multisysteemziekte

Gaat het weer over die Post Covid van je? Nee, dan lees ik je stuk niet meer. Eerlijk gezegd ik ben er een beetje mee klaar. Dat focussen van je op je gezondheid. Wij hebben allemaal wel eens wat.

Snap je dat, wat nobel van je. Ja, ik snap je helemaal, dat gezeik en gezeur. Weet je wat jij zou moeten doen, gaan leven en je ding gaan doen. Ze denken het, ik voel het. En hoewel ik het niet mag invullen, weet ik dat het zo is. De leegte in berichten is tastbaar. Holle boodschappen, hoe gaat het, de antwoorden daarop verworden tot gaan we nog een keer wat ondernemen. Allemaal geschreven vanuit hun beleving. Ze willen het afsluiten, maar zo werkt het nie hè. Het gaat daarna voor mij gewoon verder.

Maar goed, ik focus mijzelf inderdaad op wat wel kan. Welke mogelijkheden er tot mij beschikbaar zijn. Maar daar wilde ik het helemaal niet over hebben. Dat multi…. Ziekte ding, maar dat ik weer twee gesprekken heb mogen doorstaan een met een verzekeringsarts en de ander met een arbeidsdeskundige. Niet mis te verstaande conclusies. Dat er binnen mijn mogelijkheden enorm veel beperkingen zijn en er op dit moment geen mogelijkheden zijn om terug te keren in het dagelijkse werkbare leven. Maar er nog ook veel onduidelijkheid bestaat over een mogelijk herstel. De procedures zijn juist gevolgd en ik ben OK bevonden om de WIA in te rollen.

Dat wil je niet hè, maar goed er moet wel een brood op de plank. Ik houd mijzelf dan ook voor dat ik 36 werkbare jaren heb gehad en dit allemaal zelf betaald heb. Ook al krijg ik nog maar 70% van mijn voormalige salaris. Gelukkig dat het er is.

Maar het feit blijft dat ik ook afscheid moet gaan nemen van mijn werkgever. Dat is wel weer een dingetje, kan je stoer over doen en roepen het is maar werk. Maar het is meer dan dat. Je stond in de maatschappij, was er onderdeel van. Mensen blij maken met een bezoek aan het museum, de dingen waar ik zo goed in was. Mijn cocoon wordt strakker en kleiner. Ook ik ben er allemaal klaar mee, steeds uit te moeten leggen hoe het gaat, jezelf in de verdediging te brengen, want je loopt weer beter, je pakt de fiets zo af en toe weer. Ik houd het langer vol op bepaalde dagen, maar er hoeft maar dit te gebeuren en ik donder weer steeds in slaap. Ik kan dat maar niet reguleren. Mentaal te veel lichamelijk schakel ik weer uit. Lichamelijke te veel, zowel fysiek en geestelijk gaat de stop eruit.

Wie tot hier door heeft gelezen, bedankt dat je er bent. volgende keer gaat het over jou, dan vraag ik hoe het met je is.

When in Spain 🇪🇸

Hispania

Hoe is Spanje eigenlijk aan haar naam gekomen dacht ik van de week, dus u kent mij laat ik eens op onderzoek uitgaan.

Dat was niet echt moeilijk maar het waren de Romeinen die aan het Iberisch schiereiland haar naam gaven.

De naam Spanje is afgeleid van Spanje, een naam waarmee de Romeinen het gehele Iberisch schiereiland hebben aangeduid, een alternatieve term voor de naam Iberië die door het Grieks voorkeur geeft. Spaans zeggen voor Iber of voor Hispanus is een gebrek aan erbij horen, omdat het verschillen in tijd en omgeving met zich meedraagt. In de Romeinen bewaard gebleven teksten gebruiken deze altijd de naam Spanje (voor het eerst geciteerd rond 200 a.d. C. door de dichter Quinto Ennio), terwijl ze in bewaarde Griekse teksten altijd de naam Iberia gebruiken. Een groot deel van het conflict tussen de Carthaginezen (Foeniciërs) en Romeinen had het land Iberië, het schiereiland, als toneel. Het conflict manifesteerde zich in de zogenaamde Punische Oorlogen en eindigde met de overwinning van Rome.

