot leven laten komen. Ik kan het gat niet dichten, maar delen zeker lijmen, wat ik dan nu ook doe. Het verleden is mooi om in te schuilen, immers deze neemt geen keer. Dat fouten gewoon fout waren en beslissingen daarna ook. Wat blijft is het durven om over je trots heen te stappen. Ik gun ieder dit moment. En als het mijzelf al zoveel heeft gebracht dat is het juist dit, wetende dat ik bij anderen oude sloten heb laten openen en wederom het goede terug heb kunnen geven. Ik zou zeggen dit ik mijn doel in het leven is, dat van de ander net een beetje positiever te laten zijn door verbinding te bieden.

Ik vind zoveel overeenkomsten, ik herken mijzelf. De worstelingen en het bovenkomen. Boven het hele spul uitstijgen. De welvaart had daarin natuurlijk ook een rol. De tijd was anders. Het leven anzich. Maar ik merk hoe hard ze heeft gestreden, hoe ze kansen zag en deze nam. Soms bracht het haar ook verdriet. Ze werd in vele ogen Haagse Bluf, snot in de neus. U vraagt wij draaien. Ze heeft net zoals haar broers en zussen mogelijkheden gezien om beter, goeder en sterker te worden. Hoog en droog in Den-Haag. Ver weg van alles.

Precies dat wat ik ook heb gedaan, weggaan en kansen zien en deze benutten. Zat dan alles mee? Zeker niet, ze heeft gevochten en kwam boven. Haar leven stond lange tijd los van Friesland en dat ze het graag wilde laten zien is toch geen schande? De afstand maakte vrij, ze bouwt voor zichzelf met haar man aan haar gouden toekomst. Het kwam omdat ze zelf ook ging werken, niet de huisvrouw wilde zijn. Ze stond hierdoor midden in een actief leven. Naast moeder van twee, een man die zeker niet makkelijk was voor zichzelf en voor haar had de omgeving haar oordeel al lang klaar.

Het is allemaal te verklaren. Als je een huisje huurt Friesland en iedereen op thee uitnodigend omdat het voor de familie deels niet mogelijk is om naar Den-Haag te komen, wordt dit gezien als een daad van de snob uit te halen, kijk mij het eens goed hebben. Zo’n duur huisje, koffie met gebak.

Foei aan hen die dit oordeel maakten, ze had immers manieren opgedaan bij de baronesse en wist heel goed hoe is een juiste gastvrouw moest zijn. Dat het haar allemaal niet in dank werd afgenomen werd keer op keer bevestigd. Logisch dat je dan denkt bekijk het daar allemaal maar. Als het zo moet!

Maar wat ik nu deel is dat ik eigenlijk super trots ben op hoe zij haar leven heeft neergezet en nog steeds doet. Haar kracht, power, soms wellicht bij andere teveel in regie, laat mij zien hoe het was op de heide daar in Friesland. Ik herken haar karakter trekken als ik haar lees, zie haar moeder en het bontje dat ze samen hadden.

De jonge dame.

“Zorg meisje, dat het je goed gaat en dat je beter wordt, je hebt het in je. Volg die weg. “

Mijn Beppe Janke ten voeten uit. Weten wat je wil en ervoor gaan.

“Wat voor weer zou het zijn in Den Haag,

Als ik weg ben, voorgoed uit dit Friese land, liefst In een bungalow dicht bij het strand. Waar de mensen niet guur zijn en onfris. Ondanks hoe schoon de heide bloeit. Ooit kom ik naar het Friese land terug. Misschien ben ik dan ook eens niet zo fris en soms presenteer ik mij dan koel. Dat anderen mij niet begrijpen en doen oh zo kil maar dat ik erboven sta toon ik alleen maar mijn wil. Als zender en ontvanger niet gelijk staan afgesteld, is er geen begrip. Mag je haar verwijten vrij te zijn, zichzelf te laten groeien. Alleen de jaren kunnen wonden laten helen, bruggen laten slaan, zo kan ik nog wel doorgaan!”

“Wat voor weer zou het zijn in De Haag, waar een boerendochter zelf de baronesse thuis mag zijn” Wat voor weer zou het zijn in Den Haag…Den-Haag. Den…..-Haag.

