Wij hadden er even niet aan gedacht. Maar de wens hadden wij al een tijdje. Nu mijn lijf en situatie een soort stabieler zijn, was het dan toch tijd voor iets heel positiefs in ons leven. Het thuisfront is nu het allerbelangrijkste geworden. De wilde jaren zijn gaan een soort van gaan rusten en wat is er dan nog fijn? Juist gezinsuitbreiding.
Van Inge kocht ik op 4 oktober, de puppy stapel, niet wetende nog dat….
Inge van den Hoven.
Hold your horses, ik ben geen wonder van de natuur, hoewel ik wel stukje dikker ben…
Op 1 oktober werden er 9 pups geboren. Nu hadden wij aangegeven aan onze fokker dat wij graag een blond zusje voor onze Katie wilden. Maar de blondjes bleken piemeltjes te hebben. Alle andere zijn zwart van vacht. Daar moesten wij even over nadenken. Wij hadden al een naam, maar voor een blond meissie.
Mijn man kwam op dag twee binnen en ik lag dubbel. Tja, die naam is helemaal goed! De Modinettes, wat hebben wij met dit nummer gelachen. Wie kent het niet?
Maar natuurlijk ook nog, mijn wiegje was een stijfsel kissie en Amsterdam huilt. Toen wij de naam wisten, stuurde wij al snel berichtjes over en weer naar onze labrador fokker en Jaa, een van de meisjes was voor ons.
Voor de naam, een ras echte Amsterdamse. Hendrika, kwam uit de Jordaan. Haar artiesten naam was Zwarte Riek, ivm haar diep raven zwarte haar.
Naast onze Keetje tippel (Catharina Katie) hebben wij straks twee Amsterdamse mokkels in huis. Rika en Katie passen dan hopelijk heel goed bij elkaar.
Puppy Spam…..
Wij zijn bevallen! En wij mogen ons meisje eind november gaan ophalen. Dus zijn wij nu vooral bezig met hoe was het ook alweer. Slaapje doen, plasje, spelen, plasje, eten, poepen en heel veel nee, nee, dat mag niet! En oh, al die mensen. Mag ik aaaaien. NEE! Ja, de slapeloze nachten heb ik toch al, dus nu heb ik wat te doen.
Wij hopen natuurlijk dat ons Keetje flink zal helpen met voorbeeld geven hoe alles wel moet. En manlief, die mag weer naar de puppy classes. Bonding!
Hallo! Wakker worden Ppppppaaaap, ik wil eten! Kom nou, weet je wat dan kietel ik je tenen wel door je te likken. Nee, niet doen, blij met de reactie. Kom nou… ik waggel wel voor je uit. Wie kan zo’n kontje weerstaan! De kont van een Labrador, wiggel wiggel.
Ja, wijffie ik kom al, er zijn maar twee zaken belangrijk voor je, eten en ja eten! Daarna is alles paps. Gister waren wij even naar de dierenarts, bloedtestje. Maar daar moet ze altijd op de weegschaal, ze is wel echt ons honden kind, ook aangekomen na de vakantie. Zal geen body schaam doen, maar zij en wij moeten wel wat aan onze intake doen. 🙂
En neem je bal mee, bal mee, ja die ja, goed meid, alles voor mijn meisje.
Maar vandaag is het dierendag, dus is het feest. Wij gaan gewoon een leuke dag maken met leuke toys om achteraan te rennen. Lekker klieren dus
De laatste tijd, droom ik weer, de korte slaapjes, maar diepe dromen.
Een vriend zei laatst, ik droom raar als ik véél knoflook heb gegeten en een glas wijn te hebben gedronken. Hij was er nog niet over uit of het dan beter was het bij een of twee glazen te houden. Nou knoflook eet ik hier in Spanje genoeg, de wijn is hier ook altijd aangenaam…
Ik loop mijn hondje uit te laten en ze is gek op stokken, bast van bomen en al het andere wat je maar in je bek kunt mee slepen. In mijn en kennelijk ook haar oog zien wij een touw liggen, lang en het ligt daar maar. Ze neemt een raam ernaartoe, dat moet natuurlijk gedragen worden. Ze rukt mijn arm er zowat af. Schreef ik in mijn vorige blog. En in die van maandag was ik naar haar opzoek.
Het zweet breekt mij steeds uit.
Maar daar schrok ik wakker, met het besef dat ik mijn hond niet kan redden en voorbereid moet zijn op het ergste.
Even oriënteren, mijn hondje steeds in mijn droom. Wat een vreemde droom en ik had deze ook nog onthouden. Iets wat de laatste tijd helemaal niet van zelf sprekend is. Geamuseerd dacht ik eens kijken of er een dromen fluisteraar bestaat.