Toen namen de Romeinen contact met Iberië, maar om het te noemen kozen ze de naam die ze hoorden aan de Carthagers, Spanje, waaraan ze later een H voegden, omdat ze ook een H aan Hiberië voegden. Naast de h gebruikten ze het meervoud, Spaans, zoals ze het meervoud gebruikten in de Galliërs.

Hispannienen.

Het was de eerste provincie waar de Romeinen binnenkwamen en de laatste veroverd door Augustus. In de laatste jaren van het Romeinse Rijk legden ze hun verplaatsing op aan Romeinse staten die elkaar voortdurend confronteren. In Spanje riep Maximus zichzelf tot keizer van Spanje uit, en scheidde het van Ravenna (die het Latijns-Romeinse Rijk vormde); met zijn dood verdween het Spaanse rijk niet, het ging over in handen van de koning van Tolosa Eurico.

En na verloop van tijd begon een secundaire vorm van Spanje te worden gebruikt: Spanje en vandaar de naam die we vandaag kennen als Spanje zou afleiden. Volgens San Isidoro begint met de overheersing van de Visigods het idee van een schiereiland te strelen en wordt voor het eerst de “moeder Spanje” gesproken.

Tot nu toe gebruikten ze de naam Hispania om alle gebieden van het schiereiland aan te wijzen. In het werk Historia Gothorum verschijnt Suintila als de eerste koning van totius Spaniae. Deze geschiedenis van de Godas, vandalen en suevos bevat een prachtige lof van Spanje Laus Spaniae en daarin behandelt Spanje als een Goda natie.

Dat was een mooie opsomming, wie zich een beetje verdiept in zijn tweede thuis. Ik heb altijd wel iets gehad met volkeren en hoe deze bewegen over de aarde. De gebruiken en symboliek leven op de dag van vandaag nog voort. Moeder Spanje dat klinkt toch fantastisch.

Het Spaanse Rijk ontstond in 1492 met de ontdekking van Amerika door Columbus Spanje kreeg hierdoor grote delen van Centraal- en Zuid-Amerika in handen. Tussen de 15e de 18e eeuw had Spanje een van de grootste koloniale rijken ter wereld.

Hoe zijn de mensen…

De Spanjaarden bestaan uit verschillende etnische groepen die in verschillende fases naar het Iberisch Schiereiland getrokken zijn, het tegenwoordige Spanje en Portugal. Hiertoe behoren de Iberiërs, de Basken en verschillende Keltische, Fenicische en Griekse kolonisten. Dat bezetten is dus echt van elke dag.

Geschiedenis van Nederland

De Spaanse Nederlanden is de naam voor Nederland en België tussen 1556 en 1713. De landen hoorde toen bij Spanje. In 1581 werd Nederland onafhankelijk en werd een zelfstandig land.

Marianne heeft er een leuk artikel aanbesteed. https://www.super-prof.nl/blog/geschiedenis-spanje/

Voor de echte fans. Oh en ik tja. Ik lach want ik ben in Hispania… Maar dan krijgt ik het wellicht aan de stok met de gente welke onafhankelijkheid van Catalonië nastreeft. Hoe dan ook, ik zit wel goed op het schiereiland.

Meneer W. ver Drongen, heeft een mening. Vol spanning voor de rechter

Ik vind er natuurlijk iets van dat ontiegelijke liederlijke, denk je net je week blad uit te hebben, staat er op de laatste bladzijde weer zo’n puzzel. Daar gaat tijd in zitten want ik ben niet meer de jongste. Van die hersenbrekers om je zo genaamd jong van geest te laten zijn.

Ik krijg deze dingen dan ook niet af. Doodleuk plaatst de redactie ook de antwoorden van de vorige keer. Maar deze had ik nog niet klaar en lag op de stapel nog te doen. Maar tja geen nut nu meer want mijn oog heeft al zijn rust gevonden op de antwoorden. Die kan dus zo op de stapel voor de papierbak. Die van vorige week mocht al aan de weg, dus het was maar een half kastje vol.