Maar nu gaan wij toch beginnen aan de reis van ons Antje, Ans, An. Ze is geboren op 12 oktober 1932 in Ureterp als mede haar zuster Alie. Ze is het 15de kindje en tevens jongste dochter van mijn Pake Klaas en Beppe Janke. Wat wilde ze graag worden?

Kapster, dat leek haar een goed beroep. Samen met moeder op gesprek voor werk. Nou zo’n dame wensten ze wel in de salon. Toen Beppe Janke, vroeg wat het meisje zou gaan verdienen antwoorden ze, niets. Niets! Ze mag het vak leren. Daar was Beppe niet zo blij mee, ze had het geld hard nodig. Zo gezegd zo gedaan daar gingen de dames er maar weer vandoor.

Haar vader komt te overlijden en broer Johannes wordt teruggehaald uit Duitsland om kostwinner te worden, ze vind bij hem dan ook een tweede thuis. Ze heeft dan ook een speciale band met haar broer en zijn gezin, waar ze zich ook na het overlijden van haar broer Johannes altijd welkom voelde.

Door het overlijden van een andere broer heeft ze haar geloof ontvangen. Ze helpt haar moeder ook als kind de psalmen te leren, dat was geen gemakkelijke opgave, omdat Beppe Janke niet kon schrijven en lezen. Maar hij moeder slaagde en zo ook de vier jongste kinderen.

Ons tante ging bij het sjieke Tjaarda werken in Oranjewoud, kijk dat waren nog eens tijden en ze snuffelde aan al het goede van het leven. Als je nu Tjaarda opzoekt, je kunt er nog verblijven, maar van de grandeur van toen is niet veel meer over. Toch zo dichtbij de landgoederen en de adelijke families moet er toch iets zijn geweest waardoor ze anders was dan de overige heide hippers. Ze had kwaliteiten en groeide in haar kracht en kennis.

Er kwam een mans persoon in haar leven, voor haar gevoel een prins. Hij was een type waar je misschien wel mee thuis zou durven komen. Hij kwam van ver, dat helpt natuurlijk ook. Nu denken jullie ome Theo. Maar niets van dat al. Deze jonge man kwam helemaal uit Driebergen aanbeland in Friesland voor een vakantie in het Oranjewoud. Thuis gekomen verteld ze haar moeder, het zal het zal. Dan moet je het maar onderzoeken. Als het zo is, dan is hij het. Niet veel later komt hij weer er blijkt een klik over en weer. Hij had van dat prachtige donkere haar met krullen. Hij reikt haar een briefje, er wordt een dienstmeisje gezocht.

Zou ze het thuis vertellen dat ze werk heeft gevonden? Ze werkte als bediende in het een hotel waar ze haar niet kwijt wilde maar An had hele andere plannen en gedachtes. En gaat werken voor de Baron, natuurlijk dik ik lekker de feiten aan en speel wat met de volgordes van dienstbetrekkingen, dat maakt het verhaal veel leuker om te schrijven.

Ik hoor haar al foeteren: “Jongen, had ik je niet gezegd dat…! Ik zal meteen mijn antwoord schrijven dat ik de meest sappige stukjes heb weggelaten maar met alle liefde toe zal voegen! Dikke TUUT.

Ze kiest voor het laatste en volgt haar hart. Natuurlijk krijgt ze haar betrekking bij Baron Van Randwijk In Driebergen of eigenlijk is dat Rijsenburg, heb je haar voorkomen wel eens gezien? Het zal haar zeker geholpen hebben dat ze op het Oranjewoud werkte en de adelijke families elkaar natuurlijk goed kenden.

Wie zal het zeggen en heeft er een telgram over en weer haar wel geholpen. Is dat niet een romantische gedachte op zich? Maar zoals het met kalverliefdes soms ook kan gaan op afstand blijkt deze niet bestand dichtbij. De liefde bekoelt al snel, nooit zal ze mevrouw de Kruif worden. Maar goed ook, wij weten nu dat ze meer dan 50 jaar getrouwd zal zijn met ons ome Theo. Als je 50 jaar getrouwd bent en elkaar nog kunt verrassen, dan zit het wel goed!!

Witte anjers waren helemaal in.