Woehaha, er is al een verklaring geschreven:
Het dier waarover je droomt staat symbool voor de oerkrachten in jezelf. Dus wat zegt dit over een droom over honden dan? Zoals je waarschijnlijk wel weet, staan honden voor trouw en vriendschap. Dus wanneer je droomt over een hond heeft dat vaak die boodschap. De droom wijst jou erop dat het goed is om te onderzoeken welke band jij hebt met de mensen om je heen en welke persoonlijke aspecten jij hebt weggestopt om aan de sociale normen te voldoen.
Lekker wandelen met een hond is een gezonde lichamelijke bezigheid. Wanneer je dat in je droom doet is dat een positief teken, dat aangeeft dat je succes gaat hebben. Je wordt aangespoord om hard te blijven werken om dit succes te blijven behouden en productief te blijven. En wanneer je met de hond door de velden aan het wandelen bent, kun je erop rekenen dat jij je doelen bereikt.
De symbolische betekenis van dromen over honden
Fysiek. Het kan een teken zijn, dat je te hard werkt, hondsmoe bent en jezelf meer rust moet gunnen.
Net hoorde wij een geluid, zo onmiskenbaar als de wind goed staat, maar net niet goed genoeg om de stront ervan te kunnen ruiken. Nu horen wij vaak vroeg in de ochtend de roep van de Gibbons of eigenlijk de hongerklop. Nee ik bevind mij niet in een of andere jungle. Maar gewoon in Amsterdam. De stad is eigenlijk rustig, vele zijn met vakantie en dan heb je het geluk dat andere geluiden verder reizen op de wind. Een van onze favorieten konden wij een aantal keren horen trompetteren, de matig mooie olifanten. Aziatische olifantenkoeien, nu vind ik koeien meer van die loei beesten, maar de mens moet nu eenmaal labels plakken.
Wat een super geluid, zo horen wij ook regelmatig de zeeleeuwen als ze plezier aan het maken zijn, je raad het vast al, wij wonen in de buurt van Artis en met westenwind is het hier een urban jungle. Maar wat zou onze olie nu hebben doen trompetteren? Was het omdat er iemand op haar tenen was gaan staan of een insluiper misschien?
Of was het gewoon mishandeling, die ik ook steeds moet ondergaan. olie en ik hebben wel een beetje dezelfde huid, maar die van haar is stukje dikker. De laatste dagen zijn ze er weer, die kut meiden met hun naalden… en niet een keer, nee het liefst wel 20 keer. Om gek van te worden, bloed dorstige wezens. En dan dat geluidje hè, zo van nenene ne neh…Zzzzzzz
Klein dieren leed
Ach, Olie had je ook maar zo’n ding op electro, dat zou ze mores leren. Ik loop vrolijk rond met een tennisracket, met stroom erop, PANG, PANG, PANG! Maar het leed is al geschiet, hier het bewijs, ik deed het uit zelfverdediging. Ik lijk wel het Andes gebergte.
Zoogdier, zuigt zoogdier, kan iemand ze niet laten muteren ofzo! Ik heb nog een bon liggen, van mijn werk om de dierentuin te mogen bezoeken, maar wil wachten met ons bezoek als het leeuwenverblijf af is.
Dat was ook wel een dingetje, de Artis kon de leeuwen niet meer betalen, dus dreigde ze hen met uitzetting. Maar de goe gemeente wilde de leeuwen niet kwijt en starte een inzamelingsactie. Met succes, de leeuwen blijven, mogen straks hun dagen slijten in een eindelijk groter verblijf. Het is krap wonen voor sommige in Artis, en dat al jaren. Moet nog vaak denken aan onze overleden Tanja, ze had echt zo’n klein huisje op het terrein. Ze heeft nu een standbeeld in Artis, Tanja de Hippo.
Er is ook een stroming gaande of dierentuinen nog wel van deze tijd zijn. Daar is wel wat van te zeggen, deels ben ik het er wel mee eens. Tegenwoordig weten wij genoeg, de techniek staat voor niets en van elk dier weten wij wel zo’n beetje hoe het leeft in het wild. Het bekende aapjes kijken, die kom ik trouwens ook niet graag in het wild tegen. Zoals die keer in Gibraltar, daar hoog op de rots, bende rovers zijn het.
Ok het is een beetje dubbel, deze prachtige dieren te willen zien, ik geniet er dan ook erg van, graag zou ik ze vrij zien, maar of ze dat zouden kunnen?
Maar goed, ik heb ook een huisdier, zo’n trouwe, mak schaap. De hond, ze lijkt het bij ons ook naar de zin te hebben. Op tijd je droogje en je natje. Regelmatig een rondje even langs de dierentuin, waar ik haar verdenk van het uitsteken van haar tong, naar de flamingo’s en lepelaars.