Ook deze keer gaat de puzzel over de actualiteit. De titel, vol spanning voor de rechter! Een cryptogram, ik loop liever gewoon door! Losjes geïnspireerd op het nieuws. Zo’n voorbeeld waar ik dan mijn hoofd op breek. “ 21. Hebben de P in bij het turnen” Wie het weet mag het zeggen, ik kijk geen sport. Hoe acuut achterlijk accuraat ben ik dan?

Zou ik mijn abonnement er haast voor opzeggen, maar goed ik heb dit nu al jaren, waarom zou ik veranderen!

Er is ook een prijs te winnen, boekenbonnen van 25 euro, nou om actueel daarop in te gaan, met de aanpassingen op handen met de btw, kan er nog net een tijdschrift af. Wel leuk is dat de briefkaart is gebleven, die kan nog gewoon op de bus. Zo ver komt het bij mij dus nooit. En boeken, tja, tegenwoordig koop ik deze niet meer. Er staan overal van die kasten langs de weg, recycling leesvoer. Tweede hans levert het toch niks meer op.

Laat ik het maar laten, wie verslaat eigenlijk die BBB groene dame met de vriendelijke hoog geblindeerde geblondeerde met gebruiksaanwijzing Volendamse. Zijn dat van die moderne vrouwen, lesbiennes of zoiets? Moet allemaal maar kunnen, nee dat paling sound krijgt bij mij toch een iets wat anders beeld op mijn netvlies laat staan op mijn smaak papillen.

Sluiten

Als wanneer de toegang, de bron zich sluit.

Als de sleutel draait in het sleutelgat.

Als de laatste pagina is aangebroken en een boek slaat dicht.

Als de meeste woorden wel zijn gezegd en een discussie sluit.

Als je weet, dat ene moment, het is genoeg.

Als je denkt, nu is het wel weer genoeg.

Ik sluit mijn mijmer reeks, want hoewel het nooit stopt, tenminste nog niet voorgoed.

Ik besluit. Dan mijmer ik, en laat ik achter.

Ik zoek de leegte van daarna, het grote niets. Geen gedachten, rust in het hoofd.

Ja als dan, dan kan ik sluiten. Echt afsluiten en opent zich een nieuwe wereld.

To mijmer or not to mijmer, me is there for me.

Dag elke dag een mijmer, weemoed. Dag dag.

In elke vorm

Zit verandering, soms is deze subtiel en bij heel veel personen een van radicale veranderingen.

Dat is er ook bij mij gaande, mensen die vertrekken uit je leven. Ze weten er geen houding aan te geven. De eenvoudigste vraag, blijkt veelal de moeilijkste.

Ik ben veranderd, bij mij zijn vele zaken anders geworden, niet omdat ik dat graag wilde, maar omdat ik door ziekte nu zo ben.

Fases, van teleurstelling naar dan weer heftig boos. Verontwaardiging en een voedingsbodem voor een zeer kort lontje. Ik krijg het soms te kwaad, dan denk ik vaak. Zeg het verdomme dat je het moeilijk vind, je jezelf geen houding kunt geven. Dat je niet meer kunt communiceren met mij, omdat ik nu zo ben. Wees eerlijk.

Ik danste door het leven, maar ik kan het niet meer.

Ik verzorgde mijzelf altijd tot in de puntjes, maar ook dat gaat niet meer zo goed.

Mijn kledingkast is verworpen naar een opstapeling van oude outfits, de kleding die ik nu draag zijn nog van daarvoor. Geen extravaganza meer.

Ik bezat nog duizenden dromen, wensen.

Maar ik ben geworden tot een zwijgende massa hoopje mens.

Ik sprak honderd uit, had de mentale en fysieke krachten zonder erbij na te denken.

Maar diep van binnen ben ik er nog, verscholen in mijn nieuwe cocoon.

Maar jij, daar aan de overzijde van mij, jij kijkt naar binnen en ziet mij op een goede dag. Alle andere dagen ben ik er niet meer bij. Ineens sociaal blind.

Altijd nu wordt er met mij gecommuniceerd van, oh sorry, ik dacht ik moet wat van mij laten horen, maar nu is het al weer maanden later. Sorry!

Oh, je hebt mij ont volgt op sociaal media…. Waarom? Nee, ik heb JOUW niet ont volgt, maar ben geheel van social media af! Merk je het verschil nu pas? Dat was al 2 jaar geleden!