Antje werkte voor Baron van Randwijk in Driebergen, toen Beppe Janke overleed is ze terug gegaan naar Friesland, ze zorgde er voor Pake Rijnders, Siebe en Tjalling. Aal was al gevlogen. Toen Pake Rijnders bij Johannes ging wonen en Siebe verkering kreeg was het tijd op terug te gaan, bij de baron was ze welkom, echter wilde ze graag opslag maar deze bleef uit. Ze koos ervoor om in de bediening te gaan werken, op het zelfde adres als haar zusje die als kamermeisje er werkte. Hier komt mijn moeder in het plaatje en is op dat moment vriendin met zus Alie.

De ontmoeting met ome Theo was ook wel weer zo’n moment. Daar op een terras in Doorn. Het mooiste meisje van het terras dat zei en zag hij. Daar maakte hij werk van. Ze zag wel wat in deze jongeman in uniform, haar marinier en als ze terug zou komen nog dezelfde avond, werd zij zijn vrouw. Hij hield woord en omdat hij uitgezonden zou worden naar Nieuw-Guinea trouwde ze in 1952 en werd mevrouw Koenraads. Ze trouwde op dezelfde dag als haar zus Aaltsje in Heerenveen.

50 jaar gehuwd

Ome Theo is zijn ouderlijk thuis ook ontvlucht, je noemt dit nu een rugzakje en ging op 17 jaar bij de marine, later heeft hij in Den Helder het vak van elektromonteur gevolgd. Hij was geen spraakzame man en had ook moeite met zijn gevoelens. Op hun 50 jarige bruiloft sprak hij een dankwoord uit naar zijn Anstje. Iets wat hij nooit deed. Hij bleef haar op die manier altijd een beetje verrassen. Toch jammer dat mijn ouders later niet meer met elkaar omgingen. Ome Theo hield ook een stamboek bij welke ik meerdere keren kon toepassen en toetsen. Denk dat wij elkaar wel hadden gevonden.

Nog even terug naar de baron of eigenlijk de baronesse. Hoewel tante al gewerkt had bij hotel Tjaarda, waren de omgangsvormen en manieren niet geheel volgends de geldende normen. De baronesse zag het als haar taak, de jonge dame te laten zien dat het ook anders kon. De tafelmanieren, de uiterlijke verzorging en de etiquette. My fair lady in de dop. Dat ze deze manieren mee terug neemt naar Friesland en probeert haar familie deze ook bij te brengen, tenslotte een beetje beschaving is wel op zijn plaats. Dit zorgt ervoor dat ze met haar beste bedoelingen een bijnaam krijgt.

De baronesse uit Den-Haag, ons Antsje.

Ik moet er vreselijk om lachen dat mensen niet verder konden kijken dan hun dopheide neuzen. De afgunst alleen al en hoewel ik zeker kan voelen dat het haar pijn heeft gedaan al deze jaren, nodig ik haar hierbij uit om hartelijk mee te lachen met mij. Wel done girl!

Maar tja, die Friezen hebben hun oordeel en daar komt praat van. En de tijd tikt verder, make-up, tasje, jasjes en lakschoenen komen allemaal in de mode. En omdat ze nu geen meisje van de heide is ontstaat er steeds meer een bewuste vrouw, die haar tijd ver vooruit is gegaan. Haar nieuwe normaal zeg maar. Delen van de familie hebben er een oordeel over, maar zegt dit niet veel meer over hen dan over haar! Er doen zich vrouwen aan in de levens van haar boers, ook hier spreekt er een oordeel, Wie denken ze wel dat ze zijn, ooit deed ze er samen met haar moeder ook hartelijk aan mee, als een een meisje van een van haar boers op de bus blijkt te zitten en later wordt voorgesteld. Nu staat ze erboven en is het niveau ontgroeid. We lachen het maar een beetje weg zij van 88 en ik van 50.

Wat voor weer zou het zijn in Den Haag 

Zijn de bomen al groen op het plein 

O wat zou ik verschrikkelijk graag 

Een moment op het Buitenhof zijn 

Langs de Poten te gaan 

Voor de schouwburg te staan 

Het is niet nodig maar het lijkt me zo fijn 

Een kwartiertje is al wat ik vraag 

Ik verlang naar mijn eigen Den Haag 

Ik verlang zo naar Den Haag 

Den Haag, Den Haag.

Ze krijgt twee prachtige kinderen, waarvan ze helaas ook haar verdriet moet dragen toen haar dochter overleed. Ze spreekt weinig over haar dochter, maar je voelt haar gemis. Ze heeft de rijkdom van kleinkinderen ook mogen ontvangen.