Nee, niet meteen denken dat ik een schunnige tekst ga maken. Ga je hersenenpan effe spoelen indien je het wel dacht. ( snap het wel hoor, mens en behoeftes)
Ooit deed ik een achogiese opleiding. AW. Ik schrijf het bewust zo. Hier leerde je van alles. Ook hoe je groepen kon vermaken. Nu ben ik van een beetje crea Bea niet vies. Wie is trouwens die Bea? Even G oogeld, maar er staat geen verklaring, het blijkt een samen voeging. Crea Bea, een creatiever vrouw. Nu was mijn aandacht meteen scherp. Waar is de mannelijke vorm? Dit is niet echt inclusief crea Mousa zou mijn voorstel zijn. Omdat er zoveel Nederlanders met een migratie achtergrond een verstel/stomerij hebben. Hoewel dat zijn vaak die met een Turkse achtergrond. Maar voordat ik de hele goe gemeente over mij heen krijgt.. mijn moeder was een coupeuse, zelf verklaard dat wel. Ze was verdomd goed! Echt waar.
Bij gebrek aan een mooie paspop werd ik op een stoel gezet. Veel van de naalden voel ik nu nog als ze net iets te ver mijn velletje werden ingeduwd. ja.. AU! Nee, ik ben niet zielig, maar mocht ik ooit overlijden en men moet toevallig een autopsie doen! Dan zou men kunnen denken, deze was verslaafd. Als ik water drink, blijft het nog net binnen zeg maar. Nee, ik ben niet zielig! AU!
Waar ging het ook alweer over? Oh ja Crea Mousa zijn. De laatste tijd, doordat ik beperkt mobiel ben heb ik de schilder spulletjes maar eens uit de kast getrokken, zie vorige blogs.
Meisje in de lijst.
Ach het meisje, doet mij denken aan thuis. Daar hing zo’n jongetje met traan. En een zigeuner vrouw hing met haar druiven trossen en boezem aan de wand. Het stond voor Spanje zei mijn moeder, op bed zat een levensgrote pop. Met een Spaanse kante jurk aan. Aan komen mocht niet. Zover ik weet zijn mijn ouders nooit in zuid Spanje geweest. Maar het was er. Net zoals een lade met porseleinen poppenkopjes. Ze maakte dus ook poppen en hun kleertjes. Ik had er een willen bewaren, maar de rook had deze zo vergeelt dat ik het maar gelaten heb. Voor mij wilde ik juist in de verf het meisje tot leven laten komen voordat de druiven zeg maar rijp waren. ( laat ik mijzelf toch weer verleiden die kant uit te gaan)
Maar nu het naaien, nu zou je denken dat ik toch een goed voorbeeld heb gehad, maar mijn schreeuw Au, was denk ik steeds de lucht in. Nu hebben wij sinds een aantal jaar weer een viervoeter. Ze heeft ook een aantal keer gasthoofdredacteur geweest op mijn blog. Maar wie deze gelezen heeft weet dat haar bijnaam: ‘Terror Katie’ is. Wat heel is kan stuk en waar vulling in zit moet er uit. Dan is het meestal goed. Maar ze heeft ook altijd honger en de wolf in haar denkt dat ook deze ingewanden eetbaar zijn. Dat ze het opeet tja, tot daaraan toe. Maar eruit schijten doet ze het ook niet. Nee, dat komt er bij voorkeur s’nachts al kotsend weer uit. Drie keer raden wie dat mag opruimen. Nee het is geen kwestie was goed eten geven. Deze boeren trien van ons!
Maar soms zijn de stuffed animals gewoon te leuk of gekregen van fijne mensen die ik graag op hun volgende bezoek het gegeven speeltje nog in actie wil laten zien. Onze Katie is goed in de namen die wij de toys geven. Het zijn tenslotte ook een soort kinderen voor der. Alleen vele missen een oor, tand, tong, poot. Dat hoort gewoon. Maar nu liep het de spuigaten uit en de stuffy vullingen lagen overal. U raad het al, ik werd genoodzaakt door het oog van de naald te kruipen.
Een ter dood veroordeelde turtle. De boven kant was te schokkend voor de foto.
Naald, draad en had mijzelf voorgenomen en netjes te doen. Maar littekenweefsel was onvermijdelijk. Je mag het leven best zien. In Japan doen ze dat ook, iets lijmen met goud. Kan nog jaren mee. Toy voor toy ging door mijn handen, natuurlijk prikte ik meerdere keren in mijn eigen vel. Ja, Au! Alles onder de berustende ogen van onze lieve Katie. Dat ik haar kindjes weer heel heb gemaakt. Haar blik toen de gaten dicht waren was onbetaalbaar, waag het niet zei ik nog!