Ik vlieg zo nu en dan uit de bocht, ik kan niet meer tegen deze vorm van sorry. Ik communiceer dan scherp terug. Dat geeft natuurlijk ook een beeld. Nu communiceer ik en toon interesses en is dit je antwoord.

Zeg mij gewoon, dat je leven is door gegaan en het mijne nu zo veranderd is. Dat er nu geen match meer is. Laat iets niet op zijn beloop, dan houd het wel vanzelf op gedachten. Ik was meer dan dat.

Zeg dat het voorbij is, jaren aan vriendschap. Dat kan en wees eerlijk! Maar goed door mijn snavel open te gooien help ik je een handje. Want als het zo moet, dan denk je wel na.

Daar kan ik mee dealen. Want het is peanuts vergeleken waar ik doorheen ben gegaan om mijzelf te accepteren zoals ik nu ben.

Vandaag las ik deze ongelofelijke power massage. Dat ik wel moest schrijven.

May you never be the reason why someone who loved to sing, doesn’t anymore. Or why someone who dressed so uniquely, now wears plain clothing. Or why someone who always spoke so excitedly about their dreams, is now silent about them.

Quote by Sharouk Mustafa Ibrahim
Image by @funkynanas

De foto, deze vrouw met al haar sparkles on the ground. Voeten in water. De kracht die terug stroomt naar moeder aarde.

Zo voelt het, mijn sparkles zijn verdwenen, mijn glans en glorie. Maar hoewel mijn wereldje zo klein is geworden ben ik toch hard aan het werk er weer een nieuwe versie van te maken. Het vergt veel tijd, ontzettend veel rust. De maatschappij gaat aan mij voorbij. Mijn aandeel is steeds kleiner.

Ooit dacht ik, je kunt alles worden wat je wilt in de wereld. Maar jezelf durven zijn is een van de moeilijkste. Maar wees alsjeblieft een vriendelijke voor anderen, je weet nooit wanneer de ander het meer dan ooit nodig heeft.

Eerlijkheid, maakt verdraagzaam. De teleurstelling die ik voel bij verschillende mensen zal slijten. Het zegt immers zoveel meer over jou dan over mij.

Ik heb mijzelf niet vergist in onze vriendschap, misschien was ik juist wel de gever maar die pot after the rainbow heb ik nu zelf heel hard nodig.

Liefs van mij.

Ik kon mijzelf zo goed verstoppen..

Dat ik mijzelf amper terug kon vinden.

Mijn kindertijd

Ik vind mijzelf terug in foto’s, daar sta, zit en lig ik op. Van sommige weet ik nog heel goed hoe het gevoel was. Tussen 0 en 4 natuurlijk niet, maar als ik naar mijn klassenfoto kijk van de kleuterklas. Nee, ik wilde mijzelf klein maken, eraan toegevoegd toen ik werd ontdekt maar ik wilde er niet op. Als laatste aan de zijkant. Net als de fotograaf klikt had ik mijn handen bijna voor mijn gezicht.?Ik zei niets maar er werd wel naar mij gekeken. De ogen en blik..

Op de schaal van 0 tot 10

Was ik gelukkig, nee, een 4 of 5, meer zou ik het niet willen geven. Het was vooral een splitsing steeds, tussen vuren. Aan de ene zijde gemoedelijk en zeer gedegen. Maar aan de andere kant kleurrijke mensen, toch was er warmte, maar genegenheid en houden van werden nooit uitgesproken.

Wat voor kind

Was ik dan, ergens had ik het vermogen mijzelf zo weg te cijferen, dat ik niet hoefde deel te nemen. Bescheiden maar toch ook opzoek naar het voetlicht. De rollen gingen alleen nooit naar mij. Vaak was ik in twijfel en zeker in angst. Verbaal zeker niet sterk.