Tante heeft altijd gewerkt, en zoals ze zelf zegt dat heeft ervoor gezorgd dat ze nu zo goed is en actief en geen huisvrouw is geworden. Ze was gewenst en geliefd en haar harde werken was zichtbaar. Ze heeft altijd met veel plezier gewerkt en stond midden in het leven. Ze hadden het goed in hun leven. Op een keer kwam haar broer Jouwert, waar ze niet echt een band mee had aan de deur, toen ze koffie ging zetten en terug in de kamer kwam, stond hij in de kasten te neuzen. Wat ben je aan het doen? Zijn opmerking was, zo je hebt het goed op stel. Zoiets doe je toch niet, ergens in mij komt dit mij bekend voor. Hij was bij kennissen en kwam helemaal niet bij haar op visite maar kwam louter checken of ze er goed bij zat. Dat is ook weer typisch voor een Hoekstra. Je kunt niet met iedereen vriend zijn!

Tante ging vaak fietsen, ze hebben ook nog de elfstedentocht gefietst. Natuurlijk stil staan op de bekende Friese punten en bruggen. Ze deden ook Aal aan in Leeuwarden en kregen een lekke band. De twee Theo’s zijn samen de band gaan plakken en gingen op weg. Grappig en toevallig dat de zussen elke een Theodorus hadden uitgezocht! Ook op locatie een keer op de terugreis naar Den haag vanuit Duitsland verloren ze de drager en fietsen op de brug bij Utrecht..er was een onderdeel afgebroken. De fietsen stonden rechtovereind op de weg. File tot gevolg! Een drama, dit is een scene uit een film. Ik weet nog dat mijn vader hiervan hoorde…Komen ze langs Utrecht en komen ze niet eens even aan! Weer een teken dat hij er klaar mee was.

De behuizing was in die tijd ook erg krap en ome Theo besloot in het verre buitenland uit naam van tante een beklaag brief te schrijven dat het in de na dagen van de oorlog het toch een schande was. Een vrouw waarvan haar man diende met jonge kinderen steeds haar kinderen naar Friesland moest doen terwijl het leven en werken in Den-Haag zich afspeelde.

Tante weet nog goed, ze verbleef bij haar oudere zus Hinke op dat moment. De brief was gericht aan zijne koninklijke hoogheid prins Bernard, het antwoordt kwam ook uit zijn naam en rap daarna kon ze een grotere woning betrekken. Ze had de brief niet zelfs geschreven, maar zo leek het wel. Geholpen door de Prins begeeft ze zich opnieuw in adelijke kringen. Met een beetje spot natuurlijk. De koninklijke familie heeft met meerdere broers van haar een bondje gehad, ze komen te pas en te onpas voor of langs in mijn beide familie lijnen. Ik zeg niet voor niets, ik ben opgevoed om te dienen aan het hof.

Nu ook ome Theo is overleden, al weer zo’n twintig jaar geleden, meen ze dat ze alleen verder door moet. Ze zoekt nog altijd de weg naar buiten, connectie maken is waar het om draait. Regelt haar zaken gewoon zelf. Haar zoon Leo wil ze daarin niet belasten en ze heeft het zo altijd al gedaan. Niet stil staan, niet achterom kijken. Voorruit, denk aan al het moois dat nog komen gaat. Ik vind het wel een mooie gedachte, het zien van haar wilskracht. Welke ik ook in mijn Va zag, onvermoeibaar door gaan. De passie en houden van het leven. Ik hoop dat ondanks het enorme gat van zoveel jaren ik nog wat langer van haar mag genieten. En zij van mij.

Ik kan nu zoveel meer vertellen over mijn tante die er altijd niet bij was, maar toch in naam vaker voorbij kwam dan gebruikelijk is. Ik houd haar uitspraken bij, noteer wat ze mij heeft verteld. Hoe ze deelt over mijn va, historisch fouten en feiten.

Tante weer aan de lijn, 1 feb 2021, was weer gezellig en gelachen, ook wel over anderen gesproken/geroddeld waar ze een band mee heeft en waar mee niet. En zoals altijd als ze op stoom is komen er verhalen, haar geheugen is heel goed.

Tot snel tante An, met de finesse van de Baronesse.

Ik geniet zo van deze foto, herken mijn va in haar. Aan zee.