Turle zijn schulpen rand was niet meer te herstellen, maar zijn schild als “vanouds”Spaanse Olie
Tja, Olie kreeg Katie in Sitges, midden op straat en iedereen gaf het stuffy olifantje een goede 20 minuten leeftijd. Maar Katie sleepte haar het hele stadje door. Zeer vermakelijk voor alle andere mensen op straat. Thuis was er al een oor los en een poot, maar daar was super Va Walt en zette het vakkundig vast. Geen trek spelletjes met Olie het zijn de middeleeuwen niet! Maar Olie had dan toch een teer huidje, ondanks wat iedereen altijd zegt. Een olifanten huid.
Olie heeft het gered, de operatie ging goed, maar 1000 hechtingen, zo’n beetje overal. In Nederland moest Olie nog verder gekilled. Maar alles voor de redding van herinneringen. Maar denk dat ik nu wel mijn naald maar aan de wilgen hang, mijn vak gaat het niet niet, nee niet worden!
Terror Katie met inmiddels ter ziele RinoKijk eens hoe blij onze Meis Keetje Tippel Sitges onveilig maakt.
Cumpleaños feliz te deseamos a ti, Katie. mi querido perrito!
Cumpleaños cumpleaños cumpleaños feliz…
Das Spaans voor gefeliciteerd, zo zingen ze dat hier. Vandaag ben ik een heel jaar oud. Tjonge wat heb ik veel beleefd. Ik ben trouwens nog steeds een meisje, die Snap en Snoep die gleuren wel steeds heel iri naar mijn poeni. Maar vloeien doe ik nog niet. Vies bah, echt niet! Maar voorlopig mag daar geen leuke reu in de buurt komen hoor. Aan mijn lijf geen polonaise.
Ik ben dus 1 geworden vandaag en kreeg een hele nieuwe mand, compleet met nieuwe voerbakken. Mocht zelfs mee uit winkelen, maar tandjes wat een keuze, winkel in winkel uit. Even op terras zitten, kreeg nog sjans, zo’n teckel, wel leuk maar goed lang haar, daar val ik niet op. De Costa, wel heerlijk mag vrij rennen en vliegen over da Playa. Normaal mag dat niet hoor, Gossos No, met van die cijfers.
Om de haverklap gaat de bel hier, komt er weer een doos, ik mag er dan niet bij en moet op balkon. Snap, die blijft op afstand, hij schaamt zich zeker. Heeft steeds iets voor zijn gezicht, stom, zo kan niemand hem toch lezen. Ik hoor hem wel hoor, maar doe net of ik gek ben. Maar hij blijkt wat ziekjes. Snoep, die noemt zichzelf nu natte kwast. Hij geeft alles hier een kleurtje.
Snoep zei gister, moet jij niet naar bed. Dan ben je eerder jarig! Maar wat is jarig? Meer brokken? Eten, zei iemand eten!!
Net zoals kerstmis, zegt Snap. Cadeautjes! Lekkers… oh yes dat ken ik wel, mooi kijken, oortjes in de Krul en heel heel lief doen. Niet door vertellen hoor, ik doe alsof. Eerst de goeddies en dan slopen en keten. Zo heet ik toch, Katie! Heerlijk om mijn mensen vriendjes gek te maken met graven, modderige pootjes op de net gepoetste vloer.
Verf moet je niet likken, vies spul. De vulling in mijn speelgoed, moet in het beestje blijven. Mag nog steeds geen takken opeten, want deze kots ik er bij voorkeur s’nachts uit. Drie keer raden wie er van de twee het snelste zijn bed uit! Juist Snap, maar Snap is te laat. Ik kwispel wat als hij mijn zooitje opruimde. Ik vind dat eigenlijk wel heel lief, dat ik het gewoon kan laten vallen en zij “ die twee “ ruimen het steeds op.
Maar genoeg beste lezertjes, ik was jullie natuurlijk niet vergeten maar wat druk, sorry sorry. Mocht weer mee in het hok op wielen, ze hadden er een heel paradise van gemaakt. De gouden koets is er niets bij. Ik ben dus weer waar ik eerder ben geweest, vurig hoop ik die zwarte mooie labrador meneer weer te zien. Maar helaas nog steeds niet. Zo gaat het met kalverliefde, zo heb je het en zo hoor je nooit meer wat. Maar ik vind het hier echt te gek, lange wandelingen op de boulevard, ze hebben mij dit keer ook de natuur laten zien. Wow, ik voel mij hier al helemaal thuis. En als dan mensen hier tegen mij praten, kwispel ik al terug. Achter grote hekken zitten wel enorme blaf honden, daar loop ik dan wel graag snel bij door.
Ik moet erg wennen aan opeens mensen in de buurt van ons balkon, ze staan ook in een soort bakjes die hangen. Maar zo dichtbij, dat hebben wij niet in Amsterdam. Dus dacht geef ik maar een waarschuwing blafje. Dat hoort toch! Snap, zegt stil! Gluren naar de buren mag wel, er woont hier schuin onder ons een oude lobbes, zo’n golden girl. Ze vind mij wel aardig, als ik straks weer uitgelaten wordt hoop ik dat ik even mag snuffelen. Wij worden vast echte vriendinnetjes.