Wat voor gezin

Groeide ik dan op, een waar rollen nooit pasten bij de personen. Of dat maatschappelijk werd verwacht. Vader werd moeder, moeder werd vader. Broers vlogen uit, zichzelf ontdoen van dit nest. Maar er was ook regie, de ijzeren wil van mijn moeder. Ze was de vlees geworden monarch. Iedereen was behoorlijk op zichzelf. Mijn vader was er onderdeel van maar vond ook nooit zijn rol. Was er talent, vooral die van hard werken voor weinig. Goed willen doen en anderen helpen. Dan zelf maar een beetje minder. De een had er een broertje dood aan en de ander wist maar al te goed om dit in zijn voordeel te krijgen.

Een eerste kus

Ik weet nog bij een vriendje in de straat, een zelf verzonnen spel op en met de tegels naar de garage. Wie won bepaalde en zo was haar beloning mij te kussen en ze greep daarbij doodleuk in mijn kruis. Intimiteit begreep ik niet, maar dat ze bij mij een grens overging overviel mij. Ze was mooi, prachtig donker lang krullend haar, precies zoals de zigeuner vrouw die op de slaapkamer hing van mijn ouders. Iedereen wilde met haar zoenen, maar hierna hield ik de boot mooi af.

Een moment dat ik niet snel vergeten zal

Het moment dat het eerste mensen leven dood ging, ik mijzelf er opeens van bewust werd dat je ook dood kunt gaan. Er waren wel dieren dood gegaan, maar een mens. Mijn allerliefste nichtje. Petra. Het verdriet dat op onze familie neerdaalde, toen pas begreep ik dat er in deze periode veel meer mensen opeens waren overleden. Zelfs een ouder broertje. Ik zag hún verdriet, de tranen, een emotie die grote indruk maakte. Ik heb verdriet daarna nooit echt meer zo gevoeld, dat mocht ook niet. Want wie zich hecht, kan er op rekenen dat je het ook weer kwijt raakt. Inhouden of niet zitten zeuren.

Familie verbind

Maar bij mij was het meer verblind, iets wat er niet was. Af en toe popte het op, lange tijd was er niets. Hoewel ik mijn moeder gaf wat ze wilde, verbinden kon ze niet. Haar angsten zijn mij na haar dood zo duidelijk geworden. Maar als je in basis niet weet hoe, hoe kon ik het dan leren. Wij zijn als familie alleen in bloedband familie. De connectie kwam niet echt op gang. Ok paar jaar geleden deed ik een poging. Maar daar komt toch echt niet de behoefte meer uit voort om elkaar vaak te willen zien. Bewust en onbewust ligt hier natuurlijk de basis van geen vertrouwen in de uitkomst. Een harde les, toen deze kwam dat wat je vanuit thuis niet leert je ook niet doorgeeft. Dat werkte wel als een bevrijding. Dat wat is is!

Of ik het anders zou doen

Dat is zeer zeker en dat doe ik al. Ik geef het niet door, al het geleerde, via een bloedlijn. Nee, ik tik gewoon de stukjes en zo laat ik het weer los. Ik koos al vroeg voor een leven alleen, het heeft mij gebracht waar ik nu sta. Maar een ander leven, nee dank je. Ik heb precies wat ik wil en begeef mij in relatieve vrijheid.

Natuurlijk sta ik niet zomaar, maar ik heb hulp gehad. Nu ik teruggeworpen ben in mijzelf, is het tijd om alles te ordenen. De paden zijn gelopen.

De verborgen waarheid

Voorwoord De Pen De pen die ik vast houd is een hele fijne, ze wil dat ik schrijf, daar heeft ze gelijk in, schrijven is mooi en de emotie achter het…

De verborgen waarheid

Geen

Ik wilde je tranen tegenhouden, de druk wegnemen.

Het trillen van geluid dat verstomde in je woorden.

Je lijf, dat niet meer dragen wilde.

De onmacht

zo dichtbij waarbij jij zoverre gezonken bent. 

Ik denk nog vaak aan je, maar je bent er niet meer.

Wij zijn niet meer met elkaar in contact, ik zou niet weten hoe.

Alleen in spirit, daar zijn wij nog, een soort van samen.

Rust vinden

Vermoeide blik, kijkend naar een rustige zee, het ochtend glorie verwarmd mijn rug.

Langzaam verzucht ik mijn vast gelopen spanning los.

Luister

Als je goed kunt luisteren zal je horen wat je werkelijk bedoelde 🙂