Nog even en ik tik ook geen pup story’s meer, hang mijn pen weer aan de Snap Boom, die mij stimuleerde om aan jullie verslag te doen. Ik ga gewoon lekker hondje zijn, lief en knuffelbaar voor vooral Snoep, die gaat er zo van glimmen. Tevreden kijkt hij dan, verdenk hem ervan op mij verliefd te zijn. Niet om het even, ik ben natuurlijk ook super aantrekkelijk, als ik mens zou zijn wist ik het wel. Maar Snap was mij voor dan. Het is echt het leukste nestje waar ik in ben komen wonen. Beleef steeds de leukste reizen en plekjes. Bedankt Snap Walt en Snoep Mars, dat jullie mijn adoptie pappa’s zijn geworden. Voor mijn verjaardag mag ik een wens doen, jullie raden het al denk ik? Ik wil een zusje, met van die grote flaporen, net zo’n Maron kleur als mij of is het IK. Maar wel kleiner dan mij, zodat ik haar grote zus kan zijn. Samen spelen, ravotten, viespeuken en Katiekwaad uit halen.
Katie 1 jaar.
Ik ga nu brokken taartje eten. Hoewel, ik ben nu 26 kilo, dus wordt tijd voor wat minder brokkies, anders barst ik uit mijn vachtje.
Dikke Lik overal waar ik het lekker vind.
Catharina (Keet), Katie de bijna af de “de kleine”
🎼Oh, By Gosh, By Golly It’s Time For Mistletoe And Holly…🎼
Er staat hier al een tijdje een boom, met van alles erin, maar ik mag er niet aankomen. Ze noemden het een kerstboom. Omdat het bijna Kerstmis is. Daar geeft Snap mij weer een snauw. Afblijven…zucht…maar die slingertjes knisperen zo leuk Snap. Maar ook Snoep knikt van doe maar niet. Ik heb begrepen dat er normaal ook allemaal pakjes onder liggen. Maar omdat ik als bijnaam nu nog Jop de Sloper heet, dit jaar niet! Nu begrijp ik er geen snars van, ik ben gewoon mijzelf en probeer te ontdekken hoe alles in elkaar steekt. Ok, ik weet nog niet hoe het terug in elkaar moet. Maar heb geduld…maar daar krijg ik de kans hier niet voor. Snap gooit het al weer in die bak, waar ik ook weer niet in mag. Die stinkt soms maar er gaan ook yoghurt bekers in, zonde als deze niet worden uitgelikt…
Cadeau uitpakken voor oma.
🎼Tasty Pheasants, Christmas Presents Countrysides Covered With Snow. Oh, By Gosh, By Jingle…It’s Time For Carols And Kris Kringle…..Overeating….🎼
Oh….dat Snoep kan koken, het ruikt zo lekker in huis. Ik weet dat ik niet in de keuken mag zitten, maar dit keer ben ik zijn hulp. Tjonge, want hij maakt er wel altijd een bende van hoor. Er valt dus telkens iets en iemand moet het opruimen, anders valt er iemand over. Heeft hij wel gezien dat de oven wel heel heet aan het worden is. Maar goed dat ik er ben, hoe deden ze dat eigenlijk voordat ik hier was? Maar ik mag een lepel aflikken…jummy kwark nog wattes.
Ik houd alles goed in de gaten. De oven staat aan. Ruikt zo lekker. Snoep maakt tulleband.
De cadeautjes brachten wij al bij opa en oma, de verpakking tja…die is nu gewoon kleiner. Dat was de bedoeling toch, maar begrijp het wel. Ik maak alles nog graag stuk, dat leer ik wel af…maar goed…Snap die geeft, ik maak stuk, Snap ruimt op. Al met al best leuk spel.
🎼Merry Greetings, From Relatives You Don’t Know. Then Comes That Big Night, Giving The Tree The Trim. You’ll Hear Voices…By Starlight…Singing A Yuletide Hymn….🎼
Op de radio steeds van die trommels, lijkt wel allemaal bommetjes. En op tv, daar zitten Snoep en Snap voor te huilen…kan ik weer troost bieden. (Het is alleen de promo, dat wordt wat zo) Even bij ze op schoot, aai mij maar, komt het goed. De meneer op tv..ene Robert…ze lachen naar mij, het is goed Katie. Rare jongens deze twee.
Snap jonge, die blijft maar foto’s maken. Nog even en ik grijp um.
🎼Oh, By Gosh, By Golly
It’s Time For Mistletoe And Holly
Fancy Ties An’ Granny’s Pies
An’ Folks Stealin’ A Kiss Or Two…🎼
Morgen komen de papa en mamma van Snoep bij ons eten en op visite. Dat wordt feest, lekker opa in zijn hand bijten en oma laten schrikken en kietelen, wie weet laat ze dan wat vallen.
🎼As They Whisper, “Merry Christmas” To Yous” To You.🎼
Ik moet nog wel even denken aan mijn eigen pappa en mamma, niet dat ik hier geen goed adoptie huis heb hoor. Maar ik mis toch echt wel beetje mijn grote broers en zussen in deze tijd. We waren een hecht gezin, veel kattenkwaad uithalen en zo. Het was mooi en gezellig. Maar mijn pa heeft wel nog meer baby’s gemaakt dus zou het thuis veel te druk worden. Vind het wel sneu voor mijn mamma, dat pappa bij een andere teef, want zo denk ik over haar, baby’s maakt. Hoewel het hier stil is, speelt Snap extra veel met mij. Misschien dat ergens volgend jaar ik er een zusje bij ga krijgen. Zou dat niet fijn zijn? Dromen, ik hoop dat mijn broers en zusjes ook een fijn thuis hebben gevonden toen wij uit huis werden geplaatst. Net zoals ik!
De dag dat ik geadopteerd werd.
De pappa’s hebben voor zichzelf een nieuw hok gekocht, in Spanje, daar ben ik al wezen kijken. Daar was een knappe zwarte reu, ben benieuwd als wij daar wonen hij mijn buurjongen is. Dan doe ik even mooi mijn staart omhoog. Hé, waarom kriebelt het nu zo in mijn buik..
Anyways ik moet weer naar de keuken, Snoep helpen! Maak het mooi…. Hoop niet dat ze trouwens zo’n strik in me vacht gaan doen. Ik ben een boerenmeid, doe maar gewoon.
Wat heb ik nu weer om het lijf hangen? Ik wilde jullie natuurlijk vertellen van mijn tweede ontsnap poging. Weten jullie nog dat ik in Spanje was en daar mijn riem gewoon door knaagde? Nu kreeg ik een nieuwe, twee weken geleden, een zwarte loop riem, hier kon ik dan mooi al 8 meter weglopen bij mijn baasjes. Weet je, die laten soms van die windjes tijdens het wandelen. Dan denk ik oef…, maar goed..dat vast meelopen blijft toch wel een dingetje. Niet trekken, niet snuffelen, niet alles oppakken/eten een heleboel nieten!
Dus gisteravond tijdens de wandeling gaf Snoep net een dikke knuffel aan Snap en toen dacht ik, hup nu is mijn kans. Snel de lijn in mijn bek, knaag knaag en hop stuk. Yes, yes, ik was weer vrij! Rennen vol blijdschap. Maar Snoep was de eerste die mij door had. Kaaaaatieeeee! Verdikkeme gesnapt door Snoep en als die boos wordt berg je dan maar.
Ik hoorde Snap al schelden…, dat ik niet lief ben een K hond. Hoe kan dat nu! Als je even niet oplet! En zo bromde hij naar binnen. Ik kijk Snoep eens aan, maar zijn houding was ook niet bepaald hoopgevend. Foei Katie, foei. Houd er nu eens mee op en nog meer kreeg ik naar mijn kop geslingerd. Snap ging zelfs vroeg naar bed…ik had het echt verbruikt bij mijn baasjes.
Na wat onrustig in de nacht geslapen te hebben, kwam Snoep mij weer uit de bench halen en mocht ik zomaar op bed. Oh gelukkig ze zijn niet meer boos. Knuffelen in hun mand is toch wel het allerbeste. Maar owja ik had nog stok gegeten op de Hondenuitlaat, die moet er nog uit. Even kotsen, daar vloog ik door Snap van het bed af. Maar nadenken kon ik nog niet, effe kotsen. Heel normaal hoor, bij honden. Ja, ik hoor je wel denken…ondankbaar. Maar ho eens, probeer jij maar eens stokjes te poepen…dat doet onwijs zeer.
Snoep en Snap komen in beweging en ik krijg al snel door wij gaan der op uit. Leuk, stukje rijden en wat dan jongens! Jongens wat dan, wat gaan wij doen? Zeg nou, blaf, wruff, zeg nou! Rustig jij, zegt Snap. Oh, dit is de leuke winkel waar ik ook in mag, ze hebben er speelgoed en lekkers. Meestal mag ik zelf uitzoeken ook. Wat pakt Snoep nu voor een raar speeltje, ik wil een andere en voor ik het evengoed door heb, zit het om mij heen! Hallo, er zijn andere honden mannen hier hoor, zo gaan ze mij nooit leuk vinden, met dat rare ding om mij lijf.
Ik draag lingerie.
Die zwarte reu, oei hij kijkt naar me…en breekt los…recht op mij af. “Zo, vrouwtje, dat is een pikant setje!” Ik bibber op plekken waar ik niet van wist dat je daar kan bibberen, wat gebeurd er met mijn lijfje. Wat een mooie diepe blaf, ik wordt er verlegen van. Snel besluit ik te gaan zitten op mijn kont! Op me kont, stom zo heb ik allemaal vetrollen, straks maar een lichte snack uit zoeken. Maar de baas van die mooie zwarte reu, roept hem. Hij kijk nog een keer naar mij en blaft dag lekker ding tot de volgende keer.
Daar sta ik dan, in mijn eerste lingerie set, ik hoef geen riem meer, maar dit heet een tuigje. En weer een hele mooie nieuwe lijn, met fluor, super vet. Dol gelukkig verlaten wij de winkel en gaan met al de nieuwe speeltjes (welke ik thuis al gesloopt heb, straf gehad, maar dat terzijde) en lekkers nog naar de Heide. Tjonge dat was een feest, lekker rennen en ravotten met allemaal leuke types. En weer zo’n goser, eerst beetje sniffelen en snuffelen aan me doos. Hallo letten jullie nu eens op…grom…hij mag niet over mij heen! Ik ben nog maar bijna 9 maanden. Snoep, is niet grappig, zegt tegen Snap en dan opeens lopen er 12 pups in huis! Echt niet zeg…baas over eigen buik. Ik ben nog veel te jong om moeder te worden, wat te denken van mijn vacht!
Niet meteen je box handschoenen uit de onderste lade van de kledingkast trekken! Wie lopen er altijd voor, moeten de eersten zijn! Moeten, nou ja willen, de drive zeg maar.
Getting into the spirit…welke kleur dit jaar dan? Rood, zilver, goud, bronze of blue white. Heb je het al geraden?
It’s the most wonderful time of the year…
Beat me! Normaal zijn wij de eerste in ons blok, de boom staat. Maar sinds een paar jaar wonen hier Spanjaarden in ons gebouw, zij zijn dan nu steeds de eerste. Eigenlijk had ik er geen zin in, het kreng wilde niet uit de doos laat staan rechtop staan. Een echte doen wij ook maar niet dit jaar. Pakjes eronder daarover laat ik mijzelf maar niet uit.
Dit jaar een blauw/zilver witte met een toefje goud. Lekker over de top. Hallo december, wat er ook gebeurd in de wereld dit was bijna 2021. Tijd om de balans eens op te maken.
Fijne feestdagen beste mensen, laat de kleine dingen tellen.
Iedereen deelt tegenwoordig van alles op internet. Van bloggen tikkers tot insta gram wall of famers. Overal poppenkast. Feestboek en Tik Tok, puilen er van uit. Snelle foto’s vaak onder filters geplaatst. Wat is nu de werkelijkheid?
Maar hoe staat het met de albums, van vroeger? Ze liggen te verstoffen op planken, kijk eens in mij, lijken ze te zeggen. Dus breek ik met deze nieuwe serie een lans, voor al die albums, klein en groot. Voor die ene foto, welke toch niet scherp genoeg bleek om ingeplakt te worden of eigenlijk bewaard is gebleven maar het verhaal niet meer compleet is.
Pica a day, vertelt het verhaal bij een oude foto. Willekeurig toch bewaard! Het allegaartje krijgt dan toch een staartje. Ode aan de vergeelde, vergeten foto. Hier en daar een levendig verzonnen verhaal erbij omdat het je zintuigen prikkelt!Toch!?!
Pica a day,
Rex past op mij.
Wie kent ze niet. Commissaris Rex en Snuf de hond. Als kind was ik dol op de boekjes, maar het boek kwam tot leven toen er bij ons een hond kwam logeren. Dit gebeurde wel vaker, ik meen mij een poedeltje, een dalmatiër en Rex, de herdershond. Rex, was altijd heel voorzichtig met mij. Als hij de opdracht kreeg, pas op het kindje. Dan deed hij dat ook. Iemand kwam dan aan mij. Hij had de opdracht en wie het dan toch probeerde kreeg een grom van probeer het niet.
De oplettende kijker ziet misschien dat het jongetje (ikke) zijn beentje in het gips heeft. Nog net geen loop gips, maar hij is wel van de bank. Ik kon mijzelf zo heerlijk verstoppen in zijn kraag. Beide armpjes strak om hem heen. Hier moet haast wel mijn liefde voor honden zijn ontstaan.
In mijn kindertijd hadden wij zelf geen hond, want dat kon niet echt. Maar logeren wel, zo kwam er de dalmatiër van mijn moeder haar vriendin Nel. Dat werd mijn allerliefste vriendje toen. Als ik later groot ben wilde ik er natuurlijk ook één van de 101. Maar ze werden sneller ziek, dus helaas moest Noortje inslapen. Oh en ik vergeet bijna Cindy, de roodharige teckel van Heleen, mijn overbuur meisje. Die steevast, als iemand de poort open liet staan, bij mijn moeder aangerend kwam en een schoteltje melk kwam slobberen.
Als bij toverslag kwam daar Loeki. Door het noodlottige fatale ongeluk van mijn nichtje Petra, wilde mijn oom Siebe en tante Pietje, graag van het hondje af. Te veel herenigingen aan hun dochter en misschien zou het mijn verdriet kunnen verzachten. Ik was echt ontroostbaar en weet nog heel goed wat dit verlies met mij deed als jongetje van zeven jaar oud. Maar wat een koddig beestje was dat. Een vlinder hondje met van die super zachte flaporen en het beestje kon zelfs een koprol maken en ronddansen op twee pootjes. Alles voor de heerlijke lik koekjes natuurlijk. Maar helaas werd vader ziek en kwam de dokter op bezoek. “Wat doet dit hondje hier, waren mijn ouders soms vergeten dat ik een allergie had?”
Jaren later bleek ik geen allergie te hebben voor dieren maar voor schaafsel. Daar woonde mijn cavia in. Maar Loeki moest weg, wat heb ik gehuild, gesmeekt en mijn vader vervloekt. Zo kreeg ik een konijntje, Blacky, van mijn nicht Fenna. Dit hok stond buiten, dus kon ik er mooi voor zorgen zonder ziek te worden. Maar konijnen leven niet zo heel lang. Dus via vogels, kippen en wat er nog niet rond liep was ik klaar met dieren. Dan niet!
Mijn broer Gerrit bedacht een plan. Hij was inmiddels getrouwd en had een kat. Camiel had een prachtige tekening, een pers. Maar toen belde hij dat ik even langs moest komen, dat hij het waarom later zo uitleggen. Eerst zatten we gewoon te praten, hij zei niets en deed opeens zijn voeten uit elkaar. Daar lag een dotje, een puppy. Zwart met wit gevlekt. Zijn woorden, mijn ogen op stokjes, Walter, dit hondje is ook jouw hondje, maar woont bij ons, zodat je geen last hebt van allergie. Wij noemen hem Byke. Man, man, man. Wat een geluk, ik was niet meer weg te slaan. Elk vrij uurtje haalde ik het beestje op. Samen gingen wij blokjes om, nam ik hem mee naast de fiets. Ik tilde hem/haar dan op. Dat werd een gewoonte, maar kleine hondjes worden groot en zo fietste ik door het dorp, met de inmiddels volwassen Friese Stabij op mijn arm door het dorp. Het moet een koddig gezicht zijn geweest.
Maar mijn broer, eigenwijs als hij kon zijn, deed op een avond de hond niet vast met uitlaten en deze rende pardoes de straat op. Ik was ontroostbaar, heb maanden niet met hem gesproken, zo boos dat ik was. Later kwam er een nieuwe, maar nam mijzelf voor niet te hechten. En een herder, maar die moest mij niet, altijd grommen. Dan niet! Mijn oudste broer had Hoekkie, de rottweiler, die mega grote kop een heel eigen karakter.
Toen ik op mijzelf ging wonen, allergie testen. Klein begonnen met een hamster en kwamen wij achter mijn werkelijke allergie. Daar kwam mijn Josefine op mijn pad, een vondeling poesje. Ze had zoveel zorg nodig, maar bleef eenkennig. Toen ik scheidde, liet ik haar bij mijn ex, dat was beter voor haar (en hem) om in haar eigen vertrouwde omgeving te blijven. Ze is begreep ik uiteindelijk 15 geworden.
De liefde voor dieren, onvoorwaardelijke liefde. Mijn eigen eerste hond, Pascha. Twaalf jaren mocht ze in ons leven zijn. Wij begrepen elkaar, maar ze was echt verzot op mijn man. Snap ik dan ook wel. Pascha, ging altijd mee, was de liefste en de zachtste hond. Je weet het, eens komt het moment dat je afscheid nemen moet, het uitlaten worden steeds kleinere rondjes. Het gaat niet meer, hoe mooi dat je dan je hondje soms mag en kan helpen. Ziek zijn en dan ga je heerlijk slapen om naar de honden kluifjes hemel te gaan.
Tja, dan nu hebben wij ons Katie, die zich steeds meer thuis gaat voelen. Een echte knuffelbeer te zijn, het liefste dicht tegen je aan komt liggen. Ondeugend is en in de acht maanden dat ze nu bij ons is al zoveel liefde geeft. En dat allemaal door altijd logeer hondjes bij ons thuis te hebben gehad. Met recht kun je zeggen, een honden mens.
Walt's Hoekje 